Interpretacja indywidualna z dnia 24 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. IPPB2/415-52/14/18/23-13/S/MG

Ustalając wysokość diety z tytułu podróży służbowej pracownika, trwającej od 8 do 12 godzin, podlegającej zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawą do odpowiedniego pomniejszenia diety z tytułu zapewnionych posiłków będzie kwota całej diety, o której mowa w § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe.

Szanowni Państwo,

1.ponownie rozpatruję Państwa sprawę z wniosku z 9 stycznia 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 czerwca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 2494/18.

2.stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 stycznia 2014 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości obliczenia wysokości diety, w sytuacji gdy ze względu na długość podróży służbowej, pracownikowi przysługuje 50% diety i pracownik miał zapewnione bezpłatne wyżywienie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży produktów leczniczych. Charakter prowadzonej przez Spółkę działalności wiąże się z koniecznością odbywania przez jej pracowników podróży służbowych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych.

Pracownikom Spółki, za czas podróży służbowej w kraju i poza jego granicami, przysługuje zwrot określonych kosztów, na warunkach i w wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167, dalej; „Rozporządzenie”). Pracownik Spółki odbywający podróż służbową jest uprawniony do diety, która pokrywa zwiększone koszty wyżywienia, zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu. Powyższe diety, obliczone zgodnie z przepisami Rozporządzenia, korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PDOF i w związku z tym Spółka jako płatnik nie pobiera od nich zaliczki na ten podatek.

Biorąc pod uwagę przepisy Rozporządzenia, z których wynika, że dieta w krajowej podróży służbowej podlega odpowiedniemu zmniejszeniu, jeżeli pracownikowi zostało zapewnione bezpłatne wyżywienie, pracownicy Spółki mają obowiązek podania informacji, czy podczas podróży służbowej mieli zapewniony posiłek oraz jaki był to posiłek (tzn. śniadanie, obiad lub kolacja). Na tej podstawie Spółka dokonuje obliczenia wysokości diety należnej oddelegowanemu pracownikowi.

Pytania

W jaki sposób Spółka powinna obliczyć wysokość diety podlegającej zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych w sytuacji, gdy ze względu na długość podróży służbowej (od 8 do 12 godzin) pracownikowi przysługuje 50% diety i jednocześnie miał on zapewnione bezpłatne wyżywienie (jeden lub więcej posiłków)? Czy w takim przypadku podstawą do odpowiedniego pomniejszenia diety z tytułu zapewnionych posiłków będzie kwota 30 zł, tj. pełna dieta, czy też połowa tej kwoty, tj. 15 zł? Czy końcową należność z tytułu diet należy obliczyć dzieląc na połowę kwotę pełnej diety (30 zł), czy też kwotę diety pomniejszonej uprzednio o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Jeżeli z uwagi na czas trwania podróży służbowej pracownikowi przysługuje 50% diety i jednocześnie zostały mu zapewnione bezpłatne posiłki, to w takim przypadku podstawą do odpowiedniego pomniejszenia diety z tytułu zapewnionych posiłków będzie kwota pełnej diety, tj. 30 zł. Zdaniem Spółki, odpowiednio pomniejszona kwota diety powinna następnie zostać podzielona na połowę, skoro czas trwania podróży uprawnia pracownika tylko do połowy diety.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PDOF, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas m.in. podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy. Przepisami, o których mowa powyżej, są regulacje zawarte w Rozporządzeniu, obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. i tak, zgodnie z § 7 ust. 1 tego Rozporządzenia, dieta w czasie krajowej podróży służbowej, przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, wynosi 30 zł. Jednocześnie, w myśl § 7 ust. 4 Rozporządzenia kwotę diety, o której mowa w ust. 1, należy zmniejszyć o koszt zapewnionego pracownikowi bezpłatnego wyżywienia. W tym celu przyjmuje się, że każdy posiłek stanowi odpowiednio: śniadanie - 25% diety, obiad - 50% diety, kolacja - 25% diety. Natomiast § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b) Rozporządzenia stanowi, że jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi od 8 do 12 godzin, to pracownikowi przysługuje 50% diety.

