Jak należy przeliczyć zasiłek pracownikom, którym zmniejszono etat z powodu epidemii

Od 16 grudnia 2020 r. przepisy pozwalają wyrównać świadczenie także tym ubezpieczonym, którzy nie mieli do tego prawa na podstawie wcześniejszej nowelizacji specustawy o COVID-19

Ustawa z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1842; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 2275; dalej: specustawa o COVID-19) umożliwiła pracodawcom m.in. czasowe ograniczenie pracownikom wymiaru czasu pracy maksymalnie o 20 proc. na podstawie porozumienia ze związkami zawodowymi lub przedstawicielem załogi lub wtedy, gdy odnotowali odpowiedni spadek obrotów albo istotne obciążenie funduszu płac. Skróceniu czasu pracy towarzyszyło zwykle odpowiednie obniżenie wynagrodzeń. Pracownikom, którzy po tych zmianach nabywali prawo do zasiłków, płatnik (ZUS lub pracodawca) ustalał podstawę wymiaru z okresu po zmniejszeniu etatu, tj. z wynagrodzeń dla nowego wymiaru czasu pracy.

Podstawę ku temu stanowił art. 40 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej: ustawa zasiłkowa). Zgodnie z nim w razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (a także innych zasiłków) stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w miesiącach poprzedzających, z których jest ustalana podstawa.