KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (¹), w szczególności jego artykuły 22, 84, 89, 97, 107, 117, 121 lit. b) i c),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 zmodyfikowano poprzedni system dotyczący sektora wina, określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²), i uchylono to rozporządzenie z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2) Istniejące przepisy wykonawcze obejmujące sektor wina zawarte są w kilku rozporządzeniach, które były często zmieniane. Przepisy te w odniesieniu do mechanizmów rynkowych, handlu z krajami trzecimi, potencjału produkcyjnego oraz kontroli w sektorze wina wymagają zmiany na skutek modyfikacji dokonanych w systemie dotyczącym sektora wina rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, jak również w świetle zdobytego doświadczenia. Przyjąć należy szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(3) Nowe rozporządzenie powinno więc uchylać i zastępować następujące rozporządzenia Komisji:

- (WE) nr 1227/2000 z dnia 31 maja 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego (³),

- (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (⁴),

- (WE) nr 2729/2000 z dnia 14 grudnia 2000 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie kontroli w sektorze wina (⁵),

- (WE) nr 883/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w odniesieniu do handlu z krajami trzecimi produktami w sektorze wina (⁶).

(4) Tytuł II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zawiera postanowienia dotyczące nowego programu wsparcia, określanego na szczeblu państwa członkowskiego, mającego na celu finansowanie konkretnych środków wsparcia wspomagających sektor wina. Należy wypełnić te ramy przez wprowadzenie przepisów wykonawczych.

(5) Istnieć powinna procedura pierwszego zgłoszenia programu wsparcia. Istnieć powinna także procedura corocznej zmiany programów wsparcia na następny rok tak, aby możliwe było dostosowanie tych programów w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w momencie przedstawienia programu po raz pierwszy. Wszelkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom, które zapewniałyby zachowanie celów ogólnych zatwierdzonych programów wsparcia.

(6) Na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o opracowaniu programów wsparcia na szczeblu geograficznym uznanym za najwłaściwszy. Ponieważ za zatwierdzanie planów odpowiedzialne są państwa członkowskie, powinny one w tym przypadku określić zasady przedstawiania i zatwierdzania planów oraz minimalną treść wspomnianych planów.

(7) W art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wspierania promocji na rynkach krajów trzecich. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka.

(8) Dla zapobieżenia jakiemukolwiek niebezpieczeństwu związanemu z zakłócaniem konkurencji opracować należy zasady dotyczące sposobu określania konkretnego pochodzenia produktów podawanego w kampaniach informacyjnych i promocyjnych.

(9) W interesie uzyskania pewności prawnej informacje rozpowszechniane w ramach kampanii promocyjnej powinny być zgodne z prawodawstwem docelowych krajów trzecich.

(10) W celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych oraz skuteczności wspieranych środków, które mają zostać wprowadzone, należy określić kryteria regulujące selekcję wniosków oraz ich kontrolę przez państwo członkowskie.

(11) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych państwa członkowskie muszą zapewnić, że zatwierdzone kampanie promocyjne są spójne z ich krajowymi i regionalnymi programami promocyjnymi i uzupełniają je. Dla osiągnięcia synergii państwa członkowskie mogą opracowywać wspólne kampanie promocyjne, należy więc opracować przepisy pozwalające na współpracę pomiędzy zaangażowanymi państwami członkowskimi. Pierwszeństwo należy zapewnić mikro-przedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które w większym stopniu potrzebują wsparcia Wspólnoty niż większe przedsiębiorstwa.

(12) Dla uniknięcia podwójnych wypłat w ramach działań promocyjnych finansowanych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (⁷) lub rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁸), należy wprowadzić wzajemne wykluczanie.

(13) W art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic. W szczególności art. 11 ust. 3 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

(14) Ponadto państwa członkowskie mogą przyjąć zasady dotyczące minimalnego rozmiaru działek objętych systemem tak, aby zapewnić, że system ten ma rzeczywisty wpływ na potencjał produkcyjny.

(15) W stosowaniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwom członkowskim pozostawiono szeroki margines swobody w odniesieniu do określania szczegółowego zakresu i poziomów wsparcia, w tym w szczególności wypłaty kwot zryczałtowanych, ustalania maksymalnych poziomów wsparcia na hektar oraz kształtowania wysokości wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów w ramach ograniczeń ustanowionych w tytule II rozdział I tego rozporządzenia oraz przepisów przyjętych na jego podstawie. Niemniej jednak należy ustanowić wspólne przepisy. W celu ich wykonania i odpowiedniego nadzoru należy zdefiniować środki oraz odpowiednie terminy. Przepisy te powinny także obejmować korzystanie z praw do ponownego sadzenia, które powstają w wyniku karczowania, jeżeli zostały przewidziane w projekcie, w celu umożliwienia przyznania odpowiednio wyższych poziomów wsparcia z uwagi na wyższe koszty z tym związane.

(16) Ze względu na potrzebę weryfikacji, wypłata wsparcia powinna być zwykle dokonywana po wykonaniu określonego działania lub pełnego zestawu działań. Płatność może być jednakże dokonana przed wykonaniem działania lub pełnego zestawu działań pod warunkiem, że wniesiono zabezpieczenie w celu zapewnienia, że działanie zostanie wykonane.

(17) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uczestniczenia w finansowaniu systemu restrukturyzacji i przekształcania. Należy zastosować środki w celu zapewnienia efektywnego wydawania funduszy przeznaczonych na ten system, przewidując przepisy dotyczące w szczególności płatności zaliczkowych.

(18) W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla zielonych zbiorów. Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania daty, do której wymagane będzie od producentów zakończenie czynności, tak aby mając na uwadze ograniczenia czasowe i bliskość okresu zbiorów, zapewnić wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie koniecznej kontroli przed dokonaniem wypłat.

(19) Biorąc pod uwagę środki finansowe przewidziane w systemie zielonych zbiorów, należy przewidzieć systematyczną weryfikację na miejscu obszarów objętych systemem po zakończeniu działań. Weryfikacja taka musi potwierdzić przeprowadzenie całkowitego zniszczenia winogron. Powinna także zapewnić, że wymagania fitosanitarne i środowiskowe są należycie przestrzegane. W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonana po sprawdzeniu, że zielone zbiory miały miejsce.

(20) Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w celu zapewnienia, że nie stanie się ono stałym alternatywnym sposobem zagospodarowywania produktów w miejsce wprowadzania ich do obrotu.

(21) W art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla tworzenia funduszy wspólnego inwestowania. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu powinny zapewniać elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i z uwagi na to powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym finansowe. Ponieważ producenci w nowych państwach członkowskich są generalnie zorganizowani w mniejszym stopniu niż producenci w pozostałych państwach członkowskich, w nowych państwach członkowskich należy przewidzieć wyższy pułap wsparcia.

(22) W art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla ubezpieczenia zbiorów. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu zapewniać powinny elastyczność. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym w finansowe.

(23) W art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w przedsiębiorstwie. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka z zapewnieniem spójności z tym samym środkiem dostępnym w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. Określić należy typy inwestycji kwalifikowalnych, w tym inwestycji w rozwój nowych produktów, procesów i technologii; zdefiniować należy orientacyjne koszty kwalifikowalne.

(24) W art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia dla destylacji produktów ubocznych. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności warunków zagospodarowania produktów ubocznych, jak również celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy dla destylacji wytłoków gronowych, wina i winiarskiego osadu drożdżowego.

(25) W art. 17 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji alkoholu spożywczego. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i ewentualnych korekt pomocy.

(26) W art. 18 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji w sytuacji kryzysowej. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności procedury i warunków pomocy, jak również kryteriów, które należy uwzględnić przy określaniu wysokości pomocy.

(27) W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla stosowania moszczu do wzbogacenia. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy, jak również przewidzenie określonych kontroli produktów wykorzystywanych do podnoszenia stężenia alkoholu.

(28) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułu II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja miała dostęp do stosownych danych odnoszących się do wykonania programów wsparcia. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które będą przekazywane w sprawozdaniach oraz ocenach programów wsparcia dla oceny efektywności i skuteczności tych programów.

(29) Ogólne zasady dotyczące dyscypliny budżetowej, w szczególności odnoszące się do niekompletnych lub nieprawidłowo wypełnionych deklaracji państw członkowskich, powinny znajdować zastosowanie jako uzupełnienie szczególnych zasad ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(30) Dane szczegółowe dotyczące zarządzania finansami w ramach systemu powinny być uregulowane przepisami przyjętymi w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (⁹).

(31) W art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 497/2008 przewiduje się, że dla soków i moszczu, dla których zastosowanie opłat celnych zależy od ceny importowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny ma być weryfikowana albo w drodze kontroli każdej partii wyrobów, albo przez zastosowanie zryczałtowanej wartości przywozowej. Obecna charakterystyka ustaleń dotyczących przywozu soków winogronowych i moszczu winogronowego na teren Wspólnoty, w szczególności nieregularność takich przywozów, zarówno pod względem wielkości, jak i częstotliwości, nie pozwala na obliczenie reprezentatywnych zryczałtowanych wartości importowych, które odzwierciedlałyby rzeczywistą wysokość ceny importowej. W takich okolicznościach cena ta powinna być weryfikowana w drodze kontroli każdej partii.

(32) Cena importowa, na podstawie której przywożone produkty są klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej, powinna być równa sumie ceny FOB tych produktów oraz kosztów ubezpieczenia i transportu do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

(33) W art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że produktom przywożonym objętym tym artykułem powinno towarzyszyć świadectwo i sprawozdanie z analizy sporządzone przez organ lub służbę wyznaczoną przez kraj trzeci, z którego wyroby są eksportowane. Określić należy wymagania, jakie spełniać powinno sprawozdanie z analizy.

(34) Dla uproszczenia kontroli należy wprowadzić przepis przewidujący rezygnację ze świadectwa i sprawozdania z analizy w przypadku produktów przywożonych z krajów trzecich w ograniczonej ilości i pakowanych w małe pojemniki.

(35) Ze względu na harmonizację, wyjątek od wymogu przedstawiania świadectwa i sprawozdania z analizy dla produktów winiarskich przywożonych na obszar Wspólnoty powinny być zgodne z przepisami celnymi dotyczącymi wyjątków i ustaleń stosujących się do dokumentów towarzyszących partiom produktów winiarskich we Wspólnocie.

(36) Stosowanie procedur skomputeryzowanych stopniowo zastępuje ręczne wprowadzanie danych w różnych obszarach działań administracyjnych. Z tego względu możliwe powinno być zastosowanie skomputeryzowanych i elektronicznych procedur przy wydawaniu i wykorzystywaniu dokumentów V I 1 i V I 2.

(37) Pewne kraje trzecie, po stworzeniu skutecznego systemu kontroli swoich producentów win, wprowadzonego przez organy lub służby tych krajów, o którym mowa w art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyraziły zainteresowanie możliwością upoważnienia producentów do samodzielnego wystawiania świadectw i sprawozdań z analizy. Mając na uwadze ułatwienie handlu z tymi krajami trzecimi, właściwe jest upoważnienie zainteresowanych stron do uznawania dokumentów wystawionych przez samych producentów za dokumenty wystawione przez wspomniane organy lub służby krajów trzecich, w sposób podobny do sposobu dopuszczonego obecnie w przypadku win pochodzących z obszaru Wspólnoty, pod warunkiem, że państwa te zawarły ze Wspólnotą zobowiązania obejmujące postanowienia dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i że utrzymują dobre stosunki handlowe ze Wspólnotą. W takich przypadkach należy zapewnić odpowiednie gwarancje i sprawować odpowiednią kontrolę nad wydawaniem wspomnianych dokumentów.

(38) Wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów upoważnionych w krajach trzecich do sporządzania świadectw i sprawozdań z analizy należy podać do publicznej wiadomości tak, aby właściwe organy we Wspólnocie, nadzorujące przywóz produktów winiarskich, mogły przeprowadzić wymagane kontrole.

(39) Dla ułatwienia kontroli przez właściwe organy państw członkowskich, określić należy formę oraz, tam gdzie będzie to konieczne, treść świadectwa i sprawozdania z analizy oraz wymagania dotyczące ich stosowania.

(40) Świadectwo oraz, w stosownych przypadkach, sprawozdanie z analizy dotyczące każdej partii przywożonego produktu należy sprawdzić w celu zapobieżenia nadużyciom. W tym celu dokument (dokumenty) musi (muszą) towarzyszyć każdej partii produktu do chwili umieszczenia jej pod kontrolą Wspólnoty.

(41) W celu uwzględnienia praktyk handlowych, w przypadkach, w których partia wina jest dzielona, właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów ze świadectw i sprawozdań z analizy, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.

(42) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów, kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia wszystkich nowych ustaleń w przypadku nadużycia lub zagrożenia zdrowia konsumentów.

(43) Należy także określić proste przepisy dotyczące dokumentów, które będą sporządzane w przypadku przywozów z innych niż kraj pochodzenia produktu winiarskiego krajów trzecich, w których wyrób nie był w istotny sposób przetwarzany.

(44) Zadanie eksporterów i organów władz należy uprościć przez żądanie włączenia do dokumentu V I 1 oświadczenia, że alkohol dodawany do win likierowych i win wzmocnionych do destylacji jest pochodzenia winnego, bez wymogu składania oddzielnego dokumentu dla złożenia takiego oświadczenia. Z tego samego powodu należy dopuścić, aby dokument V I 1 służył jako świadectwo potwierdzające pochodzenie wymagane dla przywozu win kwalifikujących się do zmniejszenia cła. W przypadku niektórych win nie jest jednak wymagane żadne świadectwo ani sprawozdanie z analizy pod warunkiem przedstawienia świadectwa pochodzenia. Dopuszczone powinno być wykorzystanie dokumentu V I 1 jako świadectwa pochodzenia dla wspomnianych win likierowych, przy czym nie jest wymagane wypełnianie sekcji dotyczącej sprawozdania z analizy.

(45) Przywóz wina w ramach koncesji przewidzianej w umowach z niektórymi krajami trzecimi wymaga przedstawienia atestów wydawanych przez organy urzędowe lub organy uznane urzędowo przez obie umawiające się strony i wpisane na wspólnie sporządzone listy, stwierdzających, że dane wino spełnia warunki otrzymania koncesji.

(46) Państwa członkowskie powinny przesłać do Komisji wykazy organów urzędowych lub uznanych urzędowo, które państwa te proponują jako uprawnione do wydawania wspomnianych wyżej atestów tak, aby Komisja mogła sporządzić odpowiednie wykazy i wymienić je z zainteresowanymi krajami trzecimi. Dla ułatwienia zadania wspomnianych organów wykazy powinny być dostarczone w odpowiedniej postaci i na odpowiednim nośniku.

(47) W art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się sposób traktowania nielegalnych nasadzeń. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących kar nakładanych na producentów, którzy nie przestrzegają nowego obowiązku uregulowania sytuacji prawnej lub wykarczowania dotyczącego winnic nasadzonych bez odpowiedniego prawa do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r. oraz przekazywania Komisji przez państwa członkowskie informacji w tym względzie. Bez uszczerbku dla wcześniejszych kar nakładanych przez państwa członkowskie, kara mająca zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania obowiązku wykarczowania nielegalnego nasadzenia powinna być na tyle wysoka, aby zachęcać producentów do stosowania się do tego obowiązku. Z tego względu kara powinna być przynajmniej równoważna dwukrotności średniej kwoty premii za karczowanie.

(48) W art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że w sytuacji, gdy produkty pochodzące z nielegalnych winnic mogą zostać wprowadzone do obrotu wyłącznie w celu destylacji należy wymagać dowodów braku wprowadzenia do obrotu. W celu wzmocnienia kontroli możliwe sposoby braku wprowadzania do obrotu powinny być ograniczone do trzech przypadków, a mianowicie do dostarczenia do destylacji lub zielonych zbiorów na koszt danego producenta lub do spożycia własnego przez producenta, jeżeli całkowity obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 hektara. Właściwym jest ustalenie terminu ostatecznego dostarczania umów o destylację przewidzianych w tym artykule. Dla umożliwienia skutecznego zorganizowania kontroli producenci dokonujący zielonych zbiorów powinni poinformować właściwe organy o swoich zamiarach w odpowiednim czasie. W interesie lepszej kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość przewidzenia obowiązku powiadamiania przez producentów z wyprzedzeniem o tym, który z trzech sposobów zapewnienia braku wprowadzania do obrotu zamierzają oni wykorzystać, jak również dalszego ograniczenia producentom wyboru możliwych sposobów zapewnienia braku wprowadzenia do obrotu.

(49) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków powiadamiania o nielegalnych nasadzeniach.

(50) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie prawa do nowego sadzenia w przypadku środków dotyczących konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym. Przyznanie praw do nowego sadzenia nie powinno przekraczać praw niezbędnych do obsadzenia obszaru równoważnego 105 % obszaru utraconego przez producentów w wyniku zastosowania tych środków tak, aby uniknąć naruszenia zakazu sadzenia zawartego w art. 90 ust. 1 tego rozporządzenia.

(51) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku upraw doświadczalnych i szkółek szczepów. Obszary obsadzone z wykorzystaniem takich przyznanych praw do nowego sadzenia powinny być wykorzystywane jedynie do wskazanych celów, a produkty sektora winiarskiego wyprodukowane z winogron pochodzących z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu. Należy zezwolić na kontynuację obecnie prowadzonych upraw doświadczalnych i szkółek szczepów, z zastrzeżeniem obowiązujących zasad.

(52) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku obszarów, z których wyprodukowane wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę plantatora wino-rośli. Mogłoby to jednakże prowadzić do nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych z uwagi na dużą liczbę takich przypadków w niektórych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy w związku z tym zezwolić na dopuszczenie istnienia takich obszarów, nawet jeżeli w odniesieniu do nich nie przyznano żadnych praw do sadzenia, pod warunkiem, że w celu zapobieżenia zakłóceniom równowagi rynkowej obszary te będą niewielkie, a plantator wino-rośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Omawiane obszary i producenci powinni podlegać odpowiedniemu monitoringowi i sankcjom, w tym takim jak wykarczowanie takich obszarów w przypadkach nieprzestrzegania przepisów.

(53) Nie należy przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do obszarów, które zostały przymusowo wykarczowane z powodu naruszenia wymogów rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Nie należy także przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do wykarczowanych obszarów, w odniesieniu do których prawa do nowego sadzenia zostały przyznane na cele inne niż produkcja wina do celów handlowych.

(54) W art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie praw do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiązali się do wykarczowania w przyszłości obszaru obsadzonego winoroślą. Prawa takie powinny być przyznane tylko wówczas, gdy dany producent nie posiada praw do sadzenia wystarczających dla obsadzenia obszaru odpowiadającego obszarowi, jaki zamierza wykarczować. Przyznawaniu praw do ponownego sadzenia na podstawie takiego zobowiązania powinno towarzyszyć złożenie zabezpieczenia celem zapewnienia, że zobowiązanie do wykarczowania zostanie wykonane. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej w okresie współistnienia obszaru nowo obsadzonego i obszaru przeznaczonego do wykarczowania jedynie jeden taki obszar powinien być dopuszczony do produkcji wina, które będzie wprowadzane do obrotu.

(55) W art. 93 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się stworzenie lub utrzymanie krajowych i/lub regionalnych rezerw w celu usprawnienia zarządzania potencjałem produkcyjnym. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej, przenoszenie praw do sadzenia za pośrednictwem systemu rezerw nie powinno prowadzić do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na terytorium państw członkowskich. Podobny zakaz zwiększania potencjału produkcyjnego został już przewidziany w przypadku przenoszenia praw między gospodarstwami w art. 92 ust. 5 tego rozporządzenia. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą zastosować współ-czynnik redukcji w odniesieniu do przenoszenia praw.

(56) W art. 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie nie muszą wprowadzać systemu rezerw, jeżeli mogą wykazać, iż na całym ich terytorium istnieje skuteczny system zarządzania prawami do sadzenia. W tej sytuacji państwo członkowskie może przewidzieć wprowadzenie systemu rezerw na części swego terytorium i innego skutecznego systemu w innych częściach swego terytorium. Państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości na podstawie tego artykułu powinny być w stanie udowodnić, że taki system istnieje i powinny wykazać potrzebę odstępstw od przepisów tytułu V rozdziału I tego rozporządzenia.

(57) W art. 90 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu sadzenia odmian winorośli najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. Właściwe jest, aby przewidzieć, że państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości powiadamiają o tym Komisję we właściwym czasie.

(58) W art. 100 rozporządzenia (WE) 479/2008 przewiduje się, że premie za karczowanie mogą być przyznawane jedynie dla obszarów, które są dobrze utrzymane. Aby umożliwić organom sprawdzenie, czy obszar jest właściwie utrzymywany, oprócz obowiązkowych kontroli na miejscu przewidzieć należy przedstawienie dowodów na produkcję danej winnicy. Dowodem takim powinny być deklaracje zbiorów z poprzednich lat lub, w przypadku braku deklaracji z należycie uzasadnionych przyczyn, inne środki przewidziane przez państwa członkowskie dla tego celu, których wiarygodność musi być dokładnie zweryfikowana przez państwa członkowskie.

(59) Zgodnie z art. 104 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą wyłączyć winnice położone na obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu z programu karczowania. Wyłączenie to powinno obejmować tarasy utworzone ze względu na duże nachylenie zbocza, które nadmiernie utrudniłoby uprawę prowadzoną bez tworzenia tarasów lub powodowałoby poważne problemy związane z erozją. Właściwym jest ustanowienie kryteriów dla obszarów, które mogą być przedmiotem takiego wyłączenia, w oparciu o ogólnie przyjęte standardy zawodowe. Ponadto, zgodnie z art. 104 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą także wyłączyć obszary w oparciu o kryteria środowiskowe, zaś Grecja może wyłączyć obszary obsadzone winoroślą na wyspach Morza Egejskiego oraz na greckich Wyspach Jońskich z wyjątkiem Krety i Eubei. Wyłączenia takie muszą być zasadne i należy o nich regularnie informować Komisję.

(60) Mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas stosowania poprzedniego środka, polegającego na całkowitym zaprzestaniu produkcji, zachować należy system skali dla premii. Nowa skala dla premii za karczowanie jest powiązana ze skalą dla premii obowiązującą w ramach programu przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z dodaniem do niej + 20 % w roku 2009, + 10 % w roku 2010 i 0 % w roku 2011.

(61) Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków o przyznanie premii za karczowanie. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia daty, do której będą wymagały od producentów zakończenia karczowania tak, aby zapewnić wystarczający czas na przeprowadzenie niezbędnej kontroli przed dokonaniem wypłat, co ma nastąpić do 15 października.

(62) Dla umożliwienia efektywnego wykorzystania środków finansowych zarezerwowanych na karczowanie, państwa członkowskie powinny przewidzieć system, który pozwala zweryfikować, czy wnioski o przyznanie premii są zasadne, w tym, jeżeli będzie to właściwe, pisemne zobowiązanie producenta na wypadek wycofania wniosku bez należycie uzasadnionej przyczyny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że dany producent pokryje koszty poniesione w związku z rozpatrzeniem wniosku.

(63) W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonywana tylko po przeprowadzeniu karczowania.

(64) W art. 104 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się możliwość odrzucenia przez państwa członkowskie wszelkich kolejnych wniosków w ramach programu karczowania na swoim terytorium lub w określonym regionie, jeżeli skumulowany obszar poddany karczowaniu osiągnie, odpowiednio, 8 % lub 10 %. Właściwe jest żądanie od państw członkowskich, aby powiadamiały Komisję o takiej decyzji.

(65) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułów 11 i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja otrzymywała odpowiednie dane dotyczące potencjału produkcyjnego. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które mają być zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 109 tego rozporządzenia.

(66) W celu stworzenia bardziej jednolitej podstawy dla wypłat wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic, na zielone zbiory oraz premii za karczowanie, właściwym jest zdefiniowanie, na poziomie Wspólnoty, zasad dotyczących pomiaru obszarów, a mianowicie w celu określenia, co odpowiada obszarowi obsadzonemu winoroślą.

(67) Należy określić środki dla kontroli koniecznych w celu zapewnienia właściwego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia oraz właściwe sankcje dla wykrytych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i sankcje wprowadzone na szczeblu Wspólnoty, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i stosowne.

(68) Wszelkie kontrole dotyczące potencjału produkcyjnego powinny być oparte przede wszystkim na rejestrze winnic.

(69) Mając na uwadze istotność kontroli potencjału produkcyjnego oraz środków finansowych przeznaczonych na program karczowania, należy przewidzieć systematyczną weryfikację obszarów na miejscu zarówno przed, jak i po karczowaniu. Jednakże w przypadku państw członkowskich dysponujących wiarygodnym narzędziem graficznym i aktualnymi informacjami dotyczącymi danego obszaru możliwe powinno być przeprowadzenie kontroli przed karczowaniem na drodze administracyjnej. W przypadku kontroli po karczowaniu do sprawdzenia, czy winorośl została rzeczywiście wykarczowana, możliwe jest wykorzystanie teledetekcji i w związku z tym dla tego etapu kontroli (ex post) wykorzystanie teledetekcji powinno być dopuszczone. Z uwagi na trudności związane z obliczaniem obszaru przy wykorzystaniu teledetekcji metoda ta powinna być dopuszczona tylko w przypadkach karczowania całych działek winnic lub w przypadkach, gdy rozdzielczość urządzeń do teledetekcji jest równa lub lepsza niż 1 m². W każdym przypadku należy przeprowadzić przynajmniej kontrolę na miejscu albo przed karczowaniem, albo po karczowaniu.

(70) Dla jednolitego stosowania przepisów w sektorze wina powinny zostać przyjęte zasady mające na celu z jednej strony określenie procedur kontrolnych już obowiązujących na szczeblu krajowym i wspólnotowym, a z drugiej strony zapewniające bezpośrednią współpracę między organami odpowiedzialnymi za kontrole w sektorze wina.

(71) Powinny zostać wprowadzone zasady określające sposób, w jaki organy krajowe i Komisja udzielać sobie będą wzajemnego wsparcia w zapewnianiu właściwego stosowania zasad dotyczących sektora wina. Zasady takie nie powinny utrudniać stosowania konkretnych postanowień dotyczących wydatków wspólnotowych, przestępstw lub krajowych kar administracyjnych.

(72) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W tym celu powinny one wyznaczyć organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją. Istotne jest również, by operacje kontroli były koordynowane między właściwymi władzami we wszystkich państwach członkowskich, w których kontrole w sektorze wina zostały rozdzielone między kilka właściwych organów.

(73) Aby pomóc w ujednoliconym stosowaniu zasad w całej Wspólnocie, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, że personel właściwych organów będzie wyposażony we właściwe kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń dla zagwarantowania przestrzegania zasad.

(74) Współzależność rynków sektora wina znajduje swoje odbicie w ewolucji handlu między państwami członkowskimi, w szczególności w stałym wzroście liczby firm międzynarodowych działających w tym sektorze oraz w możliwościach oferowanych przez zasady zarządzania sektorem w zakresie prowadzenia operacji, objętych lub nieobjętych pomocą, bądź ich przenoszenia do lokalizacji innej niż ta, z której produkt pochodzi. Taka sytuacja wymaga większej harmonizacji metod kontroli i bliższej współpracy między poszczególnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole.

(75) W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania zasad w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie na żądanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. Określone muszą zostać zasady regulujące tę komunikację i pomoc.

(76) Z uwagi na złożony charakter niektórych kwestii i pilną potrzebę ich rozstrzygnięcia niezwykle istotne jest, by upoważnieni przedstawiciele wyznaczeni przez właściwy organ występujący z prośbą o pomoc mogli w porozumieniu z innym właściwym organem uczestniczyć w prowadzeniu dochodzenia.

(77) W przypadku poważnego zagrożenia nadużyciem lub nadużycia dotyczącego jednego lub kilku państw członkowskich, dane organy muszą być w stanie automatycznie wdrożyć procedurę pomocy dobrowolnej.

(78) Z uwagi na charakter informacji wymienianych w ramach niniejszego rozporządzenia informacje te muszą być objęte tajemnicą służbową.

(79) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 ustanawia bank danych analiz we Wspólnym Centrum Badawczym (WCB) w celu wzmocnienia harmonizacji kontroli analitycznych na całym terytorium Wspólnoty oraz gromadzenia próbek do analizy i sprawozdań z analizy z państw członkowskich.

(80) Zastosowanie referencyjnych metod analizy izotopowej zapewni skuteczniejsze kontrole wzbogacania produktów winiarskich lub wykrycie dodawania wody do takich produktów, a zastosowanie łącznie z wynikami analiz innych parametrów izotopowych takich produktów może pomóc w zweryfikowaniu zgodności pochodzenia z pochodzeniem wskazanym w nazwie. W celu ułatwienia interpretacji wyników takich analiz należy umożliwić porównanie tych wyników z wynikami otrzymanymi poprzednio z wykorzystaniem tych samych metod do analizy produktów o podobnych cechach, o potwierdzonym pochodzeniu i produkcji.

