Interpretacja indywidualna z dnia 13 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.32.2023.1.OK

Należy zgodzić się z Państwem, że w przypadku wypłaty należności licencyjnych, Spółka jako płatnik rozliczając podatek u źródła przy zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Danią - państwem siedziby licencjodawcy i rzeczywistego właściciela należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę za pośrednictwem podmiotu z siedzibą w Niemczech, który udzielił Spółce sublicencji, będzie mogła zastosować stawkę w wysokości 5% podatku u źródła wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania właściwej dla danego rzeczywistego właściciela (tzw. look through approach), tj. art. 12 konwencji polsko-duńskiej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy Spółka postępuje prawidłowo rozliczając podatek u źródła przy zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Danią - państwem siedziby licencjodawcy i rzeczywistego właściciela należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę za pośrednictwem podmiotu z siedzibą w Niemczech, który udzielił Spółce sublicencji, według stawki 5%, nawet w przypadku, gdy kwota należności licencyjnych przekroczy 2 mln zł w roku podatkowym.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X. Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) to powołana w 2018 r. spółka-córka Y. AG(dalej także jako „Y.”) - podmiotu należącego do grupy Z. wydawnictwa z siedzibą w (…) (Niemcy) założonego w 2005 roku, publikującego ponad 40 czasopism i ponad 300 wydań rocznie. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. wydawanie czasopism i pozostałych periodyków oraz działalność usługowa związana z przygotowywaniem do druku.

X. Sp. z o.o. korzysta z licencji na wydawane przez Spółkę tytuły. Na czasopisma W. umowa licencyjna zawarta została pomiędzy Y. a W. z siedzibą w (…) w Danii (dalej „W.”). Spółka wydaje czasopisma W., na podstawie umowy z współwydawcą pomiędzy Spółką a Y., w ramach której Y. udziela Spółce sublicencji na tytuły W. . Spółka płaci należności licencyjne za tytuły W. na podstawie faktur wystawianych przez Y. Y. przekazuje te należności na rzecz W., w pełnej wysokości, bez naliczania prowizji/marży. X. i Y. są podmiotami powiązanymi (Y. posiada 100% udziałów w X. ). Ani X. , ani Y. nie są podmiotami powiązanymi z W.

W celu dokonania rozliczeń z tytułu podatku u źródła, w tym stosowania obniżonych stawek podatku u źródła, Spółka pobiera:

‒oświadczenie o beneficjencie ostatecznym,

‒certyfikat rezydencji podatkowej,

a jeśli jest taka możliwość to także:

‒sprawozdanie finansowe,

‒wyciąg z rejestru.

Zgodnie z gromadzonymi przez Spółkę dokumentami, w przypadku należności licencyjnych na tytuły W. , Spółka przyjmuje, że beneficjentem ostatecznym płatności z tego tytułu, w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, jest W., natomiast Y. działa jedynie jako pośrednik w przekazywaniu tych płatności. Z tego względu, Spółka do rozliczeń tzw. podatku u źródła stosuje postanowienia polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a informacje IFT wystawia na rzecz W. Stosownie do przepisów polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka potrąca od należności licencyjnych podatek według stawki 5 %. Przyjmując, że rzeczywistym właścicielem należności jest W., a nie Y., Spółka nie stosuje przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Zatem, nawet w przypadku, gdy kwota należności licencyjnych na rzecz W. przekroczy 2.000.000 PLN, Spółka uprawniona jest do potrącania podatku u źródła według stawki 5%. Ani Y., ani W. nie prowadzą w Polsce działalności poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i w związku z tym wypłacane wynagrodzenie z tytułu licencji nie jest związane z działalnością podmiotu zagranicznego prowadzoną poprzez zakład w Polsce.

Pytanie

Czy Spółka postępuje prawidłowo rozliczając podatek u źródła przy zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Danią - państwem siedziby licencjodawcy i rzeczywistego właściciela należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę za pośrednictwem podmiotu z siedzibą w Niemczech, który udzielił Spółce sublicencji, według stawki 5%, nawet w przypadku, gdy kwota należności licencyjnych przekroczy 2.000.000 PLN w roku podatkowym?

Państwa stanowisko w sprawie

Artykuł 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Odnosząc treść przytoczonych powyżej przepisów do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Spółka wypłaca wynagrodzenie - należność licencyjną z praw autorskich lub praw pokrewnych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, na rzecz W. Mimo, że formalnie płatność przyjmuje Y., nie można uznać, że Y. w tej transakcji działa we własnym imieniu i na własną rzecz, bowiem płatności uiszczone przez Spółkę, Y. przekazuje w pełnej wysokości, bez naliczania marży czy prowizji, na rzecz W. Y. działa zatem jedynie, jako pośrednik. Nie dokonuje wypłat należności licencyjnych, nie przyjmuje tych wypłat na swoją rzecz, bowiem jest zobowiązany do przekazania tych należności na rzecz właściwego odbiorcy, którym jest W.

