Interpretacja indywidualna z dnia 23 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.924.2022.1.MS

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty pracownikom ekwiwalentu za pracę zdalną.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. z siedzibą w …(dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi w Polsce działalność związaną z oprogramowaniem. Wnioskodawca zatrudnia w 2022 r. średnio około … pracowników i w związku z wypłacanymi im wynagrodzeniami za pracę, pełni rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W zakładzie pracy zatrudnieni są głównie pracownicy biurowi. Stałym miejscem pracy pracowników biurowych są biura Wnioskodawcy, znajdujące się w kilku miastach w Polsce.

Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 491), wprowadzono w Polsce stan epidemii związany z wirusem COVID-19. Odpowiadając na apele przedstawicieli rządu, sanepidu oraz przedstawicieli służby zdrowia, Wnioskodawca w marcu 2020 r. zarządził w zakładzie pracy pracę zdalną. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 491), zostało uchylone 16 maja 2022 r., jednak zostało wydane nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 maja 2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 679 i 928), które wprowadza stan zagrożenia epidemicznego, w związku z tym zakład pracy - utrzymuje pracę zdalną w celu ochrony pracowników oraz przeciwdziałaniu COVID-19

Polecenie pracy zdalnej zostało wydane przez Wnioskodawcę na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.; dalej: „ustawa covidowa”), w celu ochrony zdrowia i życia pracowników oraz przeciwdziałania COVID-19.

W wyniku tego polecenia pracownicy od marca 2020 r., wykonują swoje obowiązki służbowe głównie poza biurem, najczęściej w swoim miejscu zamieszkania.

Praca zdalna jest obecnie podstawową formą wykonywania pracy.

W związku z długotrwałością stanu epidemii, a obecnie stanem zagrożenia epidemicznego i poleceniem pracy zdalnej, pracownicy ponosili i nadal ponoszą stałe oraz doraźne koszty związane z eksploatacją materiałów oraz narzędzi związanych z dostosowaniem miejsca do wykonywania pracy zdalnej, na przykład koszt zakupu fotela, przedłużacza, lampy oraz koszty związane z podwyższonym zużyciem prądu, wody czy sieci teleinformatycznej (Internetu o właściwej przepustowości). Do wykonywania pracy w sposób zdalny niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań, w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnonormowych zasobów oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych, a także energia elektryczna. Ponadto, niezbędne jest wyposażenie miejsca, z którego praca jest świadczona w odpowiednie sprzęt meblowy zapewniający zgodne z zasadami BHP warunki świadczenia pracy.

Na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy covidowej, pracodawca był zobowiązany zapewnić pracownikom narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej. W związku z powyższym, Wnioskodawca postanowił ze środków obrotowych Spółki, wypłacać wszystkim pracownikom pracującym zdalnie miesięczny ekwiwalent, obecnie wynoszący … zł (kwota może ulec zmianie w związku ze zwiększającymi się kosztami energii, materiałów i innych wyżej wymienionych), by pokryć częściowo koszt, jaki pracownik ponosi prywatnie w związku z trwającą pracą zdalną. Obecnie wypłacany ekwiwalent, traktowany jest jako przychód pracownika, tj. naliczana jest zaliczka na podatek dochodowy oraz składki społeczne.

Zakład pracy poinformował pracowników o warunkach przyznania ekwiwalentu w formie mailowej. Ustalono, że ekwiwalent zostanie przyznany od listopada 2020 r., a pierwsza wypłata została dokonana w styczniu 2021 r. z wyrównaniem za listopad oraz grudzień 2020 r.

Ekwiwalent jest wypłacany każdemu pracownikowi świadczącemu pracę w formie zdalnej. Jedynym warunkiem do jego przyznania jest praca zdalna co najmniej 1 dzień w danym miesiącu Wnioskodawca w powyższym przypadku nie żąda od pracowników przedstawienia dowodów na poniesienie wyżej wymienionych kosztów, a zakupione narzędzia i sprzęt pozostaną własnością pracowników.

Jednakowa kwota ekwiwalentu podyktowana jest koniecznością poszanowania zasad równego traktowania pracowników (zwiększone koszty związane z zużyciem mediów oraz zakupu wyposażenia są zbliżone dla każdego pracownika, bez względu na zajmowane stanowisko), bez konieczności ingerowania w sprawy osobiste pracowników (badania indywidualnego zużycia mediów każdego pracownika).

