Interpretacja indywidualna z dnia 20 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.362.2023.2.JŚ

Prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących najem mieszkań (lokali mieszkalnych) udostępnianych pracownikom nieodpłatnie.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usługjest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących najem mieszkań (lokali mieszkalnych) udostępnianych pracownikom nieodpłatnie. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 września 2023 r. (wpływ 13 września 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą świadczącym usługi w zakresie m.in. produkcji konstrukcji metalowych i ich części. W ramach prowadzonej działalności zatrudnia pracowników z branż deficytowych na polskim rynku pracy, tj. spawaczy i monterów. Znaczna część zleceń wykonywana jest w przemyśle stoczniowym. Zlecenia wykonywane przez Wnioskodawcę wykonywane są w na rzecz różnych zleceniodawców, w różnych częściach Polski.

Wnioskodawca zatrudnia tylko cudzoziemców będących obywatelami Filipin. Wspomniani pracownicy świadczą na rzecz Wnioskodawcy pracę w ramach stosunku pracy i umowy o świadczenie usług. Wnioskodawca, w celu uatrakcyjnienia swojej oferty dla wspomnianych cudzoziemców, pomaga im w uzyskaniu wszelkich decyzji administracyjnych niezbędnych w celu uzyskania tytułu do pracy i pobytu na terytorium Polski. Dodatkowo oferuje im także mieszkania pracownicze. Wspomniane mieszkania stanowią lokale mieszkalne w miejscowościach wykonywania przez Wnioskodawcę kontraktów, w ramach których pracę świadczą wspomniani cudzoziemcy.

Sprowadzenie pracowników z Filipin do Polski wymaga akceptacji rządowej agencji na Filipinach, reprezentującej interesy pracowników wobec zagranicznych pracodawców (tutaj Wnioskodawcy) – Philippine Overseas Labor Office („POLO”). Jednym z wymogów akceptacji zatrudnienia pracownika z Filipin przez zagranicznego pracodawcę jest zapewnienie cudzoziemcom mieszkań pracowniczych. Akceptacja wspomnianych mieszkań odbywa się poprzez przesłanie dokumentacji zdjęciowej do wspomnianej agencji, która wyraża zgodę na zapewniane pracownikowi warunki socjalne.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług: „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”.

Doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę za wynajem wystawiane są na Wnioskodawcę. Sprzedawcą (wystawcą) na fakturze jest właściciel mieszkania, ewentualnie podmiot dysponujący mieszkaniem na podstawie prawa innego niż prawo własności.

Stroną umowy najmu lokali mieszkalnych z wynajmującymi jest Wnioskodawca.

Pracownicy z Filipin nie mają możliwości samodzielnego zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. Wymóg zapewnienia im zakwaterowania wynika z umów zawieranych każdorazowo z władzami Filipin przed sprowadzeniem pracownika. Wymóg ten (obok np. obowiązku zapewnienia transportu z miejsca zakwaterowania do miejsca pracy) jest konkretnym i specyficznym dla Filipin wymogiem wynikającym z powszechnie obowiązującego na Filipinach prawa chroniącego obywateli Filipin w relacjach z pracodawcami z państw trzecich. Niezależnie od wspomnianego wyżej wymogu prawnego, należy wskazać, że wspomniani pracownicy są zatrudniani na potrzeby konkretnych, realizowanych w różnych miejscowościach projektów. Zakwaterowanie następuje na stosunkowo krótkie (jak na realia rynku najmu nieruchomości) okresy uzasadnione długością trwania projektu realizowanego przez Wnioskodawcę. Znalezienie lokalu mieszkalnego w tych warunkach dla obcokrajowca byłoby znacznie utrudnione. Kolejną przeszkodą jest bariera językowa. Pracownicy z Filipin znajdują się pod szerszą (niż wynikająca z polskiego prawa pracy) pieczą Wnioskodawcy przez cały okres trwania umowy z władzami Filipin (umowy zawierane zazwyczaj na okresy roczne). Potrzeba ścisłej opieki nad cudzoziemcami przez Wnioskodawcę (zapewnionej w umowie) uzasadniona jest również faktem, że cudzoziemcy posiadają zezwolenia na pracę na rzecz konkretnego podmiotu (Wnioskodawcy). Wnioskodawca, ze względu na treść zawartej umowy, nie może zwolnić się od swoich zobowiązań wobec pracowników z Filipin poprzez zapłatę sumy pieniężnej mającej pokryć wydatki pracownika na zakwaterowanie w Polsce.

