Artykuł
Przepis na legendę
Akcja pod Arsenałem – tak jak inne próby uwalniania więźniów podczas okupacji – miała dwa wymiary. Pierwszy był praktyczny – ratowano człowieka oraz chroniono organizację przed kolejnymi aresztowaniami. Drugi – kto wie, czy nie ważniejszy – był symboliczny
Marzec 1943 r. w Warszawie długo nie wyróżniał się specjalnie na tle zbrodni okupantów, odwetów podziemia, prób zbudowania wojennej rzeczywistości. Zaczęło się od podania wyników spisu ludności. Okazało się, że w mieście żyje 938 tys. osób. Niepokój wzbudziły plany wysłania młodzieży na roboty do Niemiec, wrażenie zrobiło dostarczenie do siedziby gubernatora dystryktu warszawskiego paczki z bombą, z Pawiaka odjechały do Auschwitz dwa transporty więźniów, a sowieckie samoloty kilkukrotnie wywoływały alarmy lotnicze. W końcu nadszedł 26 marca.
Zbliżała się godzina 17.30. Ruchliwa okolica zbiegu ulic Długiej, Bielańskiej i Nalewek pulsowała codziennym rytmem. W tłumie przechodniów znajdowała się grupa, której emocje sięgały zenitu. Mieli uratować przyjaciela, Jana Bytnara „Rudego”. Czekała ich walka, z której nie wszyscy przecież musieli wyjść cało. Rozglądali się, czekali, rozmawiali, wymieniając ostatnie uwagi. Miesiąc później kierujący akcją Tadeusz Zawadzki „Zośka” przyzna w swojej relacji, że drażnił go jeden z podwładnych. Zamiast obserwować miejsce, z którego nadjedzie niemiecka karetka więzienna, wpatrywał się w wystawę sklepową. Później się okaże, że dzięki temu widział w szybie, co działo się za nim.
