Zatrudnianie pracowników tymczasowych

Leasing pracowniczy (czyli swoiste czasowe „wynajmowanie” pracowników) funkcjonuje już obecnie, jednak osoby takie są zatrudniane na podstawie umów cywilnoprawnych. Nowa ustawa daje możliwość czasowego korzystania z pracownika zatrudnionego przez jeden podmiot i użyczania drugiemu. Pracownik zaś cały czas pozostaje w specyficznie uregulowanym stosunku pracy. Taka formuła stwarza zupełnie nowe możliwości dla pracodawców, a dodatkowo istotnie zwiększa ochronę prawną tej grupy pracowników, jako że pozycja prawna pracownika w rozumieniu Kodeksu pracy jest oczywiście silniejsza niż osoby świadczącej pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Pierwsze wzmianki zapowiadające uchwaloną obecnie regulację pojawiły się już wcześniej, nowelizując pod koniec ubiegłego roku ustawę z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514 ze zm.), ustawodawca wprowadził do tej ustawy pojęcie „agencji zatrudnienia”. Nazwą tą objęte zostały - poza agencjami pośrednictwa pracy i agencjami doradztwa personalnego - także agencje pracy tymczasowej.

Agencje pracy tymczasowej to zupełnie nowe podmioty w polskim systemie prawnym. Ustawa o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu poza kwestiami związanymi z rejestracją tych podmiotów nie zawierała szczegółowych przepisów regulujących funkcjonowanie agencji - czyni to dopiero omawiana ustawa.

Przyjęte w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych zapisy w swych założeniach odwołują się do postanowień Konwencji nr 181 Międzynarodowej Organizacji Pracy, regulującej funkcjonowanie niepublicznych agencji zatrudnienia, w tym agencji pracy tymczasowej. Trzeba jednak zaznaczyć, że choć Konwencja stanowiła źródło inspiracji dla autorów projektu ustawy, to jednak nie została dotąd ratyfikowana przez Polskę.