Uchwała SN z dnia 19 lipca 2022 r., sygn. III UZP 3/22

Okres 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych ‎z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz.1867) nie musi przypadać ‎w całości wyłącznie po ostatnim zatrudnieniu ubezpieczonego oraz po rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn ekonomicznych, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 73 ust. 3 lub 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz.U. z 2022 r., poz. 690).

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Józef Iwulski (przewodniczący) ‎

SSN Zbigniew Korzeniowski

‎SSN Krzysztof Rączka (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania J. W. ‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. ‎o świadczenie przedemerytalne, ‎po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ‎w dniu 19 lipca 2022 r., ‎zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w […] ‎z dnia 22 lutego 2022 r., sygn. akt III AUa […],

"Czy okres 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych ‎z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz.1867) powinien przypadać wyłącznie po ostatnim zatrudnieniu ubezpieczonego oraz po rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn ekonomicznych, czy okres ten może przypadać kiedykolwiek, w czasie aktywności zawodowej pracownika poprzedzającej jego ostatnie zatrudnienie."

podjął uchwałę:

Okres 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych ‎z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz.1867) nie musi przypadać ‎w całości wyłącznie po ostatnim zatrudnieniu ubezpieczonego oraz po rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn ekonomicznych, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 73 ust. 3 lub 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz.U. z 2022 r., poz. 690).

Uzasadnienie

Postanowieniem z 22 lutego 2022 r., sygn. akt III AUa 2034/21 Sąd Apelacyjny w Gdańsku przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne: „Czy okres 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz. 1867) powinien przypadać wyłącznie po ostatnim zatrudnieniu ubezpieczonego oraz po rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn ekonomicznych, czy okres ten może przypadać kiedykolwiek, w czasie aktywności zawodowej pracownika poprzedzającej jego ostatnie zatrudnienie?”.

Przedstawione zagadnienie wyłoniło się na tle następującego stanu faktycznego. Ubezpieczony J. W. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Łodzi z 8 grudnia 2020 r., którą odmówiono mu prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazał, że pozostawał zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie B. z S.. Po okresie próbnym została zawarta kolejna umowa na czas określony. Następna umowa miała być podpisana na czas nieokreślony, co wyraźnie wynika ze świadectwa pracy - pkt 3. Pracodawca nie podpisał z nim jednak następnej umowy o pracę w związku z art. 36 § 1 k.p. Ubezpieczony dalej argumentował, iż gdyby nie pandemia COVID pracodawca nie musiałby korzystać z ulg oferowanych przez rząd i szukać oszczędności – ciąć kosztów poprzez zwalnianie pracowników - niepodpisywanie z nimi kolejnych umów o pracę.