W ocenie Spółki kwotą, którą Spółka powinna przyjąć jako podstawę do pomniejszenia z uwagi na zapewnienie pracownikowi bezpłatnego posiłku, jest kwota 30 zł, a nie 15 zł. Zdaniem Spółki świadczy o tym literalne brzmienie § 7 ust. 4 Rozporządzenia, zgodnie z którym: „Kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia. W ustępie 1 jest natomiast mowa o kwocie 30 zł. Dlatego, zdaniem Spółki, to tę kwotę należy najpierw odpowiednio zmniejszyć o koszt zapewnionego posiłku. Następnie, od tak pomniejszonej kwoty diety należy obliczyć należność końcową, o której mowa w § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b), czyli tę pomniejszoną kwotę należy podzielić jeszcze na połowę. Stanowisko Spółki obrazuje poniższy przykład.

Przykład

Pracownik przebywał w podróży służbowej 10 godzin i miał zapewniony bezpłatny obiad.

Sposób obliczenia diety:

Krok 1: Kwota diety, o której mowa w § 7 ust. 1 Rozporządzenia (30 zł), zostaje zmniejszona o określony procent, wynikający z zapewnionego posiłku, tj. obiadu (50%):

30 zł - (50% x 30 zł) - 15 zł.

Krok 2: Kwota będąca wynikiem poprzedniego działania (15 zł) zostaje podzielona na połowę, a w konsekwencji otrzymujemy kwotę przysługującej pracownikowi należności z tytułu diet:

50% x 15 zł = 7,5 zł.

W powyższym przykładzie zapewnienie pracownikowi bezpłatnego obiadu oznacza, że kwota diety, o której mowa w § 7 ust. 1 Rozporządzenia, odpowiednio pomniejszona zgodnie z § 7 ust. 4 pkt 2, wynosi 15 zł. Wynika to z faktu, że kwotę pełnej diety, czyli 30 zł, zmniejszamy o koszt bezpłatnego obiadu, który stanowi 50% tej diety (30 zł - 50% x 30 zł = 15 zł). Jednocześnie, skoro pracownik przebywał w podróży 10 godzin, to zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 1 lit b) Rozporządzenia należy mu się tylko połowa tak obliczonej diety. W naszym przykładzie należność z tytułu diety wyniesie więc 7,5 zł (50% x 15 zł = 7,5 zł). W ocenie Spółki, obliczając końcową należność z tytułu diety, należy bowiem wziąć pod uwagę kwotę 15 zł, czyli dietę zmniejszoną uprzednio zgodnie z § 7 ust. 4 Rozporządzenia.

Powyższe rozumowanie opiera się na odróżnieniu dwóch pojęć, którymi posługuje się Rozporządzenie, tj. „kwoty diety” (§ 7 ust. 4) i „należności z tytułu diet” (§ 7 ust. 2). Kwota diety może więc wynosić 30 zł (jeżeli pracodawca nie zapewnia pracownikowi wyżywienia) albo może być niższa (gdy pracownikowi zapewnione zostało częściowe wyżywienie). W przypadku podróży trwającej między 8 a 12 godzin kwotę diety należy podzielić na pół, zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 1 lit b) Rozporządzenia. Wynik tego działania jest należnością z tytułu diet, o której mowa w tym przepisie.

W ocenie Spółki odmienne stanowisko, wyrażone przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zgodnie z którym w opisanej sytuacji najpierw należy dokonać zmniejszenia kwoty pełnej diety (30 zł) o połowę, a następnie otrzymaną w ten sposób kwotę pomniejszyć o odpowiedni procent wynikający z zapewnionego posiłku, należy uznać za nieprawidłowe i nieznajdujące podstawy w powołanych przepisach Rozporządzenia.

Gdyby przyjąć to stanowisko, w zaproponowanym przez Spółkę przykładzie wyliczenie diety wyglądałoby następująco:

Krok 1: Przysługująca pracownikowi należność z tytułu diety zostaje obliczona jako połowa pełnej diety:

30 zł - (50% x 30 zł) = 15 zł

Krok 2: Należność z tytułu diety (połowa pełnej diety) zostaje następnie zmniejszona o określony procent pełnej diety, wynikający z zapewnionego posiłku:

15 zł - (50% x 30 zł) = 0 zł

W ocenie Spółki, już na pierwszy rzut oka widać, że taki sposób obliczenia należności z tytułu diet jest niezgodny z literalnym brzmieniem § 7 ust. 4 Rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem, koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia powinien zmniejszyć kwotę diety, o której mowa w ust. 1, a więc kwotę 30 zł. Natomiast w powyższym przykładzie (krok 2) pomniejszeniu o koszt obiadu uległa kwota 15 zł, a nie 30 zł.

