Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2021 r., sygn. I FSK 1036/18

Całokształt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług poświęconych określaniu proporcji odliczenia w przypadku wykonywania działalności o charakterze mieszanym wskazuje, że ustawodawca nie narzuca w tym względzie jakichkolwiek rozwiązań czy schematów, których stosowanie miałoby być obligatoryjne. Nawet tam, gdzie ustawodawca dopuszcza możliwość ustalenia konkretnego wzoru w drodze rozporządzenia, podatnikowi pozostawiono swobodę i możliwość rozliczenia podatku według proporcji bardziej reprezentatywnej dla prowadzonej przez niego działalności i dokonywanych nabyć. Innymi słowy, wybór metody kalkulacji został pozostawiony podatnikowi. Co oczywiste, nie oznacza to dowolności w odliczeniu. Metoda ustalenia prewspółczynnika musi bowiem odpowiadać kryteriom przewidzianym w art. 86a ust. 2a-2b ustawy o VAT, które stanowią w istocie odzwierciedlenie i rozwinięcie fundamentalnej dla podatku VAT zasady neutralności w odniesieniu do działalności o charakterze mieszanym.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (spr.), Sędzia WSA del. Marzena Łozowska, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2018 r. sygn. akt VIII SA/Wa 79/18 w sprawie ze skargi Gminy Z. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 listopada 2017 r. nr 0114-KDIP4.4012.487.2017.2.MPE w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 7 marca 2018 r., sygn. akt VIII SA/Wa 79/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Gminy Z. (dalej "Gmina" lub "Skarżąca") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej "organ") z 14 listopada 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie, Sąd pierwszej instancji wskazał, że w sprawie, w której istota sporu dotyczyła możliwości zastosowania przez Gminę zaproponowanego we wniosku indywidualnego sposobu określania proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.), dalej "ustawa o VAT", w odniesieniu do faktycznie wyodrębnionej części działalności Gminy w zakresie odbioru ścieków z jej terenu, organ pominął istotne elementy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w szczególności wysokość prewspółczynnika ogólnego (7%), obliczonego na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podmiotów (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), dalej "rozporządzenie", oraz jego relacji do prewspółczynnika proponowanego (99%), dotyczącego wyodrębnionej części działalności Gminy, stanowiącej w zasadzie działalność opodatkowaną VAT. Uzasadnienie interpretacji zawiera, w ocenie Sądu, również istotne uchybienia dotyczące założeń przyjętych na podstawie cytowanych przepisów prawa materialnego, które pozostają w sprzeczności z końcowymi wnioskami wadliwie wyprowadzonymi z niepełnej oceny stanu faktycznego. Organ nie przedstawił stosownych rozważań dotyczących wykładni kluczowego dla rozstrzygnięcia sprawy art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, nie pochylił się nad specyfiką działalności Gminy, ani nie wyjaśnił dlaczego zaproponowany przez nią sposób określania proporcji nie może być uznany za najbardziej odpowiadający tej specyfice. Stwierdzając, że założenia przyjęte przy obliczaniu wysokości współczynnika budzą wątpliwości, jednocześnie odstąpił od ich wyjaśnienia, nie wskazał ich oraz rozstrzygnął je na niekorzyść Gminy, arbitralnie narzucając Skarżącej sposób wyliczenia zakresu proporcji wskazany w rozporządzeniu. Powyższe w ocenie Sądu spowodowało wydanie zaskarżonej interpretacji z naruszeniem art. 14b § 1-3, art. 14c § 1 i 2 oraz art. 120 i art. 121 § 1 w zw. z art. 2a i art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), dalej "O.p." W tym stanie rzeczy Sąd za przedwczesne uznał rozważanie zasadności zarzutów skargi dotyczących naruszenia norm prawa materialnego.