Kodeksowe przerwy w pracy

Katarzyna Wrońska-Zblewska

Obowiązkowi temu odpowiada obowiązek leżący po stronie pracodawcy do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.). Nie oznacza to jednak, że przez cały dobowy wymiar czasu pracy pracownik jest zobowiązany świadczyć pracę, do której się zobowiązał. Przepisy prawa pracy przyznają pracownikowi prawo do przerw w pracy uzależnionych m. in. od dobowego wymiaru czasu pracy (przerwa 15-minutowa dla wszystkich pracowników pracujących dłużej niż 6 godzin dziennie - art. 134 k.p. i przerwa dla pracowników młodocianych pracujących dłużej niż 4 i pół godziny dziennie - art. 202 § 3 k.p.) lub sposobu wykonywania pracy (przerwy dla pracowników pracujących w szczególnie uciążliwych lub szkodliwych warunkach - art. 145 k.p. lub przy komputerze § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe - DzU nr 148, poz. 973). Prawo do przerw przysługuje także ze względu na sytuację życiową pracowników (matki karmiące piersią - art. 187 k.p.).