Zdaniem Spółki niezrozumiałe jest również, dlaczego „należność z tytułu diet”, o której mowa w § 7 ust. 4 Rozporządzenia, zostaje obliczona na samym początku, a następnie kwota ta ulega dalszemu pomniejszeniu o koszt posiłku. W ocenie Spółki „należność z tytułu diet” (na co wskazuje sama nazwa) powinna stanowić wynik końcowy obliczeń - jest to kwota, którą ostatecznie powinien otrzymać pracownik. W ten sposób działanie, które powinno zostać wykonane na końcu (podział diety na pół), zostało przeprowadzone na początku (jeszcze przed obniżeniem diety z tytułu zapewnienia częściowego wyżywienia), co w konsekwencji prowadzi do wspomnianych niespójności.

Należy także zauważyć, że stanowisko powyższe prowadzi do sytuacji, gdy pracownik, który przebywał w podróży służbowej przez 12 godzin (np. od 6:00 rano do 18:00 wieczorem) i zapewniono mu w tym czasie bezpłatnie tylko jeden posiłek, traci prawo do jakichkolwiek należności z tytułu diet. Oznacza to, że w czasie delegacji, trwającej od wczesnych godzin rannych aż do wieczora, pracownik będzie musiał spożyć śniadanie albo kolację na własny koszt. Gdyby natomiast pracodawca zapewnił pracownikowi więcej niż jeden posiłek, np. śniadanie i obiad, okazałoby się, że przysługująca pracownikowi należność z tytułu diety jest kwotą ujemną (15 zł - 75% x 30 zł = - 7,5 zł). Tym samym, pracownik nie tylko nie otrzyma diety, ale jeszcze będzie musiał dopłacić do podróży służbowej. Jeżeli natomiast pracownik otrzyma od pracodawcy dietę i nie zwróci jej wraz z dopłatą wynikającą z „diety ujemnej”, po jego stronie powstanie przychód ze stosunku pracy, opodatkowany podatkiem dochodowym. Tymczasem, zdrowy rozsądek i doświadczenie życiowe wskazują, że skoro podróż trwa od rana do wieczora, to pracownikowi należy się zwrot zwiększonych kosztów wyżywienia związanych z więcej niż jednym posiłkiem (przynajmniej ze śniadaniem i obiadem). W ocenie Spółki takie właśnie było ratio legis omawianych przepisów i w związku z tym przedstawiony na początku przez Spółkę sposób obliczenia diety należy uznać za prawidłowy.

Interpretacja indywidualna

10 sierpnia 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak IPPB2/415-52/14/18-6/S/MG po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 8 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2360/14, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie prawidłowości obliczenia wysokości diety, w sytuacji gdy ze względu na długość podróży służbowej pracownikowi przysługuje 50% diety i pracownik miał zapewnione bezpłatne wyżywienie za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 16 sierpnia 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

17 września 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 24 września 2018 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 18 czerwca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 2494/18.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - wyrokiem z 14 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 2741/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 14 czerwca 2022 r.

W wyroku z 18 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2494/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że skarga jest zasadna.

Sąd podniósł, że istota sprawy dotyczy kwestii sposobu określenia wysokości diety pracownikowi, który odbywa krajową podróż służbową trwającą od 8 do 12 godzin i jednocześnie pracownik ma zapewnione bezpłatne wyżywienie (jeden lub więcej posiłków). Kwestię tę reguluje Rozporządzenie, jednak ma ona znaczenie na tle prawa podatkowego, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. wolne od podatku są m in. diety za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w tym rozporządzeniu.

Spór dotyczy tego, w jaki sposób obliczać wysokość diety. Czy najpierw całodzienną kwotę diety w wysokości 30 zł (określoną w § 7 ust. 1 Rozporządzenia) zmniejszyć o połowę z tytułu trwania podróży od 8 do 12 godzin (zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia) i od tej kwoty odjąć (zgodnie z § 7 ust. 4 Rozporządzenia) równowartość 1/4 lub 1/2 lub 1/4 diety całodziennej (1/4 z 30 zł lub 1/2 z 30 zł lub 1/ z 30 zł) z tytułu zagwarantowania odpowiednio śniadania, obiadu lub kolacji - jak uważa Organ w zaskarżonej interpretacji. Czy też całodzienną kwotę diety w wysokości 30 zł (określoną w § 7 ust. 1 Rozporządzenia) należy w pierwszej kolejności zmniejszyć (zgodnie z § 7 ust. 4 Rozporządzenia) o 1/4 lub 1/2 lub 1/4 z racji zagwarantowania posiłku i dopiero tak obliczoną kwotę zmniejszyć o połowę z racji tego, że podróż trwa od 8 do 12 godzin (zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia) - jak uważa Skarżąca.