(81) Analiza izotopowa wina i produktów winopochodnych przeprowadzana jest przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(82) W celu ułatwienia interpretacji wyników otrzymanych z takich analiz przeprowadzonych w laboratoriach Wspólnoty wyposażonych do tego celu oraz zagwarantowania porównywalności wyników otrzymanych w takich laboratoriach, należy ustalić jednolite zasady pobierania próbek winogron oraz winifikacji i przechowywania takich próbek.

(83) Wobec laboratoriów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania analizy izotopowej próbek z przeznaczeniem do banku danych należy zastosować system uznanych norm jakości w celu zagwarantowania jakości i porównywalności danych analitycznych.

(84) Analiza izotopowa jest metodą analityczną wykorzystywaną do kontroli i zwalczania nadużyć w sektorze wina, wymagającą bardzo specjalistycznej wiedzy naukowej i urządzeń technicznych. Większość państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w roku 2004 lub 2007, nie posiada urządzeń pozwalających na korzystanie z tej metody. W celu zapewnienia jednolitego stosowania procedur kontrolnych Wspólne Centrum Badawcze powinno przeprowadzać analizy dla tych państw członkowskich do czasu, gdy państwa te będą posiadać odpowiednie urządzenia oraz wiedzę umożliwiającą samodzielne przeprowadzanie takiej analizy.

(85) Analiza izotopowa produktów sektora wina oraz interpretacja wyników to procedury delikatne, zatem w celu umożliwienia jednolitej interpretacji takich wyników analitycznych bank danych WCB powinien być dostępny dla laboratoriów urzędowych stosujących tę metodę analityczną, a także, na żądanie, dla innych organów urzędowych państw członkowskich, z poszanowaniem zasad ochrony danych.

(86) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 zawiera zasady pobierania próbek w celu ich wysyłania do urzędowego laboratorium w innym państwie członkowskim oraz wspólne zasady pobierania próbek, które mają być analizowane metodami izotopowymi. Zasady te powinny zostać przejęte, a pobieranie próbek dla wspólnotowego banku danych powinno być uważane za przypadek pobierania próbek produktu sektora wina w ramach systemu bezpośredniej komunikacji między organami.

(87) W celu zagwarantowania obiektywnego charakteru kontroli, urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego muszą mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu w innym państwie członkowskim o pobranie próbek. Urzędnik występujący z taką prośbą musi mieć dostęp do pobranych próbek i musi być w stanie wskazać laboratorium, w którym mają być one zbadane.

(88) Należy opracować szczegółowe zasady urzędowego pobierania próbek w ramach współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, a także zasady wykorzystywania takich próbek. Zasady te powinny gwarantować reprezentatywność oraz możliwość weryfikowania wyników urzędowych analiz w całej Wspólnocie.

(89) W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług eksperta należy ustanowić zasadę, że wydatki takie pokrywa organ zamawiający pobieranie próbek lub usługi eksperta.

(90) Należy określić moc wiążącą wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(91) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron w winnicach należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie zainteresowanych stron przed zakłócaniem dotyczących ich kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(92) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i sposobów przekazywania informacji niezbędnych do wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinny one obejmować przekazywanie informacji do Komisji przez państwa członkowskie.

(93) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków związanych z przekazywaniem informacji.

(94) Informacje konieczne dla weryfikacji i kontroli wykonywania postanowień niniejszego rozporządzenia powinny być przechowywane przez państwa członkowskie na wypadek kontroli przez odpowiedni okres.

(95) Wypłaty realizowane na mocy tytułów II i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny być dokonywane w całości na rzecz beneficjentów. W celu uniknięcia nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wypłaty wsparcia ubezpieczeniowego producentom za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych zgodnie z określonymi warunkami.

(96) Należy ustanowić przepisy pozwalające na rozwiązywanie przypadków wystąpienia oczywistej pomyłki, siły wyższej i innych nadzwyczajnych okoliczności dla zapewnienia sprawiedliwego traktowania producentów. Należy przewidzieć zasady dotyczące stworzonych sztucznie sytuacji w celu uniemożliwienia uzyskiwania jakichkolwiek korzyści z takich sytuacji.

(97) Należy ustanowić przepisy pozwalające na płynne przejście od poprzedniego systemu do nowego systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych określonych w art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(98) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

[1] (skreślony).

TYTUŁ II

PROGRAMY WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Procedura przedstawiania programów

Artykuł 2

(skreślony).

Artykuł 3

(skreślony).

ROZDZIAŁ II

Środki kwalifikowalne

Sekcja 1

Promocja

Podsekcja 1

Promocja w państwach trzecich

Artykuł 4

(skreślony).

Artykuł 5

(skreślony).

Artykuł 5a

(skreślony).

Podsekcja 2

Promocja w państwach członkowskich

Artykuł 5b

(skreślony).

Artykuł 5c

(skreślony).

Artykuł 5d

(skreślony).

Artykuł 5e

(skreślony).

Artykuł 5f

(skreślony).

Artykuł 5fa

(skreślony).

Podsekcja 3

Wspólne przepisy

Artykuł 5g

(skreślony).

Sekcja 2

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

Artykuł 6

(skreślony).

Artykuł 6a

(skreślony).

Artykuł 7

(skreślony).

Artykuł 8

(skreślony).

Artykuł 9

(skreślony).

Artykuł 10

(skreślony).

Artykuł 10a

(skreślony).

Sekcja 3

Zielone zbiory

Artykuł 11

(skreślony).

Artykuł 12

(skreślony).

Artykuł 13

(skreślony).

Artykuł 14

(skreślony).

Sekcja 4

Fundusze wspólnego inwestowania

Artykuł 15

(skreślony).

Sekcja 5

Ubezpieczenie zbiorów

Artykuł 16

(skreślony).

Sekcja 6

Inwestycje

Artykuł 17

(skreślony).

Artykuł 18

(skreślony).

Artykuł 19

(skreślony).

Artykuł 20

(skreślony).

Sekcja 6a

Innowacje

Artykuł 20a

(skreślony).

Artykuł 20b

(skreślony).

Artykuł 20c

(skreślony).

Sekcja 7

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Artykuł 21

[2] (skreślony).

Artykuł 22

[3] (skreślony).

Artykuł 23

[4] (skreślony).

Artykuł 24

(skreślony).

Artykuł 25

(skreślony).

Artykuł 25a

(skreślony).

Sekcja 8

Destylacja alkoholu spożywczego

Artykuł 26

(skreślony).

Artykuł 27

(skreślony).

Sekcja 9

Destylacja w sytuacji kryzysowej

Artykuł 28

(skreślony).

Artykuł 29

(skreślony).

Artykuł 30

(skreślony).

Artykuł 31

(skreślony).

Sekcja 10

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

Artykuł 32

(skreślony).

Artykuł 33

(skreślony).

Artykuł 34

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Sprawozdawczość, ocena i przepisy ogólne

Artykuł 35

(skreślony).

Artykuł 36

(skreślony).

Artykuł 37

(skreślony).

Artykuł 37a

(skreślony).

Artykuł 37b

(skreślony).

TYTUŁ III

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Uzgodnienia w zakresie cen wejścia dla soku winogronowego i moszczu

Artykuł 38

[5] (skreślony).

Artykuł 39

[6] (skreślony).

ROZDZIAŁ II

[7] (skreślony).

Sekcja 1

[8] (skreślona).

Artykuł 40

[9] (skreślony).

Artykuł 41

[10] (skreślony).

Artykuł 42

[11] (skreślony).

Sekcja 2

[12] (skreślona).

Artykuł 43

[13] (skreślony).

Artykuł 44

[14] (skreślony).

Artykuł 45

[15] (skreślony).

Artykuł 45a

[16] (skreślony).

Artykuł 46

[17] (skreślony).

Artykuł 47

[18] (skreślony).

Artykuł 48

[19] (skreślony).

Artykuł 49

[20] (skreślony).

Artykuł 50

[21] (skreślony).

Artykuł 51

[22] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

[23] (skreślony).

Artykuł 52

[24] (skreślony).

ROZDZIAŁ IV

[25] (skreślony).

Artykuł 53

[26] (skreślony).

Artykuł 54

[27] (skreślony).

TYTUŁ IV

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 55

Kary w przypadku nieprzestrzegania obowiązku karczowania

1. Kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

Bez uszczerbku dla ewentualnych wcześniejszych kar nałożonych przez państwa członkowskie, państwa członkowskie ustalają kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na podstawie następujących zasad:

a) podstawowa nakładana kara wynosi przynajmniej 12 000 EUR/ha,

b) państwa członkowskie mogą zwiększyć karę w oparciu o wartość handlową win wytwarzanych w odnośnych winnicach.

2. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 85 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) za nielegalne nasadzenia istniejące w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2009 r.;

b) za nielegalne nasadzenia od momentu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy ze skutkiem na dzień danego nasadzenia.

Kara nakładana jest ponownie co 12 miesięcy, licząc od tych dat i aż do wypełnienia obowiązku karczowania, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, po raz pierwszy w dniu 1 lipca 2010 r. za nieprzestrzeganie obowiązku karczowania, a następnie co 12 miesięcy aż do wypełnienia obowiązku zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 56

Kary w przypadku nieprzestrzegania zakazu obrotu

1. Kary, o których mowa w art. 87 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

2. Kary, o których mowa w ust. 1, są nakładane, jeżeli producent posiada winnicę o powierzchni ponad 0,1 ha oraz, zależnie od danego przypadku:

a) nie przedkłada umowy o destylację w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit drugi lub umowy te nie obejmują całej rozpatrywanej produkcji, zadeklarowanej w deklaracji zbiorów lub produkcji; lub

b) nie informuje właściwego organu o planowanych zielonych zbiorach w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit trzeci lub nie przeprowadza zielonych zbiorów w sposób zadowalający.

3. Państwa członkowskie nakładają kary, o których mowa w ust. 1:

a) w przypadku nieprzedłożenia umowy o destylację – jeden miesiąc po upływie terminu określonego w art. 57 ust. 1 akapit drugi;

b) w przypadku nieprzestrzegania zasad dotyczących zielonych zbiorów – w dniu 1 września danego roku kalendarzowego.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 57

Brak wprowadzenia do obrotu lub destylacja

1. W przypadku art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, winogrona lub produkty wytworzone z winogron mogą być przeznaczone jedynie do następujących celów:

a) destylacja na wyłączny koszt producenta;

b) zielone zbiory zgodnie z definicją podaną w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przeprowadzone na koszt danego producenta;

c) spożycie własne – ta możliwość jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 ha.

W przypadku destylacji przewidzianej w ust. 1 lit. a):

- producenci przedkładają umowę o destylację przewidzianą w art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do końca roku winiarskiego, w którym wytworzone były produkty;

- produkty wytworzone przed uregulowaniem sytuacji prawnej winnicy zgodnie z art. 86 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 podlegają obowiązkowi destylacji.

W przypadku zielonych zbiorów przewidzianych w ust. 1 lit. b) producenci z wyprzedzeniem informują właściwy organ o swoim zamiarze przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b). Państwa członkowskie kontrolują zielone zbiory zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, w celu ułatwienia kontroli, państwa członkowskie mogą przewidzieć nałożenie na producentów obowiązku informowania właściwego organu państwa członkowskiego przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) o tym, którą z możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) niniejszego artykułu mają zamiar wybrać.

Państwa członkowskie mogą także ograniczyć wybór producentów tylko do jednej lub dwóch możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c).

3. W przypadku, gdy dany producent posiada winnice, z których produkty mogą być wprowadzane do obrotu, właściwe organy odpowiedzialne są za zapewnienie, aby produkty pochodzące z nielegalnych nasadzeń nie były dodawane do wprowadzanych do obrotu produktów z innych winnic.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji

1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 marca każdego roku o obszarach, w odniesieniu do których zapłacono karę, oraz o wysokości kary rzeczywiście nałożonej, w formie określonej w tabeli 1 załącznika XIII. Ponadto państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim prawodawstwie dotyczącym tych kar.

Taki obowiązek przestaje mieć zastosowanie w odniesieniu do tych państw członkowskich, w których wykarczowano już wszystkie nielegalne nasadzenia.

2. Z wyjątkiem przypadków wskazanych w odpowiednich tabelach załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, informacje przekazywane zgodnie z art. 85c ust. 3, art. 188a ust. 1 i art. 188a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczą poprzedniego roku winiarskiego.

Coroczne informacje przekazywane są w formach określonych w tabelach 3 i 7 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przy przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 59

Zmniejszenia nakładane na państwa członkowskie

W przypadku, gdy państwa członkowskie nie przekazują żadnych tabel w odpowiednich terminach, z wyjątkiem tabeli 2, o której mowa w art. 58, w formie określonej w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia, zawierającej informacje określone w art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, odpowiednio wypełnione, alokacja środków wsparcia, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dla tych krajów może zostać zmniejszona zgodnie z art. 89 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Komisja może zadecydować, zależnie od zakresu niewypełniania obowiązków, o odebraniu kwoty wynoszącej do 1 % alokacji środków wsparcia dla danego państwa członkowskiego za każdy miesiąc opóźnienia, począwszy od rozpoczęcia roku winiarskiego następującego po roku, w którym należało przekazać informacje.

ROZDZIAŁ II

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

Artykuł 60

(skreślony).

Artykuł 61

Obowiązki państw członkowskich w zakresie powiadamiania o prawach do nowego sadzenia

Do dnia 1 marca 2016 r. państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) całkowita powierzchnia obszarów, dla których przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1, 2 i 3; oraz

b) całkowita powierzchnia obszarów, dla których łącznie przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 85h rozporządzenia (WE) nr 1234/2007; w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z odstępstwa przewidzianego w art. 60 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, przekazuje ono informacje o szacunkowej powierzchni danego obszaru, oparte na wynikach przeprowadzonego monitoringu.

Informacje te przekazywane są w formie określonej w tabeli 8 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 62

(skreślony).

Artykuł 63

(skreślony).

Artykuł 64

(skreślony).

Artykuł 65

Rezerwy praw do sadzenia

1. (skreślony).

2. (skreślony).

3. (skreślony).

4. (skreślony).

5. W formie określonej w tabeli 9 do załącznika XIII państwa członkowskie do dnia 1 marca 2016 r. informują Komisję, w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) o prawach do sadzenia przekazanych do rezerwy;

b) o prawach do sadzenia udzielonych z rezerwy, za opłatą lub bez opłaty.

Artykuł 66

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

System karczowania

Artykuł 67

(skreślony).

Artykuł 68

(skreślony).

Artykuł 69

(skreślony).

Artykuł 70

(skreślony).

Artykuł 71

(skreślony).

Artykuł 72

(skreślony).

Artykuł 73

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Wykaz i pomiar obszaru obsadzonego

Artykuł 74

[28] (skreślony).

Artykuł 75

(skreślony).

TYTUŁ V

KONTROLE W SEKTORZE WINA

ROZDZIAŁ I

Zasady kontrolowania

Artykuł 76

(skreślony).

Artykuł 77

(skreślony).

Artykuł 78

(skreślony).

Artykuł 79

(skreślony).

Artykuł 80

(skreślony).

Artykuł 81

(skreślony).

Artykuł 82

(skreślony).

Artykuł 83

[29] (skreślony).

ROZDZIAŁ II

[30] (skreślony).

Artykuł 84

[31] (skreślony).

Artykuł 85

[32] (skreślony).

Artykuł 86

[33] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

[34] (skreślony).

Artykuł 87

[35] (skreślony).

Artykuł 88

[36] (skreślony).

Artykuł 89

[37] (skreślony).

Artykuł 90

[38] (skreślony).

Artykuł 91

[39] (skreślony).

ROZDZIAŁ IV

[40] (skreślony).

Artykuł 92

[41] (skreślony).

Artykuł 93

[42] (skreślony).

ROZDZIAŁ V

[43] (skreślony).

Artykuł 94

[44] (skreślony).

Artykuł 95

[45] (skreślony).

Artykuł 95a

[46] (skreślony).

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 96

(skreślony).

Artykuł 97

(skreślony).

Artykuł 98

[47] (skreślony).

Artykuł 99

[48] (skreślony).

Artykuł 100

[49] (skreślony).

Artykuł 101

[50] (skreślony).

Artykuł 102

[51] (skreślony).

Artykuł 103

Uchylenia i odesłania

1. Rozporządzenia (WE) nr 1227/2000, (WE) nr 1623/2000, (WE) nr 2729/2000 i (WE) nr 883/2001 tracą moc.

Jednakże,

a) odnośne przepisy ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 1227/2000 i (WE) nr 1623/2000 stosują się nadal o tyle, o ile środki kwalifikowalne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 zostały rozpoczęte lub podjęte przed dniem 1 sierpnia 2008 r.;

b) Tabelę 9 w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1227/2000 stosuje się nadal, o ile rozporządzenie w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie oznaczeń na etykietach i prezentacji win, które ma być przyjęte na podstawie art. 63 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie stanowi inaczej;

c) załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 pozostaje w mocy do dnia 31 lipca 2012 r.

2. Odesłania do rozporządzeń uchylonych zgodnie z ust. 1 należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXII.

Artykuł 104

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r.

Jednakże art. 2 oraz rozdział III tytułu IV stosują się od dnia 30 czerwca 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 czerwca 2008 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (¹), w szczególności jego artykuły 22, 84, 89, 97, 107, 117, 121 lit. b) i c),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 zmodyfikowano poprzedni system dotyczący sektora wina, określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²), i uchylono to rozporządzenie z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2) Istniejące przepisy wykonawcze obejmujące sektor wina zawarte są w kilku rozporządzeniach, które były często zmieniane. Przepisy te w odniesieniu do mechanizmów rynkowych, handlu z krajami trzecimi, potencjału produkcyjnego oraz kontroli w sektorze wina wymagają zmiany na skutek modyfikacji dokonanych w systemie dotyczącym sektora wina rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, jak również w świetle zdobytego doświadczenia. Przyjąć należy szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(3) Nowe rozporządzenie powinno więc uchylać i zastępować następujące rozporządzenia Komisji:

- (WE) nr 1227/2000 z dnia 31 maja 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego (³),

- (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (⁴),

- (WE) nr 2729/2000 z dnia 14 grudnia 2000 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie kontroli w sektorze wina (⁵),

- (WE) nr 883/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w odniesieniu do handlu z krajami trzecimi produktami w sektorze wina (⁶).

(4) Tytuł II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zawiera postanowienia dotyczące nowego programu wsparcia, określanego na szczeblu państwa członkowskiego, mającego na celu finansowanie konkretnych środków wsparcia wspomagających sektor wina. Należy wypełnić te ramy przez wprowadzenie przepisów wykonawczych.

(5) Istnieć powinna procedura pierwszego zgłoszenia programu wsparcia. Istnieć powinna także procedura corocznej zmiany programów wsparcia na następny rok tak, aby możliwe było dostosowanie tych programów w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w momencie przedstawienia programu po raz pierwszy. Wszelkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom, które zapewniałyby zachowanie celów ogólnych zatwierdzonych programów wsparcia.

(6) Na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o opracowaniu programów wsparcia na szczeblu geograficznym uznanym za najwłaściwszy. Ponieważ za zatwierdzanie planów odpowiedzialne są państwa członkowskie, powinny one w tym przypadku określić zasady przedstawiania i zatwierdzania planów oraz minimalną treść wspomnianych planów.

(7) W art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wspierania promocji na rynkach krajów trzecich. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka.

(8) Dla zapobieżenia jakiemukolwiek niebezpieczeństwu związanemu z zakłócaniem konkurencji opracować należy zasady dotyczące sposobu określania konkretnego pochodzenia produktów podawanego w kampaniach informacyjnych i promocyjnych.

(9) W interesie uzyskania pewności prawnej informacje rozpowszechniane w ramach kampanii promocyjnej powinny być zgodne z prawodawstwem docelowych krajów trzecich.

(10) W celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych oraz skuteczności wspieranych środków, które mają zostać wprowadzone, należy określić kryteria regulujące selekcję wniosków oraz ich kontrolę przez państwo członkowskie.

(11) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych państwa członkowskie muszą zapewnić, że zatwierdzone kampanie promocyjne są spójne z ich krajowymi i regionalnymi programami promocyjnymi i uzupełniają je. Dla osiągnięcia synergii państwa członkowskie mogą opracowywać wspólne kampanie promocyjne, należy więc opracować przepisy pozwalające na współpracę pomiędzy zaangażowanymi państwami członkowskimi. Pierwszeństwo należy zapewnić mikro-przedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które w większym stopniu potrzebują wsparcia Wspólnoty niż większe przedsiębiorstwa.

(12) Dla uniknięcia podwójnych wypłat w ramach działań promocyjnych finansowanych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (⁷) lub rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁸), należy wprowadzić wzajemne wykluczanie.

(13) W art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic. W szczególności art. 11 ust. 3 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

(14) Ponadto państwa członkowskie mogą przyjąć zasady dotyczące minimalnego rozmiaru działek objętych systemem tak, aby zapewnić, że system ten ma rzeczywisty wpływ na potencjał produkcyjny.

(15) W stosowaniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwom członkowskim pozostawiono szeroki margines swobody w odniesieniu do określania szczegółowego zakresu i poziomów wsparcia, w tym w szczególności wypłaty kwot zryczałtowanych, ustalania maksymalnych poziomów wsparcia na hektar oraz kształtowania wysokości wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów w ramach ograniczeń ustanowionych w tytule II rozdział I tego rozporządzenia oraz przepisów przyjętych na jego podstawie. Niemniej jednak należy ustanowić wspólne przepisy. W celu ich wykonania i odpowiedniego nadzoru należy zdefiniować środki oraz odpowiednie terminy. Przepisy te powinny także obejmować korzystanie z praw do ponownego sadzenia, które powstają w wyniku karczowania, jeżeli zostały przewidziane w projekcie, w celu umożliwienia przyznania odpowiednio wyższych poziomów wsparcia z uwagi na wyższe koszty z tym związane.

(16) Ze względu na potrzebę weryfikacji, wypłata wsparcia powinna być zwykle dokonywana po wykonaniu określonego działania lub pełnego zestawu działań. Płatność może być jednakże dokonana przed wykonaniem działania lub pełnego zestawu działań pod warunkiem, że wniesiono zabezpieczenie w celu zapewnienia, że działanie zostanie wykonane.

(17) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uczestniczenia w finansowaniu systemu restrukturyzacji i przekształcania. Należy zastosować środki w celu zapewnienia efektywnego wydawania funduszy przeznaczonych na ten system, przewidując przepisy dotyczące w szczególności płatności zaliczkowych.

(18) W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla zielonych zbiorów. Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania daty, do której wymagane będzie od producentów zakończenie czynności, tak aby mając na uwadze ograniczenia czasowe i bliskość okresu zbiorów, zapewnić wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie koniecznej kontroli przed dokonaniem wypłat.

(19) Biorąc pod uwagę środki finansowe przewidziane w systemie zielonych zbiorów, należy przewidzieć systematyczną weryfikację na miejscu obszarów objętych systemem po zakończeniu działań. Weryfikacja taka musi potwierdzić przeprowadzenie całkowitego zniszczenia winogron. Powinna także zapewnić, że wymagania fitosanitarne i środowiskowe są należycie przestrzegane. W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonana po sprawdzeniu, że zielone zbiory miały miejsce.

(20) Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w celu zapewnienia, że nie stanie się ono stałym alternatywnym sposobem zagospodarowywania produktów w miejsce wprowadzania ich do obrotu.

(21) W art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla tworzenia funduszy wspólnego inwestowania. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu powinny zapewniać elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i z uwagi na to powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym finansowe. Ponieważ producenci w nowych państwach członkowskich są generalnie zorganizowani w mniejszym stopniu niż producenci w pozostałych państwach członkowskich, w nowych państwach członkowskich należy przewidzieć wyższy pułap wsparcia.

(22) W art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla ubezpieczenia zbiorów. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu zapewniać powinny elastyczność. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym w finansowe.

(23) W art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w przedsiębiorstwie. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka z zapewnieniem spójności z tym samym środkiem dostępnym w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. Określić należy typy inwestycji kwalifikowalnych, w tym inwestycji w rozwój nowych produktów, procesów i technologii; zdefiniować należy orientacyjne koszty kwalifikowalne.

(24) W art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia dla destylacji produktów ubocznych. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności warunków zagospodarowania produktów ubocznych, jak również celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy dla destylacji wytłoków gronowych, wina i winiarskiego osadu drożdżowego.

(25) W art. 17 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji alkoholu spożywczego. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i ewentualnych korekt pomocy.

(26) W art. 18 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji w sytuacji kryzysowej. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności procedury i warunków pomocy, jak również kryteriów, które należy uwzględnić przy określaniu wysokości pomocy.

(27) W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla stosowania moszczu do wzbogacenia. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy, jak również przewidzenie określonych kontroli produktów wykorzystywanych do podnoszenia stężenia alkoholu.

(28) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułu II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja miała dostęp do stosownych danych odnoszących się do wykonania programów wsparcia. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które będą przekazywane w sprawozdaniach oraz ocenach programów wsparcia dla oceny efektywności i skuteczności tych programów.

(29) Ogólne zasady dotyczące dyscypliny budżetowej, w szczególności odnoszące się do niekompletnych lub nieprawidłowo wypełnionych deklaracji państw członkowskich, powinny znajdować zastosowanie jako uzupełnienie szczególnych zasad ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(30) Dane szczegółowe dotyczące zarządzania finansami w ramach systemu powinny być uregulowane przepisami przyjętymi w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (⁹).

(31) W art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 497/2008 przewiduje się, że dla soków i moszczu, dla których zastosowanie opłat celnych zależy od ceny importowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny ma być weryfikowana albo w drodze kontroli każdej partii wyrobów, albo przez zastosowanie zryczałtowanej wartości przywozowej. Obecna charakterystyka ustaleń dotyczących przywozu soków winogronowych i moszczu winogronowego na teren Wspólnoty, w szczególności nieregularność takich przywozów, zarówno pod względem wielkości, jak i częstotliwości, nie pozwala na obliczenie reprezentatywnych zryczałtowanych wartości importowych, które odzwierciedlałyby rzeczywistą wysokość ceny importowej. W takich okolicznościach cena ta powinna być weryfikowana w drodze kontroli każdej partii.

(32) Cena importowa, na podstawie której przywożone produkty są klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej, powinna być równa sumie ceny FOB tych produktów oraz kosztów ubezpieczenia i transportu do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

(33) W art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że produktom przywożonym objętym tym artykułem powinno towarzyszyć świadectwo i sprawozdanie z analizy sporządzone przez organ lub służbę wyznaczoną przez kraj trzeci, z którego wyroby są eksportowane. Określić należy wymagania, jakie spełniać powinno sprawozdanie z analizy.

(34) Dla uproszczenia kontroli należy wprowadzić przepis przewidujący rezygnację ze świadectwa i sprawozdania z analizy w przypadku produktów przywożonych z krajów trzecich w ograniczonej ilości i pakowanych w małe pojemniki.

(35) Ze względu na harmonizację, wyjątek od wymogu przedstawiania świadectwa i sprawozdania z analizy dla produktów winiarskich przywożonych na obszar Wspólnoty powinny być zgodne z przepisami celnymi dotyczącymi wyjątków i ustaleń stosujących się do dokumentów towarzyszących partiom produktów winiarskich we Wspólnocie.

(36) Stosowanie procedur skomputeryzowanych stopniowo zastępuje ręczne wprowadzanie danych w różnych obszarach działań administracyjnych. Z tego względu możliwe powinno być zastosowanie skomputeryzowanych i elektronicznych procedur przy wydawaniu i wykorzystywaniu dokumentów V I 1 i V I 2.

(37) Pewne kraje trzecie, po stworzeniu skutecznego systemu kontroli swoich producentów win, wprowadzonego przez organy lub służby tych krajów, o którym mowa w art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyraziły zainteresowanie możliwością upoważnienia producentów do samodzielnego wystawiania świadectw i sprawozdań z analizy. Mając na uwadze ułatwienie handlu z tymi krajami trzecimi, właściwe jest upoważnienie zainteresowanych stron do uznawania dokumentów wystawionych przez samych producentów za dokumenty wystawione przez wspomniane organy lub służby krajów trzecich, w sposób podobny do sposobu dopuszczonego obecnie w przypadku win pochodzących z obszaru Wspólnoty, pod warunkiem, że państwa te zawarły ze Wspólnotą zobowiązania obejmujące postanowienia dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i że utrzymują dobre stosunki handlowe ze Wspólnotą. W takich przypadkach należy zapewnić odpowiednie gwarancje i sprawować odpowiednią kontrolę nad wydawaniem wspomnianych dokumentów.

(38) Wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów upoważnionych w krajach trzecich do sporządzania świadectw i sprawozdań z analizy należy podać do publicznej wiadomości tak, aby właściwe organy we Wspólnocie, nadzorujące przywóz produktów winiarskich, mogły przeprowadzić wymagane kontrole.

(39) Dla ułatwienia kontroli przez właściwe organy państw członkowskich, określić należy formę oraz, tam gdzie będzie to konieczne, treść świadectwa i sprawozdania z analizy oraz wymagania dotyczące ich stosowania.

