Należności i zobowiązania w umowie mogą być określone w walucie obcej

Nowelizacja zniosła ograniczenie możliwości podpisywania przez przedsiębiorców umów rozliczanych w walutach obcych. Przed nowelizacją Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.) wzajemne rozliczenia przedsiębiorców musiały być przeprowadzane w złotówkach (zasada walutowości) - art. 358 k.c. Pomimo że złamanie tego zakazu oznaczało nieważność umowy, w ostatnich latach przepis ten był w praktyce nieprzestrzegany przez przedsiębiorców.

Istniejące wyjątki od zasady walutowości wynikały z odrębnych ustaw, np. ustawy - Prawo dewizowe. Powodowało to stan niepewności co do tego, kiedy można umowę rozliczyć np. w euro, choćby z uwagi na stale rosnącą liczbę ustaw regulujących funkcjonowanie gospodarki. Wyjątki od zasady walutowości przewidziane były m.in. przez Prawo dewizowe oraz rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych. Wyjątki wynikające z przepisów nie dotyczyły zasadniczo transakcji zawieranych przez rezydentów w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej (większe możliwości w tym zakresie miały osoby nieprowadzące działalności gospodarczej). W praktyce przedsiębiorcy często musieli się starać o uzyskanie indywidualnego zezwolenia dewizowego udzielanego przez Prezesa NBP.