Wynajmujący nie są w żaden sposób powiązani z Wnioskodawcą. Wnioskodawca wybiera lokale kierując się głównie dwoma, obiektywnymi kryteriami, jakie stanowią: odległość od miejsca wykonywania projektu i cena.

Mieszkania będą udostępniane pracownikom nieodpłatnie.

Pytanie

Czy mając na uwadze, że ponoszony przez Wnioskodawcę koszt najmu mieszkań pracowniczych dla pracowników z Filipin jest warunkiem ich sprowadzenia do Polski, a w konsekwencji również zatrudnienia, a także uwzględniając, że usługa najmu świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników zawodów deficytowych służyć ma wyłącznie wykonywaniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, jest on uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa najmu świadczona na rzecz pracowników stanowi usługę wykorzystywaną do wykonywania czynności opodatkowanych, w związku z czym Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Jak wynika z art. 86 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

Zatem, dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością.

Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast, ze związkiem pośrednim nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika mamy do czynienia w sytuacji, gdy ponoszone wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy również podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą świadczącym usługi w zakresie m.in. produkcji konstrukcji metalowych i ich części. W ramach prowadzonej działalności zatrudnia pracowników z branż deficytowych na polskim rynku pracy, tj. spawaczy i monterów. Znaczna część zleceń wykonywana jest w przemyśle stoczniowym. Zlecenia wykonywane przez Wnioskodawcę są na rzecz różnych zleceniodawców, w różnych częściach Polski. Wnioskodawca zatrudnia tylko cudzoziemców będących obywatelami Filipin. Wspomniani pracownicy świadczą na rzecz Wnioskodawcy pracę w ramach stosunku pracy i umowy o świadczenie usług. Wnioskodawca, w celu uatrakcyjnienia swojej oferty dla wspomnianych cudzoziemców, pomaga im w uzyskaniu wszelkich decyzji administracyjnych niezbędnych w celu uzyskania tytułu do pracy i pobytu na terytorium Polski. Dodatkowo oferuje im także mieszkania pracownicze. Wspomniane mieszkania stanowią lokale mieszkalne w miejscowościach wykonywania przez Wnioskodawcę kontraktów, w ramach których pracę świadczą wspomniani cudzoziemcy. Sprowadzenie pracowników z Filipin do Polski wymaga akceptacji rządowej agencji na Filipinach reprezentującej interesy pracowników wobec zagranicznych pracodawców (tutaj Wnioskodawcy) – Philippine Overseas Labor Office („POLO”). Jednym z wymogów akceptacji zatrudnienia pracownika z Filipin przez zagranicznego pracodawcę jest zapewnienie cudzoziemcom mieszkań pracowniczych. Akceptacja wspomnianych mieszkań odbywa się poprzez przesłanie dokumentacji zdjęciowej do wspomnianej agencji, która wyraża zgodę na zapewniane pracownikowi warunki socjalne. Pracownicy z Filipin nie mają możliwości samodzielnego zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. Wymóg zapewnienia im zakwaterowania wynika z umów zawieranych każdorazowo z władzami Filipin przed sprowadzeniem pracownika. Wymóg ten (obok np. obowiązku zapewnienia transportu z miejsca zakwaterowania do miejsca pracy) jest konkretnym i specyficznym dla Filipin wymogiem wynikającym z powszechnie obowiązującego na Filipinach prawa chroniącego obywateli Filipin w relacjach z pracodawcami z państw trzecich. Niezależnie od wspomnianego wyżej wymogu prawnego, należy wskazać, że wspomniani pracownicy są zatrudniani na potrzeby konkretnych, realizowanych w różnych miejscowościach projektów. Zakwaterowanie następuje na stosunkowo krótkie (jak na realia rynku najmu nieruchomości) okresy uzasadnione długością trwania projektu realizowanego przez Wnioskodawcę. Znalezienie lokalu mieszkalnego w tych warunkach dla obcokrajowca byłoby znacznie utrudnione. Kolejną przeszkodą jest bariera językowa. Pracownicy z Filipin znajdują się pod szerszą (niż wynikająca z polskiego prawa pracy) pieczą Wnioskodawcy przez cały okres trwania umowy z władzami Filipin (umowy zawierane zazwyczaj na okresy roczne). Potrzeba ścisłej opieki nad cudzoziemcami przez Wnioskodawcę (zapewnionej umowie) uzasadniona jest również faktem, że cudzoziemcy posiadają zezwolenia na pracę na rzecz konkretnego podmiotu (Wnioskodawcy). Wnioskodawca, ze względu na treść zawartej umowy, nie może zwolnić się od swoich zobowiązań wobec pracowników z Filipin poprzez zapłatę sumy pieniężnej mającej pokryć wydatki pracownika na zakwaterowanie w Polsce. Stroną umowy najmu lokali mieszkalnych z wynajmującymi jest Wnioskodawca. Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę za wynajem wystawiane są na Wnioskodawcę. Sprzedawcą (wystawcą) na fakturze jest właściciel mieszkania, ewentualnie podmiot dysponujący mieszkaniem na podstawie prawa innego niż prawo własności. Wynajmujący nie są w żaden sposób powiązani z Wnioskodawcą. Wnioskodawca wybiera lokale kierując się głównie dwoma, obiektywnymi kryteriami, jakie stanowią: odległość od miejsca wykonywania projektu i cena. Mieszkania będą udostępniane pracownikom nieodpłatnie.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy jest on uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących najem mieszkań (lokali mieszkalnych) udostępnianych pracownikom z Filipin nieodpłatnie.