(40) Świadectwo oraz, w stosownych przypadkach, sprawozdanie z analizy dotyczące każdej partii przywożonego produktu należy sprawdzić w celu zapobieżenia nadużyciom. W tym celu dokument (dokumenty) musi (muszą) towarzyszyć każdej partii produktu do chwili umieszczenia jej pod kontrolą Wspólnoty.

(41) W celu uwzględnienia praktyk handlowych, w przypadkach, w których partia wina jest dzielona, właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów ze świadectw i sprawozdań z analizy, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.

(42) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów, kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia wszystkich nowych ustaleń w przypadku nadużycia lub zagrożenia zdrowia konsumentów.

(43) Należy także określić proste przepisy dotyczące dokumentów, które będą sporządzane w przypadku przywozów z innych niż kraj pochodzenia produktu winiarskiego krajów trzecich, w których wyrób nie był w istotny sposób przetwarzany.

(44) Zadanie eksporterów i organów władz należy uprościć przez żądanie włączenia do dokumentu V I 1 oświadczenia, że alkohol dodawany do win likierowych i win wzmocnionych do destylacji jest pochodzenia winnego, bez wymogu składania oddzielnego dokumentu dla złożenia takiego oświadczenia. Z tego samego powodu należy dopuścić, aby dokument V I 1 służył jako świadectwo potwierdzające pochodzenie wymagane dla przywozu win kwalifikujących się do zmniejszenia cła. W przypadku niektórych win nie jest jednak wymagane żadne świadectwo ani sprawozdanie z analizy pod warunkiem przedstawienia świadectwa pochodzenia. Dopuszczone powinno być wykorzystanie dokumentu V I 1 jako świadectwa pochodzenia dla wspomnianych win likierowych, przy czym nie jest wymagane wypełnianie sekcji dotyczącej sprawozdania z analizy.

(45) Przywóz wina w ramach koncesji przewidzianej w umowach z niektórymi krajami trzecimi wymaga przedstawienia atestów wydawanych przez organy urzędowe lub organy uznane urzędowo przez obie umawiające się strony i wpisane na wspólnie sporządzone listy, stwierdzających, że dane wino spełnia warunki otrzymania koncesji.

(46) Państwa członkowskie powinny przesłać do Komisji wykazy organów urzędowych lub uznanych urzędowo, które państwa te proponują jako uprawnione do wydawania wspomnianych wyżej atestów tak, aby Komisja mogła sporządzić odpowiednie wykazy i wymienić je z zainteresowanymi krajami trzecimi. Dla ułatwienia zadania wspomnianych organów wykazy powinny być dostarczone w odpowiedniej postaci i na odpowiednim nośniku.

(47) W art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się sposób traktowania nielegalnych nasadzeń. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących kar nakładanych na producentów, którzy nie przestrzegają nowego obowiązku uregulowania sytuacji prawnej lub wykarczowania dotyczącego winnic nasadzonych bez odpowiedniego prawa do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r. oraz przekazywania Komisji przez państwa członkowskie informacji w tym względzie. Bez uszczerbku dla wcześniejszych kar nakładanych przez państwa członkowskie, kara mająca zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania obowiązku wykarczowania nielegalnego nasadzenia powinna być na tyle wysoka, aby zachęcać producentów do stosowania się do tego obowiązku. Z tego względu kara powinna być przynajmniej równoważna dwukrotności średniej kwoty premii za karczowanie.

(48) W art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że w sytuacji, gdy produkty pochodzące z nielegalnych winnic mogą zostać wprowadzone do obrotu wyłącznie w celu destylacji należy wymagać dowodów braku wprowadzenia do obrotu. W celu wzmocnienia kontroli możliwe sposoby braku wprowadzania do obrotu powinny być ograniczone do trzech przypadków, a mianowicie do dostarczenia do destylacji lub zielonych zbiorów na koszt danego producenta lub do spożycia własnego przez producenta, jeżeli całkowity obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 hektara. Właściwym jest ustalenie terminu ostatecznego dostarczania umów o destylację przewidzianych w tym artykule. Dla umożliwienia skutecznego zorganizowania kontroli producenci dokonujący zielonych zbiorów powinni poinformować właściwe organy o swoich zamiarach w odpowiednim czasie. W interesie lepszej kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość przewidzenia obowiązku powiadamiania przez producentów z wyprzedzeniem o tym, który z trzech sposobów zapewnienia braku wprowadzania do obrotu zamierzają oni wykorzystać, jak również dalszego ograniczenia producentom wyboru możliwych sposobów zapewnienia braku wprowadzenia do obrotu.

(49) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków powiadamiania o nielegalnych nasadzeniach.

(50) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie prawa do nowego sadzenia w przypadku środków dotyczących konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym. Przyznanie praw do nowego sadzenia nie powinno przekraczać praw niezbędnych do obsadzenia obszaru równoważnego 105 % obszaru utraconego przez producentów w wyniku zastosowania tych środków tak, aby uniknąć naruszenia zakazu sadzenia zawartego w art. 90 ust. 1 tego rozporządzenia.

(51) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku upraw doświadczalnych i szkółek szczepów. Obszary obsadzone z wykorzystaniem takich przyznanych praw do nowego sadzenia powinny być wykorzystywane jedynie do wskazanych celów, a produkty sektora winiarskiego wyprodukowane z winogron pochodzących z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu. Należy zezwolić na kontynuację obecnie prowadzonych upraw doświadczalnych i szkółek szczepów, z zastrzeżeniem obowiązujących zasad.

(52) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku obszarów, z których wyprodukowane wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę plantatora wino-rośli. Mogłoby to jednakże prowadzić do nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych z uwagi na dużą liczbę takich przypadków w niektórych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy w związku z tym zezwolić na dopuszczenie istnienia takich obszarów, nawet jeżeli w odniesieniu do nich nie przyznano żadnych praw do sadzenia, pod warunkiem, że w celu zapobieżenia zakłóceniom równowagi rynkowej obszary te będą niewielkie, a plantator wino-rośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Omawiane obszary i producenci powinni podlegać odpowiedniemu monitoringowi i sankcjom, w tym takim jak wykarczowanie takich obszarów w przypadkach nieprzestrzegania przepisów.

(53) Nie należy przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do obszarów, które zostały przymusowo wykarczowane z powodu naruszenia wymogów rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Nie należy także przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do wykarczowanych obszarów, w odniesieniu do których prawa do nowego sadzenia zostały przyznane na cele inne niż produkcja wina do celów handlowych.

(54) W art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie praw do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiązali się do wykarczowania w przyszłości obszaru obsadzonego winoroślą. Prawa takie powinny być przyznane tylko wówczas, gdy dany producent nie posiada praw do sadzenia wystarczających dla obsadzenia obszaru odpowiadającego obszarowi, jaki zamierza wykarczować. Przyznawaniu praw do ponownego sadzenia na podstawie takiego zobowiązania powinno towarzyszyć złożenie zabezpieczenia celem zapewnienia, że zobowiązanie do wykarczowania zostanie wykonane. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej w okresie współistnienia obszaru nowo obsadzonego i obszaru przeznaczonego do wykarczowania jedynie jeden taki obszar powinien być dopuszczony do produkcji wina, które będzie wprowadzane do obrotu.

(55) W art. 93 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się stworzenie lub utrzymanie krajowych i/lub regionalnych rezerw w celu usprawnienia zarządzania potencjałem produkcyjnym. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej, przenoszenie praw do sadzenia za pośrednictwem systemu rezerw nie powinno prowadzić do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na terytorium państw członkowskich. Podobny zakaz zwiększania potencjału produkcyjnego został już przewidziany w przypadku przenoszenia praw między gospodarstwami w art. 92 ust. 5 tego rozporządzenia. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą zastosować współ-czynnik redukcji w odniesieniu do przenoszenia praw.

(56) W art. 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie nie muszą wprowadzać systemu rezerw, jeżeli mogą wykazać, iż na całym ich terytorium istnieje skuteczny system zarządzania prawami do sadzenia. W tej sytuacji państwo członkowskie może przewidzieć wprowadzenie systemu rezerw na części swego terytorium i innego skutecznego systemu w innych częściach swego terytorium. Państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości na podstawie tego artykułu powinny być w stanie udowodnić, że taki system istnieje i powinny wykazać potrzebę odstępstw od przepisów tytułu V rozdziału I tego rozporządzenia.

(57) W art. 90 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu sadzenia odmian winorośli najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. Właściwe jest, aby przewidzieć, że państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości powiadamiają o tym Komisję we właściwym czasie.

(58) W art. 100 rozporządzenia (WE) 479/2008 przewiduje się, że premie za karczowanie mogą być przyznawane jedynie dla obszarów, które są dobrze utrzymane. Aby umożliwić organom sprawdzenie, czy obszar jest właściwie utrzymywany, oprócz obowiązkowych kontroli na miejscu przewidzieć należy przedstawienie dowodów na produkcję danej winnicy. Dowodem takim powinny być deklaracje zbiorów z poprzednich lat lub, w przypadku braku deklaracji z należycie uzasadnionych przyczyn, inne środki przewidziane przez państwa członkowskie dla tego celu, których wiarygodność musi być dokładnie zweryfikowana przez państwa członkowskie.

(59) Zgodnie z art. 104 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą wyłączyć winnice położone na obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu z programu karczowania. Wyłączenie to powinno obejmować tarasy utworzone ze względu na duże nachylenie zbocza, które nadmiernie utrudniłoby uprawę prowadzoną bez tworzenia tarasów lub powodowałoby poważne problemy związane z erozją. Właściwym jest ustanowienie kryteriów dla obszarów, które mogą być przedmiotem takiego wyłączenia, w oparciu o ogólnie przyjęte standardy zawodowe. Ponadto, zgodnie z art. 104 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą także wyłączyć obszary w oparciu o kryteria środowiskowe, zaś Grecja może wyłączyć obszary obsadzone winoroślą na wyspach Morza Egejskiego oraz na greckich Wyspach Jońskich z wyjątkiem Krety i Eubei. Wyłączenia takie muszą być zasadne i należy o nich regularnie informować Komisję.

(60) Mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas stosowania poprzedniego środka, polegającego na całkowitym zaprzestaniu produkcji, zachować należy system skali dla premii. Nowa skala dla premii za karczowanie jest powiązana ze skalą dla premii obowiązującą w ramach programu przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z dodaniem do niej + 20 % w roku 2009, + 10 % w roku 2010 i 0 % w roku 2011.

(61) Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków o przyznanie premii za karczowanie. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia daty, do której będą wymagały od producentów zakończenia karczowania tak, aby zapewnić wystarczający czas na przeprowadzenie niezbędnej kontroli przed dokonaniem wypłat, co ma nastąpić do 15 października.

(62) Dla umożliwienia efektywnego wykorzystania środków finansowych zarezerwowanych na karczowanie, państwa członkowskie powinny przewidzieć system, który pozwala zweryfikować, czy wnioski o przyznanie premii są zasadne, w tym, jeżeli będzie to właściwe, pisemne zobowiązanie producenta na wypadek wycofania wniosku bez należycie uzasadnionej przyczyny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że dany producent pokryje koszty poniesione w związku z rozpatrzeniem wniosku.

(63) W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonywana tylko po przeprowadzeniu karczowania.

(64) W art. 104 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się możliwość odrzucenia przez państwa członkowskie wszelkich kolejnych wniosków w ramach programu karczowania na swoim terytorium lub w określonym regionie, jeżeli skumulowany obszar poddany karczowaniu osiągnie, odpowiednio, 8 % lub 10 %. Właściwe jest żądanie od państw członkowskich, aby powiadamiały Komisję o takiej decyzji.

(65) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułów 11 i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja otrzymywała odpowiednie dane dotyczące potencjału produkcyjnego. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które mają być zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 109 tego rozporządzenia.

(66) W celu stworzenia bardziej jednolitej podstawy dla wypłat wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic, na zielone zbiory oraz premii za karczowanie, właściwym jest zdefiniowanie, na poziomie Wspólnoty, zasad dotyczących pomiaru obszarów, a mianowicie w celu określenia, co odpowiada obszarowi obsadzonemu winoroślą.

(67) Należy określić środki dla kontroli koniecznych w celu zapewnienia właściwego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia oraz właściwe sankcje dla wykrytych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i sankcje wprowadzone na szczeblu Wspólnoty, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i stosowne.

(68) Wszelkie kontrole dotyczące potencjału produkcyjnego powinny być oparte przede wszystkim na rejestrze winnic.

(69) Mając na uwadze istotność kontroli potencjału produkcyjnego oraz środków finansowych przeznaczonych na program karczowania, należy przewidzieć systematyczną weryfikację obszarów na miejscu zarówno przed, jak i po karczowaniu. Jednakże w przypadku państw członkowskich dysponujących wiarygodnym narzędziem graficznym i aktualnymi informacjami dotyczącymi danego obszaru możliwe powinno być przeprowadzenie kontroli przed karczowaniem na drodze administracyjnej. W przypadku kontroli po karczowaniu do sprawdzenia, czy winorośl została rzeczywiście wykarczowana, możliwe jest wykorzystanie teledetekcji i w związku z tym dla tego etapu kontroli (ex post) wykorzystanie teledetekcji powinno być dopuszczone. Z uwagi na trudności związane z obliczaniem obszaru przy wykorzystaniu teledetekcji metoda ta powinna być dopuszczona tylko w przypadkach karczowania całych działek winnic lub w przypadkach, gdy rozdzielczość urządzeń do teledetekcji jest równa lub lepsza niż 1 m². W każdym przypadku należy przeprowadzić przynajmniej kontrolę na miejscu albo przed karczowaniem, albo po karczowaniu.

(70) Dla jednolitego stosowania przepisów w sektorze wina powinny zostać przyjęte zasady mające na celu z jednej strony określenie procedur kontrolnych już obowiązujących na szczeblu krajowym i wspólnotowym, a z drugiej strony zapewniające bezpośrednią współpracę między organami odpowiedzialnymi za kontrole w sektorze wina.

(71) Powinny zostać wprowadzone zasady określające sposób, w jaki organy krajowe i Komisja udzielać sobie będą wzajemnego wsparcia w zapewnianiu właściwego stosowania zasad dotyczących sektora wina. Zasady takie nie powinny utrudniać stosowania konkretnych postanowień dotyczących wydatków wspólnotowych, przestępstw lub krajowych kar administracyjnych.

(72) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W tym celu powinny one wyznaczyć organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją. Istotne jest również, by operacje kontroli były koordynowane między właściwymi władzami we wszystkich państwach członkowskich, w których kontrole w sektorze wina zostały rozdzielone między kilka właściwych organów.

(73) Aby pomóc w ujednoliconym stosowaniu zasad w całej Wspólnocie, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, że personel właściwych organów będzie wyposażony we właściwe kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń dla zagwarantowania przestrzegania zasad.

(74) Współzależność rynków sektora wina znajduje swoje odbicie w ewolucji handlu między państwami członkowskimi, w szczególności w stałym wzroście liczby firm międzynarodowych działających w tym sektorze oraz w możliwościach oferowanych przez zasady zarządzania sektorem w zakresie prowadzenia operacji, objętych lub nieobjętych pomocą, bądź ich przenoszenia do lokalizacji innej niż ta, z której produkt pochodzi. Taka sytuacja wymaga większej harmonizacji metod kontroli i bliższej współpracy między poszczególnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole.

(75) W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania zasad w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie na żądanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. Określone muszą zostać zasady regulujące tę komunikację i pomoc.

(76) Z uwagi na złożony charakter niektórych kwestii i pilną potrzebę ich rozstrzygnięcia niezwykle istotne jest, by upoważnieni przedstawiciele wyznaczeni przez właściwy organ występujący z prośbą o pomoc mogli w porozumieniu z innym właściwym organem uczestniczyć w prowadzeniu dochodzenia.

(77) W przypadku poważnego zagrożenia nadużyciem lub nadużycia dotyczącego jednego lub kilku państw członkowskich, dane organy muszą być w stanie automatycznie wdrożyć procedurę pomocy dobrowolnej.

(78) Z uwagi na charakter informacji wymienianych w ramach niniejszego rozporządzenia informacje te muszą być objęte tajemnicą służbową.

(79) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 ustanawia bank danych analiz we Wspólnym Centrum Badawczym (WCB) w celu wzmocnienia harmonizacji kontroli analitycznych na całym terytorium Wspólnoty oraz gromadzenia próbek do analizy i sprawozdań z analizy z państw członkowskich.

(80) Zastosowanie referencyjnych metod analizy izotopowej zapewni skuteczniejsze kontrole wzbogacania produktów winiarskich lub wykrycie dodawania wody do takich produktów, a zastosowanie łącznie z wynikami analiz innych parametrów izotopowych takich produktów może pomóc w zweryfikowaniu zgodności pochodzenia z pochodzeniem wskazanym w nazwie. W celu ułatwienia interpretacji wyników takich analiz należy umożliwić porównanie tych wyników z wynikami otrzymanymi poprzednio z wykorzystaniem tych samych metod do analizy produktów o podobnych cechach, o potwierdzonym pochodzeniu i produkcji.

(81) Analiza izotopowa wina i produktów winopochodnych przeprowadzana jest przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(82) W celu ułatwienia interpretacji wyników otrzymanych z takich analiz przeprowadzonych w laboratoriach Wspólnoty wyposażonych do tego celu oraz zagwarantowania porównywalności wyników otrzymanych w takich laboratoriach, należy ustalić jednolite zasady pobierania próbek winogron oraz winifikacji i przechowywania takich próbek.

(83) Wobec laboratoriów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania analizy izotopowej próbek z przeznaczeniem do banku danych należy zastosować system uznanych norm jakości w celu zagwarantowania jakości i porównywalności danych analitycznych.

(84) Analiza izotopowa jest metodą analityczną wykorzystywaną do kontroli i zwalczania nadużyć w sektorze wina, wymagającą bardzo specjalistycznej wiedzy naukowej i urządzeń technicznych. Większość państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w roku 2004 lub 2007, nie posiada urządzeń pozwalających na korzystanie z tej metody. W celu zapewnienia jednolitego stosowania procedur kontrolnych Wspólne Centrum Badawcze powinno przeprowadzać analizy dla tych państw członkowskich do czasu, gdy państwa te będą posiadać odpowiednie urządzenia oraz wiedzę umożliwiającą samodzielne przeprowadzanie takiej analizy.

(85) Analiza izotopowa produktów sektora wina oraz interpretacja wyników to procedury delikatne, zatem w celu umożliwienia jednolitej interpretacji takich wyników analitycznych bank danych WCB powinien być dostępny dla laboratoriów urzędowych stosujących tę metodę analityczną, a także, na żądanie, dla innych organów urzędowych państw członkowskich, z poszanowaniem zasad ochrony danych.

(86) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 zawiera zasady pobierania próbek w celu ich wysyłania do urzędowego laboratorium w innym państwie członkowskim oraz wspólne zasady pobierania próbek, które mają być analizowane metodami izotopowymi. Zasady te powinny zostać przejęte, a pobieranie próbek dla wspólnotowego banku danych powinno być uważane za przypadek pobierania próbek produktu sektora wina w ramach systemu bezpośredniej komunikacji między organami.

(87) W celu zagwarantowania obiektywnego charakteru kontroli, urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego muszą mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu w innym państwie członkowskim o pobranie próbek. Urzędnik występujący z taką prośbą musi mieć dostęp do pobranych próbek i musi być w stanie wskazać laboratorium, w którym mają być one zbadane.

(88) Należy opracować szczegółowe zasady urzędowego pobierania próbek w ramach współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, a także zasady wykorzystywania takich próbek. Zasady te powinny gwarantować reprezentatywność oraz możliwość weryfikowania wyników urzędowych analiz w całej Wspólnocie.

(89) W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług eksperta należy ustanowić zasadę, że wydatki takie pokrywa organ zamawiający pobieranie próbek lub usługi eksperta.

(90) Należy określić moc wiążącą wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(91) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron w winnicach należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie zainteresowanych stron przed zakłócaniem dotyczących ich kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(92) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i sposobów przekazywania informacji niezbędnych do wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinny one obejmować przekazywanie informacji do Komisji przez państwa członkowskie.

(93) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków związanych z przekazywaniem informacji.

(94) Informacje konieczne dla weryfikacji i kontroli wykonywania postanowień niniejszego rozporządzenia powinny być przechowywane przez państwa członkowskie na wypadek kontroli przez odpowiedni okres.

(95) Wypłaty realizowane na mocy tytułów II i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny być dokonywane w całości na rzecz beneficjentów. W celu uniknięcia nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wypłaty wsparcia ubezpieczeniowego producentom za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych zgodnie z określonymi warunkami.

(96) Należy ustanowić przepisy pozwalające na rozwiązywanie przypadków wystąpienia oczywistej pomyłki, siły wyższej i innych nadzwyczajnych okoliczności dla zapewnienia sprawiedliwego traktowania producentów. Należy przewidzieć zasady dotyczące stworzonych sztucznie sytuacji w celu uniemożliwienia uzyskiwania jakichkolwiek korzyści z takich sytuacji.

(97) Należy ustanowić przepisy pozwalające na płynne przejście od poprzedniego systemu do nowego systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych określonych w art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(98) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze dotyczące stosowania następujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) [1] (skreślona),

b) handel z krajami trzecimi (tytuł IV),

c) potencjał produkcyjny (tytuł V),

d) [2] (skreślona),

e) kontrole w sektorze wina (art. 117) oraz

f) [3] (skreślona).

Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na stosowanie:

a) szczególnych przepisów dotyczących stosunków między państwami członkowskimi w zakresie zwalczania nadużyć w sektorze wina, o ile ułatwiają one stosowanie niniejszego rozporządzenia,

b) przepisów dotyczących:

(i) postępowania karnego lub wzajemnej pomocy państw członkowskich na szczeblu sądowym w sprawach karnych,

(ii) procedury sankcji administracyjnych.

2. Terminy stosowane w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

3. [4] (skreślony).

TYTUŁ II

PROGRAMY WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Procedura przedstawiania programów

Artykuł 2

[5] (skreślony).

Artykuł 3

[6] (skreślony).

ROZDZIAŁ II

Środki kwalifikowalne

Sekcja 1

Promocja

Podsekcja 1

Promocja w państwach trzecich

Artykuł 4

[7] (skreślony).

Artykuł 5

[8] (skreślony).

Artykuł 5a

(skreślony).

Podsekcja 2

Promocja w państwach członkowskich

Artykuł 5b

[9] (skreślony).

Artykuł 5c

[10] (skreślony).

Artykuł 5d

[11] (skreślony).

Artykuł 5e

[12] (skreślony).

Artykuł 5f

[13] (skreślony).

Artykuł 5fa

[14] (skreślony).

Podsekcja 3

Wspólne przepisy

Artykuł 5g

[15] (skreślony).

Sekcja 2

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

Artykuł 6

[16] (skreślony).

Artykuł 6a

[17] (skreślony).

Artykuł 7

[18] (skreślony).

Artykuł 8

[19] (skreślony).

Artykuł 9

[20] (skreślony).

Artykuł 10

(skreślony).

Artykuł 10a

[21] (skreślony).

Sekcja 3

Zielone zbiory

Artykuł 11

[22] (skreślony).

Artykuł 12

[23] (skreślony).

Artykuł 13

[24] (skreślony).

Artykuł 14

[25] (skreślony).

Sekcja 4

Fundusze wspólnego inwestowania

Artykuł 15

[26] (skreślony).

Sekcja 5

Ubezpieczenie zbiorów

Artykuł 16

[27] (skreślony).

Sekcja 6

Inwestycje

Artykuł 17

[28] (skreślony).

Artykuł 18

[29] (skreślony).

Artykuł 19

[30] (skreślony).

Artykuł 20

[31] (skreślony).

Sekcja 6a

Innowacje

Artykuł 20a

[32] (skreślony).

Artykuł 20b

[33] (skreślony).

Artykuł 20c

[34] (skreślony).

Sekcja 7

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Artykuł 21

Określanie minimalnego stężenia alkoholu

1. Z zastrzeżeniem przepisów załącznika VI.D pkt 1 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie określają minimalne stężenie alkoholu, które musi być zawarte w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia w wytworzonym winie. Państwa członkowskie mogą regulować minimalne stężenie alkoholu na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

2. W razie nieuzyskania określonego stężenia ustalonego przez państwa członkowskie w zastosowaniu ust. 1, podmioty będące przedmiotem tego zobowiązania dostarczą określoną ilość wina pochodzącą z własnej produkcji, co zagwarantuje osiągnięcie wymaganego stężenia alkoholu.

3. Do celów określenia stężenia alkoholu zawartego w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia zawartego w wytworzonym winie, standardowe stężenia alkoholu w % objętościowych w winie, stosowane w różnych strefach uprawy winorośli, są następujące:

a) 8,0 % dla strefy A;

b) 8,5 % dla strefy B;

c) 9,0 % dla strefy C I;

d) 9,5 % dla strefy C II;

e) 10,0 % dla strefy C III.

Artykuł 22

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Producenci mają obowiązek wycofania produktów ubocznych powstałych w wyniku produkcji wina lub dowolnego innego procesu przetwarzania winogron pod nadzorem, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) produkty uboczne mają być wycofywane bezzwłocznie i nie później niż na koniec roku winiarskiego, w którym zostały uzyskane; państwa członkowskie mogą ustalić wcześniejszy termin; fakt wycofania, wraz ze wskazaniem szacunkowych ilości, jest albo wpisywany do rejestrów prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, albo poświadczany przez właściwy organ;

b) wycofanie odbywa się zgodnie ze stosownym prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności dotyczącym środowiska naturalnego.

Uznaje się, że wycofanie drożdżowego osadu winiarskiego odbyło się, gdy osad został zdenaturowany, co uniemożliwia użycie go do produkcji wina oraz wtedy, gdy fakt przekazania zdenaturowanego osadu winiarskiego stronom trzecim został odnotowany w rejestrach prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki celem zapewnienia, aby takie transakcje były kontrolowane. Mogą one posiadać system uprzedniego uznawania takich stron trzecich.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że producenci, którzy w trakcie danego roku winiarskiego nie wytwarzają więcej niż 25 hektolitrów wina lub moszczu samodzielnie we własnych zakładach, nie podlegają wymogowi wycofywania produktów ubocznych.

Artykuł 23

Zagospodarowywanie w drodze destylacji produktów ubocznych

1. Producenci mogą wypełnić obowiązek zagospodarowania części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron, przekazując produkty uboczne do destylacji.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać, aby przekazanie części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron do destylacji było obowiązkowe dla wszystkich lub dla części producentów z danego kraju, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów. Ten obowiązek może zostać dopełniony także w drodze przekazania wina do zakładów produkujących ocet.

3. [35] (skreślony).

Artykuł 24

[36] (skreślony).

Artykuł 25

[37] (skreślony).

Artykuł 25a

[38] (skreślony).

Sekcja 8

Destylacja alkoholu spożywczego

Artykuł 26

(skreślony).

Artykuł 27

(skreślony).

Sekcja 9

Destylacja w sytuacji kryzysowej

Artykuł 28

(skreślony).

Artykuł 29

(skreślony).

Artykuł 30

(skreślony).

Artykuł 31

(skreślony).

Sekcja 10

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

Artykuł 32

(skreślony).

Artykuł 33

(skreślony).

Artykuł 34

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Sprawozdawczość, ocena i przepisy ogólne

Artykuł 35

[39] (skreślony).

Artykuł 36

[40] (skreślony).

Artykuł 37

[41] (skreślony).

Artykuł 37a

[42] (skreślony).

Artykuł 37b

[43] (skreślony).

TYTUŁ III

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Uzgodnienia w zakresie cen wejścia dla soku winogronowego i moszczu

Artykuł 38

Definicja

Dla celów niniejszego tytułu „partia towaru” oznacza ilość produktu przesłanego przez jednego nadawcę do jednego odbiorcy, przekazaną w ramach jednej deklaracji celnej z przeznaczeniem do zwolnienia do swobodnego obrotu. Każda deklaracja może obejmować towary jednego i tego samego pochodzenia, zgodnie z definicją w art. 23 i 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (¹⁰), posiadające ten sam kod Nomenklatury Scalonej.

Artykuł 39

Weryfikacja partii towaru

1. Dla produktów posiadających kody CN 2009 61, 2009 69 i 2204 30, wymienionych w załączniku I, część trzecia, sekcja I, załącznik 2 do Wspólnej Taryfy Celnej i podlegających uzgodnieniom w zakresie cen wejścia, rzeczywista wartość celna jest weryfikowana poprzez sprawdzenie każdej partii towaru.

2. Cena wejścia, o której mowa w załączniku 2 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (¹¹), dla produktów wskazanych w ust. 1 określana jest na podstawie wartości celnej.

ROZDZIAŁ II

Świadectwa i sprawozdania analityczne dla wina, soku winogronowego i moszczu w przywozie

Sekcja 1

Zagadnienia ogólne

Artykuł 40

Wymagane dokumenty

Świadectwo i raport analityczny, o których mowa odpowiednio w art. 82 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stanowią jeden dokument:

a) „świadectwo” jest sporządzane przez organ kraju trzeciego, z którego pochodzi produkt;

b) „raport analityczny” jest sporządzany przez urzędowe laboratorium uznane przez kraj trzeci, z którego pochodzi produkt.

