Wynagrodzenie zawsze w kwocie brutto

Wynagrodzenie za pracę, jako niezbędny element treści stosunku pracy, jest określone przepisami prawa pracy, z których niewątpliwie wynika, iż należy się ono w całości, a więc również w części, którą pracodawca ma obowiązek potrącić (odliczyć). Dlatego w wyroku zasądzającym wynagrodzenie za pracę nie odlicza się zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne. Wynagrodzenia za pracę podlega więc zawsze zasądzeniu w wysokości niepomniejszonej o publicznoprawne zobowiązania pracownika z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, jak również składek na ubezpieczenia społeczne (i zdrowotne), czyli w kwocie określanej jako należność „brutto”. W przypadku wynagrodzenia za pracę błędne jest odróżnianie części należnej (wynagrodzenie „netto”) i części nieprzysługującej pracownikowi. Kwoty wynagrodzenia, które pracodawca oblicza i pobiera jako płatnik podatku czy składek, są również częścią pracowniczego wynagrodzenia, nie zaś kwotami należnymi ex lege Skarbowi Państwa czy innemu publicznoprawnemu podmiotowi. W przeciwnym razie należałoby dojść do wniosku, że jeżeli pracodawca wypłaca wynagrodzenie bez odliczenia podatku czy składek, to pracownik w odpowiedniej części otrzymuje świadczenie nienależne, które w ogóle nie jest wynagrodzeniem i które powinien zwrócić.