Wskazać należy, że stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Co do zasady usługi świadczone nieodpłatnie nie podlegają wiec opodatkowaniu podatkiem VAT. Wyjątek w tym zakresie wprowadza art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, na mocy którego:

Zatem w przypadku udostępnienia nieodpłatnie lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę jego pracownikom, o opodatkowaniu tej czynności będzie decydowała analiza okoliczności decydujących o tym, czy w sprawie zastosowanie będzie miał ww. art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 października 2015 r. sygn. akt I FSK 1104/14: „(…) należy jednak przede wszystkim wyjaśnić pojęcia »celów osobistych« oraz »nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika«, którymi posłużono się w art. 8 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. W art. 26 pkt 1 lit. b) Dyrektywy Rady 2006/112/WE posłużono się natomiast pojęciami »prywatnego użytku« i celu innego niż działalność przedsiębiorstwa podatnika. Istotne wskazówki interpretacyjne odnaleźć można w dwóch wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jakkolwiek oba dotyczą art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. U.E. L 1997.145.1), zachowują w pełni swoją aktualność w odniesieniu do art. 26 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE. W wyroku z 16 października 1997 r. C-258/95 (Julius Fillibeck Söhne GmbH & Co. KG) Trybunał Sprawiedliwości doszedł do wniosku, że co do zasady, pracodawca, organizując dla pracowników dojazd do zakładu, świadczy nieodpłatną usługę na ich prywatny użytek. Pracodawca w normalnych warunkach nie ma obowiązku zapewnienia pracownikom dojazdu do miejsca pracy, a to w jaki sposób pracownik dostanie się do pracy jest jego indywidualną sprawą. Niemniej jednak, jeżeli z okoliczności wynika, że działalność prowadzona przez podatnika wymaga, aby pracodawca zapewnił transport pomiędzy domem a miejscem pracy, wówczas należy przyjąć, że usługa ta świadczona jest w celu nie innym niż działalność gospodarcza podatnika, natomiast prywatne korzyści pracownika wynikające z możliwości skorzystania z transportu mają znaczenie drugorzędne względem potrzeb podatnika. W świetle powyższego, oceniając, czy dana usługa służy działalności przedsiębiorstwa podatnika, należy zbadać, czy jest ona dla tego celu niezbędna, jak również zważyć, czyja korzyść jest dominująca. Jeżeli korzyść podatnika przeważa nad korzyścią pracownika, wówczas świadczenie to zachowuje swój nieodpłatny charakter i nie podlega opodatkowaniu. W wyroku z 11 grudnia 2008 r. C-371/07 (Danfoss and AstraZeneca), Trybunał Sprawiedliwości stwierdził natomiast, że co do zasady wydawanie pracownikom nieodpłatnych posiłków, służy zaspokojeniu ich prywatnych potrzeb w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy. Jeżeli natomiast ze szczególnych okoliczności wynika, że zapewnienie posiłków przez pracodawcę nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa, wtedy osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa. Również w tym orzeczeniu TSUE podkreślił znaczenie ścisłego związku pomiędzy działalnością gospodarczą podatnika a świadczoną nieodpłatnie usługą. Wskazał ponadto, że usługa ta powinna służyć przede wszystkim interesom podatnika, a korzyść pracownika powinna mieć charakter uboczny.”