Z powyższych względów, zdaniem Spółki, przepis art. 21 ust. 2 ustawy o CIT należy rozumieć w ten sposób, że zastosowanie mają przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a państwem, w którym siedzibę ma rzeczywisty właściciel wypłacanych należności. W opisanym stanie faktycznym będzie to umowa polsko-duńska. Taka interpretacja niniejszego przepisu zgodna jest z tzw. koncepcją „look through approach”, którą w wydawanych interpretacjach przywołują organy skarbowe, jak i sądy administracyjne w wydawanych wyrokach. Organy podatkowe uznają, że w przypadku dokonywania zapłaty należności licencyjnych poprzez pośrednika, transakcja pomiędzy wypłacającym należności licencyjne a pośrednikiem ma jedynie charakter „techniczny”. Pośrednik udostępnia jedynie swój rachunek bankowy. Umowa między wypłacającym należności a pośrednikiem, w ocenie organów podatkowych, reguluje jedynie sposób dokonywania płatności. Natomiast relacja, która powoduje powstanie zobowiązania podatkowego istnieje pomiędzy wypłacającym i rzeczywistym właścicielem należności (tak np. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2019 r., znak 0114- KDIP2-1.4010.240.2019.2.JC).

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 18 marca 2020, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.534.2019.2.JC, przychylił się do stanowisk wnioskodawcy, że „przy każdej pojedynczej płatności należy zastosować "look through approach" i ustalić czyim definitywnym przysporzeniem jest dana płatność”. Powyższe potwierdził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który w wyroku z dnia 4 lutego 2020 r. I SA/Gl 1488/19 stwierdził, że, „Nie chodzi więc o to, aby "odbiorca odsetek" był odbiorcą bezpośrednim, ale o to, by jako odbiorca faktyczny (a nie pośrednik) był ich właścicielem, a zatem "osobą uprawnioną" do odsetek. Innymi słowy, by ostatni podmiot w łańcuchu transakcji przelewów "odsetek" był jego właścicielem i ma siedzibę na terenie drugiego z umawiających się Państw”. Zatem, pod warunkiem posiadania odpowiednich dokumentów, Spółka ma prawo zastosować stawkę podatku pobieranego od wypłacanych należności, w wysokości określonej w polsko-duńskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji, mimo tego, że formalnie płatności Spółka dokonuje na rzecz podmiotu powiązanego, tj. Y., Spółka nie ma obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, który stanowi, że jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł: 1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e; 2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Rzeczywisty właściciel należności wypłacanych przez Spółkę, tj. W. nie jest podmiotem powiązanym dla Spółki, wobec czego, nawet w przypadku gdy wypłaty należności licencyjnych przekroczą w roku podatkowym 2.000.000 PLN, Spółka uprawniona jest do stosowania preferencyjnej stawki tzw. podatku u źródła, wynikającej z polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w wysokości 5%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie Organ interpretacyjny zaznacza, że przyjmuje za Wnioskodawcą, że spółka W. z siedzibą w Danii spełnia warunki uznania jej za rzeczywistego właściciela w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587, dalej: „updop”, „ustawa o CIT”).

Zgodnie z brzmieniem art. 14b § 2a pkt 2 lit. b Ordynacji podatkowej – przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego mające na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, które odnoszą się do nadużycia przepisów prawa podatkowego, prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej lub podejmowania działań w sposób sztuczny lub bez uzasadnienia ekonomicznego, w tym zawarte w art. 5a pkt 33d, art. 24 ust. 19 i 20, art. 30f ust. 18, 20 i 20a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4a pkt 29, art. 12 ust. 13 i 14, art. 22c, art. 24a ust. 16, 18 i 18a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z powyższego wynika, że przepis art. 4a pkt 29 updop obejmujący swoim zakresem określenie/zdefiniowanie rzeczywistego właściciela nie może być przedmiotem postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 updop:

podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT,

podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Określając podmiotowy zakres obowiązywania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca polski przyjął dwie zasady: nieograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego osób prawnych mających siedzibę lub zarząd w Polsce (zasada rezydencji - art. 3 ust. 1 ustawy o CIT) i ograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego tych osób prawnych, które nie mają siedziby lub zarządu w Polsce (zasada źródła - wyrażona w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1.wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2.położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3.papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4.tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5.tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6.niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 21 ust. 1 updop:

1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Stąd, co do zasady, przychody wymienione w art. 21 ust. 1 updop podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (opodatkowaniu u źródła).

