Uzgodnienie w prawie administracyjnym ma charakter wiążący i sformalizowany. Choć nie zawsze

Jeśli wynika z przepisów - np. prawa budowlanego czy dotyczącego zagospodarowania przestrzennego - organy publiczne muszą ze sobą współdziałać. Może się jednak zdarzyć, że będzie ono zależało wyłącznie od woli strony. Wówczas nie można go traktować jako typowego uzgodnienia administracyjnego

Podstawową regulacją nakładającą na organy administracji publicznej obowiązek współdziałania, czy to w formie uzgodnienia, opinii czy innego stanowiska, jest art. 106 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.). Przepis ten nie stanowi jednak samodzielnej podstawy do jego zastosowania, więc każdorazowo trzeba sięgać do prawa materialnego. Potwierdza to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 lipca 2017 r. (sygn. akt I OSK 2824/16), w którym czytamy: „Przepis art. 106 par. 1 k.p.a. stanowi o spoczywającym na organie obowiązku zwrócenia się o opinię, zgodę lub wyrażenie stanowiska, w sytuacji gdy obowiązek taki wynika z przepisu prawa materialnego. Unormowanie to nie tworzy samoistnej podstawy do współdziałania z innym organem przy załatwianiu konkretnej sprawy”.

Uzgodnienie jest z kolei formą wpływu jednego organu na drugi, bo uzależnia możliwości wydania aktu od akceptacji jego treści przez organ uzgadniający (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 grudnia 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 2419/15). Co ważne, ma charakter wiążący w stosunku do organu administracji publicznej decydującego w sprawie głównej - inaczej niż w przypadku opinii [ramka].