Wyrok SN z dnia 1 lipca 1998 r., sygn. I PKN 218/98

Podjęcie działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy uzasadnia wy­powiedzenie umowy o pracę na czas nie określony (art. 30 § 4, art. 45 KP) za­równo wtedy, gdy pracownik prowadzi ją wbrew umowie o zakazie konkurencji (art. 101¹ § 1 KP), jak również wtedy, gdy takiej umowy strony stosunku pracy nie zawarły.

Przewodniczący SSN: Józef Iwulski,

Sędziowie: SN Andrzej Kijowski, Walerian Sanetra (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 1998 r. sprawy z powództwa Krystyny G. przeciwko „K.” AG Spółce z o.o. w P. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 1998 r. [...]

oddalił  kasację.

Uzasadnienie

Powódka Krystyna G. wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 1998 r. [...], któ­rym Sąd ten oddalił jej apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Zgorzel­cu z dnia 7 października 1997 r. [...]. Sąd Pracy oddalił jej powództwo przeciwko „K.” AG Spółce z o.o. w P. o uznanie wypowiedzenia jej umowy o pracę za bezskuteczne.

Powódka od 1 kwietnia 1993 r. była zatrudniona u strony pozwanej na czas nie określony na stanowisku kierownika kantoru. Od 27 września 1996 r. do 9 maja 1997 r. była niezdolna do pracy wskutek choroby. Z dniem 9 maja 1997 r. po stwier­dzeniu zdolności do pracy, powódka powróciła do pracy u strony pozwanej. Równocześnie od lipca 1995 r. powódka prowadziła na własny rachunek działalność gospodarczą (przy ul. W. w Z.), sprzedając artykuły cukiernicze i papierosy. W tym cza­sie ubiegała się o uzyskanie zezwolenia Narodowego Banku Polskiego na rozpoczęcie działalności „kantorowej”, o czym poinformowała ówczesnego prezesa strony pozwanej. Prezes zapowiedział jej, że po otworzeniu własnego kantoru jej dalsze zatrudnienie prawdopodobnie nie będzie możliwe. W maju 1996 r. powódka uzyskała zezwolenie NBP i rozpoczęła prowadzenie własnego kantoru walut. W sierpniu 1996 r. zarząd strony pozwanej postanowił rozwiązać z powódką umowę o pracę z uwagi na podjęcie przez nią działalności konkurencyjnej. Strona pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę ze skutkiem na 31 sierpnia 1997 r., jako podstawę wskazując art. 32 § 1 pkt 3 i art. 36 § 1 pkt 3 KP. Wyrokiem z dnia 17 czerwca 1997 r. Sąd Pracy [...] uznał wypowiedzenie umowy z 19 maja 1997 r. za bezskuteczne.

Strona pozwana pismem z dnia 25 czerwca 1997 r. ponownie wypowiedziała powódce umowę o pracę ze skutkiem na 30 września 1997 r., wskazując jako przyczynę wypowiedzenia to, iż w czasie choroby „doprowadziła do utworzenia na tym samym przejściu granicznym (kilka metrów od kantoru pracodawcy) kantoru własnego”. Pracodawca uznał, że powódka nie jest w stanie właściwie wykonywać obowiązków kierownika kantoru prowadząc równocześnie własny kantor. W tych okolicznościach Sąd pierwszej instancji uznał, że wskazana przyczyna wypowiedzenia powódce umowy o pracę jest rzeczywista i uzasadniona. Powódka od sierpnia 1996 r. znała stanowisko pracodawcy, iż „nie będzie on akceptował dualizmu w postaci jednoczesnego prowadzenia własnej działalności i pracy u pozwanego”. Ponadto powinna liczyć się z konsekwencjami własnych decyzji, które nie były do pogodzenia z interesami zakładu pracy.