Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 października 2017 r., sygn. I SA/Po 363/17

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz Sędziowie Sędzia WSA Karol Pawlicki (spr.) Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Szydłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2017 r. sprawy ze skargi [...] na interpretację indywidualną Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] października 2016 r. [...] wystąpiła do Burmistrza Miasta i Gminy o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej należnej wysokości podatku od nieruchomości w roku 2017 wynikającego z tytułu eksploatacji elektrowni wiatrowej w [...] zlokalizowanej na działce nr [...] - obręb [...], gmina [...].

W opisie zdarzenia przyszłego podatniczka wskazała, iż w obliczu wątpliwości dotyczących zapisów ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 961 - dalej: "u.i.e.w.") w odniesieniu do odpowiednich zapisów wynikających z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm. - dalej: "P.b.") oraz ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 716 ze zm. - dalej: "u.p.o.l."), należy zastosować zasadę ogólną prawa podatkowego wyrażoną w konieczności rozstrzygania na korzyść podatnika oraz stwierdzić, że nie wpłynęły one na sposób i wymiar dotychczasowego opodatkowania elektrowni wiatrowych, w tym także na obowiązujący od 2017 r. wymiar podatku od nieruchomości elektrowni wiatrowej w [...] zlokalizowanej na działce nr [...] (obręb [...] - gmina [...] i tym samym podatek od nieruchomości od przedmiotowej inwestycji powinien być uiszczany w wysokości dotychczas określanej. Wnioskodawczyni wskazała, iż zapisy u.i.e.w. wprowadzają pewne wątpliwości i niejednolitą wykładnię przepisów prawnych odnoszących się do przedmiotowej sprawy. Wskazała, że w ramach przedmiotowej ustawy zmianie uległa definicja obiektu budowlanego. W powiązaniu z przepisami u.p.o.l. powyższa zmiana definicji oznaczać może znaczny wzrost dotychczasowej podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości przedmiotowej inwestycji. Z drugiej strony, w uzasadnieniu do u.i.e.w. ani w wypowiedziach wnioskodawców taki cel nie został wyrażony wprost. Zdaniem podatniczki samo wykreślenie elektrowni wiatrowej z art. 3 pkt 3 P.b. wydaje się nie być wystarczające, gdyż nadal pozostały w nim m.in. "inne urządzenia", a zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2011 r. sygn. P 33/09, "budowlą" w rozumieniu art. 3 pkt 3 P.b. są jedynie obiekty wymienione wprost w tym przepisie lub obiekty w istotnym zakresie zbliżone do cech posiadanych przez obiekty pełniące role wzorców. Zdaniem podatniczki elektrownie wiatrowe nie są w żaden sposób podobne do obiektów wymienionych w art. 3 pkt 3 P.b. Wskazuje, iż są one obiektem analogicznym do elektrowni jądrowych, jak i "innych urządzeń", które posiadają elementy budowlane. Przyjęcie tezy o zaliczeniu urządzeń elektrowni wiatrowych do podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości, podczas gdy analogiczne urządzenia w innego typu elektrowniach (np. konwencjonalnych) nie stanowią budowli naruszałoby zasadę równości i sprawiedliwości podatkowej wynikającą z art. 84 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483, ze zm. - dalej: "Konstytucja RP"). Wnioskodawczyni zwróciła uwagę na to, iż zasady opodatkowania elektrowni wiatrowych podatkiem od nieruchomości określa jedynie u.p.o.l. oraz ustawa, do której u.p.o.l. odsyła, tj. ustawa - Prawo budowlane. Tak więc, nie można bazować na zapisach u.i.e.w. w celu określania przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. W kolejnej części uzasadnienia podatniczka stwierdza, że urządzenia techniczne elektrowni wiatrowych nie mogą być uznawane jako część samej budowli, gdyż są nimi jedynie fundament i maszt. Tak więc, elementy techniczne jako części niebudowlane, nie powinny stanowić podstawy naliczania podatku od nieruchomości. Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawczyni powołała wyrok NSA z dnia 30 lipca 2009 r. sygn. akt II FSK 202/08 oraz wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1397/10. Wnioskodawczyni powołała się na obowiązującą od dnia 1 stycznia 2016 r. zasadę ogólną prawa podatkowego, na podstawie której wątpliwości prawne należy rozstrzygać na korzyść podatnika (łac. in dubio pro tributario).