Kiedy można mówić o inwestycji celu publicznego i ograniczyć prawo własności

Zakład energetyczny wystąpił do naszego starosty o wydanie decyzji w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na lokalizację linii energetycznej prowadzącej do nowej firmy produkcyjnej (czyli decyzji, o której mowa w art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Linia wymaga poprowadzenia przez działkę należącą do osoby prywatnej, ale rokowania z nią nie przynoszą efektu. Czy ograniczenie praw właściciela nieruchomości może dotyczyć sytuacji, w której beneficjentem zakładania i przeprowadzania przewodów na cudzej nieruchomości będzie jeden podmiot lub niewielka grupa podmiotów? Czy i kiedy taka sytuacja wypełnia przesłanki dla nazwania jej celem publicznym?

W myśl art. 124 ust. 1–3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (dalej: u.g.n.) „starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego”. Jak z kolei wynika z art. 112 ust. 2 u.g.n., ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości jest formą wywłaszczenia prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.