Zachód w różowych okularach

Ostatni raz tak uważnie kraje Zachodu przyglądały się Polsce 35 lat temu. Wówczas szukały odpowiedzi na pytanie, jak może się zmienić część świata rządzona przez komunistów. Teraz patrzą, bo nigdzie indziej nie widzą nadziei na przyszłość.

Od momentu, gdy wynik wyborów parlamentarnych wyniósł na fotel premiera Donalda Tuska, w zachodnich mediach zagościło przekonanie, że Polska będzie prekursorem powrotu od rządów populistów do liberalnej demokracji. Tezę tę powtórzono już tyle razy, że kiedy na łamach dziennika „The Guardian” powiela ją Anne McElvoy, to wydaje się niewarta uwagi. No chyba że polski czytelnik miałby ochotę się nacieszyć tą przyjemnością, jaką Polakom daje znalezienie się przez moment w centrum zainteresowania Starego Kontynentu.

Liczy się jednak nie tylko teza, lecz także osoba, która ją głosi. Anne McElvoy nie jest pierwszą lepszą dziennikarką. Można ją nazwać świadkiem epoki rozkwitu demokracji liberalnej i początków globalizacji. Karierę rozpoczęła w 1988 r., na łamach „The Times”, jako stażystka pisząca o sprawach bloku wschodniego. Do Polski po raz pierwszy zawitała niedługo potem. Dzięki naszemu regionowi zdobyła sławę, pisząc wspólnie z szefem wywiadu zagranicznego NRD Marcusem Wolfem jego bestsellerową autobiografię „Człowiek bez twarzy”. Ten rozdział zamknęła w drugiej połowie lat 90., już jako zastępczyni redaktora naczelnego „The Independent”, a następnie redaktor wykonawczy w „The Evening Standard”, skupiając się na sprawach w wymiarze globalnym. Dopiero niedawno znów bliżej zainteresowała się nami, prowadząc programy o