W związku z wprowadzeniem powyższych rozwiązań, Wnioskodawca powziął wątpliwości na temat interpretacji przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.; dalej: „ustawa o PIT”), a mianowicie, czy wypłata comiesięcznego ekwiwalentu łączy się z obowiązkiem po stronie Wnioskodawcy z rozpoznaniem przychodu dla pracowników.

Pytanie

Czy Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikom miesięcznego ekwiwalentu w związku z trwającym zagrożeniem epidemicznym oraz po jego zniesieniu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionym zdarzeniu wypłacany miesięczny ekwiwalent nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego i na Wnioskodawcy nie powinny spoczywać obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego - zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć więc każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jakkolwiek nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, to jednak za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotu wydatków. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane „tytułem zwrotnym” nie są zaliczane do przychodów podatkowych.

Ustawa o PIT przewiduje szereg źródeł przychodów i jednym z nich jest stosunek służbowy i stosunek pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowa odpłatnych.

Co do zasady Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, obowiązany jest do obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez Wnioskodawcę. W tym celu Wnioskodawca ustala pracownikom wysokość ich przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym stanie faktycznym pracownicy ponieśli oraz będą ponosić koszty związane z wykonywaniem pracy zdalnej ze względu na stan epidemii, czy zagrożenia epidemicznego, na przykład: zwiększone koszty prądu, Internetu, czy zakupu niezbędnych sprzętów i narzędzi.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca zwraca uwagę, że przyznanie miesięcznego ekwiwalentu ma charakter zwrotu poniesionych przez pracowników kosztów, które są niezbędne lub są ponoszone w związku z wykonywaniem pracy, które w dotychczasowych warunkach pracodawca ponosił samodzielnie, a z uwagi na pracę zdalną, ponoszą pracownicy.

Konsekwentnie, w ocenie Wnioskodawcy taki zwrot jest zdarzeniem neutralnym podatkowo. Pracownicy nie uzyskują realnej korzyści majątkowej, a jedynie zwrot kosztów, jakie ponieśli na wyposażenie i używanie domowego miejsca do pracy zdalnej. Taki ekwiwalent stanowi jedynie rekompensatę kosztów, których pracownik nie poniósłby, gdyby nie wyraźne działanie w interesie pracodawcy.

Zatem, zwrot taki nie stanowi przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Należności wypłacane pracownikowi tytułem zwrotu ponoszonych przez niego wydatków nie zwiększają jego majątku. Stanowią tylko wyrównanie wydatków ponoszonych przez pracownika w celu realizacji jego obowiązków pracowniczych.

Warto jednocześnie podkreślić, że polecenie pracy zdalnej przez Wnioskodawcę zostało wydane na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy covidowej, zgodnie z którym w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Dodatkowo to pracodawca powinien zapewnić materiały, narzędzia oraz całość obsługi logistycznej pracy zdalnej.

Z powyższego wynika więc, że zarządzając pracę zdalną, obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie warunków do wykonywania pracy zdalnej, jednak przepisy ustawy covidowej nie wprowadzają żadnych ograniczeń w sposobie zapewniania takich warunków. W związku z powyższym, pracodawca może sam wyposażyć stanowisko pracy pracownika, może zapewnić środki na zakup nowych sprzętów, a także może przyznać świadczenie, które będzie miało na celu wyrównanie kosztów związanych z wykorzystywaniem narzędzi własnych przez pracownika.

Skoro więc do ponoszenia kosztów związanych ze świadczeniem pracy zdalnej przez pracownika zobowiązany jest pracodawca, to pracownicy, używając swoich zasobów na cele pracodawcy w istocie dokonują świadczenia na rzecz pracodawcy. Zwrot kosztów otrzymany za takie świadczenie nie jest zatem dla pracownika wypłatą pieniężną, świadczeniem w naturze czy też ich ekwiwalentem w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W omawianym przypadku Wnioskodawca zdecydował się na wypłatę miesięcznego ekwiwalentu, który pokrywa wyżej wymienione koszty poniesione od listopada 2020 r.

Celem przyświecającym Wnioskodawcy nie jest zatem powiększenie aktywów finansowych pracowników, a jedynie zwrot kosztów poniesionych w celu dostosowania/utworzenia swojego stanowiska pracy we własnym domu, czyli zapewnienie warunków, które pozwolą na wykonywanie w sposób ciągły zadań na jego rzecz oraz wywiązanie się przez Wnioskodawcę z Jego obowiązku zapewnienia narzędzi, materiałów i obsługi logistycznej potrzebnej do wykonywania pracy zdalnej.

