Wyrok SN z dnia 21 września 2006 r., sygn. II PK 11/06

Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej jako jednostki samofinansujące się pokrywają z posiadanych środków i uzyskanych przychodów koszty działalności i zobowiązań oraz ujemny wynik finansowy (art. 35b ust. 1 i art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.), a ich pracownicy nie są pracownikami jednostki budżetowej w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodat­kowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.) i dlatego ustalanie ich wynagrodzeń oraz in­nych świadczeń związanych z pracą następuje w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania, w zależności od sytuacji finansowej pracodawcy (art. 77¹ i art. 77² k.p. w związku z art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.).

Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 września 2006 r. sprawy z powództwa Katarzyny P., Ewy S., Anny G., Marii K., Barbary B., Renaty K., Iwony D. przeciwko Akademickiemu Szpitalowi Klinicznemu [....] w W. o wynagrodzenie, na skutek skargi kasacyjnej powódki Katarzyny P. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 11 sierp­nia 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2005 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Akademickiego Szpitala Klinicz­nego [...] w W. na rzecz powódek Ewy S., Anny G., Marii K., Barbary B., Renaty K. i Iwony D. kwoty po 3.747,82 zł oraz na rzecz Katarzyny P. kwotę 3.196,67 zł, odda-lając powództwo w pozostałym zakresie. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Powódki zatrudnione były u strony pozwanej jako pielęgniarki w pełnym wymiarze czasu pracy. W wyniku negocjacji pracodawcy z Komitetem Straj­kowym Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych zostało za­warte w dniu 20 grudnia 2000 r. porozumienie, przewidujące między innymi (od dnia 1 stycznia 2001 r.) wzrost miesięcznego wynagrodzenia dla personelu pielęgniarskiego średnio po 250 zł brutto na etat. Ponadto strony ustaliły, że ewentualne zmiany systemowe obejmą pielęgniarki niezależnie od ustaleń zawartych w porozu­mieniu. W 2001 r. powódki otrzymały podwyżkę wynagrodzenia wynikającego z postanowień porozumienia, natomiast w latach 2002-2004 strona pozwana nie przyznawała żadnych podwyżek. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że pracodawca, wypłacając w 2001 r. przewidzianą porozumieniem podwyżkę wynagrodzenia w wysokości 250 zł, zrealizował cel ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45). Natomiast wobec niezrealizowania przez stronę pozwaną obowiązku podwyższenia wynagrodzeń w 2002 r. o kwotę 110,23 zł miesięcznie, Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenia w tym zakresie.

Wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu oddalił apelację wniesioną przez powódkę Katarzynę P., podzielając ustalenia i ocenę prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji. Sąd Okręgowy wskazał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny, czy strona pozwana - jako pracodawca - zrealizowała wobec pracowników wynikający z ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej obowiązek podwyższania wynagrodzeń w latach 2001 i 2002. W ocenie Sądu drugiej instancji, podłożem za­wartego w grudniu 2000 r. przez stronę pozwaną z działającymi u niej organizacjami związkowymi porozumienia był ogólnopolski spór zbiorowy pielęgniarek i położnych z władzami państwa, którego finał znalazł swoje odzwierciedlenie w powołanej ustawie z 22 grudnia 2000 r., zobowiązującej publiczne zakłady opieki zdrowotnej do ukształtowania wynagrodzenia według zasad w niej wskazanych. Zawarte porozu­mienie ukształtowane zostało zatem na tym samym podłożu faktycznym, co wskaza­na ustawa i miało spełniać ten sam cel. Podwyższając więc od dnia 1 stycznia 2001 r. wynagrodzenie zasadnicze powódki o kwotę 250 złotych, co spowodowało wzrost jej wynagrodzenia wraz ze wszystkimi składnikami o kwotę 538,57 złotych, strona pozwana zrealizowała ustawowy obowiązek. W tym zakresie Sąd drugiej instancji powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004r., II PZP 12/04 wskazując, że zawarte w apelacji wywody odnoszące się do prac legislacyjnych pro­wadzonych nad ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego, pogląd, że przewidziany wskazaną ustawą wzrost wynagrodzenia oznacza przyrost wynagrodzenia zasadniczego, od którego należy ustalić inne składniki wynagrodzenia, pozostaje w sprzeczności z brzmieniem przepisu art. 4a ust. 1 ustawy, stanowiącym o przyroście wynagrodzenia nie niższym niż 203 zł łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagro­dzenia.