Wyrok SN z dnia 4 września 2008 r., sygn. III PK 17/08

Uprawnienie do wydania regulaminu organizacyjnego nie jest tożsame z umocowaniem do ustalenia regulaminu wynagradzania jako autonomicznego źródła prawa pracy.

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Herbert Szurgacz, Małgorzata Gersdorf (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 września 2008 r. sprawy z powództwa Bożeny G. przeciwko Stowarzyszeniu Twórców Ludowych w L. o dodatkowe wynagrodzenie roczne, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 29 listopada 2007 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

W pozwie z dnia 29 marca 2005 r. powód Alfred G. wnosił o zasądzenie od pozwanego należności z tytułu dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2001­2004 w kwocie 11.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Pozwa­ne Stowarzyszenie Twórczości Ludowej w L. nie uznało powództwa i wnosiło o jego oddalenie. W listopadzie 2005 r. zmarł Alfred G. Stosownie do art. 631 k.p., wdowa po nim - Bożena G. wstąpiła do procesu, jako jedyna osoba uprawniona do otrzyma­nia po zmarłym pracowniku należności ze stosunku pracy.

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie zasądził od Stowarzyszenia Twórców Ludowych w L. na rzecz Bożeny G. kwotę 10.968,60 zł brutto tytułem dodatkowego wynagrodzenia rocznego z ustawowymi odsetkami od kwot i dat w wyroku określonych, w pozostałej części powództwo oddalił, nie obciążył pozwanego kosztami procesu, nieuiszczone wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa, wyrokowi do kwoty 3.000 zł nadał ry­gor natychmiastowej wykonalności.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie. Stowarzyszenie Twórczości Ludowej w L. funkcjonuje od początku swego istnienia jako stowarzysze­nie zarejestrowane na podstawie ustawy - Prawo o stowarzyszeniach. Strona pozwa­na nigdy nie była jednostką budżetową Skarbu Państwa. Pod koniec 1995 r. pozwa­ne Stowarzyszenie utworzyło Krajowy Dom Twórczości Ludowej (KDTL). KDTL nigdy nie był tzw. wewnętrznym pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p. Pracodawcą dla osób pracujących w Krajowym Domu Twórczości Ludowej, w tym dyrektora tej jednostki było Stowarzyszenie. Dnia 1 stycznia 1997 r. Pozwane Stowarzyszenie zatrudniło na stanowisku dyrektora Krajowego Domu Twórczości Ludowej - Alfreda G. Posiadał on dużą samodzielność i swobodę w zakresie prowadzenia Krajowego Domu Twórczo­ści Ludowej. W latach 1996-1999 KDTL otrzymywał znaczące środki na prowadzenie swej działalności z Ministerstwa Kultury i Sztuki. Środki te przeznaczano także na wynagrodzenia pracowników. Na podstawie § 11 statutu Krajowego Domu Twórczo­ści Ludowej, w myśl którego do obowiązków dyrektora Krajowego Domu Twórczości Ludowej należało między innymi określenie w porozumieniu z Radą Stowarzyszenia struktur, regulaminów organizacyjnych i zakresów działania, Alfred G. jako dyrektor opracował regulamin dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników Kra­jowego Domu Twórczości Ludowej. Regulamin wprowadzono w życie 1 stycznia 1998 r. Od tej daty wypłacano świadczenie roczne. Alfred G. pobierał też taką należ­ność. Świadczenie było wypłacane z funduszu nagród KDTL, utworzonego ze środ­ków uzyskiwanych z Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od roku 1999 wypłata nagrody rocznej była akceptowana przez dyrektora Biura Zarządu Głównego Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Od 1999 r. środki na nagrody znajdowały się na koncie Stowa­rzyszenia. Po raz ostatni wypłacono nagrody roczne w 2000 r. A zatem roczne na­grody wypłacono trzy razy. W lipcu 2003 r. wypowiedziano pracownikom warunki wynagradzania, proponując niższe wynagrodzenie wynikające z nowego systemu wynagradzania, który miał wejść w życie w październiku 2003 r. Nowy regulamin wynagradzania wszedł w życie dopiero 1 stycznia 2006 r. Regulamin dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie został w ogóle uchylony. W marcu 2006 r. zawieszono działalność Krajowego Domu Twórczości Ludowej.