Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. I FSK 1461/16

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka (sprawozdawca), Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. sp. j. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 17/16 w sprawie ze skargi P. sp. j. z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 października 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za III kwartał 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. sp. j. z siedzibą w L. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi kwotę 4.800 (słownie: cztery tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu I instancji.

1.1. Wyrokiem z 19 kwietnia 2016r. w sprawie I SA/Łd 17/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę P. Sp.j. w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 października 2015r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za III kwartał 2014r.

1.2. Sąd I instancji nie stwierdził podstaw do wyeliminowania z obrotu prawnego kwestionowanej decyzji uznając, iż jest ona zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.

W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, iż kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie jest ustalenie, czy miejscem świadczenia usług wykonywanych przez skarżącą spółkę na rzecz Spółki G. było miejsce gdzie usługobiorca ma siedzibę (Brytyjskie Wyspy Dziewicze), czy też miejscem świadczenia usług było stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (Polska). W ocenie Sądu pierwszej instancji organy podatkowe wykazały przez wskazanie okoliczności dotyczących usługobiorcy oraz świadczonych usług, że przy ustalaniu miejsca świadczenia usług należy posłużyć się kryterium miejsca prowadzenia działalności a nie siedziby usługobiorcy. Sąd podzielił ocenę organów podatkowych, zgodnie z którą pomimo że Spółka G. posiadała formalnie siedzibę na obszarze Brytyjskich Wysp Dziewiczych, to działalność tej spółki była skoncentrowana na terytorium Polski. Usługi, które Spółka G. nabywała od skarżącej spółki (kody doładowujące do telefonów komórkowych polskich operatorów sieci komórkowych) były sprzedawane na terenie Polski. Ostatecznymi konsumentami tych kodów byli użytkownicy telefonów posiadający aktywną kartę SIM wydaną przez polskich operatorów, a więc co do zasady konsumenci z terytorium RP. Sąd ocenił, że zaskarżona decyzja uwzględnia pogląd wyrażony w wyroku TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 [...], zgodnie z którym podstawowym kryterium ustalenia miejsca świadczenia usług między podatnikami, jest siedziba usługobiorcy. W ocenie sądu organy podatkowe prawidłowo przyjęły, że wobec ustalonych okoliczności faktycznych, przyjęcie tego kryterium nie prowadzi do racjonalnego rozwiązania (pkt 53 uzasadnienia ww. wyroku TSUE).