Interpretacja indywidualna z dnia 22 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.425.2023.2.KT

- Wykazanie w rozliczeniu za czerwiec 2023 r. transakcji dostawy koparki jako dostawy krajowej, - moment powstania obowiązku podatkowego w związku z dostawą koparki, - brak wykazania transakcji dostawy koparki w rozliczeniu za kwiecień 2023 r., - skorygowanie rozliczenia za okres, w którym dokonana została dostawa koparki.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 czerwca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

·wykazania w rozliczeniu za czerwiec 2023 r. transakcji dostawy koparki jako dostawy krajowej,

·momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z dostawą koparki,

·braku wykazania transakcji dostawy koparki w rozliczeniu za kwiecień 2023 r.,

·skorygowania rozliczenia za okres, w którym dokonana została dostawa koparki,

Uzupełnili go Państwo pismem z 29 sierpnia 2023 r. (data wpływu 30 sierpnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) … kwietnia 2023 r. dokonała sprzedaży środka trwałego-koparki (dalej: „Towar”) na rzecz Y S.A. (dalej: „Bank”) – podmiotu hiszpańskiego udzielającego finansowania kontrahentowi Spółki (dalej: „Kontrahent”, łącznie ze Spółką jako: „Strony”). Zarówno Bank, jak i Kontrahent są hiszpańskimi podmiotami zarejestrowanymi jako dokonujący transakcji wewnątrzwspólnotowych (wg VIES).

Strony nie sporządziły pisemnej umowy dokumentującej sprzedaż Towaru – warunki dostawy zostały uzgodnione przez Strony w korespondencji email. Zgodnie z poczynionymi ustaleniami, X była odpowiedzialna za organizację transportu (cena uzgodniona przez Strony uwzględniała koszty związane z transportem Towaru). Towar miał zostać dostarczony bezpośrednio do Kontrahenta.

Od chwili zawarcia umowy Spółka podejmowała działania zmierzające do przetransportowania Towaru do Kontrahenta, niemniej z przyczyn niezależnych od Stron (w szczególności: konieczność uzyskania stosownych pozwoleń na przejazdy), Towar zostanie przetransportowany do Hiszpanii prawdopodobnie dopiero w sierpniu 2023 roku (dokładna data nie jest znana).

Spółka wystawiła już (z datą 20 kwietnia 2023 r.) fakturę dokumentującą wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: „WDT”) na rzecz Banku ze stawką 0% VAT.

Spółka otrzymała już od Banku zapłatę za towar w dniu 26 kwietnia 2023 r.

Spółka nabyła koparkę ze środków własnych w marcu 2019 r., nie korzystała z dotacji, podatek VAT był odliczony w całości. Spółka wykorzystywała ją wyłącznie do działalności opodatkowanej VAT.

Ponadto w uzupełnieniu wskazano:

X Sp. z o.o. (dalej „X Sp. z o.o.”) są zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT o nr … .

X Sp. z o.o. są zarejestrowanym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium kraju o nr … .

Na dzień sporządzenia wezwania, tj. ….08.2023 r., nie było jeszcze wywozu towaru (koparki). Planowany termin wywozu to początek września 2023 r.

Wywóz koparki nastąpi z terytorium kraju.

Bank dokona sprzedaży koparki na rzecz hiszpańskiego kontrahenta.

Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem nastąpiło z X Sp. z o.o. na Bank w momencie zgodnych oświadczeń woli stron umowy i wystawienia faktury VAT oraz zapłaty – w kwietniu 2023 r. Natomiast przeniesienie praw własności z banku na kontrahenta hiszpańskiego nastąpi w momencie 100% zapłaty bankowi przez kontrahenta z tytułu umowy leasingowej.

Od momentu sprzedaży do dnia wysłania uzupełnienia koparka znajduje się na terenie X Sp. z o.o.

Od momentu sprzedaży prawo własności koparki ma bank hiszpański a X Sp. z o.o. jest zobowiązana zorganizować transport i wysłać koparkę do Hiszpanii.

Towar zostanie przetransportowany do Hiszpanii we wrześniu 2023 r. Przyczyną takiego terminu wyjazdu koparki są remonty na . … informuje, że prace drogowe powinny zakończyć się do końca sierpnia 2023 i dopiero wówczas będzie możliwy przejazd autostradą.

Nr identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych banku hiszpańskiego to … .

Na dzień wysłania uzupełnienia, tj. ….08.2023 r. nie posiadają Państwo dokumentów potwierdzających wywóz koparki z terytorium kraju i dostarczenie na terytorium Hiszpanii. Po dostarczeniu koparki do Hiszpanii będą Państwo dysponować potwierdzeniem wywozu i dostarczenia – międzynarodowym listem przewozowym CMR.

