Interpretacja indywidualna z dnia 24.02.2009, sygn. ILPP1/443-1102/08-5/MT, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPP1/443-1102/08-5/MT

Czy wynagrodzenie biegłego sądowego za wydanie opinii nie podlega opodatkowaniu VAT?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2008 r. (data wpływu 24 listopada 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 6 lutego 2009 r. (data wpływu 10 lutego 2009 r.) oraz z dnia 24 lutego 2009 r. (data wpływu 24 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia biegłego sądowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia biegłego sądowego. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 6 lutego 2009 r. o przedstawienie stanu faktycznego oraz z dnia 24 lutego 2009 r. o sprecyzowanie własnego stanowiska w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Biegły sądowy wykonuje czynności na zlecenie sądu i innych podmiotów publicznoprawnych. Usługa w postaci wydania opinii przez biegłego na zlecenie sądu ma wyraźną specyfikę, odróżniającą ją od typowych usług opodatkowanych podatkiem VAT, a mianowicie o charakterze publicznoprawnym.

Należy podkreślić, ze źródłem powołania biegłego nie jest stosunek cywilnoprawny dwóch równouprawnionych podmiotów, jest to stosunek o charakterze publicznoprawnym zawiązany na podstawie norm procesowych (por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 1974 r., sygn. akt II CZ 39/74, OSNC 1975, nr 6, poz. 93; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1974 r., sygn. akt III CZP 76/74, OSNC 1975, nr 7-8, poz. 108 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2000 r., sygn. akt II UKN 36/00, OSNP 2002, nr 12, poz. 289).