Przyjęcie jednakowej kwoty ekwiwalentu dla wszystkich pracowników ma na celu wyrażenie zasady równego traktowania przy jednoczesnym ograniczeniu ingerencji w sprawy osobiste pracowników, które obejmują m.in. wysokość indywidualnych opłat za media. Kontynuacja pracy zdanej ma na celu uchronienie pracowników Wnioskodawcy przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Wnioskodawcy.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, niezależnie od tego, jaką formę przybierze zapewnienie przez pracodawcę narzędzi potrzebnych do pracy zdalnej, otrzymane przez pracownika świadczenie nie będzie stanowiło jego przychodu w rozumieniu ustawy o PIT, gdyż nie jest przysporzeniem zwiększającym jego aktywa, ale formą rozliczenia kosztów, wydatków, które faktycznie powinien ponieść pracodawca, ale poniesie każdy pracownik z osobna uwzględniając swoje preferencje i ograniczenia osobiste.

Zbliżony stan faktyczny był już przedmiotem interpretacji i Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgadzał się ze stanowiskiem, że w sytuacji gdy pracodawca jest zobligowany do zapewnienia pracownikowi warunków do wykonywania pracy, a to pracownik sam ponosi koszt przygotowania swojego miejsca pracy, to zwrot kosztów przez niego poniesionych nie stanowi dla niego przychodu.

Przykładowo w interpretacji z 5 marca 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.2.AK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wprost uznał, że „świadczenie pieniężne przyznane przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu za zwiększone koszty prądu i wody oraz koszty organizacyjne, tj. koszty dostępu do Internetu, zakupu sprzętu elektronicznego (monitora), zakupu mebli (biurka i fotela) pracownikom świadczącym pracę zdalną, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Tożsame stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej sformułował także w interpretacji z 15 grudnia 2020 r., nr 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS.

Należy zatem uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu po stronie pracowników wykonujących pracę zdalną zleconą na podstawie ustawy covidowej w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT oraz na Wnioskodawcy nie powinny spoczywać z tego tytułu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szeroko zdefiniowane pojęcie przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w stanie prawnym obowiązującym do końca 2022 r.:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w marcu 2020 r. zarządziliście Państwo w zakładzie pracy pracę zdalną. Polecenie pracy zdalnej zostało wydane przez Państwa na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.), w celu ochrony zdrowia i życia pracowników oraz przeciwdziałania COVID-19. W wyniku tego polecenia pracownicy od marca 2020 r. wykonują swoje obowiązki służbowe głównie poza biurem, najczęściej w swoim miejscu zamieszkania.

W związku z długotrwałością stanu epidemii, a obecnie stanem zagrożenia epidemicznego i poleceniem pracy zdalnej, pracownicy ponosili i nadal ponoszą stałe oraz doraźne koszty związane z eksploatacją materiałów oraz narzędzi związanych z dostosowaniem miejsca do wykonywania pracy zdalnej, na przykład koszt zakupu fotela, przedłużacza, lampy oraz koszty związane z podwyższonym zużyciem prądu, wody czy sieci teleinformatycznej (Internetu o właściwej przepustowości). Do wykonywania pracy w sposób zdalny niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań, w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnonormowych zasobów oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych, a także energia elektryczna. Wskazaliście Państwo, że na podstawie art. 3 ust. 4 ww. ustawy, pracodawca był zobowiązany zapewnić pracownikom narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej. Postanowiliście Państwo ze środków obrotowych Spółki, wypłacać wszystkim pracownikom pracującym zdalnie miesięczny ekwiwalent, wynoszący 108 zł. Ustaliliście, że ekwiwalent zostanie przyznany od listopada 2020 r., a pierwsza wypłata została dokonana w styczniu 2021 r. z wyrównaniem za listopad oraz grudzień 2020 r.

W związku z wprowadzeniem powyższych rozwiązań macie Państwo wątpliwość, czy wypłata comiesięcznego ekwiwalentu w związku z trwającym zagrożeniem epidemicznym oraz po jego zniesieniu, łączy się z obowiązkiem po Państwa stronie, z rozpoznaniem przychodu dla pracowników, a tym samym czy ciąży na Was obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do ww. świadczeń przyznanych pracownikom będącym na pracy zdalnej w czasie trwania zagrożenia epidemiologicznego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 5 cytowanej ustawy:

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak wypłacany ekwiwalent, który pokrywa wyżej wymienione koszty poniesione od listopada 2020 r.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy, wskazać należy, że wypłata przez Państwa comiesięcznego ekwiwalentu pieniężnego pracownikom, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, nie stanowi dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Państwu natomiast, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Tym samym, stanowisko Państwa jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).