Ujmowanie środków trwałych

Obiekt inwentarzowy (obiekt środków trwałych) jest podstawową jednostką ewidencji środków trwałych. Zbiorczy obiekt inwentarzowy jest specyficznym obiektem inwentarzowym składającym się z wielu elementów, często powiązanych ze sobą nie tylko fizycznie, lecz również prawnie. Sposób tworzenia obiektów inwentarzowych środków trwałych nie został wprost określony w ustawie z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120; ost.zm. Dz.U. z 2023 r. poz. 295 - dalej: u.r.). Zapisy art. 3 ust. 1 pkt. 15 u.r. wskazują, że aby uznać dany składnik aktywów za środek trwały, powinien on mieć formę rzeczową, a jego przewidywany okres ekonomicznej użyteczności powinien być dłuższy niż rok. Ponadto taki składnik aktywów powinien być kompletny i zdatny do użytku oraz przeznaczony na potrzeby jednostki.

Obiekt inwentarzowy, oprócz własnego środka trwałego, który tworzą jego części składowe, może obejmować także części dodatkowe i części peryferyjne – w szczególności, jeśli są one z nim związane w sposób trwały fizycznie lub na podstawie przepisów prawa.

W świetle zapisów punktu 5.3 Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” (Dz.Urz. MRiF z 2017 r. poz. 105; dalej: KSR 11) każdemu obiektowi inwentarzowemu nadaje się unikalny (niepowtarzalny), kolejny numer inwentarzowy, zamieszczany – w miarę możliwości – w sposób trwały na obiekcie. Numer ten wraz z opisem obiektu środka trwałego ujmuje się we wchodzącej w skład ewidencji środków trwałych (przyjmującej formę np. kart inwentarzowych) – księdze obiektów (księdze inwentarzowej) prowadzonej na bieżąco oraz odpowiednio przechowywanej i zabezpieczonej, zgodnie z wymogami u.r.