W ocenie Sądu rację należy przyznać Skarżącej.

W Rozporządzeniu w rozdziale 2 pt. Podróż krajowa § 7 stanowi, że:

1.Dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

2.Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

1)jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:

a)mniej niż 8 godzin - dieta nie przysługuje,

b)od 8 do 12 godzin - przysługuje 50% diety,

c)ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości;

2)jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę:

a)do 8 godzin - przysługuje 50% diety,

b)ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.

3.Dieta nie przysługuje:

1)za czas delegowania do miejscowości pobytu stałego lub czasowego pracownika oraz w przypadkach, o których mowa w § 10;

2)jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

4.Kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1)śniadanie - 25% diety;

2)obiad - 50% diety;

3)kolacja - 25% diety.

5.W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio.

W Rozdziale 3 pt. Podróż zagraniczna § 13 stanowi, że

1.Dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

2.Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

3.Należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

1) za każdą dobę podróży zagranicznej przysługuje dieta w pełnej wysokości;

2) za niepełną dobę podróży zagranicznej:

a) do 8 godzin - przysługuje 1/3 diety,

b) ponad 8 do 12 godzin - przysługuje 50% diety,

c) ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.

4. Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia.

Jednocześnie zgodnie z § 14

1. Pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

2. Kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1) śniadanie -15% diety;

2) obiad - 30% diety;

3) kolacja - 30% diety.

3. W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio.

4. Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli należność pieniężna jest niższa od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

W ocenie Sądu mimo oczywistych różnic między istotnymi w sprawie przepisami dotyczącymi podróży krajowej (§ 7) oraz podróży zagranicznej (§ 13 i § 14), istnieje pewne podobieństwo w budowie tych przepisów (przepisy te posługują się podobną terminologią, przewidują zmniejszanie diety z racji tego, że podróż nie trwa pełnej doby oraz z racji tego, że w jej trakcie zapewniany jest posiłek) co przekłada się na konieczność podobnego, w ocenie Sądu, stosowania (interpretowania) tych przepisów i co w konsekwencji można wykorzystać dla potrzeb niniejszej sprawy.

Ze względu na to, że § 13 i § 14 Rozporządzenia są bardziej rozbudowane od § 7 Rozporządzenia, gdyż przewidziana w § 13 dieta obejmuje nie tylko koszty wyżywienia ale i inne drobne wydatki, w pierwszej kolejności należy, w ocenie Sądu, dokonać interpretacji § 13 i § 14 Rozporządzenia. Odkodowanie normy prawnej z § 13 i § 14 Rozporządzenia umożliwi prawidłowe odkodowanie normy prawnej z § 7 Rozporządzenia.

Zgodnie z § 13 ust. 1 Rozporządzenia dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Jednocześnie zgodnie z § 14 ust. 1 Rozporządzenia pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

W Rozporządzeniu przesądzono zatem, że kwota na inne drobne wydatki w czasie podróży zagranicznej stanowi 25% diety. Skoro bowiem dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki, a zapewnienie pracownikowi całodziennego wyżywienia skutkuje jej obniżeniem do 25%, to należy uznać, że te 25% stanowi właśnie kwotę na inne drobne wydatki. Ze względu na to, że § 14 ust. 1 Rozporządzenia odsyła do § 13 ust. 3 w zależności od tego ile będzie trwała podróż, ta 1/4 diety na inne drobne wydatki będzie rosła wraz z czasem trwania podróży. I takt, w przypadku podróży zagranicznej, przy zapewnieniu całodziennego wyżywienia :

‒do 8 godzin wyniesie 1/4 z 1/3 diety - § 14 ust. 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. a Rozporządzenia,

‒obejmującej 8-12 godzin wyniesie 1/4 z 1/2 diety - § 14 ust. 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia

‒ponad 12 godzin wyniesie 1/4 diety - § 14 ust. 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. c Rozporządzenia.