Artykuł 41

Treść raportu analitycznego

Raport analityczny zawiera następujące informacje:

a) w przypadku win oraz moszczu winogronowego w trakcie fermentacji:

(i) całkowite objętościowe stężenie alkoholu;

(ii) rzeczywiste objętościowe stężenie alkoholu;

b) w przypadku moszczu winogronowego i soku winogronowego - gęstość;

c) w przypadku win, moszczu winogronowego i soku winogronowego:

(i) suchy wyciąg ogółem;

(ii) kwasowość ogółem;

(iii) zawartość kwasu lotnego;

(iv) zawartość kwasu cytrynowego;

(v) zawartość dwutlenku siarki;

(vi) (skreślony).

Artykuł 42

Wyłączenia

1. Okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku produktów pochodzących z krajów trzecich i przywożonych z tych krajów w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej pięć litrów, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe, jeżeli całkowita transportowana ilość, składająca się lub nieskładająca się z oddzielnych przesyłek, nie przekracza 100 litrów.

2. Jeżeli produkty nie spełniają warunków określonych w ust. 1, okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku:

a) wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego zawartego w bagażu osobistym podróżnych w rozumieniu art. 45 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (¹²) w ilości do 30 litrów na jednego podróżnego;

b) wina wysyłanego w partiach przez osobę prywatną do innej osoby prywatnej, w rozumieniu art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 918/83 w ilości do 30 litrów w odniesieniu do jednej partii;

c) wina i soku winogronowego stanowiących mienie osobiste osób prywatnych przenoszących swoje miejsce zamieszkania z kraju trzeciego do Wspólnoty w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (EWG) nr 918/83;

d) wina i soku winogronowego z przeznaczeniem na targi zgodnie z definicją podaną w art. 95 rozporządzenia (EWG) nr 918/83, pod warunkiem, że dane produkty są umieszczone w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej dwa litry, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe;

e) ilości wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego w innych pojemnikach, przywożonych w celu prowadzenia doświadczeń naukowych i technicznych, w ilości do 100 litrów;

f) win i soku winogronowego przywożonego zgodnie z przepisami Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub innych konwencji konsularnych bądź Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

g) win i soku winogronowego przechowywanych na pokładach statków i samolotów wykorzystywanych w transporcie międzynarodowym;

h) win i soku winogronowego pochodzących ze Wspólnoty Europejskiej i butelkowanych we Wspólnocie Europejskiej, wywożonych do kraju trzeciego i zwracanych na terytorium obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczonych do swobodnego obrotu.

Sekcja 2

Wymogi, których spełnienie jest wymagane, oraz szczegółowe zasady sporządzania i wykorzystywania świadectwa i raportu analitycznego w przywozie wina, soku winogronowego i moszczu winogronowego

Artykuł 43

Dokument V I 1

1. Świadectwo oraz raport analityczny dla każdej partii towaru przeznaczonej do przywozu do Wspólnoty są sporządzane na jednym dokumencie V I 1.

Dokument, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest sporządzany na formularzu V I 1 odpowiadającym wzorowi określonemu w załączniku IX. Jest on podpisywany przez urzędnika organu urzędowego oraz przez urzędnika uznanego laboratorium, zgodnie z art. 48.

2. W przypadku, gdy produkt nie jest przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, wypełnianie sekcji formularza V I 1 dotyczącej raportu analitycznego nie jest wymagane.

W przypadku win umieszczonych w oznakowanych pojemnikach o pojemności nie większej niż 60 litrów, zamkniętych przy pomocy jednorazowego zamknięcia, oraz zakładając, że wino to pochodzi z kraju wymienionego w załączniku XII część A, który przedstawił specjalne gwarancje zaakceptowane przez Komisję, sekcję formularza V I 1 dotyczącą raportu analitycznego należy wypełnić tylko w zakresie:

a) rzeczywistego objętościowego stężenia alkoholu,

b) kwasowości ogółem,

c) zawartości dwutlenku siarki ogółem.

Artykuł 44

Opis dokumentów

1. Formularze V I 1 składają się z oryginału wypełnionego pismem odręcznym lub maszynowym oraz z równocześnie tworzonej kopii, w tej kolejności.

2. Formularz V I 2 to wyciąg sporządzony zgodnie ze wzorem określonym w załączniku X, zawierający dane pojawiające się w dokumencie V I 1 lub innym wyciągu V I 2, podstemplowany przez urząd celny państwa Wspólnoty. Formularze V I 2 składają się z oryginału i dwóch kopii, w tej kolejności.

3. Dokumenty V I 1 oraz wyciągi V I 2 powinny spełniać warunki techniczne określone w załączniku XI.

4. Do produktu dołącza się zarówno oryginał, jak i kopię. Formularze V I 1 i V I 2 muszą być wypełnione pismem maszynowym lub odręcznym bądź przy pomocy równoważnych środków technicznych uznanych przez organ urzędowy. Formularze wypełnione odręcznie powinny być wypełniane tuszem, literami drukowanymi. Nie zezwala się na wycieranie ani nadpisywanie. Ewentualnych zmian dokonuje się, wykreślając niepoprawne dane oraz, w stosownych przypadkach, dodając wymagane dane. Wszelkie zmiany dokonane w ten sposób muszą być zatwierdzone przez ich autora i podstemplowane, zależnie od przypadku, przez agencję urzędową, laboratorium lub organy celne.

5. Na dokumentach V I 1 oraz wyciągach V I 2 powinien figurować numer seryjny nadany, w przypadku dokumentów V I 1, przez agencję urzędową, której urzędnik podpisuje świadectwo, a w przypadku wyciągów V I 2, przez urząd celny, który opatruje je stemplem zgodnie z art. 47 ust. 2 i 3.

6. Bez uszczerbku dla ust. 2, 3, 4 i 5 wystawianie i stosowanie dokumentów V I 1 i V I 2 może odbywać się przy pomocy skomputeryzowanych systemów zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi przez właściwe organy państw członkowskich. Treść elektronicznych dokumentów V I 1 i V I 2 musi być identyczna z treścią ich wersji papierowych.

Artykuł 45

Procedura uproszczona

1. Dokumenty V I 1 sporządzone przez producentów wina w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B, które przedstawiły szczególne gwarancje zaakceptowane przez Wspólnotę, uznawane są za świadectwa lub raporty analityczne sporządzone przez urzędy i laboratoria uwzględnione w wykazie ustanowionym w art. 48, pod warunkiem że producenci otrzymali indywidualne zatwierdzenie od właściwych organów tych państw trzecich i podlegają kontroli tych ostatnich.

2. Zatwierdzeni producenci, o których mowa w ust. 1, wykorzystują formularze V I 1, podając w rubryce 9 nazwę i adres urzędowej agencji kraju trzeciego, która ich zatwierdziła. Producenci wypełniają formularz, dodatkowo podając:

a) w rubryce 1, swoje nazwy i adresy oraz numery rejestracyjne w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B;

b) w rubryce 10 przynajmniej dane przewidziane w art. 43 ust. 2.

Producenci składają podpis w przewidzianym do tego celu miejscu w rubrykach 9 i 10, wykreślając uprzednio słowa „nazwisko i tytuł urzędnika”.

Nie wymagane są stemple, nazwa ani adres laboratorium.

Artykuł 45a

Dokument elektroniczny

1. Dokumenty V I 1 sporządzone zgodnie z art. 43 i 45 można zastąpić dokumentami elektronicznymi, jeśli chodzi o przywóz do Unii produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich, które posiadają system kontroli uznany przez Unię za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów w prawodawstwie unijnym.

System kontroli w państwie trzecim może zostać uznany za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów przez Unię, jeżeli spełnia co najmniej następujące warunki:

a) zapewnia wystarczające gwarancje co do charakteru, pochodzenia oraz identyfikowalności produktów sektora wina wyprodukowanych lub będących przedmiotem obrotu na terytorium danego państwa trzeciego;

b) gwarantuje dostęp do danych znajdujących się w wykorzystywanym systemie elektronicznym, w szczególności w zakresie rejestracji i identyfikacji podmiotów gospodarczych, organów kontroli i laboratoriów analizy;

c) gwarantuje możliwość sprawdzenia danych, o których mowa w lit. b), w ramach wzajemnej współpracy administracyjnej.

Państwa trzecie, w których obowiązuje system kontroli uznany przez Unię za równoważny zgodnie z akapitem drugim, zostają włączone do wykazu znajdującego się w części C załącznika XII.

2. Dokument elektroniczny, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej informacje konieczne do sporządzenia dokumentu V I 1.

Niepowtarzalny numer ewidencyjny zostaje przydzielony dokumentowi elektronicznemu przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub pod ich nadzorem. Numer ten jest zawarty w dokumentach handlowych wymaganych przy przywozie na terytorium Unii.

3. Dostępu do elektronicznego dokumentu lub danych niezbędnych do jego sporządzenia udziela się na każde żądanie właściwych organów państwa członkowskiego przeznaczenia.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być wymagane w formie papierowej, w której przedstawia się je w formie elementów danych wyrażonych w ten sam sposób jak w elektronicznym dokumencie administracyjnym.

Artykuł 46

Odstępstwa

Stosowanie art. 43 ust. 2 i art. 45 niniejszego rozporządzenia może zostać zawieszone, jeżeli zostanie stwierdzone, że produkty, do których stosuje się te środki, były przedmiotem fałszerstwa mogącego powodować ryzyko dla konsumentów lub praktyk enologicznych innych niż te, o których mowa w art. 82 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 47

Zastosowanie

1. Oryginał oraz kopię dokumentów V I 1 lub wyciągów V I 2 przekazuje się do właściwych organów w państwie członkowskim, po zakończeniu formalności celnych, w którym to państwie formalności celne wymagane do skierowania partii produktu do wolnego obrotu zostały przeprowadzone.

Tam, gdzie to konieczne, organy władz potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2. Zwracają one oryginał zainteresowanej osobie, a kopię przechowują przez okres przynajmniej pięciu lat.

2. W przypadku, gdy partia towaru ma być uznana za pełną przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, nowy nadawca przekazuje organom celnym kontrolującym partię dokument V I 1 lub wyciąg V I 2 dotyczący tej partii, a także, o ile ma to zastosowanie, sukcesywnie wypełniany formularz V I 2.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 są zgodne z danymi wpisanymi w formularzu V I 2 lub czy dane wpisane w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi wpisanymi w sukcesywnie wypełnionym formularzu V I 2, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają dokument lub poprzedni wyciąg. Zwracają one wyciąg oraz oryginał dokumentu V I 1 lub poprzedni wyciąg V I 2 nowemu nadawcy i przechowują kopię dokumentu lub poprzedni wyciąg przez okres przynajmniej pięciu lat.

Jednakże wypełnienie formularza V I 2 nie jest konieczne, jeżeli partia produktów jest powrotnie wywożona do kraju trzeciego.

3. Jeżeli partia towaru jest rozdzielona przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, zainteresowana strona przekazuje organom celnym kontrolującym daną partię oryginał oraz kopię dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2 dotyczącego dzielonej partii k, wraz z formularzem V I 2 i dwiema kopiami sukcesywnie wypełnionymi dla każdej z nowych przesyłek.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 lub w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi w formularzu V I 2 sukcesywnie wypełnionym dla każdej z nowych przesyłek, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2, na którym się on opierał. Zwracają one wyciąg V I 2 wraz z dokumentem V I 1 lub uprzednio wypełnionym wyciągiem V I 2 osobie zainteresowanej i przechowują kopię każdego z tych dokumentów przez okres przynajmniej pięciu lat.

Artykuł 48

Wykaz właściwych organów

1. Komisja sporządza i aktualizuje wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów oraz producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentu V I 1, na podstawie powiadomień właściwych organów z krajów trzecich. Komisja publikuje nazwy i adresy tych agencji i laboratoriów w Internecie.

2. Powiadomienia przekazywane przez właściwe organy z krajów trzecich, o których mowa w ust. 1, zawierają:

a) nazwy i adresy agencji urzędowych i laboratoriów zatwierdzonych lub wyznaczonych w celu sporządzania dokumentów V I 1;

b) nazwy, adresy i oficjalne numery rejestracyjne producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentów V I 1.

Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje jedynie agencje i laboratoria wskazane w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. a), które zostały upoważnione przez właściwe organy zainteresowanego kraju trzeciego do przekazania Komisji oraz państwom członkowskim, na żądanie, wszelkich informacji wymaganych do oceny danych zawartych w dokumencie.

3. Wykazy są aktualizowane, w szczególności w celu uwzględnienia zmian adresów i/lub nazw agencji lub laboratoriów.

Artykuł 49

Przywóz pośredni

W przypadkach, gdy wino jest przedmiotem wywozu z kraju trzeciego, na którego terytorium zostało wytworzone (dalej zwanego „krajem pochodzenia”), do innego kraju trzeciego (dalej zwanego „krajem wywożącym”), z którego jest następnie wywożone do Wspólnoty, właściwe organy kraju wywożącego mogą sporządzić dokument V I 1 dla odnośnego wina na podstawie dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika sporządzonego przez właściwe organy kraju pochodzenia, bez konieczności dokonywania dalszych analiz wina, jeżeli wino to:

a) zostało już zabutelkowane i opatrzone etykietami w kraju pochodzenia i pozostaje w takiej postaci; lub

b) jest eksportowane luzem z kraju pochodzenia i butelkowane oraz opatrywane etykietami w państwie wywożącym bez żadnego dodatkowego przetwarzania.

Właściwy organ kraju wywożącego poświadcza na dokumencie V I 1, że wino, o którym mowa, jest winem, do którego odnosi się pierwszy akapit i że spełnia ono warunki w nim określone.

Do dokumentu V I 1 kraju wywożącego dołącza się oryginał lub poświadczoną kopię dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika z kraju pochodzenia.

Jedynymi krajami pochodzenia dla celów niniejszego artykułu są kraje umieszczone w publikowanym zgodnie z art. 48 ust. 1 wykazie agencji i laboratoriów wyznaczanych przez kraje trzecie do wypełniania dokumentów, które muszą towarzyszyć każdej partii przywożonego wina.

Artykuł 50

Szczególne zasady dotyczące określonych win

1. W przypadku win likierowych oraz win wzmocnionych do destylacji, dokumenty V I 1 są uznawane za ważne jedynie w przypadku, gdy agencja urzędowa, o której mowa w art. 48, umieściła w rubryce 14 następujący zapis:

„poświadczono, że alkohol dodany do niniejszego wina jest alkoholem winnym”.

Zapisowi towarzyszyć powinny następujące informacje:

a) pełna nazwa i adres agencji wystawiającej;

b) podpis urzędnika agencji;

c) pieczęć agencji.

2. Dokument V I 1 może być wykorzystany jako dokument poświadczający, że wino przywiezione posiada oznaczenie geograficzne zgodne z porozumieniem w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie oznaczeń geograficznych lub porozumieniem w sprawie uznawania i ochrony oznaczeń geograficznych między Wspólnotą Europejską a krajem trzecim, z którego pochodzi wino.

W takim przypadku w rubryce 14 wpisuje się, co następuje:

„poświadczono, że wino objęte niniejszym dokumentem zostało wytworzone w regionie uprawy winorośli ... i otrzymało oznaczenie geograficzne wskazane w rubryce 6 zgodnie z przepisami kraju pochodzenia”.

Zapisowi towarzyszyć powinny informacje przewidziane w ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 51

Zgodność przywożonych win

Jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego powezmą podejrzenie, że produkt pochodzący z kraju trzeciego nie spełnia wymogów art. 82 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bezzwłocznie informują o tym Komisję.

ROZDZIAŁ III

Przepisy szczegółowe w sprawie wywozu

Artykuł 52

Powiadomienie organów urzędowych

1. Państwa członkowskie przesyłają do Komisji wykaz organów urzędowych lub urzędowo uznanych, co do których proponują, że organy te powinny wydawać atesty potwierdzające, że dane wino spełnia warunki dostępu do ulg przewidzianych w porozumieniach z krajami trzecimi.

2. Komisja działa w imieniu Wspólnoty, sporządzając oraz wymieniając, wraz z zainteresowanym krajem trzecim, wykaz organów urzędowych upoważnionych do wystawiania atestów, o których mowa w ust. 1, oraz stosowne zaświadczenie wydawane przez zainteresowany kraj trzeci.

3. Komisja sporządza wykaz przewidziany w ust. 2 i okresowo go uaktualnia.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia przejściowe

Artykuł 53

Zgodność dokumentów V I 1 i V I 2

Dokumenty VI1 i V I 2, które były zgodne z przepisami mającymi zastosowanie w momencie, gdy zostały wprowadzone do obiegu, lecz które już nie są zgodne z tymi przepisami od dnia, od którego stosuje się niniejsze rozporządzenie, mogą być nadal wykorzystywane do dnia 31 grudnia 2008 r.

Artykuł 54

Zwolnienie zabezpieczeń

Na wniosek stron zainteresowanych zabezpieczenia złożone na potrzeby wystawienia pozwoleń na przywóz i wywóz są zwalniane od dnia 1 sierpnia 2008 r., jeżeli ważność pozwoleń nie wygasła przed tym dniem.

TYTUŁ IV

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 55

Kary w przypadku nieprzestrzegania obowiązku karczowania

1. Kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

Bez uszczerbku dla ewentualnych wcześniejszych kar nałożonych przez państwa członkowskie, państwa członkowskie ustalają kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na podstawie następujących zasad:

a) podstawowa nakładana kara wynosi przynajmniej 12 000 EUR/ha,

b) państwa członkowskie mogą zwiększyć karę w oparciu o wartość handlową win wytwarzanych w odnośnych winnicach.

2. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 85 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) za nielegalne nasadzenia istniejące w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2009 r.;

b) za nielegalne nasadzenia od momentu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy ze skutkiem na dzień danego nasadzenia.

Kara nakładana jest ponownie co 12 miesięcy, licząc od tych dat i aż do wypełnienia obowiązku karczowania, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, po raz pierwszy w dniu 1 lipca 2010 r. za nieprzestrzeganie obowiązku karczowania, a następnie co 12 miesięcy aż do wypełnienia obowiązku zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 56

Kary w przypadku nieprzestrzegania zakazu obrotu

1. Kary, o których mowa w art. 87 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

2. Kary, o których mowa w ust. 1, są nakładane, jeżeli producent posiada winnicę o powierzchni ponad 0,1 ha oraz, zależnie od danego przypadku:

a) nie przedkłada umowy o destylację w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit drugi lub umowy te nie obejmują całej rozpatrywanej produkcji, zadeklarowanej w deklaracji zbiorów lub produkcji; lub

b) nie informuje właściwego organu o planowanych zielonych zbiorach w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit trzeci lub nie przeprowadza zielonych zbiorów w sposób zadowalający.

3. Państwa członkowskie nakładają kary, o których mowa w ust. 1:

a) w przypadku nieprzedłożenia umowy o destylację – jeden miesiąc po upływie terminu określonego w art. 57 ust. 1 akapit drugi;

b) w przypadku nieprzestrzegania zasad dotyczących zielonych zbiorów – w dniu 1 września danego roku kalendarzowego.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 57

Brak wprowadzenia do obrotu lub destylacja

1. W przypadku art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, winogrona lub produkty wytworzone z winogron mogą być przeznaczone jedynie do następujących celów:

a) destylacja na wyłączny koszt producenta;

b) zielone zbiory zgodnie z definicją podaną w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przeprowadzone na koszt danego producenta;

c) spożycie własne – ta możliwość jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 ha.

W przypadku destylacji przewidzianej w ust. 1 lit. a):

- producenci przedkładają umowę o destylację przewidzianą w art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do końca roku winiarskiego, w którym wytworzone były produkty;

- produkty wytworzone przed uregulowaniem sytuacji prawnej winnicy zgodnie z art. 86 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 podlegają obowiązkowi destylacji.

W przypadku zielonych zbiorów przewidzianych w ust. 1 lit. b) producenci z wyprzedzeniem informują właściwy organ o swoim zamiarze przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b). Państwa członkowskie kontrolują zielone zbiory zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, w celu ułatwienia kontroli, państwa członkowskie mogą przewidzieć nałożenie na producentów obowiązku informowania właściwego organu państwa członkowskiego przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) o tym, którą z możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) niniejszego artykułu mają zamiar wybrać.

Państwa członkowskie mogą także ograniczyć wybór producentów tylko do jednej lub dwóch możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c).

3. W przypadku, gdy dany producent posiada winnice, z których produkty mogą być wprowadzane do obrotu, właściwe organy odpowiedzialne są za zapewnienie, aby produkty pochodzące z nielegalnych nasadzeń nie były dodawane do wprowadzanych do obrotu produktów z innych winnic.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji

1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 marca każdego roku o obszarach, w odniesieniu do których zapłacono karę, oraz o wysokości kary rzeczywiście nałożonej, w formie określonej w tabeli 1 załącznika XIII. Ponadto państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim prawodawstwie dotyczącym tych kar.

Taki obowiązek przestaje mieć zastosowanie w odniesieniu do tych państw członkowskich, w których wykarczowano już wszystkie nielegalne nasadzenia.

2. Z wyjątkiem przypadków wskazanych w odpowiednich tabelach załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, informacje przekazywane zgodnie z art. 85c ust. 3, art. 188a ust. 1 i art. 188a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczą poprzedniego roku winiarskiego.

Coroczne informacje przekazywane są w formach określonych w tabelach 3 i 7 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przy przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 59

Zmniejszenia nakładane na państwa członkowskie

W przypadku, gdy państwa członkowskie nie przekazują żadnych tabel w odpowiednich terminach, z wyjątkiem tabeli 2, o której mowa w art. 58, w formie określonej w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia, zawierającej informacje określone w art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, odpowiednio wypełnione, alokacja środków wsparcia, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dla tych krajów może zostać zmniejszona zgodnie z art. 89 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Komisja może zadecydować, zależnie od zakresu niewypełniania obowiązków, o odebraniu kwoty wynoszącej do 1 % alokacji środków wsparcia dla danego państwa członkowskiego za każdy miesiąc opóźnienia, począwszy od rozpoczęcia roku winiarskiego następującego po roku, w którym należało przekazać informacje.

ROZDZIAŁ II

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

Artykuł 60

[44] (skreślony).

Artykuł 61

Obowiązki państw członkowskich w zakresie powiadamiania o prawach do nowego sadzenia

Do dnia 1 marca 2016 r. państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) całkowita powierzchnia obszarów, dla których przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1, 2 i 3; oraz

b) całkowita powierzchnia obszarów, dla których łącznie przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 85h rozporządzenia (WE) nr 1234/2007; w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z odstępstwa przewidzianego w art. 60 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, przekazuje ono informacje o szacunkowej powierzchni danego obszaru, oparte na wynikach przeprowadzonego monitoringu.

Informacje te przekazywane są w formie określonej w tabeli 8 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 62

[45] (skreślony).

Artykuł 63

[46] (skreślony).

Artykuł 64

[47] (skreślony).

Artykuł 65

Rezerwy praw do sadzenia

1. [48] (skreślony).

2. [49] (skreślony).

3. [50] (skreślony).

4. [51] (skreślony).

5. W formie określonej w tabeli 9 do załącznika XIII państwa członkowskie do dnia 1 marca 2016 r. informują Komisję, w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) o prawach do sadzenia przekazanych do rezerwy;

b) o prawach do sadzenia udzielonych z rezerwy, za opłatą lub bez opłaty.

Artykuł 66

[52] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

System karczowania

Artykuł 67

(skreślony).

Artykuł 68

(skreślony).

Artykuł 69

(skreślony).

Artykuł 70

(skreślony).

Artykuł 71

(skreślony).

Artykuł 72

(skreślony).

Artykuł 73

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Wykaz i pomiar obszaru obsadzonego

Artykuł 74

Wykaz

Dane podawane w wykazie zgodnie z art. 145 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do dnia 1 marca 2016 r. dotyczą dnia 31 grudnia 2015 r.

Wykaz zawiera informacje określone w tabelach 15 i 16 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 75

[53] (skreślony).

TYTUŁ V

KONTROLE W SEKTORZE WINA

ROZDZIAŁ I

Zasady kontrolowania

Artykuł 76

[54] (skreślony).

Artykuł 77

[55] (skreślony).

Artykuł 78

[56] (skreślony).

Artykuł 79

[57] (skreślony).

Artykuł 80

[58] (skreślony).

Artykuł 81

[59] (skreślony).

Artykuł 82

[60] (skreślony).

Artykuł 83

Uprawnienia urzędników kontrolujących

Każde państwo członkowskie podejmuje stosowne środki w celu ułatwienia pracy urzędników swoich właściwych organów. Gwarantuje ono w szczególności, że urzędnicy ci, upoważnieni do wykonywania tych zadań, w stosownych przypadkach łącznie z urzędnikami innych departamentów:

a) posiadają dostęp do winnic, produkcji wina i instalacji służących do przechowywania, instalacji służących do przetwarzania produktów sektora wina oraz pojazdów do transportu tych produktów;

b) posiadają dostęp do pomieszczeń handlowych (lub magazynów) oraz pojazdów dowolnego gospodarstwa służących sprzedaży, wprowadzaniu na rynek lub transportowi produktów sektora wina lub produktów, które mogą być przeznaczone do użytku w sektorze wina;

c) mogą sporządzać wykaz produktów sektora wina i substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów;

d) mogą pobierać próbki produktów sektora wina, substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów oraz produktów przechowywanych w celu sprzedaży, wprowadzenia do obrotu lub transportu;

e) mogą analizować dane księgowe i inne dokumenty użyteczne w trakcie procedur kontrolnych oraz sporządzać z nich kopie lub wyciągi;

f) mogą podejmować odpowiednie środki ochronne w zakresie przygotowywania, przechowywania, transportu, prezentacji i wprowadzenia na rynek produktu sektora wina lub produktu przeznaczonego do wykorzystania w przygotowywaniu takiego produktu, jeżeli istnieje powód, aby sądzić, że wystąpiło poważne naruszenie przepisów wspólnotowych, w szczególności w przypadku nadużyć lub ryzyka dla zdrowia.

ROZDZIAŁ II

Wzajemna pomoc organów kontrolnych

Artykuł 84

Pomoc na żądanie

1. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje czynności kontrolne na swoim terytorium, może zwrócić się o informacje do właściwego organu dowolnego innego państwa członkowskiego, na które czynności te mogą wywierać bezpośredni lub pośredni wpływ. Jeśli taki wniosek jest składany, pomoc powinna być udzielana terminowo.

Komisję powiadamia się za każdym razem, gdy produkt będący przedmiotem kontroli, o których mowa w akapicie pierwszym, pochodzi z kraju trzeciego oraz jeśli wprowadzanie tego produktu na rynek może być przedmiotem szczególnego zainteresowania innych państw członkowskich.

Organ, do którego się zwrócono, przekazuje wszelkie żądane informacje, gdyż umożliwia to organowi wnioskującemu wykonanie swoich obowiązków.

2. Jeśli organ zwracający się sporządza uzasadniony wniosek, organ, do którego się zwrócono, realizuje szczególny nadzór lub kontrole w celu osiągnięcia postawionych celów bądź podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia wykonania takiego nadzoru i takich kontroli.

3. Organ, do którego się zwrócono postępuje tak, jak gdyby działał we własnym imieniu.

4. W porozumieniu z organem, do którego się zwrócono, organ zwracający się może wyznaczyć urzędników:

a) w celu uzyskania, w siedzibie władz administracyjnych podlegających państwu członkowskiemu, w którym ma siedzibę organ, do którego się zwrócono, informacji dotyczących stosowania zasad w sektorze wina lub kontrolowania działań, w tym sporządzania kopii dokumentów transportowych oraz innych dokumentów lub wyciągów z rejestrów,

b) albo którzy będą obecni w trakcie prowadzenia żądanych działań zgodnie z ust. 2, po powiadomieniu organu, do którego się zwrócono we właściwym czasie przed rozpoczęciem tych działań.

Kopie, o których mowa akapicie pierwszym lit. a), można wykonywać jedynie za zgodą organu, do którego się zwrócono.

5. Urzędnicy organu, do którego się zwrócono, pozostają w każdym momencie odpowiedzialni za działania kontrolne.

6. Urzędnicy organu zwracającego się:

a) wystawiają pisemny nakaz wskazujący ich tożsamość i stanowisko;

b) otrzymują, bez uszczerbku dla limitów liczby własnych urzędników prowadzących kontrole, które to limity nałożyło państwo członkowskie organu, do którego się zwrócono:

(i) prawa dostępu określone w art. 83 lit. a) i b);

(ii) prawo do bycia informowanym o wynikach kontroli przeprowadzonych przez urzędników organu, do którego się zwrócono zgodnie z art. 83 lit. c) i e).

c) w trakcie kontroli zachowują się w sposób zgodny z przepisami i zasadami praktyki zawodowej, których przestrzegania oczekuje się od urzędników państwa członkowskiego, a także przestrzegają obowiązku zachowania tajemnicy służbowej.