Przy czym, stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 22a updop:

Przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop

przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz spełnienia pozostałych przesłanek o których mowa w niżej przywołanym art. 26 ust. 1 updop.

Obowiązki płatnika, w przypadku dokonywania wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 uregulowane są w art. 26 ust. 1 updop oraz art. 26 ust. 2e updop.

W myśl art. 26 ust. 1 updop w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 2e updop w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1.z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2.bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustawodawca przewidział odstępstwo od ww. reguły określonej w art. 26 ust. 2e updop.

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7a updop:

Przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1) posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2) po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nadto w art. 28b ust. 1 updop Ustawodawca przewidział możliwość zwrotu przez organ podatkowy, na wniosek, podatku pobranego zgodnie z art. 26 ust. 2e updop.

W myśl art. 28b ust. 4 pkt 4-6 updop:

‒oświadczenie podatnika, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3 pkt 4 lit. b, ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4;

‒oświadczenie podatnika, że w odniesieniu do czynności, w związku z którą składany jest wniosek o zwrot podatku, podatnik jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek podatkowy, a także oświadczenie podatnika, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;

‒oświadczenie podatnika, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych, z którą wiąże się uzyskany przychód – w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, gdy należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Należy wskazać, że ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.), od 1 stycznia 2022 r. wprowadzone zostały zmiany do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT i art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatkiem.

W myśl art. 26 ust. 2e updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z nowelizacją ustawy CIT ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. 2021 poz. 2105) od 1 stycznia 2022 roku, zmienione zostały zasady stosowania WHT refund. Zmiana brzmienia art. 26 ust. 2e ustawy o CIT spowodowała zawężenie stosowania mechanizmu WHT refund do podmiotów powiązanych oraz zawężenie rodzaju płatności do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT. W ramach należytej staranności płatnik powinien dokonać analizy zasadności zastosowana mechanizmu WHT refund w odniesieniu do danej należności. Powinien zweryfikować rodzaj wypłacanej należności, czy jest wypłacana na rzecz podmiotu powiązanego oraz czy doszło do przekroczenia progu 2 mln zł w roku podatkowym podmiotu dokonującego wypłaty.

Ponadto w myśl przepisu art. 89 ustawy nowelizującej, nowe przepisy wchodzą w życie od 1 stycznia 2022 r. Wśród wyjątków nie wymieniono przepisów art. 26 ustawy CIT.

Należy jednak zwrócić uwagę, że ustawą o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw z dnia 9 grudnia 2021 r. (Dz.U. 2021 poz. 2427) wprowadzono szczególne przepisy przejściowe dotyczące tylko zasad poboru i płatności podatku u źródła. Dotyczą one zarówno płatników jak i podatników w podatku CIT i PIT. Zgodnie z art. 9 ust. 6 ww. ustawy:

W ustawie z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2105 i 2349) wprowadza się następujące zmiany po art. 69 dodaje się art. 69a w brzmieniu:

,,Art. 69a. Przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do płatników i podatników zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 41 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z tytułu wypłat (świadczeń), pieniędzy, wartości pieniężnych oraz należności dokonywanych, stawianych do dyspozycji lub wypłacanych po dniu 31 grudnia 2021 r. ";

Tym samym na gruncie obowiązującego od 1 stycznia 2022 roku przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, w związku z przejściowym przepisem art. 69a ustawy nowelizującej, płatnik powinien ustalić przekroczenie albo nieprzekroczenie kwoty 2 000 000 złotych poprzez uwzględnienie w rachunku tej kwoty tylko takich należności, które zostały wypłacone po 31 grudnia 2021 roku i spełniają pozostałe warunki podmiotowo-przedmiotowe określone w art. 26 ust. 2e (czyli są dokonane na rzecz powiązanego podatnika-nierezydenta oraz stanowią przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT).

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na art. 4a pkt 29 updop, zgodnie z którym, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Ilekroć w ustawie jest mowa o rzeczywistym właścicielu - oznacza to podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

a) otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

b) nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,

c) prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Ilekroć w ustawie jest mowa o rzeczywistym właścicielu - oznacza to podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

a) otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

b) nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,

c) prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez ten podmiot w zakresie otrzymanej należności.