Sąd wskazał, że w Rozporządzeniu w § 14 ust. 2 przewidziano stosowny mechanizm zmniejszania diety w przypadku zapewniania śniadania o 15%, obiadu o 30% i kolacji o 30%. Sąd podkreślił, że wskazane udziały składają się w sumie na 75% diety, czyli stanowią resztę powyżej 25% diety przewidzianej na inne drobne wydatki - co jest zrozumiałe. Skoro bowiem w razie zapewnienia pracownikowi całodziennego wyżywienia, dieta ulega obniżeniu do 25% (na inne drobne wydatki), to zapewnianie kolejnych posiłków (śniadanie, obiad, kolacja) powinno, owszem zmniejszać kwotę diety, ale nie wpływać na kwotę diety przeznaczoną na inny cel jakim są inne drobne wydatki.

W Rozporządzeniu dla podróży zagranicznych przewidziano zatem zasady pomniejszania diety w związku z zapewnieniem wskazanych posiłków w taki sposób, żeby nie potrącać diety na drobne wydatki. Jeżeli zatem w świetle § 14 ust. 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. b pracownikowi w trakcie podróży zagranicznej trwającej między 8 a 12 godzin, któremu zapewniono całodzienne wyżywienie przysługuje 25% z 1/2 diety, to pracownikowi, któremu zapewniono:

‒jedynie śniadanie przysługuje 85% (100%-15% ) z 1/2 diety (§ 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia),

‒śniadanie i obiad przysługuje 55% (100%-45%) z 1/2 diety (§ 14 ust. 2 pkt 1 i 2 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia),

‒śniadanie, obiad i kolację przysługuje 25% (100%-75%) z 1/2 diety (§ 14 ust. 2 pkt 1-3 w zw. z § 13 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia, tj. dieta równoważna diecie pracownika, któremu zapewniono całodzienne wyżywienie - § 14 ust. 1 w zw. z § 13 ust. 3 pkt lit. b Rozporządzenia).

Zdaniem Sądu, w tym względzie należy podkreślić, że wprawdzie jedynie § 14 ust. 1 odsyła wprost do § 13 ust. 3 Rozporządzenia, jednakże z racji tego, że ust. 2 § 14 jest ściśle związany z ust. 1, oba przepisy należy czytać łącznie i odnosić do § 13 ust. 3 Rozporządzenia. Przepis ust. 2 § 14 stanowi bowiem kolejną jednostkę redakcyjną oraz określa co składa się na owe 25% należnej diety przewidzianej w ust. 1 (o ile bowiem ust. 1 wskazuje kwotę należnej diety w razie zapewnienia całodziennego wyżywienia w wysokości 25% diety, ust. 2 uszczegóławia, że na przewidziane w ustępie pierwszym 25% diety (równoważne jej obniżce o 75%) składa się obniżka diety o 15% w razie zapewnienia śniadania, o 30% w razie zapewnienia obiadu oraz o 30% w razie zapewnienia kolacji - o czym była mowa wyżej.

Mając na uwadze powyższe wnioski i przechodząc do regulacji dotyczących podróży krajowych należy, w ocenie Sądu zwrócić uwagę, że § 7 Rozporządzenia w ust. 1 stanowi, że dieta (w czasie podróży krajowej) jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł na dobę. Przepis § 7 Rozporządzenia (inaczej niż § 13) ogranicza dietę wyłącznie do pokrycia zwiększonych kosztów wyżywienia, a co za tym idzie dieta ta nie służy pokryciu „innych drobnych wydatków” (jak w § 13 ust. 1 Rozporządzania). W efekcie dieta nie przysługuje wcale, jeżeli pracownikowi zapewniono całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia), co koresponduje z § 7 ust. 4 Rozporządzenia, zgodnie z którym dieta ulega odpowiedniemu pomniejszeniu z racji zapewnionych bezpłatnych posiłków (śniadanie - 25% diety, obiad - 50% diety; kolacja - 25% diety).

W ocenie Sądu regulacja z § 7 ust. 4 (i § 7 ust. 3 pkt 2) Rozporządzenia odpowiada regulacji z § 14 ust. 2 (i § 14 ust. 1) Rozporządzenia z zastrzeżeniem tego, że w przypadku podróży krajowej (§ 7 ust. 4 Rozporządzania) posiłki składają się na 100% diety (gdyż dieta przeznaczona jest wyłącznie na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia), natomiast w przypadku podróży zagranicznej (§ 14 ust. 2 Rozporządzenia) posiłki składają się na 75% (gdyż 25% przeznaczone jest na „inne dodatkowe wydatki”). Oba wskazane przepisy przewidują identyczny mechanizm obniżania diety w razie zapewnienia posiłków. Po pierwsze, zmniejszania diety o wskazany procent w zależności od rodzaju posiłku. Po drugie, zapewnienie trzech posiłków pozbawia diety z tytułu wyżywienia.