7. Wnioski, o których mowa w niniejszym artykule, są przekazywane do organu, do którego się zwrócono w danym państwie członkowskim, za pośrednictwem organu łącznikowego tegoż państwa członkowskiego. Tę samą procedurę stosuje się do:

a) odpowiedzi na takie wnioski;

b) powiadomień dotyczących stosowania ust. 2 i 4.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego, oraz w imię szybszej i sprawniejszej współpracy między państwami członkowskimi, państwa członkowskie mogą pozwolić właściwemu organowi na:

a) zwrócenie się z wnioskiem lub powiadomieniem bezpośrednio do właściwego organu innego państwa członkowskiego;

b) bezpośrednie odpowiadanie na wnioski lub powiadomienia otrzymywane od właściwego organu innego państwa członkowskiego.

Artykuł 85

Pomoc bez skierowania prośby

Właściwy organ państwa członkowskiego za pośrednictwem organu łącznikowego, któremu podlega, niezwłocznie powiadamia organ łącznikowy zainteresowanego państwa członkowskiego, jeżeli ma powody do podejrzeń lub poweźmie wiadomość o tym, że:

a) produkt, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie spełnia przepisów dotyczących sektora wina lub był przedmiotem nadużycia dokonanego w celu uzyskania takiego produktu lub wprowadzenia go na rynek; oraz

b) naruszenie przepisów dotyczy szczególnie jednego lub większej liczby państw członkowskich i prowadzi do podjęcia środków administracyjnych lub działań prawnych.

Artykuł 86

Przepisy wspólne

1. Informacjom, o których mowa w art. 84 ust. 1 i art. 85, towarzyszą i uzupełniają je niezwłocznie odpowiednie dokumenty i inne dowody oraz odniesienie do wszelkich środków administracyjnych i postępowania prawnego, w szczególności obejmujące:

a) skład i właściwości organoleptyczne rozpatrywanych produktów,

b) opis i prezentację produktu,

c) zgodność lub brak zgodności z przepisami ustanowionymi dla wytwarzania i wprowadzania tego produktu na rynek.

2. Organy łącznikowe zaangażowane w sprawę, dla której wszczęto procedurę pomocy, informują się nawzajem niezwłocznie o:

a) postępie w dochodzeniu,

b) wszelkich działaniach administracyjnych lub prawnych podjętych w następstwie danych operacji.

3. Koszty podróży poniesione przy wdrażaniu art. 84 ust. 2 i 4 są ponoszone:

a) przez państwo członkowskie, które wyznaczyło urzędnika na potrzeby środków, o których mowa w tych ustępach; lub

b) z budżetu wspólnotowego na wniosek organu łącznikowego tego państwa członkowskiego, jeżeli Komisja formalnie uznała z góry interes Wspólnoty w kontroli danego działania.

ROZDZIAŁ III

Bank danych analitycznych

Artykuł 87

Cel banku danych

1. Bank danych analitycznych dla produktów winiarskich prowadzony jest przez Wspólne Centrum Badawcze (WCB).

2. Bank danych zawiera dane uzyskane z analizy izotopowej składników etanolu i wody w produktach winiarskich zgodnie z referencyjnymi metodami analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3. Bank danych ma pomóc zharmonizować interpretację wyników uzyskanych przez urzędowe laboratoria państw członkowskich przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o który mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 88

Próbki

1. W celu utworzenia banku danych analitycznych, państwa członkowskie zapewniają pobieranie próbek świeżych winogron do analizy, jak również ich obróbkę i przetwarzanie na wino zgodnie z instrukcjami w załączniku XVI.

2. Próbki świeżych winogron pobiera się z winnic zlokalizowanych w obszarze uprawy winorośli o jasno określonych: rodzaju gleby, usytuowaniu, systemie uprawy winorośli, odmianie, wieku i praktykach prowadzenia upraw.

3. Liczba próbek, którą pobiera się co roku do banku danych, jest określona w załączniku XVII. Przy doborze próbek należy brać pod uwagę sytuację geograficzną winnic w państwach członkowskich wymienionych w załączniku XVII. Co roku przynajmniej 25 % próbek pobiera się z tych samych działek co w roku poprzednim.

4. Próbki analizuje się przy pomocy metod, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w laboratoriach wyznaczonych przez państwa członkowskie. Wyznaczone laboratoria muszą spełniać ogólne kryteria działania laboratoriów badawczych ustanowione w ISO/IEC 17025, a w szczególności muszą uczestniczyć w systemie badań doskonałości obejmujących metody analizy izotopowej. Dowody wskazujące na zgodność z tymi kryteriami są przedstawiane WCB na piśmie w celu kontroli jakości oraz zatwierdzenia przekazywanych danych.

5. Sprawozdanie z analizy sporządza się zgodnie z załącznikiem XIX. Dla każdej próbki sporządza się kartę opisu zgodnie z załącznikiem XVIII.

6. Kopię sprawozdania wraz z wynikami i interpretacją analiz oraz kopią karty opisu przesyła się do WCB.

7. Państwa członkowskie oraz WCB zapewniają, że:

a) dane w banku danych analitycznych są przechowywane,

b) każda próbka jest przechowywana przez przynajmniej trzy lata od dnia jej pobrania,

c) bank danych wykorzystywany jest wyłącznie do monitorowania stosowania prawodawstwa wspólnotowego i krajowego w sektorze wina lub do celów statystycznych bądź naukowych,

d) stosuje się środki ochrony danych, w szczególności środki przeciw kradzieżom i obcej ingerencji,

e) kartoteki udostępniane są bez zbędnej zwłoki lub kosztów podmiotom, których dotyczą, aby można było skorygować ewentualne nieścisłości.

Artykuł 89

Analizy izotopowe

W okresie do dnia 30 czerwca 2015 r., w oczekiwaniu na nabycie odpowiedniego wyposażenia analitycznego, Chorwacja przekazuje swoje próbki wina do WCB w celu przeprowadzenia analizy.

Chorwacja może wyznaczyć właściwy organ upoważniony do posiadania dostępu do informacji o próbkach pobranych na jej terytorium.

Artykuł 90

Przekazywanie wyników

1. Informacje zawarte w banku danych są udostępniane na żądanie laboratoriom wyznaczonym przez państwa członkowskie do tego celu.

2. WCB sporządza i aktualizuje co roku wykaz laboratoriów w państwach członkowskich wyznaczonych do przygotowania próbek oraz do prowadzenia pomiarów na potrzeby banku danych analitycznych.

3. W należycie uzasadnionych przypadkach informacje, o których mowa w ust. 1, jeśli są reprezentatywne, mogą zostać na żądanie udostępnione innym organom urzędowym w państwach członkowskich.

4. Przekazywanie informacji dotyczy jedynie odnośnych danych analitycznych wymaganych do interpretacji analizy przeprowadzonej na próbce o porównywalnych cechach i pochodzeniu. Przy przekazywaniu informacji należy zawsze dołączyć przypomnienie o minimalnych wymogach dotyczących korzystania z banku danych.

Artykuł 91

Zgodność z procedurami

Państwa członkowskie zapewniają, że wyniki analiz izotopowych zawartych w ich własnych bankach danych są uzyskiwane w drodze analizy próbek pobranych i poddanych obróbce zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.

ROZDZIAŁ IV

Pobieranie próbek do celów kontrolnych

Artykuł 92

Wniosek o pobranie próbek

1. W kontekście stosowania przepisów rozdziału II urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego mogą zwrócić się do właściwego organu innego państwa członkowskiego o pobranie próbek zgodnie z odnośnymi przepisami tego państwa członkowskiego.

2. Organ zwracający się z wnioskiem zatrzymuje zebrane próbki i określa m.in. laboratorium, w którym mają być one analizowane.

3. Próbki pobiera się i poddaje obróbce zgodnie z instrukcjami opisanymi w załączniku XX.

Artykuł 93

Koszty pobierania, wysyłki i analizy próbek

1. Koszty ponoszone przy pobieraniu, obróbce i wysyłce próbki oraz przy przeprowadzaniu testów analitycznych i organoleptycznych pokrywa właściwy organ państwa członkowskiego, które zwróciło się o pobranie próbki. Koszty takie są obliczane według stawek stosowanych w państwie członkowskim, na którego terytorium prowadzone są czynności.

2. Koszty ponoszone w związku z przesłaniem próbek, o którym mowa w art. 89, pokrywa Wspólnota.

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Artykuł 94

Moc dowodowa

Wyniki uzyskane przez urzędników właściwego organu państwa członkowskiego w trakcie stosowania przepisów niniejszego rozdziału mogą być przywoływane przez właściwe organy państw członkowskich. W takich przypadkach nie mają one mniejszej wartości wynikającej z tego, że nie pochodzą z danego państwa członkowskiego.

Artykuł 95

Osoby podlegające kontrolom

1. Osoby fizyczne lub prawne oraz grupy takich osób, których działalność zawodowa może być przedmiotem kontroli opisanych w niniejszym rozporządzeniu, nie zakłócają takich kontroli i ułatwiają je w każdym czasie.

2. Rolnicy uprawiający winorośl, z których urzędnicy właściwego organu pobrali winogrona:

a) nie mogą utrudniać ich zbierania w żaden sposób; oraz

b) muszą udostępnić tym urzędnikom wszelkie informacje wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 95a

Koordynacja kontroli i dostęp do informacji

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia Komisji (WE) nr 436/2009 (¹³) państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemie komputerowym, o którym mowa w art. 21 dyrektywy Rady 2008/118/WE (¹⁴), oraz dotyczących przemieszczania produktów winiarskich przewożonych w procedurze przewidzianej w rozdziale IV powyższej dyrektywy.

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 436/2009 państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemach informatycznych wprowadzonych w celu sprawowania nadzoru nad przemieszczaniem produktów winiarskich innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Informacje uzyskane zgodnie z akapitem pierwszym i drugim mogą być wykorzystywane do celów niniejszego rozporządzenia wyłącznie w celu przeprowadzenia szczegółowych kontroli przewidzianych przepisami regulującymi sektor wina.

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 96

[61] (skreślony).

Artykuł 97

[62] (skreślony).

Artykuł 98

Sankcje krajowe

Bez uszczerbku dla wszelkich sankcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie przewidują stosowanie sankcji na szczeblu krajowym w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczących wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 oraz w niniejszym rozporządzeniu, które to sankcje są skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnoty.

Artykuł 99

Sztucznie tworzone sytuacje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, nie dokonuje się wypłat na rzecz beneficjentów, w przypadku których ustalono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do uzyskania takich wypłat w celu odniesienia korzyści wbrew celom danego środka.

Artykuł 100

Przekazywanie informacji i powiadomień

1. Informacje i powiadomienia skierowane do Komisji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (¹⁵).

2. (skreślony).

3. Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Jeżeli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub niniejszego rozporządzenia lub jeśli przekazane informacje okażą się nieprawdziwe w świetle obiektywnych faktów, którymi dysponuje Komisja, Komisja może zawiesić część lub całość płatności miesięcznych, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, w odniesieniu do sektora wina, dopóki nie zostaną przekazane informacje zgodne z prawdą.

5. Państwa członkowskie zatrzymują informacje dokumentowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przez przynajmniej 10 lat winiarskich następujących po roku, w którym zostały one odnotowane.

6. Przekazywanie informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 357/79 w sprawie badań statystycznych dotyczących obszarów uprawy winorośli (¹⁶).

Artykuł 101

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, stwierdzenia lub wnioski przedkładane państwu członkowskiemu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem, w tym wniosek o przyznanie pomocy, mogą zostać skorygowane w dowolnym momencie po ich przedłożeniu w przypadku wystąpienia oczywistych błędów potwierdzonych przez właściwy organ.

Artykuł 102

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeżeli zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem ma zostać nałożona sankcja, nie jest ona nakładana w przypadkach działania siły wyższej lub wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Artykuł 103

Uchylenia i odesłania

1. Rozporządzenia (WE) nr 1227/2000, (WE) nr 1623/2000, (WE) nr 2729/2000 i (WE) nr 883/2001 tracą moc.

Jednakże,

a) odnośne przepisy ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 1227/2000 i (WE) nr 1623/2000 stosują się nadal o tyle, o ile środki kwalifikowalne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 zostały rozpoczęte lub podjęte przed dniem 1 sierpnia 2008 r.;

b) Tabelę 9 w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1227/2000 stosuje się nadal, o ile rozporządzenie w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie oznaczeń na etykietach i prezentacji win, które ma być przyjęte na podstawie art. 63 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie stanowi inaczej;

c) załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 pozostaje w mocy do dnia 31 lipca 2012 r.

2. Odesłania do rozporządzeń uchylonych zgodnie z ust. 1 należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXII.

Artykuł 104

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r.

Jednakże art. 2 oraz rozdział III tytułu IV stosują się od dnia 30 czerwca 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 czerwca 2008 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (¹), w szczególności jego artykuły 22, 84, 89, 97, 107, 117, 121 lit. b) i c),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 zmodyfikowano poprzedni system dotyczący sektora wina, określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²), i uchylono to rozporządzenie z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2) Istniejące przepisy wykonawcze obejmujące sektor wina zawarte są w kilku rozporządzeniach, które były często zmieniane. Przepisy te w odniesieniu do mechanizmów rynkowych, handlu z krajami trzecimi, potencjału produkcyjnego oraz kontroli w sektorze wina wymagają zmiany na skutek modyfikacji dokonanych w systemie dotyczącym sektora wina rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, jak również w świetle zdobytego doświadczenia. Przyjąć należy szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(3) Nowe rozporządzenie powinno więc uchylać i zastępować następujące rozporządzenia Komisji:

- (WE) nr 1227/2000 z dnia 31 maja 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego (³),

- (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (⁴),

- (WE) nr 2729/2000 z dnia 14 grudnia 2000 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie kontroli w sektorze wina (⁵),

- (WE) nr 883/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w odniesieniu do handlu z krajami trzecimi produktami w sektorze wina (⁶).

(4) Tytuł II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zawiera postanowienia dotyczące nowego programu wsparcia, określanego na szczeblu państwa członkowskiego, mającego na celu finansowanie konkretnych środków wsparcia wspomagających sektor wina. Należy wypełnić te ramy przez wprowadzenie przepisów wykonawczych.

(5) Istnieć powinna procedura pierwszego zgłoszenia programu wsparcia. Istnieć powinna także procedura corocznej zmiany programów wsparcia na następny rok tak, aby możliwe było dostosowanie tych programów w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w momencie przedstawienia programu po raz pierwszy. Wszelkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom, które zapewniałyby zachowanie celów ogólnych zatwierdzonych programów wsparcia.

(6) Na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o opracowaniu programów wsparcia na szczeblu geograficznym uznanym za najwłaściwszy. Ponieważ za zatwierdzanie planów odpowiedzialne są państwa członkowskie, powinny one w tym przypadku określić zasady przedstawiania i zatwierdzania planów oraz minimalną treść wspomnianych planów.

(7) W art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wspierania promocji na rynkach krajów trzecich. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka.

(8) Dla zapobieżenia jakiemukolwiek niebezpieczeństwu związanemu z zakłócaniem konkurencji opracować należy zasady dotyczące sposobu określania konkretnego pochodzenia produktów podawanego w kampaniach informacyjnych i promocyjnych.

(9) W interesie uzyskania pewności prawnej informacje rozpowszechniane w ramach kampanii promocyjnej powinny być zgodne z prawodawstwem docelowych krajów trzecich.

(10) W celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych oraz skuteczności wspieranych środków, które mają zostać wprowadzone, należy określić kryteria regulujące selekcję wniosków oraz ich kontrolę przez państwo członkowskie.

(11) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych państwa członkowskie muszą zapewnić, że zatwierdzone kampanie promocyjne są spójne z ich krajowymi i regionalnymi programami promocyjnymi i uzupełniają je. Dla osiągnięcia synergii państwa członkowskie mogą opracowywać wspólne kampanie promocyjne, należy więc opracować przepisy pozwalające na współpracę pomiędzy zaangażowanymi państwami członkowskimi. Pierwszeństwo należy zapewnić mikro-przedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które w większym stopniu potrzebują wsparcia Wspólnoty niż większe przedsiębiorstwa.

(12) Dla uniknięcia podwójnych wypłat w ramach działań promocyjnych finansowanych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (⁷) lub rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁸), należy wprowadzić wzajemne wykluczanie.

(13) W art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic. W szczególności art. 11 ust. 3 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

(14) Ponadto państwa członkowskie mogą przyjąć zasady dotyczące minimalnego rozmiaru działek objętych systemem tak, aby zapewnić, że system ten ma rzeczywisty wpływ na potencjał produkcyjny.

(15) W stosowaniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwom członkowskim pozostawiono szeroki margines swobody w odniesieniu do określania szczegółowego zakresu i poziomów wsparcia, w tym w szczególności wypłaty kwot zryczałtowanych, ustalania maksymalnych poziomów wsparcia na hektar oraz kształtowania wysokości wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów w ramach ograniczeń ustanowionych w tytule II rozdział I tego rozporządzenia oraz przepisów przyjętych na jego podstawie. Niemniej jednak należy ustanowić wspólne przepisy. W celu ich wykonania i odpowiedniego nadzoru należy zdefiniować środki oraz odpowiednie terminy. Przepisy te powinny także obejmować korzystanie z praw do ponownego sadzenia, które powstają w wyniku karczowania, jeżeli zostały przewidziane w projekcie, w celu umożliwienia przyznania odpowiednio wyższych poziomów wsparcia z uwagi na wyższe koszty z tym związane.

(16) Ze względu na potrzebę weryfikacji, wypłata wsparcia powinna być zwykle dokonywana po wykonaniu określonego działania lub pełnego zestawu działań. Płatność może być jednakże dokonana przed wykonaniem działania lub pełnego zestawu działań pod warunkiem, że wniesiono zabezpieczenie w celu zapewnienia, że działanie zostanie wykonane.

(17) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uczestniczenia w finansowaniu systemu restrukturyzacji i przekształcania. Należy zastosować środki w celu zapewnienia efektywnego wydawania funduszy przeznaczonych na ten system, przewidując przepisy dotyczące w szczególności płatności zaliczkowych.

(18) W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla zielonych zbiorów. Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania daty, do której wymagane będzie od producentów zakończenie czynności, tak aby mając na uwadze ograniczenia czasowe i bliskość okresu zbiorów, zapewnić wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie koniecznej kontroli przed dokonaniem wypłat.

(19) Biorąc pod uwagę środki finansowe przewidziane w systemie zielonych zbiorów, należy przewidzieć systematyczną weryfikację na miejscu obszarów objętych systemem po zakończeniu działań. Weryfikacja taka musi potwierdzić przeprowadzenie całkowitego zniszczenia winogron. Powinna także zapewnić, że wymagania fitosanitarne i środowiskowe są należycie przestrzegane. W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonana po sprawdzeniu, że zielone zbiory miały miejsce.

(20) Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w celu zapewnienia, że nie stanie się ono stałym alternatywnym sposobem zagospodarowywania produktów w miejsce wprowadzania ich do obrotu.

(21) W art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla tworzenia funduszy wspólnego inwestowania. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu powinny zapewniać elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i z uwagi na to powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym finansowe. Ponieważ producenci w nowych państwach członkowskich są generalnie zorganizowani w mniejszym stopniu niż producenci w pozostałych państwach członkowskich, w nowych państwach członkowskich należy przewidzieć wyższy pułap wsparcia.

(22) W art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla ubezpieczenia zbiorów. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu zapewniać powinny elastyczność. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym w finansowe.

(23) W art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w przedsiębiorstwie. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka z zapewnieniem spójności z tym samym środkiem dostępnym w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. Określić należy typy inwestycji kwalifikowalnych, w tym inwestycji w rozwój nowych produktów, procesów i technologii; zdefiniować należy orientacyjne koszty kwalifikowalne.

(24) W art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia dla destylacji produktów ubocznych. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności warunków zagospodarowania produktów ubocznych, jak również celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy dla destylacji wytłoków gronowych, wina i winiarskiego osadu drożdżowego.

(25) W art. 17 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji alkoholu spożywczego. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i ewentualnych korekt pomocy.

(26) W art. 18 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji w sytuacji kryzysowej. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności procedury i warunków pomocy, jak również kryteriów, które należy uwzględnić przy określaniu wysokości pomocy.

(27) W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla stosowania moszczu do wzbogacenia. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy, jak również przewidzenie określonych kontroli produktów wykorzystywanych do podnoszenia stężenia alkoholu.

(28) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułu II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja miała dostęp do stosownych danych odnoszących się do wykonania programów wsparcia. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które będą przekazywane w sprawozdaniach oraz ocenach programów wsparcia dla oceny efektywności i skuteczności tych programów.

(29) Ogólne zasady dotyczące dyscypliny budżetowej, w szczególności odnoszące się do niekompletnych lub nieprawidłowo wypełnionych deklaracji państw członkowskich, powinny znajdować zastosowanie jako uzupełnienie szczególnych zasad ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(30) Dane szczegółowe dotyczące zarządzania finansami w ramach systemu powinny być uregulowane przepisami przyjętymi w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (⁹).

(31) W art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 497/2008 przewiduje się, że dla soków i moszczu, dla których zastosowanie opłat celnych zależy od ceny importowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny ma być weryfikowana albo w drodze kontroli każdej partii wyrobów, albo przez zastosowanie zryczałtowanej wartości przywozowej. Obecna charakterystyka ustaleń dotyczących przywozu soków winogronowych i moszczu winogronowego na teren Wspólnoty, w szczególności nieregularność takich przywozów, zarówno pod względem wielkości, jak i częstotliwości, nie pozwala na obliczenie reprezentatywnych zryczałtowanych wartości importowych, które odzwierciedlałyby rzeczywistą wysokość ceny importowej. W takich okolicznościach cena ta powinna być weryfikowana w drodze kontroli każdej partii.

(32) Cena importowa, na podstawie której przywożone produkty są klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej, powinna być równa sumie ceny FOB tych produktów oraz kosztów ubezpieczenia i transportu do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

(33) W art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że produktom przywożonym objętym tym artykułem powinno towarzyszyć świadectwo i sprawozdanie z analizy sporządzone przez organ lub służbę wyznaczoną przez kraj trzeci, z którego wyroby są eksportowane. Określić należy wymagania, jakie spełniać powinno sprawozdanie z analizy.

(34) Dla uproszczenia kontroli należy wprowadzić przepis przewidujący rezygnację ze świadectwa i sprawozdania z analizy w przypadku produktów przywożonych z krajów trzecich w ograniczonej ilości i pakowanych w małe pojemniki.

(35) Ze względu na harmonizację, wyjątek od wymogu przedstawiania świadectwa i sprawozdania z analizy dla produktów winiarskich przywożonych na obszar Wspólnoty powinny być zgodne z przepisami celnymi dotyczącymi wyjątków i ustaleń stosujących się do dokumentów towarzyszących partiom produktów winiarskich we Wspólnocie.

(36) Stosowanie procedur skomputeryzowanych stopniowo zastępuje ręczne wprowadzanie danych w różnych obszarach działań administracyjnych. Z tego względu możliwe powinno być zastosowanie skomputeryzowanych i elektronicznych procedur przy wydawaniu i wykorzystywaniu dokumentów V I 1 i V I 2.

(37) Pewne kraje trzecie, po stworzeniu skutecznego systemu kontroli swoich producentów win, wprowadzonego przez organy lub służby tych krajów, o którym mowa w art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyraziły zainteresowanie możliwością upoważnienia producentów do samodzielnego wystawiania świadectw i sprawozdań z analizy. Mając na uwadze ułatwienie handlu z tymi krajami trzecimi, właściwe jest upoważnienie zainteresowanych stron do uznawania dokumentów wystawionych przez samych producentów za dokumenty wystawione przez wspomniane organy lub służby krajów trzecich, w sposób podobny do sposobu dopuszczonego obecnie w przypadku win pochodzących z obszaru Wspólnoty, pod warunkiem, że państwa te zawarły ze Wspólnotą zobowiązania obejmujące postanowienia dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i że utrzymują dobre stosunki handlowe ze Wspólnotą. W takich przypadkach należy zapewnić odpowiednie gwarancje i sprawować odpowiednią kontrolę nad wydawaniem wspomnianych dokumentów.

(38) Wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów upoważnionych w krajach trzecich do sporządzania świadectw i sprawozdań z analizy należy podać do publicznej wiadomości tak, aby właściwe organy we Wspólnocie, nadzorujące przywóz produktów winiarskich, mogły przeprowadzić wymagane kontrole.

(39) Dla ułatwienia kontroli przez właściwe organy państw członkowskich, określić należy formę oraz, tam gdzie będzie to konieczne, treść świadectwa i sprawozdania z analizy oraz wymagania dotyczące ich stosowania.

(40) Świadectwo oraz, w stosownych przypadkach, sprawozdanie z analizy dotyczące każdej partii przywożonego produktu należy sprawdzić w celu zapobieżenia nadużyciom. W tym celu dokument (dokumenty) musi (muszą) towarzyszyć każdej partii produktu do chwili umieszczenia jej pod kontrolą Wspólnoty.

(41) W celu uwzględnienia praktyk handlowych, w przypadkach, w których partia wina jest dzielona, właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów ze świadectw i sprawozdań z analizy, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.

(42) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów, kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia wszystkich nowych ustaleń w przypadku nadużycia lub zagrożenia zdrowia konsumentów.

(43) Należy także określić proste przepisy dotyczące dokumentów, które będą sporządzane w przypadku przywozów z innych niż kraj pochodzenia produktu winiarskiego krajów trzecich, w których wyrób nie był w istotny sposób przetwarzany.

(44) Zadanie eksporterów i organów władz należy uprościć przez żądanie włączenia do dokumentu V I 1 oświadczenia, że alkohol dodawany do win likierowych i win wzmocnionych do destylacji jest pochodzenia winnego, bez wymogu składania oddzielnego dokumentu dla złożenia takiego oświadczenia. Z tego samego powodu należy dopuścić, aby dokument V I 1 służył jako świadectwo potwierdzające pochodzenie wymagane dla przywozu win kwalifikujących się do zmniejszenia cła. W przypadku niektórych win nie jest jednak wymagane żadne świadectwo ani sprawozdanie z analizy pod warunkiem przedstawienia świadectwa pochodzenia. Dopuszczone powinno być wykorzystanie dokumentu V I 1 jako świadectwa pochodzenia dla wspomnianych win likierowych, przy czym nie jest wymagane wypełnianie sekcji dotyczącej sprawozdania z analizy.

(45) Przywóz wina w ramach koncesji przewidzianej w umowach z niektórymi krajami trzecimi wymaga przedstawienia atestów wydawanych przez organy urzędowe lub organy uznane urzędowo przez obie umawiające się strony i wpisane na wspólnie sporządzone listy, stwierdzających, że dane wino spełnia warunki otrzymania koncesji.

(46) Państwa członkowskie powinny przesłać do Komisji wykazy organów urzędowych lub uznanych urzędowo, które państwa te proponują jako uprawnione do wydawania wspomnianych wyżej atestów tak, aby Komisja mogła sporządzić odpowiednie wykazy i wymienić je z zainteresowanymi krajami trzecimi. Dla ułatwienia zadania wspomnianych organów wykazy powinny być dostarczone w odpowiedniej postaci i na odpowiednim nośniku.

(47) W art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się sposób traktowania nielegalnych nasadzeń. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących kar nakładanych na producentów, którzy nie przestrzegają nowego obowiązku uregulowania sytuacji prawnej lub wykarczowania dotyczącego winnic nasadzonych bez odpowiedniego prawa do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r. oraz przekazywania Komisji przez państwa członkowskie informacji w tym względzie. Bez uszczerbku dla wcześniejszych kar nakładanych przez państwa członkowskie, kara mająca zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania obowiązku wykarczowania nielegalnego nasadzenia powinna być na tyle wysoka, aby zachęcać producentów do stosowania się do tego obowiązku. Z tego względu kara powinna być przynajmniej równoważna dwukrotności średniej kwoty premii za karczowanie.

(48) W art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że w sytuacji, gdy produkty pochodzące z nielegalnych winnic mogą zostać wprowadzone do obrotu wyłącznie w celu destylacji należy wymagać dowodów braku wprowadzenia do obrotu. W celu wzmocnienia kontroli możliwe sposoby braku wprowadzania do obrotu powinny być ograniczone do trzech przypadków, a mianowicie do dostarczenia do destylacji lub zielonych zbiorów na koszt danego producenta lub do spożycia własnego przez producenta, jeżeli całkowity obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 hektara. Właściwym jest ustalenie terminu ostatecznego dostarczania umów o destylację przewidzianych w tym artykule. Dla umożliwienia skutecznego zorganizowania kontroli producenci dokonujący zielonych zbiorów powinni poinformować właściwe organy o swoich zamiarach w odpowiednim czasie. W interesie lepszej kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość przewidzenia obowiązku powiadamiania przez producentów z wyprzedzeniem o tym, który z trzech sposobów zapewnienia braku wprowadzania do obrotu zamierzają oni wykorzystać, jak również dalszego ograniczenia producentom wyboru możliwych sposobów zapewnienia braku wprowadzenia do obrotu.

(49) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków powiadamiania o nielegalnych nasadzeniach.