Na dokumencie CMR będą następujące informacje: miejsce i data załadowania towaru (siedziba X Sp. z o.o.), data dostarczenia towaru (wrzesień 2023 r.), miejsce dostawy towaru (siedziba hiszpańskiego kontrahenta). Odbiór zostanie podpisany przez osobę upoważnioną przez bank.

Będą Państwo w posiadaniu specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku będącego przedmiotem dostawy.

Są Państwo w posiadaniu potwierdzenia zapłaty za koparkę, zawierającego informacje stanowiące odniesienie do transakcji.

W oparciu o informacje zawarte w potwierdzeniu płatności możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez bank z dostawą koparki. Na potwierdzeniu zapłaty, dokonanej przez bank hiszpański, widnieją numery umowy leasingowej pomiędzy bankiem a kontrahentem hiszpańskim. Płatności dokonano w terminie wynikającym z faktury WDT.

Sprzedaż koparki wykazali Państwo w deklaracji podatkowej za m-c czerwiec 2023 jako sprzedaż krajową ze stawką 23%. W informacji podsumowującej dostawa wewnątrzwspólnotowa zostanie wykazana dopiero w momencie dostarczenia koparki do Hiszpanii.

Nie wystąpią przesłanki negatywne nie dające prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Pytania

1. Przy założeniu, że wywóz koparki będzie miał miejsce we wrześniu 2023, zgodnie z art. 42 ust. 12 pkt 2 ustawy o VAT, czy Spółka będzie zobowiązana do wykazania w rozliczeniu za czerwiec transakcji jako dostawy krajowej?
2. Czy transakcję należy traktować jako WDT i wyznaczyć datę powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o VAT – według daty wystawienia faktury (20 kwietnia 2023 r.)?
3. Jeśli Spółka, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za kwiecień, nie dysponuje dowodami wywozu towaru, to czy powinna wykazać transakcję WDT w rozliczeniu za kwiecień 2023?
4. Czy po dokonaniu wywozu i uzyskaniu stosownych dokumentów potwierdzających dostarczenie koparki do nabywcy w Hiszpanii Spółka będzie uprawniona do skorygowania rozliczenia za okres, w którym dokonana została dostawa (kwiecień 2023 r.) – poprzez wykazanie dostawy ze stawką 0% oraz skorygowania rozliczenia za czerwiec, poprzez skorygowanie do zera dostawy wykazanej ze stawką krajową?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Przy założeniu, że wywóz koparki będzie miał miejsce we wrześniu 2023 r., zgodnie z art. 42 ust. 12 pkt 2 ustawy o VAT Spółka jest zobowiązana do wykazania w rozliczeniu za czerwiec transakcji jako dostawy krajowej z zastosowaniem obowiązującej stawki VAT. Podatek należny obliczono metodą „w stu”, nie powstał obowiązek korygowania wystawionej na rzecz kontrahenta faktury.
2. Należy przyjąć, że dostawa towarów została dokonana w kwietniu 2023 r. Z uwagi na fakt, że towar jest przeznaczony do wywozu do Hiszpanii, transakcję należy traktować jako WDT i wyznaczyć datę powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o VAT – według daty wystawienia faktury (20 kwietnia 2023 r.).
3. Ponieważ jednak przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za kwiecień 2023 r. Spółka nie dysponowała dowodami wywozu towaru, Spółka nie powinna była wykazywać transakcji WDT w rozliczeniu za kwiecień 2023 r.
4. Po dokonaniu wywozu i uzyskaniu stosownych dokumentów potwierdzających dostarczenie koparki do nabywcy w Hiszpanii Spółka będzie uprawniona do skorygowania rozliczenia za okres, w którym dokonana została dostawa (kwiecień 2023 r.) – poprzez wykazanie dostawy ze stawką 0% oraz skorygowania rozliczenia za czerwiec 2023 r., poprzez skorygowanie do zera dostawy wykazanej ze stawką krajową.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) zwanej dalej „ustawą o VAT”:

Z tej regulacji wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT:

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy o VAT:

Art. 2 pkt 3 ustawy o VAT stanowi, że:

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o VAT:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT:

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT:

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy o VAT:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy o VAT:

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy o VAT:

Jednocześnie w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o VAT:

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT:

Według art. 22 ust. 2 ustawy o VAT:

Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy o VAT:

W myśl art. 22 ust. 2c ustawy o VAT:

Zgodnie z art. 22 ust. 2d ustawy o VAT:

Na mocy art. 22 ust. 2e ustawy o VAT:

Z przepisu art. 22 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że:

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o VAT:

Warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowania w ten sposób ma na celu uniknięcia zakłócenia konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy o VAT:

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru, od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L z 2018 r. nr 311/10), zwanego dalej rozporządzeniem. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z art. 45a ww. rozporządzenia:

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy o VAT:

Przy tym, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT:

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (I FPS 1/10), w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W konsekwencji, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przy czym przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie stanowią zatem, że wymagane jest wyłącznie posiadanie oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, email, ksero, skan, faks dokumentu lub dokument w formie elektronicznej pobrany z platformy internetowej przewoźnika czy udostępniony za pośrednictwem określonych aplikacji, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 42 ust. 12 ustawy o VAT:

Jak stanowi art. 42 ust. 12a ustawy o VAT:

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT:

Stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT:

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy o VAT:

Odnosząc się do Państwa wątpliwości podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy o VAT wskazują dwa podstawowe warunki, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków koncentruje się natomiast na faktycznych aspektach transakcji, tj. udokumentowaniu faktu wywozu oraz dostarczenia towaru w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i transport (przemieszczenie) tych towarów do innego państwa członkowskiego UE. Warunek ten został określony wprost w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni wskazał na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. TSUE stwierdził, że „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Zatem należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Należy zatem wskazać, że aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

-musi mieć miejsce czynność określona w art. 7 ustawy o VAT, tj. musi dojść do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel;

-w konsekwencji tej czynności musi dojść do wywozu towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE przez dostawcę lub przez nabywcę.

Warunki te mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy), towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do innego kraju Unii Europejskiej – przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (warunek ten zasadniczo ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Niespełnienie którejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Powyższą tezę potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 maja 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 446/11), który wskazał, że: „Uznanie danej dostawy za czynność wewnątrzwspólnotową musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Określenie "wywóz" użyte w art. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2011 r. Nr 177, poz. 1054), należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów następuje tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, w wyniku wysyłki lub transportu, tj. fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że dokonali Państwo w kwietniu 2023 r. sprzedaży koparki i wystawili na rzecz Banku fakturę dokumentującą tą sprzedaż. Zafakturowany towar z założenia został przeznaczony do wywozu do innego kraju członkowskiego. Jednocześnie, zafakturowany towar nie zmienia miejsca przechowywania, tj. pozostaje u Państwa w Polsce. Do czasu przekazania koparki, ostateczny klient nie ma fizycznego władztwa nad tym towarem, jednak towar czeka na wywóz i są Państwo gotowi do fizycznego przekazania go ostatecznego kontrahentowi, a Państwo nie mają możliwości korzystania z koparki. Towar zostanie przetransportowany do Hiszpanii we wrześniu 2023 r. Przyczyną takiego terminu wyjazdu koparki są remonty na A4.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT:

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy, w chwili wystawienia przez Państwa faktury dokumentującej sprzedaż towaru, który nie zmienia miejsca swojego przechowywania (tj. pozostaje na terytorium kraju), transakcja ta nie spełnia łącznie wszystkich przesłanek do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towaru. Wówczas bowiem nie nastąpi wywóz koparki z terytorium kraju w wykonaniu dostawy towaru.

W przypadku niedokonania fizycznego wywozu towarów, miejscem dostawy towarów jest terytorium Państwa firmy na terytorium kraju, w którym znajduje się przedmiotowa koparka należąca do klienta, gotowa do fizycznego przekazania jej ostatecznemu kontrahentowi. Transakcja ta, w której towar nie zostaje wywieziony na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska, ma zatem charakter dostawy krajowej, dla której – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT – obowiązek podatkowy powstał z chwilą dokonania tej dostawy. Tym samym, na podstawie cyt. przepisów, winni Państwo opodatkować tą transakcję z uwzględnieniem stawki podatku VAT właściwej dla dostawy tego towaru opodatkowanego na terytorium kraju oraz wykazać ją w ewidencji sprzedaży, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT oraz deklaracji za miesiąc kwiecień 2023 r. poprzez złożenie deklaracji JPK_VAT.

Dopiero po dokonaniu rzeczywistego wywozu (przemieszczenia) koparki z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego należy rozważyć kwestię rozpoznania transakcji sprzedaży koparki jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zauważyć należy, że po dokonaniu wywozu będziemy mieć do czynienia z sytuacją, w której wystąpią dwie dostawy:

1)dostawa między Państwem a Bankiem

oraz

2)dostawa między Bankiem a Kontrahentem,

a koparka zostanie przetransportowana bezpośrednio od Państwa do Kontrahenta z innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Jednocześnie to Państwo będą odpowiedzialni za organizację transportu (cena uzgodniona przez Strony uwzględniała koszty związane z transportem Towaru).