Podobnie regulacja dotycząca zmniejszenia wysokości diety z racji czasu trwania podróży, przewidziana dla podróży krajowych z § 7 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia, odpowiada (co do przyjętej konstrukcji) tej dla podróży zagranicznych z § 13 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia. Mimo różnie określonych wysokości diety (0,50%, 100% - w przypadku podróży krajowych oraz 1/3, 50%, 100% - w przypadku podróży zagranicznych) obie regulacje wyróżniają podróże do 8 godzin, od 8 do 12 godzin oraz od 12 godzin i z racji czasu trwania podróży przewidują stosowne pomniejszenia diety.

Mając na uwadze powyższe, § 7 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 Rozporządzenia dotyczący podróży krajowych powinien być, w ocenie Sądu, podobnie stosowany (interpretowany) jak omówiony wyżej i dotyczący podróży zagranicznych § 13 ust. 3 pkt 2 i § 14 ust. 2 Rozporządzenia. Oznacza to w praktyce, że tak jak twierdzi Skarżący, całodobową dietę określoną w § 7 ust. 1 rozporządzenia (tj. 30 zł) należy w pierwszej kolejności obniżyć z uwagi na zapewnienie pracownikowi bezpłatnego posiłku stosownie do § 7 ust. 4 Rozporządzenia (o 25% w przypadku śniadania, o 50% w przypadku obiadu oraz o 25% w przypadku kolacji) i tak obliczoną kwotę następnie skorygować z racji czasu trwania podróży stosownie do § 7 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia.

W efekcie takiego postępowania przykładowo pracownikowi, któremu w trakcie podróży krajowej trwającej między 8 a 12 godzin zapewniono:

‒jedynie śniadanie, przysługuje 30 zł x (100%-25%) x 50% (§ 7 ust. 4 pkt 1 w zw. z ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia), czyli 11,25 zł,

‒śniadanie i obiad przysługuje 30 zł x (100%-75%) x 50% (§ 7 ust. 4 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia), czyli 3,75 zł,

‒śniadanie, obiad i kolację dieta nie przysługuje, gdyż 30 zł x (100%-100%) x 50% (§ 7 ust. 4 pkt 1-3 w zw. z ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia), czyli 0 zł, analogicznie jak pracownikowi, któremu zapewniono całodzienne wyżywienie zgodnie § 7 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia.

W związku z powyższym, Sąd zgadza się ze Skarżącą, że wskazany sposób interpretacji § 7 ust. 4 Rozporządzenia wynika z treści wskazanego przepisu, zgodnie z którym „Kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia (...)”. Zdaniem Sądu nie ulega zatem wątpliwości, że § 7 ust. 4 Rozporządzenia określa podstawową wartość diety (odsyła do ust. 1 § 7, w którym mowa o diecie całodziennej), którą należy następnie pomniejszyć o koszt zapewnionego posiłku. W rezultacie w pierwszym kroku kwota 30 zł jest pomniejszana w związku z zapewnieniem bezpłatnego posiłku.

Dopiero tak określoną kwotę należy, jak wskazuje Skarżący i z czym Sąd się zgadza, pomniejszyć z racji czasu trwania podróży stosownie do § 7 ust. 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia. Przepis § 7 ust. 2 stanowi o zmniejszeniu diety, co należy, w ocenie Sądu, odnieść do diety, o której mowa w ust. 1 (uprzednio zmniejszonej w razie zapewnienia bezpłatnego posiłku zgodnie z § 7 ust. 4 Rozporządzenia).

Sąd zgadza się ze Skarżącą, że przyjęcie stanowiska prezentowanego przez Organ prowadziłoby do sytuacji, w której pracownik, któremu podczas 12-to godzinnej podróży służbowej został zapewniony jedynie obiad zostałby pozbawiony diety w ogóle - co uznać należy za sprzeczne z celem Rozporządzenia. Skoro bowiem w Rozporządzeniu przesądzono, że całodzienne (nie całodobowe) wyżywienie składa się z trzech posiłków (śniadanie, obiad i kolacja), to nie można, w ocenie Sądu uznać, że zapewnienie pracownikowi w ciągu 12-to godzinnej podróży służbowej jedynie jednego posiłku, może pozbawiać go diety. Co więcej, należy zauważyć, że przyjęcie stanowiska Organu może skutkować obliczeniem diety ujemnej (np. w sytuacji gdy w trakcie 12-to godzinnej podróży zapewniono pracownikowi śniadanie i obiad).