(50) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie prawa do nowego sadzenia w przypadku środków dotyczących konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym. Przyznanie praw do nowego sadzenia nie powinno przekraczać praw niezbędnych do obsadzenia obszaru równoważnego 105 % obszaru utraconego przez producentów w wyniku zastosowania tych środków tak, aby uniknąć naruszenia zakazu sadzenia zawartego w art. 90 ust. 1 tego rozporządzenia.

(51) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku upraw doświadczalnych i szkółek szczepów. Obszary obsadzone z wykorzystaniem takich przyznanych praw do nowego sadzenia powinny być wykorzystywane jedynie do wskazanych celów, a produkty sektora winiarskiego wyprodukowane z winogron pochodzących z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu. Należy zezwolić na kontynuację obecnie prowadzonych upraw doświadczalnych i szkółek szczepów, z zastrzeżeniem obowiązujących zasad.

(52) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku obszarów, z których wyprodukowane wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę plantatora wino-rośli. Mogłoby to jednakże prowadzić do nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych z uwagi na dużą liczbę takich przypadków w niektórych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy w związku z tym zezwolić na dopuszczenie istnienia takich obszarów, nawet jeżeli w odniesieniu do nich nie przyznano żadnych praw do sadzenia, pod warunkiem, że w celu zapobieżenia zakłóceniom równowagi rynkowej obszary te będą niewielkie, a plantator wino-rośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Omawiane obszary i producenci powinni podlegać odpowiedniemu monitoringowi i sankcjom, w tym takim jak wykarczowanie takich obszarów w przypadkach nieprzestrzegania przepisów.

(53) Nie należy przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do obszarów, które zostały przymusowo wykarczowane z powodu naruszenia wymogów rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Nie należy także przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do wykarczowanych obszarów, w odniesieniu do których prawa do nowego sadzenia zostały przyznane na cele inne niż produkcja wina do celów handlowych.

(54) W art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie praw do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiązali się do wykarczowania w przyszłości obszaru obsadzonego winoroślą. Prawa takie powinny być przyznane tylko wówczas, gdy dany producent nie posiada praw do sadzenia wystarczających dla obsadzenia obszaru odpowiadającego obszarowi, jaki zamierza wykarczować. Przyznawaniu praw do ponownego sadzenia na podstawie takiego zobowiązania powinno towarzyszyć złożenie zabezpieczenia celem zapewnienia, że zobowiązanie do wykarczowania zostanie wykonane. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej w okresie współistnienia obszaru nowo obsadzonego i obszaru przeznaczonego do wykarczowania jedynie jeden taki obszar powinien być dopuszczony do produkcji wina, które będzie wprowadzane do obrotu.

(55) W art. 93 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się stworzenie lub utrzymanie krajowych i/lub regionalnych rezerw w celu usprawnienia zarządzania potencjałem produkcyjnym. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej, przenoszenie praw do sadzenia za pośrednictwem systemu rezerw nie powinno prowadzić do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na terytorium państw członkowskich. Podobny zakaz zwiększania potencjału produkcyjnego został już przewidziany w przypadku przenoszenia praw między gospodarstwami w art. 92 ust. 5 tego rozporządzenia. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą zastosować współ-czynnik redukcji w odniesieniu do przenoszenia praw.

(56) W art. 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie nie muszą wprowadzać systemu rezerw, jeżeli mogą wykazać, iż na całym ich terytorium istnieje skuteczny system zarządzania prawami do sadzenia. W tej sytuacji państwo członkowskie może przewidzieć wprowadzenie systemu rezerw na części swego terytorium i innego skutecznego systemu w innych częściach swego terytorium. Państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości na podstawie tego artykułu powinny być w stanie udowodnić, że taki system istnieje i powinny wykazać potrzebę odstępstw od przepisów tytułu V rozdziału I tego rozporządzenia.

(57) W art. 90 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu sadzenia odmian winorośli najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. Właściwe jest, aby przewidzieć, że państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości powiadamiają o tym Komisję we właściwym czasie.

(58) W art. 100 rozporządzenia (WE) 479/2008 przewiduje się, że premie za karczowanie mogą być przyznawane jedynie dla obszarów, które są dobrze utrzymane. Aby umożliwić organom sprawdzenie, czy obszar jest właściwie utrzymywany, oprócz obowiązkowych kontroli na miejscu przewidzieć należy przedstawienie dowodów na produkcję danej winnicy. Dowodem takim powinny być deklaracje zbiorów z poprzednich lat lub, w przypadku braku deklaracji z należycie uzasadnionych przyczyn, inne środki przewidziane przez państwa członkowskie dla tego celu, których wiarygodność musi być dokładnie zweryfikowana przez państwa członkowskie.

(59) Zgodnie z art. 104 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą wyłączyć winnice położone na obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu z programu karczowania. Wyłączenie to powinno obejmować tarasy utworzone ze względu na duże nachylenie zbocza, które nadmiernie utrudniłoby uprawę prowadzoną bez tworzenia tarasów lub powodowałoby poważne problemy związane z erozją. Właściwym jest ustanowienie kryteriów dla obszarów, które mogą być przedmiotem takiego wyłączenia, w oparciu o ogólnie przyjęte standardy zawodowe. Ponadto, zgodnie z art. 104 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą także wyłączyć obszary w oparciu o kryteria środowiskowe, zaś Grecja może wyłączyć obszary obsadzone winoroślą na wyspach Morza Egejskiego oraz na greckich Wyspach Jońskich z wyjątkiem Krety i Eubei. Wyłączenia takie muszą być zasadne i należy o nich regularnie informować Komisję.

(60) Mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas stosowania poprzedniego środka, polegającego na całkowitym zaprzestaniu produkcji, zachować należy system skali dla premii. Nowa skala dla premii za karczowanie jest powiązana ze skalą dla premii obowiązującą w ramach programu przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z dodaniem do niej + 20 % w roku 2009, + 10 % w roku 2010 i 0 % w roku 2011.

(61) Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków o przyznanie premii za karczowanie. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia daty, do której będą wymagały od producentów zakończenia karczowania tak, aby zapewnić wystarczający czas na przeprowadzenie niezbędnej kontroli przed dokonaniem wypłat, co ma nastąpić do 15 października.

(62) Dla umożliwienia efektywnego wykorzystania środków finansowych zarezerwowanych na karczowanie, państwa członkowskie powinny przewidzieć system, który pozwala zweryfikować, czy wnioski o przyznanie premii są zasadne, w tym, jeżeli będzie to właściwe, pisemne zobowiązanie producenta na wypadek wycofania wniosku bez należycie uzasadnionej przyczyny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że dany producent pokryje koszty poniesione w związku z rozpatrzeniem wniosku.

(63) W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonywana tylko po przeprowadzeniu karczowania.

(64) W art. 104 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się możliwość odrzucenia przez państwa członkowskie wszelkich kolejnych wniosków w ramach programu karczowania na swoim terytorium lub w określonym regionie, jeżeli skumulowany obszar poddany karczowaniu osiągnie, odpowiednio, 8 % lub 10 %. Właściwe jest żądanie od państw członkowskich, aby powiadamiały Komisję o takiej decyzji.

(65) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułów 11 i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja otrzymywała odpowiednie dane dotyczące potencjału produkcyjnego. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które mają być zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 109 tego rozporządzenia.

(66) W celu stworzenia bardziej jednolitej podstawy dla wypłat wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic, na zielone zbiory oraz premii za karczowanie, właściwym jest zdefiniowanie, na poziomie Wspólnoty, zasad dotyczących pomiaru obszarów, a mianowicie w celu określenia, co odpowiada obszarowi obsadzonemu winoroślą.

(67) Należy określić środki dla kontroli koniecznych w celu zapewnienia właściwego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia oraz właściwe sankcje dla wykrytych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i sankcje wprowadzone na szczeblu Wspólnoty, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i stosowne.

(68) Wszelkie kontrole dotyczące potencjału produkcyjnego powinny być oparte przede wszystkim na rejestrze winnic.

(69) Mając na uwadze istotność kontroli potencjału produkcyjnego oraz środków finansowych przeznaczonych na program karczowania, należy przewidzieć systematyczną weryfikację obszarów na miejscu zarówno przed, jak i po karczowaniu. Jednakże w przypadku państw członkowskich dysponujących wiarygodnym narzędziem graficznym i aktualnymi informacjami dotyczącymi danego obszaru możliwe powinno być przeprowadzenie kontroli przed karczowaniem na drodze administracyjnej. W przypadku kontroli po karczowaniu do sprawdzenia, czy winorośl została rzeczywiście wykarczowana, możliwe jest wykorzystanie teledetekcji i w związku z tym dla tego etapu kontroli (ex post) wykorzystanie teledetekcji powinno być dopuszczone. Z uwagi na trudności związane z obliczaniem obszaru przy wykorzystaniu teledetekcji metoda ta powinna być dopuszczona tylko w przypadkach karczowania całych działek winnic lub w przypadkach, gdy rozdzielczość urządzeń do teledetekcji jest równa lub lepsza niż 1 m². W każdym przypadku należy przeprowadzić przynajmniej kontrolę na miejscu albo przed karczowaniem, albo po karczowaniu.

(70) Dla jednolitego stosowania przepisów w sektorze wina powinny zostać przyjęte zasady mające na celu z jednej strony określenie procedur kontrolnych już obowiązujących na szczeblu krajowym i wspólnotowym, a z drugiej strony zapewniające bezpośrednią współpracę między organami odpowiedzialnymi za kontrole w sektorze wina.

(71) Powinny zostać wprowadzone zasady określające sposób, w jaki organy krajowe i Komisja udzielać sobie będą wzajemnego wsparcia w zapewnianiu właściwego stosowania zasad dotyczących sektora wina. Zasady takie nie powinny utrudniać stosowania konkretnych postanowień dotyczących wydatków wspólnotowych, przestępstw lub krajowych kar administracyjnych.

(72) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W tym celu powinny one wyznaczyć organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją. Istotne jest również, by operacje kontroli były koordynowane między właściwymi władzami we wszystkich państwach członkowskich, w których kontrole w sektorze wina zostały rozdzielone między kilka właściwych organów.

(73) Aby pomóc w ujednoliconym stosowaniu zasad w całej Wspólnocie, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, że personel właściwych organów będzie wyposażony we właściwe kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń dla zagwarantowania przestrzegania zasad.

(74) Współzależność rynków sektora wina znajduje swoje odbicie w ewolucji handlu między państwami członkowskimi, w szczególności w stałym wzroście liczby firm międzynarodowych działających w tym sektorze oraz w możliwościach oferowanych przez zasady zarządzania sektorem w zakresie prowadzenia operacji, objętych lub nieobjętych pomocą, bądź ich przenoszenia do lokalizacji innej niż ta, z której produkt pochodzi. Taka sytuacja wymaga większej harmonizacji metod kontroli i bliższej współpracy między poszczególnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole.

(75) W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania zasad w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie na żądanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. Określone muszą zostać zasady regulujące tę komunikację i pomoc.

(76) Z uwagi na złożony charakter niektórych kwestii i pilną potrzebę ich rozstrzygnięcia niezwykle istotne jest, by upoważnieni przedstawiciele wyznaczeni przez właściwy organ występujący z prośbą o pomoc mogli w porozumieniu z innym właściwym organem uczestniczyć w prowadzeniu dochodzenia.

(77) W przypadku poważnego zagrożenia nadużyciem lub nadużycia dotyczącego jednego lub kilku państw członkowskich, dane organy muszą być w stanie automatycznie wdrożyć procedurę pomocy dobrowolnej.

(78) Z uwagi na charakter informacji wymienianych w ramach niniejszego rozporządzenia informacje te muszą być objęte tajemnicą służbową.

(79) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 ustanawia bank danych analiz we Wspólnym Centrum Badawczym (WCB) w celu wzmocnienia harmonizacji kontroli analitycznych na całym terytorium Wspólnoty oraz gromadzenia próbek do analizy i sprawozdań z analizy z państw członkowskich.

(80) Zastosowanie referencyjnych metod analizy izotopowej zapewni skuteczniejsze kontrole wzbogacania produktów winiarskich lub wykrycie dodawania wody do takich produktów, a zastosowanie łącznie z wynikami analiz innych parametrów izotopowych takich produktów może pomóc w zweryfikowaniu zgodności pochodzenia z pochodzeniem wskazanym w nazwie. W celu ułatwienia interpretacji wyników takich analiz należy umożliwić porównanie tych wyników z wynikami otrzymanymi poprzednio z wykorzystaniem tych samych metod do analizy produktów o podobnych cechach, o potwierdzonym pochodzeniu i produkcji.

(81) Analiza izotopowa wina i produktów winopochodnych przeprowadzana jest przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(82) W celu ułatwienia interpretacji wyników otrzymanych z takich analiz przeprowadzonych w laboratoriach Wspólnoty wyposażonych do tego celu oraz zagwarantowania porównywalności wyników otrzymanych w takich laboratoriach, należy ustalić jednolite zasady pobierania próbek winogron oraz winifikacji i przechowywania takich próbek.

(83) Wobec laboratoriów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania analizy izotopowej próbek z przeznaczeniem do banku danych należy zastosować system uznanych norm jakości w celu zagwarantowania jakości i porównywalności danych analitycznych.

(84) Analiza izotopowa jest metodą analityczną wykorzystywaną do kontroli i zwalczania nadużyć w sektorze wina, wymagającą bardzo specjalistycznej wiedzy naukowej i urządzeń technicznych. Większość państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w roku 2004 lub 2007, nie posiada urządzeń pozwalających na korzystanie z tej metody. W celu zapewnienia jednolitego stosowania procedur kontrolnych Wspólne Centrum Badawcze powinno przeprowadzać analizy dla tych państw członkowskich do czasu, gdy państwa te będą posiadać odpowiednie urządzenia oraz wiedzę umożliwiającą samodzielne przeprowadzanie takiej analizy.

(85) Analiza izotopowa produktów sektora wina oraz interpretacja wyników to procedury delikatne, zatem w celu umożliwienia jednolitej interpretacji takich wyników analitycznych bank danych WCB powinien być dostępny dla laboratoriów urzędowych stosujących tę metodę analityczną, a także, na żądanie, dla innych organów urzędowych państw członkowskich, z poszanowaniem zasad ochrony danych.

(86) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 zawiera zasady pobierania próbek w celu ich wysyłania do urzędowego laboratorium w innym państwie członkowskim oraz wspólne zasady pobierania próbek, które mają być analizowane metodami izotopowymi. Zasady te powinny zostać przejęte, a pobieranie próbek dla wspólnotowego banku danych powinno być uważane za przypadek pobierania próbek produktu sektora wina w ramach systemu bezpośredniej komunikacji między organami.

(87) W celu zagwarantowania obiektywnego charakteru kontroli, urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego muszą mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu w innym państwie członkowskim o pobranie próbek. Urzędnik występujący z taką prośbą musi mieć dostęp do pobranych próbek i musi być w stanie wskazać laboratorium, w którym mają być one zbadane.

(88) Należy opracować szczegółowe zasady urzędowego pobierania próbek w ramach współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, a także zasady wykorzystywania takich próbek. Zasady te powinny gwarantować reprezentatywność oraz możliwość weryfikowania wyników urzędowych analiz w całej Wspólnocie.

(89) W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług eksperta należy ustanowić zasadę, że wydatki takie pokrywa organ zamawiający pobieranie próbek lub usługi eksperta.

(90) Należy określić moc wiążącą wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(91) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron w winnicach należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie zainteresowanych stron przed zakłócaniem dotyczących ich kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(92) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i sposobów przekazywania informacji niezbędnych do wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinny one obejmować przekazywanie informacji do Komisji przez państwa członkowskie.

(93) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków związanych z przekazywaniem informacji.

(94) Informacje konieczne dla weryfikacji i kontroli wykonywania postanowień niniejszego rozporządzenia powinny być przechowywane przez państwa członkowskie na wypadek kontroli przez odpowiedni okres.

(95) Wypłaty realizowane na mocy tytułów II i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny być dokonywane w całości na rzecz beneficjentów. W celu uniknięcia nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wypłaty wsparcia ubezpieczeniowego producentom za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych zgodnie z określonymi warunkami.

(96) Należy ustanowić przepisy pozwalające na rozwiązywanie przypadków wystąpienia oczywistej pomyłki, siły wyższej i innych nadzwyczajnych okoliczności dla zapewnienia sprawiedliwego traktowania producentów. Należy przewidzieć zasady dotyczące stworzonych sztucznie sytuacji w celu uniemożliwienia uzyskiwania jakichkolwiek korzyści z takich sytuacji.

(97) Należy ustanowić przepisy pozwalające na płynne przejście od poprzedniego systemu do nowego systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych określonych w art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(98) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze dotyczące stosowania następujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) środki wsparcia (tytuł II),

b) handel z krajami trzecimi (tytuł IV),

c) potencjał produkcyjny (tytuł V),

d) wykaz przewidziany w art. 109,

e) kontrole w sektorze wina (art. 117) oraz

f) pomiar obszarów przewidziany w art. 121 lit. c).

Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na stosowanie:

a) szczególnych przepisów dotyczących stosunków między państwami członkowskimi w zakresie zwalczania nadużyć w sektorze wina, o ile ułatwiają one stosowanie niniejszego rozporządzenia,

b) przepisów dotyczących:

(i) postępowania karnego lub wzajemnej pomocy państw członkowskich na szczeblu sądowym w sprawach karnych,

(ii) procedury sankcji administracyjnych.

2. Terminy stosowane w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

3. Do celów tytułu II »działanie« oznacza projekt, umowę, ustalenie lub inne działanie objęte danym programem wsparcia, odpowiadające któremukolwiek z działań w ramach środków, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i które wdrażane są przez jednego lub więcej beneficjentów.

TYTUŁ II

PROGRAMY WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Procedura przedstawiania programów

Artykuł 2

Przedstawienie programów wsparcia

1. Pierwsze przedstawienie projektu programu wsparcia, o którym mowa w art. 103k ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, odnosi się do okresu pięciu lat budżetowych 2009 do 2013.

W odniesieniu do lat budżetowych 2014 do 2018 państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu wsparcia do dnia 1 marca 2013 r. W drodze odstępstwa Chorwacja przedstawia swój projekt programu do dnia 1 lipca 2013 r. Jeśli koperty krajowe przewidziane na rok budżetowy 2014 i kolejne lata zostaną zmienione po tym terminie, wówczas państwa członkowskie odpowiednio dostosowują programy wsparcia.

Państwa członkowskie udostępniają Komisji drogą elektroniczną swój projekt programu wsparcia, stosując wzór określony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji swoje plany finansowe do projektu programu wsparcia, o którym mowa w pierwszym i drugim akapicie, w formie określonej w załączniku II.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych lub zmienionych aktach prawnych dotyczących projektów programów wsparcia, o których mowa w ustępie pierwszym. Powiadomienia tego można dokonać poprzez poinformowanie Komisji o stronie internetowej, na której przedmiotowe prawodawstwo jest dostępne publicznie.

3. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o obniżeniu – od roku budżetowego 2015 – kwoty dostępnej na programy wsparcia w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁰), muszą powiadomić o tych kwotach przed dniem 1 sierpnia 2013 r. Dane umieszczone w formularzach określonych w załącznikach I, II, III, VII i VIII należy odpowiednio dostosować, jeżeli obniżka nie została już przewidziana w projekcie programu wsparcia przedstawionym do dnia 1 marca 2013 r.

4. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o utworzeniu programu wsparcia z uwzględnieniem specyfiki regionalnej, mogą również przedstawić szczegóły dla każdego regionu w formie określonej w załączniku III.

5. Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała ich program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 103k ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 3

Zmiany programów wsparcia

1. Zmienione programy, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są przedstawiane Komisji w formie określonej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia i zawierają, gdzie stosowne, zmienione plany finansowe w formie określonej w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie, o których mowa w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie muszą składać formularza określonego w załączniku IV.

Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała zmieniony program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2. Z wyjątkiem przypadków środków nadzwyczajnych wynikających z klęsk żywiołowych, zmiany programów wsparcia składa się najwyżej dwa razy w ciągu roku budżetowego, do dnia 1 marca i 30 czerwca.

Zmienione programy składa się do Komisji, dołączając, gdzie stosowne:

a) zaktualizowane wersje programu wsparcia w formie określonej w załączniku I oraz zestawienie finansowe w formie określonej w załączniku IV;

b) uzasadnienie proponowanych zmian.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, terminy określone w tym akapicie nie mają zastosowania w 2014 r., jeżeli zmiany programu są zgodne z nowymi przepisami wprowadzonymi rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (¹¹).

ROZDZIAŁ II

Środki kwalifikowalne

Sekcja 1

Promocja

Podsekcja 1

Promocja w państwach trzecich

Artykuł 4

Kwalifikowalne działania i rynki

Wina, o których mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, kwalifikują się do promocji na rynkach krajów trzecich pod warunkiem, że:

a) produkty te są przeznaczone do bezpośredniego spożycia, istnieją dla nich możliwości wywozu lub nowe rynki zbytu w docelowych krajach trzecich oraz produkty te mają wysoką wartość dodaną;

b) pochodzenie produktu jest wskazane w ramach działań informacyjnych lub promocyjnych w przypadku wina z oznaczeniem geograficznym;

c) działanie objęte wsparciem jest wyraźnie zdefiniowane, łącznie ze wskazaniem specyfikacji produktów, które mogą być brane pod uwagę, działania marketingowego i szacunkowego kosztu;

d) dla każdego okresu programowania wsparcie na promocję i informację trwa nie dłużej niż trzy lata dla danego beneficjenta w danym państwie trzecim; w razie potrzeby może jednak zostać jednokrotnie wznowione na okres nie dłuższy niż dwa lata;

e) przekazy informacyjne i/lub promocyjne opierają się na istotnych cechach wina i są zgodne z prawodawstwem mającym zastosowanie w krajach trzecich, do których są skierowane;

f) beneficjenci musza posiadać dostateczną zdolność działania w warunkach szczególnych ograniczeń handlu z krajami trzecimi oraz posiadać zasoby zapewniające możliwie najskuteczniejsze wdrożenie środka. Państwa członkowskie w szczególności sprawdzają, czy dostępna będzie dostateczna ilość produktu dostatecznej jakości, aby zapewnić zaspokojenie popytu rynkowego w długim okresie po zakończeniu działań promocyjnych.

Beneficjentami mogą być przedsiębiorstwa prywatne oraz organizacje zawodowe, organizacje producentów, organizacje międzybranżowe lub, o ile państwo członkowskie podejmie taką decyzję, organy publiczne. W żadnym przypadku państwa członkowskie nie mogą uczynić organu publicznego jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

W celu zapobieżenia niewłaściwemu wykorzystywaniu programu nie zezwala się ogólnie na zmianę elementów, o których mowa w lit. a) i c), w trakcie trwania działań objętych wsparciem, chyba że istnieją dowody wskazujące, że takie zmiany pozwalają na uzyskanie lepszych wyników.

Artykuł 5

Procedura selekcji

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków oraz procedurę ewentualnego wznowienia, o którym mowa w art. 4 akapit pierwszy lit. d), obejmujące w szczególności szczegółowe zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 4;

b) dotyczące terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące przedmiotowe produkty oraz ich marketing, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia, przepisami krajowymi oraz właściwą specyfikacją;

d) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczące płatności zaliczek;

e) oceny danego działania objętego wsparciem. W przypadku wznowienia wsparcia zgodnie z art. 4 akapit pierwszy lit. d) rezultaty działań objętych wsparciem są dodatkowo oceniane przed wznowieniem.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność między proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu popytu na produkty objęte programem;

d) zapewnienia, że zaangażowane podmioty gospodarcze są skuteczne i mają dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz że koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczają zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne gospodarczo. Pierwszeństwo mają:

a) mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹²);

b) nowi beneficjenci, którzy nie otrzymywali wsparcia w przeszłości; oraz

c) beneficjenci, którzy ukierunkowują się na nowe państwo trzecie, w odniesieniu do którego nie otrzymywali wsparcia w przeszłości w ramach tego programu.

Państwa członkowskie sporządzają wykaz w ramach limitu dostępnych środków finansowych oraz przekazują go Komisji, stosując formularz określony w załączniku VIII, aby umożliwić poinformowanie innych państw członkowskich i zwiększyć spójność danego środka.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby każda krajowa lub regionalna kampania objęta wsparciem była zgodna z działaniami finansowanymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 3/2008 lub rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i działaniami finansowanymi w ramach kampanii krajowych i regionalnych.

6. Nie udziela się wsparcia na mocy art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dla działania objętego wsparciem na mocy art. 20 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 lub na mocy art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 3/2008.

7. Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie wsparcia przed wdrożeniem działania pod warunkiem, że beneficjent złożył zabezpieczenie.

8. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5a

(skreślony).

Podsekcja 2

Promocja w państwach członkowskich

Artykuł 5b

Operacje kwalifikowalne

1. Podśrodek na rzecz promocji win Unii, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, polega na informowaniu konsumentów w zakresie:

a) odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożyciem alkoholu;

b) unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, w szczególności warunków i skutków, w związku z określoną jakością, renomą lub innymi cechami wina związanymi z jego szczególnym środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem.

2. Działania informacyjne określone w ust. 1 mogą być prowadzone za pośrednictwem kampanii informacyjnych oraz uczestnictwa w pokazach, targach i wystawach o znaczeniu krajowym lub unijnym.

3. Operacje będą kwalifikowalne w ramach środka promocyjnego, pod warunkiem że:

a) są jasno zdefiniowane, towarzyszy im opis działań informacyjnych i szacowany koszt;

b) są one zgodne z prawodawstwem obowiązującym w państwie członkowskim, w którym są prowadzone;

c) beneficjenci posiadają zasoby gwarantujące, że środek jest skutecznie wdrażany.

4. Beneficjenci muszą być organizacjami zawodowymi, organizacjami producentów, zrzeszeniami organizacji producentów, organizacjami międzybranżowymi lub organami publicznymi. Jednakże organ publiczny nie może być jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

Artykuł 5c

Charakterystyka informacji

1. Informacje, o których mowa w art. 5b ust. 1, opierają się na istotnych cechach wina i jego właściwościach i nie mogą być ukierunkowane na konkretną markę ani zachęcać do konsumpcji wina ze względu na jego określone pochodzenie. Jednakże w przypadku gdy informacje są rozpowszechniane do celów art. 5b ust. 1 lit. b), pochodzenie wina może być wskazane jako cześć działania informacyjnego.

2. Wszystkie informacje dotyczące skutków, jakie spożywanie wina ma dla zdrowia i zachowania, muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą być zatwierdzone przez właściwy organ krajowy ds. zdrowia publicznego w państwie członkowskim, w którym prowadzone są operacje.

Artykuł 5d

Czas trwania pomocy

Pomoc na działania promocyjne powinna trwać nie dłużej niż trzy lata.

Artykuł 5e

Zaliczki

Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie pomocy przed wdrożeniem działania, pod warunkiem że beneficjent wniósł zabezpieczenie.

Artykuł 5f

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i promocji produktów rolnych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 5fa

Procedura selekcji

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków obejmującą w szczególności zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 5b i 5c;

b) terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczących płatności zaliczek;

d) oceny każdego danego działania objętego wsparciem, w tym odpowiednich wskaźników.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność pomiędzy proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu świadomości konsumentów na temat unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych lub w zakresie odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożywaniem alkoholu;

d) zapewnienie, by zaangażowane podmioty gospodarcze były skuteczne i miały dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz by koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczały zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne ekonomicznie.

Pierwszeństwo mają działania:

a) dotyczące kilku państw członkowskich;

b) dotyczące kilku regionów administracyjnych lub regionów produkcji wina;

c) dotyczące kilku chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli wspólnego działania promocyjnego.

5. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII, VIII i VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

Podsekcja 3

Wspólne przepisy

Artykuł 5g

Koszty kwalifikowalne

1. Koszty personelu poniesione przez beneficjenta, o których mowa w art. 4 i 5b, uznaje się za kwalifikowalne, jeśli są one ponoszone w związku z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem konkretnego, objętego wsparciem projektu promocyjnego, w tym oceny. Obejmuje to koszty personelu poniesione przez beneficjenta w szczególności przy okazji projektu promocyjnego oraz koszty odpowiadające udziałowi godzin pracy włożonych w projekt promocyjny przez personel zatrudniony na stałe przez beneficjenta.

Państwa członkowskie zatwierdzają koszty personelu jako kwalifikowalne, wyłącznie jeżeli beneficjenci przedstawią stosowne dokumenty określające w sposób szczegółowy działania faktycznie zrealizowane, związane z konkretnym, objętym wsparciem projektem promocyjnym.

2. Koszty ogólne poniesione przez beneficjenta są uznawane za kwalifikowalne, gdy:

a) są związane z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem projektu; oraz

b) nie przekraczają 4 % faktycznych kosztów realizacji projektu.