Odnosząc się do powołanych przepisów prawa, zauważyć należy, że projektodawca w uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej zmiany dot. podatku u źródła wskazał, że mając na uwadze potrzebę zapewnienia przewidzianych ustawą preferencji podatkowych (zwolnienia podatkowe lub obniżona stawka podatku) wyłącznie podmiotom będącym faktycznymi właścicielami otrzymywanych należności, dążąc tym samym do eliminowania struktur podatkowych, w których korzyść podatkowa przyznana zostałaby podmiotowi, który pełni jedynie rolę pośrednika w płatności, do ustawy o CIT zostaje wprowadzona zmieniona definicja rzeczywistego właściciela. Zmieniona definicja nakazuje uwzględnienie szerszego kontekstu towarzyszącego wypłatom kwot na rzecz podmiotów zagranicznych przy dokonywaniu oceny ich statusu jako odbiorcy należności.

W konsekwencji, uściślone w definicji rzeczywistego właściciela przesłanki, tj.:

‒prowadzenie rzeczywistej działalności gospodarczej w kraju siedziby,

‒ponoszenie ryzyka ekonomicznego związanego ze stratą lub utratą wartości danej należności oraz

‒możliwość samodzielnego decydowania o przeznaczeniu otrzymanej należności,

- pełnią rolę pomocniczą dla płatnika dokonującego wypłat należności.

Wskazują one bowiem płatnikowi według jakich kryteriów dokonywać ma weryfikacji statusu odbiorcy należności. Przesłanki te wskazują zaś wyraźnie na konieczność uwzględniania czynników o charakterze faktycznym, a nie tylko prawnym (formalnym).

Z przywołanego wcześniej art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Dokonując weryfikacji należytej staranności należy odnosić się do aspektów istotnych z punktu widzenia stosowania danej preferencji podatkowej. W szczególności dotyczy to:

1.weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika (rzeczywistego właściciela) w stosunku do otrzymanej należności, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot;

2.weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności;

3.weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie).

Oceniając, czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności.

Należy przy tym podkreślić, że w przypadku podmiotów powiązanych należy oczekiwać wyższych standardów działania, także z uwagi na łatwiejszy dostęp do wszelkiego rodzaju informacji o innych podmiotach z grupy.

Dodać należy, że Minister Finansów w piśmie z dnia 11 marca 2019 r. nr SP3.054.2.2019, stanowiącym odpowiedź na interpelację nr 29439 w sprawie podatników czasowo wyłączonych z obowiązku stosowania nowych zasad poboru podatku u źródła m.in. wskazał, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, wszystkich płatników wiąże wymóg dochowania należytej staranności. Wymóg ten nie został w jakikolwiek sposób ograniczony czy też wyłączony na mocy rozporządzenia z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2018, poz. 2545).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika m.in., że jesteście Państwo Spółką z o.o. powołaną w 2018 r. będąca spółką-córką niemieckiej spółki. Przedmiotem Państwa działalności jest m.in. wydawanie czasopism i pozostałych periodyków oraz działalność usługowa związana z przygotowywaniem do druku.

Korzystacie Państwo z licencji na wydawane przez Spółkę tytuły. Na czasopisma W. umowa licencyjna zawarta została pomiędzy niemiecką spółką a W. siedzibą w Danii. Spółka wydaje czasopisma W., na podstawie umowy z współwydawcą pomiędzy Spółką a niemiecką spółką, w ramach której niemiecka spółka udziela Spółce sublicencji na tytuły W. Spółka płaci należności licencyjne za tytuły W. na podstawie faktur wystawianych przez niemiecką spółkę, która przekazuje te należności na rzecz W., w pełnej wysokości, bez naliczania prowizji/marży. Niemiecka spółka i Państwa Spółka są podmiotami powiązanymi (niemiecka spółka posiada 100% udziałów w Państwa Spółce). Ani Państwa Spółka, ani niemiecka spółka nie są podmiotami powiązanymi z W.

W celu dokonania rozliczeń z tytułu podatku u źródła, w tym stosowania obniżonych stawek podatku u źródła, Spółka pobiera:

‒oświadczenie o beneficjencie ostatecznym,

‒certyfikat rezydencji podatkowej,

a jeśli jest taka możliwość to także:

‒sprawozdanie finansowe,

‒wyciąg z rejestru.

