Szczególne zasady udzielania urlopu

Plan urlopów opracowuje pracodawca, biorąc pod uwagę wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy. Pracodawcy, u których działa zakładowa organizacja związkowa, obowiązani są do sporządzenia planu urlopów. Jeżeli w określonym zakładzie pracy nie działa organizacja związkowa lub działająca organizacja związkowa wyrazi na to zgodę, pracodawca nie musi sporządzać planu urlopów. W takich przypadkach pracodawca ustala termin urlopu z pracownikiem. W myśl art. 161 k.p. pracodawca jest obowiązany udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo. Przepis ten nie stanowi jednak bezwzględnego nakazu uwzględniania każdego wniosku pracownika o udzielenie urlopu, złożonego w każdym czasie. Terminy muszą być uzgadniane między pracodawcą a pracownikami. Uzgodnieniem takim jest ustalony plan urlopów, a w przypadku jego braku każdorazowa akceptacja osoby upoważnionej przez pracodawcę do udzielania urlopu wypoczynkowego.

Samo złożenie przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu w określonym terminie, przy braku planu urlopów, nie usprawiedliwia nieobecności pracownika, tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 13 maja 1998 r. (I PKN 99/98, OSNP 1999/10/331).

Marek A. wystąpił przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego „P.”o przywrócenie do pracy. W uzasadnieniu podał, że pracodawca naruszył prawo, rozwiązując z nim umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych - nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Powód złożył wnioski o udzielenie mu urlopu wypoczynkowego, początkowo od 3 lutego 1997 r. do 7 lutego 1997 r., a następnie na dalszy okres do 28 lutego 1997 r., ale nie uzyskał akceptacji przełożonego do wykorzystania urlopu. Mimo odmowy udzielenia urlopu, nie stawił się do pracy. Nadto powód nie wykonał badań lekarskich, do których był zobowiązany przez pracodawcę.