Sąd orzekł, że w prowadzonym ponownie postępowaniu Organ będzie obowiązany uwzględnić ocenę prawną zawarta w niniejszym wyroku.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał skargę za zasadną i w konsekwencji na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny/Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku/wyrokach;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji, tj. 10 sierpnia 2018 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2494/18.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 31 ww. ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że charakter prowadzonej przez Państwa działalności wiąże się z koniecznością odbywania przez Państwa pracowników podróży służbowych. Pracownikom przysługuje zwrot określonych kosztów, na warunkach i w wysokości określonej w przepisach Rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Państwa pracownik odbywający podróż służbową jest uprawniony do diety, która pokrywa zwiększone koszty wyżywienia. Diety, obliczone zgodnie z przepisami Rozporządzenia, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym jako płatnik nie pobieracie Państwo od nich zaliczek na podatek. Dieta w krajowej podróży służbowej podlega odpowiedniemu zmniejszeniu, jeżeli pracownikowi zostało zapewnione bezpłatne wyżywienie, w związku z czym Państwa pracownicy mają obowiązek podania informacji, czy podczas podróży służbowej mieli zapewniony posiłek oraz jaki był to posiłek (śniadanie, obiad lub kolacja). Na tej podstawie dokonujecie Państwo obliczenia wysokości należnej pracownikowi diety.

Państwa Wątpliwości budzi kwestia prawidłowości ustalenia wysokości diety korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania, w sytuacji, gdy ze względu na czas trwania podróży służbowej pracownikowi przysługuje 50% diety i pracownik ma zapewnione bezpłatne wyżywienie np. obiad.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy:

Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia:

Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;

2. zwrot kosztów:

a.przejazdów,

b.dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c.noclegów,

d.innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Jak stanowi § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia:

W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 30 zł za dobę podróży i jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży

W myśl § 7 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia:

Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie

Z kolei jak stanowi § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia:

Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

1. jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:

a. mniej niż 8 godzin - dieta nie przysługuje,

b. od 8 do 12 godzin - przysługuje 50% diety,

c. ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości;

2. jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną ale rozpoczętą dobę:

a. do 8 godzin - przysługuje 50% diety,

b. ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.

Zgodnie z § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia:

Kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1. śniadanie - 25% diety;

2. obiad - 50% diety;

3. kolacja - 25% diety.

Podkreślić należy, że warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej przepisie jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy odwołać się do przepisów prawa pracy.

W myśl art. art. 775 § 1-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.):

Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w § 2 określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, o którym mowa w § 2.

W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2.

Należy zauważyć, że dieta jest normatywnym określeniem świadczenia przeznaczonego na pokrycie kosztów wyżywienia pracownika w czasie podróży służbowej, przy czym jest to regulacja kompleksowa, określająca konsekwencje wszelkich form wyżywienia pracownika w czasie podróży służbowej. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi pełnego wyżywienia podczas podróży służbowej. Przeznaczeniem diety z tytułu delegacji na terenie kraju jest zatem pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia pracownika w czasie odbywania podróży służbowej.

W związku z powyższym, zgodnie z rozstrzygnięciem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 18 czerwca 2019 r., , całodobową dietę określoną w § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (tj. w wysokości 30 zł) należy w pierwszej kolejności obniżyć z uwagi na zapewnienie pracownikowi bezpłatnego posiłku, stosownie do § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia (odpowiednio o 25% w przypadku śniadania, o 50% w przypadku obiadu oraz o 25% w przypadku kolacji) i tak obliczoną kwotę należy następnie pomniejszyć z racji czasu trwania podróży służbowej, stosownie do treści § 7 ust. 2 pkt 1 cytowanego rozporządzenia.

Reasumując, ustalając wysokość diety z tytułu podróży służbowej pracownika, trwającej od 8 do 12 godzin, podlegającej zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawą do odpowiedniego pomniejszenia diety z tytułu zapewnionych posiłków będzie kwota całej diety, o której mowa w § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).