Przy analizie przesłanek zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy decydującym kryterium jest więc związek usługi z działalnością gospodarczą podatnika (tj. cel działania Wnioskodawcy). Tym samym możliwe jest, że usługa świadczona wyłącznie w celu mieszkaniowym (z punktu widzenia usługobiorcy) jest świadczona dla celów działalności gospodarczej (z punktu widzenia usługodawcy).

W celu uznania nieodpłatnego udostępniania lokalu mieszkalnego pracownikom za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT musi być ono świadczone na cele osobiste pracowników przez co należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednakże, gdy nieodpłatne świadczenie wpisuje się w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wówczas przesłanka uznania tej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, nie zostanie spełniona. W określonych okolicznościach indywidualnej sprawy korzyść osobista uzyskana przez pracowników z takiego bezpłatnego udostępnienia lokalu mieszkalnego może mieć bowiem drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Stwierdzenie takie uzależnione jest jednak od konkretnych okoliczności indywidualnej sprawy podatnika.

Odnosząc treść przytoczonych przepisów do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że podatek naliczony z faktur dokumentujących najem lokali mieszkalnych w celu nieodpłatnego udostępnienia ich pracownikom z Filipin jest związany pośrednio z opodatkowaną działalnością gospodarczą Spółki. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest przedsiębiorcą świadczącym usługi w zakresie m.in. produkcji konstrukcji metalowych i ich części. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zatrudnia pracowników z branż deficytowych na polskim rynku pracy, tj. spawaczy i monterów. Wnioskodawca zatrudnia cudzoziemców będących obywatelami Filipin. Znaczna część zleceń wykonywana jest przez Spółkę w przemyśle stoczniowym na rzecz różnych zleceniodawców, w różnych częściach Polski. Wspomniani pracownicy są zatrudniani na potrzeby konkretnych, realizowanych w różnych miejscowościach projektów. W celu uatrakcyjnienia swojej oferty pracy dla ww. pracowników Wnioskodawca pomaga im w uzyskaniu wszelkich decyzji administracyjnych, niezbędnych do pracy i pobytu na terytorium Polski oraz oferuje im mieszkania pracownicze. Zakwaterowanie następuje na stosunkowo krótkie (jak na realia rynku najmu nieruchomości) okresy uzasadnione długością trwania projektu realizowanego przez Wnioskodawcę. Znalezienie lokalu mieszkalnego w tych warunkach dla obcokrajowca byłoby znacznie utrudnione. Zatem nieodpłatne udostępnienie lokali mieszkalnych umożliwia Spółce pozyskanie pracowników i zapewnienie ciągłości świadczonych usług, a tym samym osiąganie i zwiększanie obrotów ze sprzedaży tych usług. Poniesione przez Spółkę wydatki na wynajem lokali mieszkalnych warunkują więc uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących najem mieszkań (lokali mieszkalnych) udostępnianych pracownikom z Filipin nieodpłatnie.

Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy.

Zatem Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).