Zgodnie z gromadzonymi przez Spółkę dokumentami, w przypadku należności licencyjnych na tytuły W., Spółka przyjmuje, że beneficjentem ostatecznym płatności z tego tytułu, w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, jest W., natomiast niemiecka spółka działa jedynie jako pośrednik w przekazywaniu tych płatności. Z tego względu, Spółka do rozliczeń tzw. podatku u źródła stosuje postanowienia polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a informacje IFT wystawia na rzecz W. Stosownie do przepisów polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka potrąca od należności licencyjnych podatek według stawki 5%. Przyjmując, że rzeczywistym właścicielem należności jest W., a nie niemiecka spółka, Spółka nie stosuje przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Zatem, nawet w przypadku, gdy kwota należności licencyjnych na rzecz W. przekroczy 2.000.000 PLN, Spółka uprawniona jest do potrącania podatku u źródła według stawki 5%. Ani niemiecka spółka, ani W. nie prowadzą w Polsce działalności poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i w związku z tym wypłacane wynagrodzenie z tytułu licencji nie jest związane z działalnością podmiotu zagranicznego prowadzoną poprzez zakład w Polsce.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy Spółka postępuje prawidłowo rozliczając podatek u źródła przy zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Danią - państwem siedziby licencjodawcy i rzeczywistego właściciela należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę za pośrednictwem podmiotu z siedzibą w Niemczech, który udzielił Spółce sublicencji, według stawki 5%, nawet w przypadku, gdy kwota należności licencyjnych przekroczy 2 mln zł w roku podatkowym.

Uznanie podmiotu, którego można uznać za rzeczywistego właściciela wypłacanych należności i w rezultacie za podatnika, będzie z kolei determinowało zasady jego opodatkowania.

W konsekwencji kwalifikacja podatkowa wypłacanych przez Spółkę należności licencyjnych powinna zostać przeprowadzona na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a państwem siedziby rzeczywistego właściciela odsetek.

Z treści wniosku wynika, że korzystacie Państwo z licencji na wydawane przez Spółkę tytuły. Na czasopisma W. umowa licencyjna zawarta została pomiędzy niemiecką spółką a W. z siedzibą w Danii. Spółka wydaje czasopisma W., na podstawie umowy ze współwydawcą pomiędzy Spółką a niemiecką spółką, w ramach której niemiecka spółka udziela Spółce sublicencji na tytuły W. Spółka płaci należności licencyjne za tytuły W. na podstawie faktur wystawianych przez niemiecką spółkę, która przekazuje te należności na rzecz W., w pełnej wysokości, bez naliczania prowizji/marży. Zatem w rozpatrywanej sprawie zasadne jest odwołanie się do przepisów polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Ponadto Spółka przyjmuje, że beneficjentem ostatecznym płatności z tego tytułu, w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy o CIT, jest W., natomiast Y. działa jedynie jako pośrednik w przekazywaniu tych płatności.

Zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. nr 43, poz. 368, dalej: „konwencja polsko-duńska”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Danię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369, dalej: „Konwencja MLI”):

należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 konwencji polsko-duńskiej:

Jednakże należności, o których mowa w ustępie 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 konwencji polsko-duńskiej:

Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Na podstawie art. 12 ust. 4 konwencji polsko-duńskiej:

Postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 konwencji polsko-duńskiej:

Uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy dłużnikiem jest to Państwo, jednostka terytorialna, organ lokalny lub osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którym powstał obowiązek zapłaty tych należności i należności te są ponoszone przez ten zakład, wówczas uważa się, że należności licencyjne powstają w Państwie, w którym znajduje się zakład.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 6 konwencji polsko-duńskiej:

Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a osobą uprawnioną do należności licencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota należności licencyjnych płacona za użytkowanie, prawo lub informację przekracza kwotę, którą płatnik i osoba uprawniona do należności licencyjnych uzgodniliby bez tych powiązań, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymienioną poprzednio kwotę podlega opodatkowaniu w każdym Umawiającym się Państwie zgodnie z jego prawem i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej konwencji.

Reasumując, należy zgodzić się z Państwem, że w przypadku wypłaty należności licencyjnych, Spółka jako płatnik rozliczając podatek u źródła przy zastosowaniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Danią - państwem siedziby licencjodawcy i rzeczywistego właściciela należności licencyjnych wypłacanych przez Spółkę za pośrednictwem podmiotu z siedzibą w Niemczech, który udzielił Spółce sublicencji, będzie mogła zastosować stawkę w wysokości 5% podatku u źródła wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania właściwej dla danego rzeczywistego właściciela (tzw. look through approach), tj. art. 12 konwencji polsko-duńskiej.

W przypadku, gdy kwota należności licencyjnych przekroczy 2 mln zł w danym roku podatkowym nie będzie Państwa obwiązywała reguła zawarta w art. 26 ust. 2e updop, gdyż jak zostało to wykazane w opisie stanu faktycznego Państwa Spółka nie jest podmiotem powiązanym z licencjodawcą (duńską spółką), na rzecz której wypłacane są należności licencyjne. Tym samym nadal będzie Państwa obowiązywała 5% stawka podatku wynikająca z przepisów ww. konwencji polsko-duńskiej.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych stwierdzamy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).