W związku z powyższym ww. dostawy należy uznać za transakcje łańcuchowe w wyniku, których towar będący przedmiotem transakcji będzie transportowany bezpośrednio od Państwa do Kontrahenta.

W opisanym schemacie dostaw, transport towarów należy przypisać transakcji dokonanej pomiędzy Państwem a Bankiem. Oznacza to, że stosownie do art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy o VAT transakcję pomiędzy Państwem a Kontrahentem należy uznać za dostawę transgraniczną „ruchomą”, opodatkowaną w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli na terytorium Polski.

W związku z tym biorąc pod uwagę opisane okoliczności zdarzenia, należy stwierdzić, że dopiero po faktycznym dokonaniu tego wywozu (przemieszczenia koparki z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego), przedmiotowa transakcja wypełniać będzie znamiona wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Przy czym, po dokonaniu faktycznego wywozu (przemieszczenia) koparki z terytorium kraju, dostarczeniu ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego oraz otrzymaniu dokumentów, o których mowa we wniosku, potwierdzających wywóz towaru, będą Państwo uprawnieni do skorygowania deklaracji JPK_VAT i uwzględnienia (wykazania) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% za miesiąc, w którym dostawa ta została dokonana, tj. kwiecień 2023 r.

Wyjaśnienia jednoznacznie wymaga, że powołany przez Państwa przepis art. 42 ust. 12 ustawy o VAT odnosi się do jednego z warunków zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Warunek ten dotyczy ściśle udokumentowania wywozu z kraju towarów będących przedmiotem dostawy i dostarczenia ich na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Przepis art. 42 ust. 12 ustawy o VAT reguluje zatem sytuację, gdy warunek wskazany w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (posiadania dowodów w dokumentacji) nie zostaje spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres. Natomiast z przepisu tego nie wynika uprawnienie podatnika do zastosowania stawki 0% w przypadku, gdy nie został dokonany wywóz poza terytorium kraju towarów będących przedmiotem dostawy i towar należący do nabywcy pozostaje w Polsce. W rozumieniu tego przepisu, podmioty mają bowiem prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% wyłącznie w sytuacji, gdy dokonany już został wywóz towarów z Polski na terytorium innego państwa Unii Europejskiej, a na moment składania deklaracji JPK_VAT nie posiadają jeszcze dokumentów, które potwierdzają tą czynność – natomiast otrzymają je w terminie późniejszym.

W konsekwencji wskazać należy, że przy założeniu, że wywóz koparki będzie miał miejsce we wrześniu 2023 r., to:

• dostawa dokonana w kwietniu 2023 r. była dostawą krajową i nie należało traktować jej jako WDT, a obowiązek podatkowy w związku z dostawą krajową powstał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. w momencie dokonania tej dostawy, czyli kwietniu 2023 r., a nie w myśl powołanego przez Państwa art. 20 ust. 1 ustawy o VAT;
• dostawa krajowa dokonana w kwietniu 2023 r. winna być przez Państwa wykazana w deklaracji JPK_VAT za miesiąc kwiecień 2023 r.;
• nieprawidłowym było wykazanie dostawy krajowej za czerwiec 2023 r., kierując się przepisem art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, bowiem do momentu wywozu do innego państwa członkowskiego towaru będącego przedmiotem dostawy, przepis ten nie znajduje zastosowania. W konsekwencji zasadnym jest skorygowanie deklaracji JPK_VAT za czerwiec 2023 r.;
• po dokonaniu wywozu koparki do ostatecznego kontrahenta na terytorium innego państwa członkowskiego oraz otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz koparki, należy dokonać korekty deklaracji JPK_VAT za miesiąc kwiecień 2023 r., tj. za miesiąc, w którym dokonano dostawy, poprzez wykazanie tej transakcji jako WDT ze stawką VAT 0%.

Wobec powyższego oceniając całościowo Państwa stanowisko w zakresie pytań nr 1-4 uznałem je za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami, w tym kwestia obliczenia metodą „w stu” podatku należnego, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie było rozstrzygnięcie, czy posiadane przez Spółkę dokumenty potwierdzają wywóz towaru i dostarczenie go do nabywcy w innym państwie członkowskim w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wskazanie stawki właściwej dla dostawy przedmiotowego towaru na terytorium kraju. Stwierdzenia te przyjęto jako element stanu faktycznego i tym samym nie podlegały one ocenie Organu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

• Stosownie do art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.