Odtwarzanie środków trwałych przez amortyzację

Środki trwałe są zdefiniowane w prawie bilansowym i prawie podatkowym w zbliżony sposób. W prawie bilansowym za środki trwałe uważa się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zatem aby uznać dane składniki majątku za środki trwałe, powinny być one kontrolowane przez jednostkę, powinny posiadać wiarygodnie określoną wartość i powodować w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

Zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości do środków trwałych zalicza się m.in:

• nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
• ulepszenia w obcych środkach trwałych,
• inwentarz żywy.

W prawie podatkowym zawarty jest zapis mówiący o tym, że amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z prawem podatkowym do środków trwałych zalicza także:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane inwestycjami w obcych środkach trwałych,

budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

składniki majątku niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z