Gdy pracodawca przestaje istnieć...

Problematyka likwidacji pracodawcy jest uregulowana w licznych aktach prawnych, jednak podstawowy trzon przepisów odnoszących się do prawa pracy znajduje się w kodeksie pracy oraz w ustawie z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 z późn.zm.) - zwanej dalej ustawą o zwolnieniach grupowych. Powołana ustawa przewiduje dwa tryby rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy: tzw. tryb zwyczajny i nadzwyczajny.

Tryb nadzwyczajny odnosi się do sytuacji, gdy w razie zarządzenia likwidacji zakładu pracy brak jest środków na wynagrodzenia dla pracowników. Wtedy to, zgodnie z art. 7a ustawy o zwolnieniach grupowych, likwidator ma możliwość rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia pod warunkiem, że dany pracownik nie zgłosi sprzeciwu w terminie 5 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zamierzonym rozwiązaniu stosunku pracy. Zawiadomienie powinno zostać sporządzone przez likwidatora na piśmie i zawierać pouczenie o możliwości wniesienia przez pracownika sprzeciwu. Ponadto o zamiarze rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia likwidator ma obowiązek zawiadomić zakładową organizację związkową, która w ciągu 5 dni od dnia otrzymania przedmiotowego zawiadomienia może wystąpić z opinią w tej sprawie.