Państwa członkowskie mogą zdecydować, czy te koszty ogólne są kwalifikowalne na podstawie stawki ryczałtowej lub na podstawie okazania dokumentów potwierdzających. W tym ostatnim przypadku obliczanie przedmiotowych kosztów odbywa się na podstawie zasad, przepisów i metod księgowych stosowanych w kraju beneficjenta, w którym beneficjent ma siedzibę

Sekcja 2

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

Artykuł 6

Operacje niekwalifikowane

1. Do celów art. 103q ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „zwykła odnowa winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi” oznacza ponowne obsadzanie tej samej działki ziemi tą samą odmianą zgodnie z tym samym systemem uprawy winorośli. Państwa członkowskie mogą ustanowić dalsze specyfikacje, szczególnie w zakresie wieku zastępowanych winnic.

2. Następujące operacje są niekwalifikowalne:

a) codzienne zarządzanie winnicą;

b) ochrona przed dzikimi zwierzętami, ptactwem bądź gradem;

c) budowa parawanów i ścian przeciwwiatrowych;

d) drogi dojazdowe i dźwigi.

Artykuł 6a

Ponowne obsadzanie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych

1. Ponowne obsadzanie winnicy w następstwie obowiązkowego karczowania ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych na polecenie właściwego organu państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jest kwalifikowalne, pod warunkiem że państwo członkowskie:

a) przewiduje taką możliwość w ramach krajowego programu wsparcia;

b) przekazuje Komisji, w ramach przedłożenia krajowego programu wsparcia lub jego zmiany, wykaz organizmów szkodliwych objętych tym środkiem, jak również streszczenie powiązanego planu strategicznego ustanowionego przez właściwy organ danego państwa członkowskiego.

c) przestrzega dyrektywy Rady 2000/29/WE (¹³).

2. Wydatki na ponowne obsadzenie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych nie przekraczają 15 % łącznej kwoty rocznych wydatków na restrukturyzację i przekształcanie winnic w danym państwie członkowskim.

3. Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 7

Procedura i wnioski

1. Państwa członkowskie określają:

a) limity czasowe dla wdrażania działań restrukturyzacyjnych, nieprzekraczające pięciu lat;

b) podmioty lub osoby, które mogą przedstawiać projekty wniosków;

c) obiektywne kryteria ustalania priorytetów, zwłaszcza zgodnie z art. 104 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

d) treść wniosku, który powinien zawierać szczegółowy opis proponowanych działań oraz proponowane terminy ich wykonania;

e) procedura prezentacji i zatwierdzania wniosku, w szczególności określająca terminy przedstawiania wniosków oraz obiektywne kryteria ustalania dla nich priorytetów;

f) wymóg stanowiący, że wszystkie wnioski powinny wskazywać, dla każdego roku budżetowego, jaki działania mają być wdrożone w tym roku budżetowym oraz obszar, którego dotyczy każdego działanie i procedury monitorowania wdrożenia.

2. Państwa członkowskie mogą określić minimalną wielkość obszaru kwalifikującego się do wsparcia dla restrukturyzacji i przekształcania, a także minimalną wielkość obszaru wynikającą z restrukturyzacji i przekształcania oraz wszelkie odstępstwa od tego wymogu, które powinny być należycie uzasadnione i oparte na obiektywnych kryteriach.

Artykuł 8

Poziomy wsparcia

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 103q rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz niniejszego rozdziału państwa członkowskie określają zasady regulujące działania z zakresu restrukturyzacji i przekształcenia oraz ich odpowiednie koszty kwalifikowalne. Zasady są tak opracowane, by zapewnić realizację celu programu.

Mogą one przewidywać zarówno wypłatę kwot zryczałtowanych, jak i maksymalne poziomy wsparcia na hektar. Mogą one ponadto przewidywać dostosowanie wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów.

2. Aby uniknąć nadmiernej kompensacji, państwa członkowskie stosują kwoty zryczałtowane, które ustala się w oparciu o dokładne obliczenie rzeczywistych kosztów dla każdego rodzaju operacji. Kwoty zryczałtowane mogą być corocznie dostosowywane, jeżeli jest to uzasadnione.

3. Wsparcie jest wypłacane dla obsadzonego obszaru zdefiniowanego zgodnie z art. 75 ust. 1.

Artykuł 9

Zarządzanie finansowe

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu zgodnie z art. 81 niniejszego rozporządzenia.

W przypadkach, gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, wsparcie wypłaca się jednak dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (¹⁴).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. W ramach wyjątku od postanowień ust. 1 państwa członkowskie mogą przewidzieć wsparcie dla danego działania lub dla wszystkich działań objętych wnioskiem o wsparcie tak, aby zostało ono przekazane producentom przed wykonaniem jakichkolwiek działań pod warunkiem, że wykonywanie rozpoczęło się i że beneficjent złożył zabezpieczenie. Dla celów rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 (¹⁵), zobowiązanie polega na wykonaniu omawianych działań do końca drugiego roku winiarskiego po wypłaceniu zaliczki.

Okres ten może zostać skorygowany przez państwo członkowskie w przypadkach, gdy:

a) rozpatrywane obszary stanowią część obszaru, który ucierpiał w wyniku katastrofy naturalnej uznanej przez właściwe organy danego państwa członkowskiego;

b) planowane działania nie mogą zostać wykonane ze względu na chorobę materiału roślinnego, poświadczoną przez organ uznany przez dane państwo członkowskie.

Aby wsparcie zostało wypłacone z góry, wszelkie poprzednie działania przeprowadzane na tym samym obszarze, dla których producent również otrzymał wsparcie wypłacone z góry, muszą być w pełni wykonane.

Jeśli kontrole wykazują, że środek objęty wnioskiem o przyznanie pomocy, dla którego dokonano wypłaty zaliczkowej, nie został w pełni wykonany, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zastosowaniu kary.

Artykuł 10

(skreślony).

Artykuł 10a

Zgodność i spójność

1. Udział w kosztach restrukturyzacji i przekształcania, o których mowa w art. 11 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie obejmuje kosztów zakupu pojazdów rolniczych.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na restrukturyzację i przekształcanie w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 3

Zielone zbiory

Artykuł 11

Definicja zielonych zbiorów

Dla celów art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszej sekcji, pozostawienie winogron hodowanych w celach handlowych na krzewach na koniec normalnego cyklu produkcyjnego (niedokonywanie zbiorów) nie jest uznawane za zielone zbiory.

Ponadto obszar dowolnej działki objętej wsparciem przeznaczonym na zielone zbiory nie jest wliczany przy obliczaniu limitów zbiorów określonych w specyfikacji produktu win z oznaczeniem geograficznym.

Artykuł 12

Warunki stosowania zielonych zbiorów

1. W odniesieniu do środka dotyczącego zielonych zbiorów, państwa członkowskie:

a) przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia środka, w tym dotyczące:

(i) uprzedniego powiadomienie o zielonych zbiorach;

(ii) kwoty rekompensaty, jaka ma zostać wypłacona;

(iii) zasad zapewniających utrzymanie obszarów, o których mowa, w dobrych warunkach wegetacyjnych oraz zapewniających, aby stosowanie środka nie powodowało ujemnych skutków dla środowiska ani negatywnych skutków fitosanitarnych, a także zapewniających możliwość sprawdzenia poprawności wdrażania środka; w odniesieniu do tych celów państwa członkowskie mogą stosować ograniczenia w odniesieniu do środka na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, w tym takich jak dojrzewanie różnych odmian w różnym czasie, ryzyko dla środowiska naturalnego lub ryzyko fitosanitarne bądź metoda.

b) ustalają termin składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów na okres między 15 kwietnia i 31 maja każdego roku;

c) do 31 maja określają przewidywaną sytuację rynkową uzasadniającą zastosowanie zielonych zbiorów w celu przywrócenia równowagi rynkowej i niedopuszczenia do kryzysu;

d) zapewniają poprawne wdrożenie środka w drodze kontroli, czy zielone zbiory zostały pomyślnie wykonane; obszary otrzymujące wsparcie w związku z zielonymi zbiorami poddaje się systematycznej weryfikacji na miejscu po przeprowadzeniu zbiorów; sprawdzane działki to te działki, które są przedmiotem wniosku o przyznanie pomocy.

Kontrola, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), obejmuje:

(i) sprawdzenie istnienia danej winnicy oraz tego, czy dany obszar był należycie utrzymywany;

(ii) sprawdzenie, czy wszystkie kiście zostały całkowicie usunięte lub zniszczone;

(iii) sprawdzenie zastosowanej metody; każdy rolnik składający wniosek o przyznanie pomocy na przeprowadzenie zielonych zbiorów przechowuje dowody potwierdzające koszty przeprowadzenia operacji.

Aby zapewnić, że na działce objętej wsparciem nie pozostały żadne winogrona nadające się do sprzedaży, wszystkie kontrole odbywają się między 15 czerwca a 31 lipca każdego roku, a w każdym przypadku kończą się o zwykłej porze veraison (etap M Baggiolini, etap 83 BBCH) na dowolnym obszarze.

2. Zielone zbiory nie mogą być stosowane na tej samej działce w dwóch kolejnych latach.

3. Wsparcie nie będzie udzielane w przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia zbiorów z powodu, w szczególności, klęski żywiołowej w rozumieniu art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (¹⁶) przed dniem zielonych zbiorów.

4. W przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia mającego miejsce między wypłatą wsparcia na przeprowadzenie zielonych zbiorów a okresem zbiorów, dla obszaru już objętego wsparciem nie wypłaca się rekompensaty finansowej z tytułu utraty dochodów w ramach ubezpieczenia zbiorów.

Artykuł 13

Procedura składania wniosków

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków, która w szczególności przewiduje stosowną premię dla danego producenta oraz wymagane informacje składane wraz z wnioskiem. Wniosek zawiera szczegółowe informacje dotyczące obszaru, średniej wydajności, planowanych metod, odmiany winogron i rodzaju wytwarzanego z niej wina.

2. Państwa członkowskie sprawdzają, czy wnioski są dobrze uzasadnione. W tym celu mogą przewidzieć, że producent powinien złożyć wraz z wnioskiem pisemne zobowiązanie. W przypadku wycofania wniosku bez uzasadnionej przyczyny państwa członkowskie mogą postanowić, że dany producent pokrywa poniesione koszty dotyczące rozpatrzenia jego wniosku.

Artykuł 14

Rekompensata

1. Co roku państwa członkowskie obliczają bezpośrednie koszty zielonych zbiorów dla różnych metod ręcznych, mechanicznych i chemicznych, dopuszczanych przez nie w związku z art. 12 ust. 1 lit. a) ppkt (iii). W przypadku, gdy na tym samym obszarze stosowana jest więcej niż jedna metoda, rekompensatę oblicza się na podstawie metody najtańszej.

2. Państwa członkowskie definiują utratę dochodów spowodowaną przez zielone zbiory na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie ustalają poziom wsparcia przewidzianego w art. 11 ust. 3 tego rozporządzenia na podstawie kosztów standardowych i standardowych założeń dotyczących utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

a) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

b) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

c) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

d) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Premia wypłacana jest za obszar obsadzony, zdefiniowany zgodnie z art. 75 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 4

Fundusze wspólnego inwestowania

Artykuł 15

Poziom pomocy

Środek, o którym mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może być wprowadzony przez państwa członkowskie w ich programach wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) okres wsparcia nie powinien przekraczać trzech lat;

b) wsparcie dotyczące kosztów administracyjnych utworzenia funduszy wspólnego inwestowania powinno być ograniczone odpowiednio w pierwszym, drugim i trzecim roku działania funduszu wspólnego inwestowania do następujących wielkości procentowych reprezentujących wkład producentów do funduszu wspólnego inwestowania w pierwszym, drugim i trzecim roku jego działania:

(i) 10 %, 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty 1 maja 2004 r. lub później;

(ii) 5 %, 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich;

c) państwa członkowskie mogą ustalać górne pułapy objętych pomocą kosztów administracyjnych w związku tworzeniem funduszy wspólnego inwestowania;

d) państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dla wdrożenia tego środka.

Sekcja 5

Ubezpieczenie zbiorów

Artykuł 16

Warunki kwalifikowalności

Środek, o którym mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może zostać wprowadzony przez państwa członkowskie do ich programów wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) W odniesieniu do środków ubezpieczenia zbiorów państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrażania tych środków, w tym takie, które są niezbędne do zapewnienia, aby środki dotyczące ubezpieczenia zbiorów nie zakłócały konkurencji na rynku ubezpieczeń;

b) Producenci składający wnioski dotyczące programu udostępniają swoją polisę ubezpieczeniową organom krajowym, aby umożliwić państwom członkowskim spełnienie warunku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

c) Państwa członkowskie ustalają pułapy dla kwot, które można otrzymywać w ramach wsparcia, aby spełnić warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Tam, gdzie stosowne, państwa członkowskie mogą ustalić ten poziom na podstawie standardowych kosztów i standardowych założeń odnośnie do utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

(i) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

(ii) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

(iii) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

(iv) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Dla celów art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, „niekorzystne zjawisko klimatyczne, które może być porównane do klęski żywiołowej” ma to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006.

W przypadkach, gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na potrzeby ubezpieczenia zbiorów, informują o tym w odpowiedniej części załączników I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 6

Inwestycje

Artykuł 17

Środki kwalifikowalne

Inwestycje objęte wsparciem są zgodne ze wspólnotowymi standardami mającymi zastosowanie do danej inwestycji.

Kwalifikowalnymi wydatkami są:

a) budowa, nabycie, w tym dzierżawa, bądź udoskonalenie mienia nieruchomego;

b) nabycie lub leasing nowych maszyn i urządzeń, w tym oprogramowania komputerowego do wartości rynkowej składnika majątkowego; pozostałe koszty związane z umową leasingu, takie jak marża leasingodawcy, koszty refinansowania odsetek, koszty ogólne, koszty ubezpieczenia, nie są zaliczane do kosztów kwalifikowalnych;

c) ogólne koszty związane z wydatkami, o których mowa w lit. a) i b), takie jak honoraria architektów i inżynierów oraz opłaty za konsultacje, studia wykonalności, nabycie praw patentowych i licencji.

W ramach odstępstwa od lit. b) i tylko dla mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹⁷) pastwa członkowskie mogą, w należycie uzasadnionych wypadkach, ustanowić warunki, w których zakup sprzętu używanego może zostać uznany za wydatek kwalifikowalny.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić osiągnięcie celu tego środka, tzn. poprawę sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności, przez te inwestycje w ramach środka dotyczącego łańcucha przetwórczego.

Artykuł 18

Kwalifikowalne środki na rozwój nowych produktów

Koszty rozwoju nowych produktów, procesów i technologii, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dotyczą działań przygotowawczych, takich jak rozwój i testowanie wzorów, produktów, procesów lub technologii oraz materialne i/lub niematerialne inwestycje z nimi związane poprzedzające wykorzystanie nowo opracowanych produktów, procesów i technologii do celów handlowych.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić, że dzięki udzielonemu wsparciu osiągnięty zostanie cel tego środka tzn. poprawa sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności.

Artykuł 19

Zarządzanie finansami

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostało wykonane i po przeprowadzeniu kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁸).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na dofinansowanie inwestycji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczki nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji, na którą pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2013, 2014, 2015 lub 2016, kwota zaliczki może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów art. 23 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 (¹⁹) łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danego działania w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty. [1]

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele inwestycyjne przekracza kwotę zaliczki.

Artykuł 20

Zgodność i spójność

1. Nie udziela się wsparcia dla działań marketingowych, dla których przyznano wsparcie zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

W przypadku gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na dofinansowanie inwestycji, informują o niej w odpowiedniej części formularzy zamieszczonych w załącznikach I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na inwestycje w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 6a

Innowacje

Artykuł 20a

Operacje kwalifikowalne

1. Innowacje w sektorze wina, o których mowa w art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, obejmują rozwój:

a) nowych produktów związanych z sektorem wina lub produktów ubocznych powstających przy wytwarzaniu wina,

b) nowych procesów i technologii niezbędnych do rozwoju produktów sektora uprawy winorośli.

2. Koszty kwalifikowalne dotyczą inwestycji materialnych i niematerialnych, działań przygotowujących transfer wiedzy i badań pilotażowych.

3. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji są producentami produktów, o których mowa w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz organizacjami producentów wina.

Ośrodki badawczo-rozwojowe biorą udział w projektach finansowanych przez beneficjentów. Organizacje międzybranżowe mogą być związane z projektem.

4. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia. Wypłaty zaliczki podlegają wymogowi wniesienia zabezpieczenia.

5. Proste inwestycje odtworzeniowe nie są kwalifikującymi się wydatkami.

Artykuł 20b

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i innych systemów prawnych i instrumentów finansowych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 20c

Zarządzanie finansowe

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (²⁰).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na innowację mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczki nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji w innowacje, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji w innowacje, na którą pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2014, 2015 lub 2016, kwota zaliczki może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów art. 23 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danego działania w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty. [2]

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele innowacji przekracza kwotę zaliczki.

Sekcja 7

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Artykuł 21

Określanie minimalnego stężenia alkoholu

1. Z zastrzeżeniem przepisów załącznika VI.D pkt 1 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie określają minimalne stężenie alkoholu, które musi być zawarte w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia w wytworzonym winie. Państwa członkowskie mogą regulować minimalne stężenie alkoholu na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

2. W razie nieuzyskania określonego stężenia ustalonego przez państwa członkowskie w zastosowaniu ust. 1, podmioty będące przedmiotem tego zobowiązania dostarczą określoną ilość wina pochodzącą z własnej produkcji, co zagwarantuje osiągnięcie wymaganego stężenia alkoholu.

3. Do celów określenia stężenia alkoholu zawartego w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia zawartego w wytworzonym winie, standardowe stężenia alkoholu w % objętościowych w winie, stosowane w różnych strefach uprawy winorośli, są następujące:

a) 8,0 % dla strefy A;

b) 8,5 % dla strefy B;

c) 9,0 % dla strefy C I;

d) 9,5 % dla strefy C II;

e) 10,0 % dla strefy C III.

Artykuł 22

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Producenci mają obowiązek wycofania produktów ubocznych powstałych w wyniku produkcji wina lub dowolnego innego procesu przetwarzania winogron pod nadzorem, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) produkty uboczne mają być wycofywane bezzwłocznie i nie później niż na koniec roku winiarskiego, w którym zostały uzyskane; państwa członkowskie mogą ustalić wcześniejszy termin; fakt wycofania, wraz ze wskazaniem szacunkowych ilości, jest albo wpisywany do rejestrów prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, albo poświadczany przez właściwy organ;

b) wycofanie odbywa się zgodnie ze stosownym prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności dotyczącym środowiska naturalnego.

Uznaje się, że wycofanie drożdżowego osadu winiarskiego odbyło się, gdy osad został zdenaturowany, co uniemożliwia użycie go do produkcji wina oraz wtedy, gdy fakt przekazania zdenaturowanego osadu winiarskiego stronom trzecim został odnotowany w rejestrach prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki celem zapewnienia, aby takie transakcje były kontrolowane. Mogą one posiadać system uprzedniego uznawania takich stron trzecich.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że producenci, którzy w trakcie danego roku winiarskiego nie wytwarzają więcej niż 25 hektolitrów wina lub moszczu samodzielnie we własnych zakładach, nie podlegają wymogowi wycofywania produktów ubocznych.

Artykuł 23

Zagospodarowywanie w drodze destylacji produktów ubocznych

1. Producenci mogą wypełnić obowiązek zagospodarowania części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron, przekazując produkty uboczne do destylacji.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać, aby przekazanie części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron do destylacji było obowiązkowe dla wszystkich lub dla części producentów z danego kraju, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów. Ten obowiązek może zostać dopełniony także w drodze przekazania wina do zakładów produkujących ocet.

3. Odnośne państwa członkowskie mogą wprowadzić system certyfikacji zakładów gorzelniczych zgodnie z określoną przez siebie procedurą.

Artykuł 24

Cel pomocy

1. Pomoc, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest wypłacana, z zastrzeżeniem warunku określonego w ust. 3 i w ramach granic określonych w ust. 1 akapit drugi tegoż artykułu, zakładom gorzelniczym, które przetwarzają produkty przekazane do destylacji na alkohol surowy o stężeniu wynoszącym przynajmniej 92 % obj.

2. Stosowna pomoc obejmuje kwotę zryczałtowaną przeznaczoną na zrekompensowanie kosztów zbierania tych produktów, która jest przekazywana z zakładu gorzelniczego do producenta, jeżeli koszty te są ponoszone przez tego ostatniego.

3. Państwa członkowskie mogą obwarować udzielenie wsparcia warunkiem złożenia zabezpieczenia przez beneficjenta.

4. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe zasady stosowania środka przewidzianego w niniejszym artykule.

Artykuł 25

Wysokość pomocy

1. Maksymalna wysokość pomocy, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wypłacanej zakładom gorzelniczym jest określana według zawartości % alkoholu oraz według hektolitrów w następujący sposób:

a) dla alkoholu surowego uzyskanego z wytłoków: 1,1 EUR/% obj./hl;

b) dla alkoholu surowego uzyskanego z wina i osadu drożdżowego winiarskiego: 0,5 EUR/% obj./hl.

2. Państwa członkowskie ustalają, w granicach określonych w ust. 1 na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, wysokość pomocy oraz zryczałtowaną rekompensatę za koszty zbierania, o których mowa w art. 24 ust. 2, oraz informują o nich Komisję w odpowiedniej części formularzy załączników I, V i VII. Wysokość pomocy może zostać skorygowana zgodnie z różnymi typologiami produkcji, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Artykuł 25a

Weryfikacja warunków

Właściwe organy państw członkowskich podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby sprawdzić, czy przestrzegane są warunki oraz czy nie jest przekraczana granica, o których mowa w art. 24 ust. 1 niniejszego rozporządzenia w związku z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie mogą weryfikować, czy granica ta nie jest przekraczana w przypadku każdego producenta lub na szczeblu ogólnokrajowym. Państwa członkowskie, które decydują się na przeprowadzenie weryfikacji na szczeblu ogólnokrajowym, nie uwzględniają dla potrzeb ustalenia bilansu alkoholu ilości, które nie są przeznaczone do destylacji (wycofanie pod kontrolą), ani ilości, które przeznaczone są na wytworzenie produktów innych niż alkohol o przeznaczeniu przemysłowym.

Sekcja 8

Destylacja alkoholu spożywczego

Artykuł 26

(skreślony).

Artykuł 27

(skreślony).

Sekcja 9

Destylacja w sytuacji kryzysowej

Artykuł 28

(skreślony).

Artykuł 29

(skreślony).

Artykuł 30

(skreślony).

Artykuł 31

(skreślony).

Sekcja 10

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

Artykuł 32

(skreślony).

Artykuł 33

(skreślony).

Artykuł 34

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Sprawozdawczość, ocena i przepisy ogólne

Artykuł 35

Sprawozdawczość i ocena

1. Co roku do dnia 1 marca państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania, w poprzednim roku budżetowym, środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział II sekcja 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (²¹).

W sprawozdaniach tych wymienia się i opisuje środki, względem których przyznano pomoc unijną w ramach programów wsparcia.

Państwa członkowskie przekazują sprawozdania Komisji w formie określonej w załączniku V i VI do niniejszego rozporządzenia. Informacje zawarte w odpowiednich tabelach dotyczą, w odniesieniu do każdego roku, środków programu wsparcia. Są to:

a) zestawienie wydatków, w podziale na lata finansowe, już poniesionych w okresie programowania, które w żadnym przypadku nie mogą przekraczać limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

b) prognozy na kolejne lata finansowe do końca przewidywanego okresu wdrażania programu wsparcia, w ramach limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz zgodnie z najbardziej aktualnym dokumentem przekazanym zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia.

2. W tym samym powiadomieniu państwa członkowskie przedstawiają, w formie określonej w załączniku VII, dane techniczne związane z wdrażaniem środków w ramach programu wsparcia. Państwa członkowskie przedstawiają szczegóły dotyczące wdrożenia środka wsparcia działań promocyjnych w formie określonej w załączniku VIII.

3. Odniesienia do danego roku budżetowego obejmują wypłaty rzeczywiście dokonane przez państwa członkowskie między dniem 16 października a 15 października następnego roku.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2014 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2017 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji oceny w formie określonej w załączniku V i VI. Dodatkowo do wniosków dołącza się następujące pozycje:

– C1: Ocena kosztów i korzyści programu wsparcia;

– C2: Sposoby zwiększenia efektywności programu wsparcia.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu przestrzegania przepisów ustanowionych w art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 lit. d). Informacje przekazywane są w formie określonej w załącznikach VIIIa i VIIIb.

6. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o przeniesieniu – w odniesieniu do 2014 r. oraz począwszy od 2015 r. – całej kwoty udostępnianej na programy wsparcia ze swojej koperty krajowej w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich systemu płatności jednolitej, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, nie mają obowiązku przedkładania formularzy określonych w załącznikach V–VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

7. Państwa członkowskie dokumentują szczegóły wszystkich programów wsparcia, zmienionych lub niezmienionych, a także szczegóły wszystkich środków wykonanych w ramach programów.

Artykuł 36

Wyłączenie

Wsparcia finansowego w ramach krajowych programów wsparcia nie można przekazywać na rzecz producentów, których dotyczą nielegalne nasadzenia, o których mowa w art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 ani szkółek szczepów, o których mowa w art. 60 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 37

Opóźnienie w wypłatach dla beneficjentów

Dla każdego środka z wyjątkiem art. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie:

a) ustalają termin składania wniosków;

b) po dniu złożenia ważnego i kompletnego wniosku dokonują wypłaty na rzecz beneficjentów w ciągu:

(i) siedmiu miesięcy w przypadku działań, które mogą zostać wykonane i skontrolowane w ciągu jednego roku;

(ii) rozsądnego okresu ustalanego przez państwo członkowskie, o którym informuje ono Komisję w odpowiednich częściach załącznika I, w przypadku działań, które nie mogą zostać zakończone i skontrolowane w ciągu jednego roku.

Artykuł 37a

Powiadomienia dotyczące pomocy państwa

1. Niezależnie od art. 5 ust. 8, art. 16 akapit trzeci i art. 20 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, jeśli państwa członkowskie przyznają pomoc państwa zgodnie z art. 103n ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (²²), powiadamiają Komisję o:

a) w stosownych przypadkach, wykazie środków pomocy już zatwierdzonych na mocy art. 87, 88 i 89 Traktatu, które mają być wykorzystane do realizacji programów lub podają powód, dla którego przedmiotowa pomoc krajowa została zwolniona z jakichkolwiek zobowiązań dotyczących powiadamiania;

b) w pozostałych przypadkach, o elementach, które są potrzebne do dokonania oceny zgodności z zasadami konkurencji.

2. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. a), państwa członkowskie wypełniają tabelę 1 w załączniku VIIIc:

a) wskazując, czy pomoc będzie przyznawana na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007 (²³) w odniesieniu do pomocy de minimis dla produkcji podstawowej w sektorze produkcji rolnej, czy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 (²⁴) dla przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rolnych; lub

b) podając numer rejestracji i odesłanie do rozporządzenia Komisji o wyłączeniu przyjętego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 994/98 (²⁵), na mocy którego środek został wprowadzony; lub

c) podając numer sprawy i numer referencyjny, pod którym środek został uznany przez Komisję za zgodny z Traktatem.

3. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. b), państwa członkowskie przekazują Komisji:

a) tabelę 2 z załącznika VIIIc dla każdego ze środków, o których mowa w art. 103p, 103t i 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla których przyznawana jest pomoc krajowa;

b) tabelę 3 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „promocja na rynkach krajów trzecich”, o którym mowa w art. 103p rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

c) tabelę 4 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „ubezpieczenie zbiorów”, o którym mowa w art. 103t rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

d) tabelę 5 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „inwestycje”, o którym mowa w art. 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Elementy podane w formie którejkolwiek z tabel załącznika VIIIc muszą być ważne w ciągu całego cyklu życia programu, bez uszczerbku dla jakichkolwiek późniejszych zmian tych programów.

5. Niezależnie od przepisów art. 103n ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i bez uszczerbku dla art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przyznając pomoc krajową, zmieniają swój przyszły program wsparcia, wypełniając odpowiednie tabele załącznika VIIIb najpóźniej do dnia 15 października 2009 r. Artykuł 103k ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ma zastosowanie do tych zmian.

Artykuł 37b

Informacje dotyczące zaliczek

1. W przypadku gdy zaliczki przyznaje się zgodnie z art. 5 ust. 7, art. 5e, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2, art. 20a ust. 4 i art. 24 ust. 3, beneficjenci powinni przedstawić corocznie agencjom płatniczym, w odniesieniu do każdego projektu, następujące informacje:

a) zestawienia kosztów uzasadniające, z podziałem na każde działanie, stosowanie zaliczek do dnia 15 października; oraz

b) potwierdzenie, z podziałem na każde działanie, salda niewykorzystanych zaliczek pozostających na dzień 15 października.

Państwa członkowskie określają w swoich przepisach krajowych datę przekazania tych informacji, aby mogły być one uwzględnione w bieżących rocznych sprawozdaniach finansowych agencji płatniczych, o których mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 885/2006, w terminie określonym w art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

2. Ustępu 1 nie stosuje się w odniesieniu do rocznych sprawozdań finansowych za 2013 r., z wyjątkiem przypadku gdy płatności zaliczkowe wynoszące ponad 20 % do 50 % pomocy publicznej związanej z inwestycjami są przyznawane zgodnie z art. 19 ust. 2 akapit drugi.

3. Do celów art. 18 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2012 dowód ostatecznego nabycia praw, który należy przedstawić, powinno stanowić ostatnie roczne zestawienie kosztów oraz potwierdzenie salda rocznego, o którym mowa w ust. 1.

W odniesieniu do zaliczek udzielonych na podstawie art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2 i art. 20a ust. 4 niniejszego rozporządzenia, ostatnie zestawienie kosztów i potwierdzenie salda rocznego, o których mowa w ust. 1 i 2, są przedstawiane do końca drugiego roku budżetowego po ich płatności.

TYTUŁ III

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Uzgodnienia w zakresie cen wejścia dla soku winogronowego i moszczu

Artykuł 38

Definicja

Dla celów niniejszego tytułu „partia towaru” oznacza ilość produktu przesłanego przez jednego nadawcę do jednego odbiorcy, przekazaną w ramach jednej deklaracji celnej z przeznaczeniem do zwolnienia do swobodnego obrotu. Każda deklaracja może obejmować towary jednego i tego samego pochodzenia, zgodnie z definicją w art. 23 i 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (²⁶), posiadające ten sam kod Nomenklatury Scalonej.

Artykuł 39

Weryfikacja partii towaru

1. Dla produktów posiadających kody CN 2009 61, 2009 69 i 2204 30, wymienionych w załączniku I, część trzecia, sekcja I, załącznik 2 do Wspólnej Taryfy Celnej i podlegających uzgodnieniom w zakresie cen wejścia, rzeczywista wartość celna jest weryfikowana poprzez sprawdzenie każdej partii towaru.

2. Cena wejścia, o której mowa w załączniku 2 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (²⁷), dla produktów wskazanych w ust. 1 określana jest na podstawie wartości celnej.

ROZDZIAŁ II

Świadectwa i sprawozdania analityczne dla wina, soku winogronowego i moszczu w przywozie

Sekcja 1

Zagadnienia ogólne

Artykuł 40

Wymagane dokumenty

Świadectwo i raport analityczny, o których mowa odpowiednio w art. 82 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stanowią jeden dokument:

a) „świadectwo” jest sporządzane przez organ kraju trzeciego, z którego pochodzi produkt;

b) „raport analityczny” jest sporządzany przez urzędowe laboratorium uznane przez kraj trzeci, z którego pochodzi produkt.

Artykuł 41

Treść raportu analitycznego

Raport analityczny zawiera następujące informacje:

a) w przypadku win oraz moszczu winogronowego w trakcie fermentacji:

(i) całkowite objętościowe stężenie alkoholu;

(ii) rzeczywiste objętościowe stężenie alkoholu;

b) w przypadku moszczu winogronowego i soku winogronowego - gęstość;

c) w przypadku win, moszczu winogronowego i soku winogronowego:

(i) suchy wyciąg ogółem;

(ii) kwasowość ogółem;

(iii) zawartość kwasu lotnego;

(iv) zawartość kwasu cytrynowego;

(v) zawartość dwutlenku siarki;

(vi) (skreślony).

Artykuł 42

Wyłączenia

1. Okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku produktów pochodzących z krajów trzecich i przywożonych z tych krajów w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej pięć litrów, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe, jeżeli całkowita transportowana ilość, składająca się lub nieskładająca się z oddzielnych przesyłek, nie przekracza 100 litrów.

2. Jeżeli produkty nie spełniają warunków określonych w ust. 1, okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku:

a) wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego zawartego w bagażu osobistym podróżnych w rozumieniu art. 45 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (²⁸) w ilości do 30 litrów na jednego podróżnego;

b) wina wysyłanego w partiach przez osobę prywatną do innej osoby prywatnej, w rozumieniu art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 918/83 w ilości do 30 litrów w odniesieniu do jednej partii;

c) wina i soku winogronowego stanowiących mienie osobiste osób prywatnych przenoszących swoje miejsce zamieszkania z kraju trzeciego do Wspólnoty w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (EWG) nr 918/83;

d) wina i soku winogronowego z przeznaczeniem na targi zgodnie z definicją podaną w art. 95 rozporządzenia (EWG) nr 918/83, pod warunkiem, że dane produkty są umieszczone w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej dwa litry, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe;

e) ilości wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego w innych pojemnikach, przywożonych w celu prowadzenia doświadczeń naukowych i technicznych, w ilości do 100 litrów;

f) win i soku winogronowego przywożonego zgodnie z przepisami Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub innych konwencji konsularnych bądź Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

g) win i soku winogronowego przechowywanych na pokładach statków i samolotów wykorzystywanych w transporcie międzynarodowym;

h) win i soku winogronowego pochodzących ze Wspólnoty Europejskiej i butelkowanych we Wspólnocie Europejskiej, wywożonych do kraju trzeciego i zwracanych na terytorium obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczonych do swobodnego obrotu.

Sekcja 2

Wymogi, których spełnienie jest wymagane, oraz szczegółowe zasady sporządzania i wykorzystywania świadectwa i raportu analitycznego w przywozie wina, soku winogronowego i moszczu winogronowego

Artykuł 43

Dokument V I 1

1. Świadectwo oraz raport analityczny dla każdej partii towaru przeznaczonej do przywozu do Wspólnoty są sporządzane na jednym dokumencie V I 1.

Dokument, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest sporządzany na formularzu V I 1 odpowiadającym wzorowi określonemu w załączniku IX. Jest on podpisywany przez urzędnika organu urzędowego oraz przez urzędnika uznanego laboratorium, zgodnie z art. 48.

2. W przypadku, gdy produkt nie jest przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, wypełnianie sekcji formularza V I 1 dotyczącej raportu analitycznego nie jest wymagane.

W przypadku win umieszczonych w oznakowanych pojemnikach o pojemności nie większej niż 60 litrów, zamkniętych przy pomocy jednorazowego zamknięcia, oraz zakładając, że wino to pochodzi z kraju wymienionego w załączniku XII część A, który przedstawił specjalne gwarancje zaakceptowane przez Komisję, sekcję formularza V I 1 dotyczącą raportu analitycznego należy wypełnić tylko w zakresie:

a) rzeczywistego objętościowego stężenia alkoholu,

b) kwasowości ogółem,

c) zawartości dwutlenku siarki ogółem.

Artykuł 44

Opis dokumentów

1. Formularze V I 1 składają się z oryginału wypełnionego pismem odręcznym lub maszynowym oraz z równocześnie tworzonej kopii, w tej kolejności.

2. Formularz V I 2 to wyciąg sporządzony zgodnie ze wzorem określonym w załączniku X, zawierający dane pojawiające się w dokumencie V I 1 lub innym wyciągu V I 2, podstemplowany przez urząd celny państwa Wspólnoty. Formularze V I 2 składają się z oryginału i dwóch kopii, w tej kolejności.

3. Dokumenty V I 1 oraz wyciągi V I 2 powinny spełniać warunki techniczne określone w załączniku XI.

4. Do produktu dołącza się zarówno oryginał, jak i kopię. Formularze V I 1 i V I 2 muszą być wypełnione pismem maszynowym lub odręcznym bądź przy pomocy równoważnych środków technicznych uznanych przez organ urzędowy. Formularze wypełnione odręcznie powinny być wypełniane tuszem, literami drukowanymi. Nie zezwala się na wycieranie ani nadpisywanie. Ewentualnych zmian dokonuje się, wykreślając niepoprawne dane oraz, w stosownych przypadkach, dodając wymagane dane. Wszelkie zmiany dokonane w ten sposób muszą być zatwierdzone przez ich autora i podstemplowane, zależnie od przypadku, przez agencję urzędową, laboratorium lub organy celne.

5. Na dokumentach V I 1 oraz wyciągach V I 2 powinien figurować numer seryjny nadany, w przypadku dokumentów V I 1, przez agencję urzędową, której urzędnik podpisuje świadectwo, a w przypadku wyciągów V I 2, przez urząd celny, który opatruje je stemplem zgodnie z art. 47 ust. 2 i 3.

6. Bez uszczerbku dla ust. 2, 3, 4 i 5 wystawianie i stosowanie dokumentów V I 1 i V I 2 może odbywać się przy pomocy skomputeryzowanych systemów zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi przez właściwe organy państw członkowskich. Treść elektronicznych dokumentów V I 1 i V I 2 musi być identyczna z treścią ich wersji papierowych.

Artykuł 45

Procedura uproszczona

1. Dokumenty V I 1 sporządzone przez producentów wina w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B, które przedstawiły szczególne gwarancje zaakceptowane przez Wspólnotę, uznawane są za świadectwa lub raporty analityczne sporządzone przez urzędy i laboratoria uwzględnione w wykazie ustanowionym w art. 48, pod warunkiem że producenci otrzymali indywidualne zatwierdzenie od właściwych organów tych państw trzecich i podlegają kontroli tych ostatnich.

2. Zatwierdzeni producenci, o których mowa w ust. 1, wykorzystują formularze V I 1, podając w rubryce 9 nazwę i adres urzędowej agencji kraju trzeciego, która ich zatwierdziła. Producenci wypełniają formularz, dodatkowo podając:

a) w rubryce 1, swoje nazwy i adresy oraz numery rejestracyjne w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B;

b) w rubryce 10 przynajmniej dane przewidziane w art. 43 ust. 2.

Producenci składają podpis w przewidzianym do tego celu miejscu w rubrykach 9 i 10, wykreślając uprzednio słowa „nazwisko i tytuł urzędnika”.

Nie wymagane są stemple, nazwa ani adres laboratorium.

Artykuł 45a

Dokument elektroniczny

1. Dokumenty V I 1 sporządzone zgodnie z art. 43 i 45 można zastąpić dokumentami elektronicznymi, jeśli chodzi o przywóz do Unii produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich, które posiadają system kontroli uznany przez Unię za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów w prawodawstwie unijnym.

System kontroli w państwie trzecim może zostać uznany za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów przez Unię, jeżeli spełnia co najmniej następujące warunki:

a) zapewnia wystarczające gwarancje co do charakteru, pochodzenia oraz identyfikowalności produktów sektora wina wyprodukowanych lub będących przedmiotem obrotu na terytorium danego państwa trzeciego;

b) gwarantuje dostęp do danych znajdujących się w wykorzystywanym systemie elektronicznym, w szczególności w zakresie rejestracji i identyfikacji podmiotów gospodarczych, organów kontroli i laboratoriów analizy;

c) gwarantuje możliwość sprawdzenia danych, o których mowa w lit. b), w ramach wzajemnej współpracy administracyjnej.

Państwa trzecie, w których obowiązuje system kontroli uznany przez Unię za równoważny zgodnie z akapitem drugim, zostają włączone do wykazu znajdującego się w części C załącznika XII.

2. Dokument elektroniczny, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej informacje konieczne do sporządzenia dokumentu V I 1.

Niepowtarzalny numer ewidencyjny zostaje przydzielony dokumentowi elektronicznemu przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub pod ich nadzorem. Numer ten jest zawarty w dokumentach handlowych wymaganych przy przywozie na terytorium Unii.

3. Dostępu do elektronicznego dokumentu lub danych niezbędnych do jego sporządzenia udziela się na każde żądanie właściwych organów państwa członkowskiego przeznaczenia.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być wymagane w formie papierowej, w której przedstawia się je w formie elementów danych wyrażonych w ten sam sposób jak w elektronicznym dokumencie administracyjnym.

Artykuł 46

Odstępstwa

Stosowanie art. 43 ust. 2 i art. 45 niniejszego rozporządzenia może zostać zawieszone, jeżeli zostanie stwierdzone, że produkty, do których stosuje się te środki, były przedmiotem fałszerstwa mogącego powodować ryzyko dla konsumentów lub praktyk enologicznych innych niż te, o których mowa w art. 82 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 47

Zastosowanie

1. Oryginał oraz kopię dokumentów V I 1 lub wyciągów V I 2 przekazuje się do właściwych organów w państwie członkowskim, po zakończeniu formalności celnych, w którym to państwie formalności celne wymagane do skierowania partii produktu do wolnego obrotu zostały przeprowadzone.

Tam, gdzie to konieczne, organy władz potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2. Zwracają one oryginał zainteresowanej osobie, a kopię przechowują przez okres przynajmniej pięciu lat.

2. W przypadku, gdy partia towaru ma być uznana za pełną przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, nowy nadawca przekazuje organom celnym kontrolującym partię dokument V I 1 lub wyciąg V I 2 dotyczący tej partii, a także, o ile ma to zastosowanie, sukcesywnie wypełniany formularz V I 2.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 są zgodne z danymi wpisanymi w formularzu V I 2 lub czy dane wpisane w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi wpisanymi w sukcesywnie wypełnionym formularzu V I 2, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają dokument lub poprzedni wyciąg. Zwracają one wyciąg oraz oryginał dokumentu V I 1 lub poprzedni wyciąg V I 2 nowemu nadawcy i przechowują kopię dokumentu lub poprzedni wyciąg przez okres przynajmniej pięciu lat.

Jednakże wypełnienie formularza V I 2 nie jest konieczne, jeżeli partia produktów jest powrotnie wywożona do kraju trzeciego.

3. Jeżeli partia towaru jest rozdzielona przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, zainteresowana strona przekazuje organom celnym kontrolującym daną partię oryginał oraz kopię dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2 dotyczącego dzielonej partii k, wraz z formularzem V I 2 i dwiema kopiami sukcesywnie wypełnionymi dla każdej z nowych przesyłek.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 lub w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi w formularzu V I 2 sukcesywnie wypełnionym dla każdej z nowych przesyłek, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2, na którym się on opierał. Zwracają one wyciąg V I 2 wraz z dokumentem V I 1 lub uprzednio wypełnionym wyciągiem V I 2 osobie zainteresowanej i przechowują kopię każdego z tych dokumentów przez okres przynajmniej pięciu lat.

Artykuł 48

Wykaz właściwych organów

1. Komisja sporządza i aktualizuje wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów oraz producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentu V I 1, na podstawie powiadomień właściwych organów z krajów trzecich. Komisja publikuje nazwy i adresy tych agencji i laboratoriów w Internecie.

2. Powiadomienia przekazywane przez właściwe organy z krajów trzecich, o których mowa w ust. 1, zawierają:

a) nazwy i adresy agencji urzędowych i laboratoriów zatwierdzonych lub wyznaczonych w celu sporządzania dokumentów V I 1;

b) nazwy, adresy i oficjalne numery rejestracyjne producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentów V I 1.

Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje jedynie agencje i laboratoria wskazane w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. a), które zostały upoważnione przez właściwe organy zainteresowanego kraju trzeciego do przekazania Komisji oraz państwom członkowskim, na żądanie, wszelkich informacji wymaganych do oceny danych zawartych w dokumencie.

3. Wykazy są aktualizowane, w szczególności w celu uwzględnienia zmian adresów i/lub nazw agencji lub laboratoriów.

Artykuł 49

Przywóz pośredni

W przypadkach, gdy wino jest przedmiotem wywozu z kraju trzeciego, na którego terytorium zostało wytworzone (dalej zwanego „krajem pochodzenia”), do innego kraju trzeciego (dalej zwanego „krajem wywożącym”), z którego jest następnie wywożone do Wspólnoty, właściwe organy kraju wywożącego mogą sporządzić dokument V I 1 dla odnośnego wina na podstawie dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika sporządzonego przez właściwe organy kraju pochodzenia, bez konieczności dokonywania dalszych analiz wina, jeżeli wino to:

a) zostało już zabutelkowane i opatrzone etykietami w kraju pochodzenia i pozostaje w takiej postaci; lub

b) jest eksportowane luzem z kraju pochodzenia i butelkowane oraz opatrywane etykietami w państwie wywożącym bez żadnego dodatkowego przetwarzania.

Właściwy organ kraju wywożącego poświadcza na dokumencie V I 1, że wino, o którym mowa, jest winem, do którego odnosi się pierwszy akapit i że spełnia ono warunki w nim określone.

Do dokumentu V I 1 kraju wywożącego dołącza się oryginał lub poświadczoną kopię dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika z kraju pochodzenia.

Jedynymi krajami pochodzenia dla celów niniejszego artykułu są kraje umieszczone w publikowanym zgodnie z art. 48 ust. 1 wykazie agencji i laboratoriów wyznaczanych przez kraje trzecie do wypełniania dokumentów, które muszą towarzyszyć każdej partii przywożonego wina.

Artykuł 50

Szczególne zasady dotyczące określonych win

1. W przypadku win likierowych oraz win wzmocnionych do destylacji, dokumenty V I 1 są uznawane za ważne jedynie w przypadku, gdy agencja urzędowa, o której mowa w art. 48, umieściła w rubryce 14 następujący zapis:

„poświadczono, że alkohol dodany do niniejszego wina jest alkoholem winnym”.

Zapisowi towarzyszyć powinny następujące informacje:

a) pełna nazwa i adres agencji wystawiającej;

b) podpis urzędnika agencji;

c) pieczęć agencji.

2. Dokument V I 1 może być wykorzystany jako dokument poświadczający, że wino przywiezione posiada oznaczenie geograficzne zgodne z porozumieniem w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie oznaczeń geograficznych lub porozumieniem w sprawie uznawania i ochrony oznaczeń geograficznych między Wspólnotą Europejską a krajem trzecim, z którego pochodzi wino.

W takim przypadku w rubryce 14 wpisuje się, co następuje:

„poświadczono, że wino objęte niniejszym dokumentem zostało wytworzone w regionie uprawy winorośli ... i otrzymało oznaczenie geograficzne wskazane w rubryce 6 zgodnie z przepisami kraju pochodzenia”.

Zapisowi towarzyszyć powinny informacje przewidziane w ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 51

Zgodność przywożonych win

Jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego powezmą podejrzenie, że produkt pochodzący z kraju trzeciego nie spełnia wymogów art. 82 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bezzwłocznie informują o tym Komisję.

ROZDZIAŁ III

Przepisy szczegółowe w sprawie wywozu

Artykuł 52

Powiadomienie organów urzędowych

1. Państwa członkowskie przesyłają do Komisji wykaz organów urzędowych lub urzędowo uznanych, co do których proponują, że organy te powinny wydawać atesty potwierdzające, że dane wino spełnia warunki dostępu do ulg przewidzianych w porozumieniach z krajami trzecimi.

2. Komisja działa w imieniu Wspólnoty, sporządzając oraz wymieniając, wraz z zainteresowanym krajem trzecim, wykaz organów urzędowych upoważnionych do wystawiania atestów, o których mowa w ust. 1, oraz stosowne zaświadczenie wydawane przez zainteresowany kraj trzeci.

3. Komisja sporządza wykaz przewidziany w ust. 2 i okresowo go uaktualnia.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia przejściowe

Artykuł 53

Zgodność dokumentów V I 1 i V I 2

Dokumenty VI1 i V I 2, które były zgodne z przepisami mającymi zastosowanie w momencie, gdy zostały wprowadzone do obiegu, lecz które już nie są zgodne z tymi przepisami od dnia, od którego stosuje się niniejsze rozporządzenie, mogą być nadal wykorzystywane do dnia 31 grudnia 2008 r.

Artykuł 54

Zwolnienie zabezpieczeń

Na wniosek stron zainteresowanych zabezpieczenia złożone na potrzeby wystawienia pozwoleń na przywóz i wywóz są zwalniane od dnia 1 sierpnia 2008 r., jeżeli ważność pozwoleń nie wygasła przed tym dniem.

TYTUŁ IV

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 55

Kary w przypadku nieprzestrzegania obowiązku karczowania

1. Kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

Bez uszczerbku dla ewentualnych wcześniejszych kar nałożonych przez państwa członkowskie, państwa członkowskie ustalają kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na podstawie następujących zasad:

a) podstawowa nakładana kara wynosi przynajmniej 12 000 EUR/ha,

b) państwa członkowskie mogą zwiększyć karę w oparciu o wartość handlową win wytwarzanych w odnośnych winnicach.

2. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 85 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) za nielegalne nasadzenia istniejące w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2009 r.;

b) za nielegalne nasadzenia od momentu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy ze skutkiem na dzień danego nasadzenia.

Kara nakładana jest ponownie co 12 miesięcy, licząc od tych dat i aż do wypełnienia obowiązku karczowania, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, po raz pierwszy w dniu 1 lipca 2010 r. za nieprzestrzeganie obowiązku karczowania, a następnie co 12 miesięcy aż do wypełnienia obowiązku zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 56

Kary w przypadku nieprzestrzegania zakazu obrotu

1. Kary, o których mowa w art. 87 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

2. Kary, o których mowa w ust. 1, są nakładane, jeżeli producent posiada winnicę o powierzchni ponad 0,1 ha oraz, zależnie od danego przypadku:

a) nie przedkłada umowy o destylację w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit drugi lub umowy te nie obejmują całej rozpatrywanej produkcji, zadeklarowanej w deklaracji zbiorów lub produkcji; lub

b) nie informuje właściwego organu o planowanych zielonych zbiorach w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit trzeci lub nie przeprowadza zielonych zbiorów w sposób zadowalający.

3. Państwa członkowskie nakładają kary, o których mowa w ust. 1:

a) w przypadku nieprzedłożenia umowy o destylację – jeden miesiąc po upływie terminu określonego w art. 57 ust. 1 akapit drugi;

b) w przypadku nieprzestrzegania zasad dotyczących zielonych zbiorów – w dniu 1 września danego roku kalendarzowego.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 57

Brak wprowadzenia do obrotu lub destylacja

1. W przypadku art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, winogrona lub produkty wytworzone z winogron mogą być przeznaczone jedynie do następujących celów:

a) destylacja na wyłączny koszt producenta;

b) zielone zbiory zgodnie z definicją podaną w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przeprowadzone na koszt danego producenta;

c) spożycie własne – ta możliwość jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 ha.

W przypadku destylacji przewidzianej w ust. 1 lit. a):

- producenci przedkładają umowę o destylację przewidzianą w art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do końca roku winiarskiego, w którym wytworzone były produkty;

- produkty wytworzone przed uregulowaniem sytuacji prawnej winnicy zgodnie z art. 86 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 podlegają obowiązkowi destylacji.

W przypadku zielonych zbiorów przewidzianych w ust. 1 lit. b) producenci z wyprzedzeniem informują właściwy organ o swoim zamiarze przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b). Państwa członkowskie kontrolują zielone zbiory zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, w celu ułatwienia kontroli, państwa członkowskie mogą przewidzieć nałożenie na producentów obowiązku informowania właściwego organu państwa członkowskiego przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) o tym, którą z możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) niniejszego artykułu mają zamiar wybrać.

Państwa członkowskie mogą także ograniczyć wybór producentów tylko do jednej lub dwóch możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c).

3. W przypadku, gdy dany producent posiada winnice, z których produkty mogą być wprowadzane do obrotu, właściwe organy odpowiedzialne są za zapewnienie, aby produkty pochodzące z nielegalnych nasadzeń nie były dodawane do wprowadzanych do obrotu produktów z innych winnic.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji

1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 marca każdego roku o obszarach, w odniesieniu do których zapłacono karę, oraz o wysokości kary rzeczywiście nałożonej, w formie określonej w tabeli 1 załącznika XIII. Ponadto państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim prawodawstwie dotyczącym tych kar.

Taki obowiązek przestaje mieć zastosowanie w odniesieniu do tych państw członkowskich, w których wykarczowano już wszystkie nielegalne nasadzenia.

2. Z wyjątkiem przypadków wskazanych w odpowiednich tabelach załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, informacje przekazywane zgodnie z art. 85c ust. 3, art. 188a ust. 1 i art. 188a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczą poprzedniego roku winiarskiego.

Coroczne informacje przekazywane są w formach określonych w tabelach 3 i 7 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przy przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 59

Zmniejszenia nakładane na państwa członkowskie

W przypadku, gdy państwa członkowskie nie przekazują żadnych tabel w odpowiednich terminach, z wyjątkiem tabeli 2, o której mowa w art. 58, w formie określonej w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia, zawierającej informacje określone w art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, odpowiednio wypełnione, alokacja środków wsparcia, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dla tych krajów może zostać zmniejszona zgodnie z art. 89 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Komisja może zadecydować, zależnie od zakresu niewypełniania obowiązków, o odebraniu kwoty wynoszącej do 1 % alokacji środków wsparcia dla danego państwa członkowskiego za każdy miesiąc opóźnienia, począwszy od rozpoczęcia roku winiarskiego następującego po roku, w którym należało przekazać informacje.

ROZDZIAŁ II

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

Artykuł 60

Prawa do nowego sadzenia

1. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia dla obszarów przeznaczonych do nowego obsadzania w ramach środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym przyjętych w ramach prawodawstwa krajowego, państwa te zapewniają, aby prawa te nie były przyznawane dla obszaru większego, pod względem czystego zbioru, niż 105 % obszaru obsadzonego winoroślą, który był objęty środkami konsolidacji gruntów lub środkami dotyczącymi obowiązkowych zakupów w interesie publicznym.

2. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów nie mogą być wprowadzane na rynek przez cały okres prowadzenia prac doświadczalnych.

3. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów, winogrona z takich winorośli nie mogą być zbierane, a w przypadku ich zbierania powinny być one niszczone przez cały okres produkcji szkółek szczepów.

4. Prawa do nowego sadzenia przyznane zgodnie z ust. 2 i 3 stosują się jedynie, odpowiednio, w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów.

Po upływie okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym:

a) producent korzysta z praw do ponownego sadzenia lub praw do sadzenia przyznanych z rezerwy, wskutek czego na danym obszarze możliwa jest produkcja wina, które ma być wprowadzane na rynek;

b) albo winorośl zasadzona na takich obszarach jest karczowana; koszty takiego karczowania ponosi dany producent; do zakończenia karczowania danego obszaru, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów mogą być wprowadzane do obrotu tylko dla celów destylacji, na koszt producenta; produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

5. Prawa do nowego sadzenia oraz wszelkie warunki dotyczące użytkowania takich praw lub obszarów obsadzonych zgodnie z nimi, przyznane przed dniem 1 sierpnia 2000 r. w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne lub szkółki szczepów, mają nadal zastosowanie odpowiednio w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów. Przepisy ust. 4 akapit drugi stosują się do takich obszarów odpowiednio po zakończeniu okresu prowadzenia prac doświadczalnych lub okresu produkcji szkółek szczepów.

6. W przypadku art. 91 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, celem uniknięcia nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych, zamiast przyznawać prawa do nowego sadzenia państwo członkowskie może postanowić, że obszary, z których wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do konsumpcji własnej plantatora, nie podlegają wymogowi karczowania ustanowionemu w art. 85 ust. 1 tegoż rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą to uczynić jedynie pod warunkiem, że:

a) obszar dla jednego plantatora nie przekracza maksymalnej powierzchni określonej przez to państwo członkowskie, która w każdym razie nie może być większa niż 0,1 ha; oraz

b) dany plantator nie prowadzi produkcji wina do celów handlowych.

7. Zakazane jest wprowadzanie na rynek wina lub produktów winiarskich pochodzących z obszarów, o których mowa w ust. 6. Państwa członkowskie stosują odpowiedni system monitorowania tego zakazu. W razie wykrycia naruszenia tego zakazu, oprócz ewentualnych kar nałożonych przez państwo członkowskie dodatkowo stosuje się ust. 4 akapit drugi lit. b). Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Artykuł 61

Obowiązki państw członkowskich w zakresie powiadamiania o prawach do nowego sadzenia

Do dnia 1 marca 2016 r. państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) całkowita powierzchnia obszarów, dla których przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1, 2 i 3; oraz

b) całkowita powierzchnia obszarów, dla których łącznie przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 85h rozporządzenia (WE) nr 1234/2007; w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z odstępstwa przewidzianego w art. 60 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, przekazuje ono informacje o szacunkowej powierzchni danego obszaru, oparte na wynikach przeprowadzonego monitoringu.

Informacje te przekazywane są w formie określonej w tabeli 8 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 62

Karczowanie nie dające prawa do ponownego sadzenia

Jeżeli obszar został wykarczowany zgodnie z art. 24 ust. 4, art. 85 ust. 1 lub art. 86 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 bądź art. 60 ust. 4 akapit drugi lit. b) niniejszego rozporządzenia, prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane. Ponadto prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane w przypadku karczowania:

a) dowolnego obszaru obsadzonego winoroślą w ramach wdrażania środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowego zakupu w interesie publicznym, w przypadku którego przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b) obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne w zakresie uprawy winorośli w okresie prowadzenia tych prac;

c) obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów w okresie produkcji szkółek szczepów;

d) obszarów przeznaczonych wyłącznie na własne cele konsumpcyjne plantatora; lub

e) obszarów, w przypadku których przyznawana jest premia za karczowanie zgodnie z art. 92 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 63

Przewidywane prawa do ponownego sadzenia

1. Zgodnie z art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą przyznawać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiążą się do wykarczowania obszaru obsadzonego winoroślą przed końcem trzeciego roku winiarskiego od obsadzenia tego obszaru. Można to uczynić jedynie wtedy, gdy producent ten może wykazać, że nie posiada praw do sadzenia lub posiada niewystarczające prawa do sadzenia, z których mógłby skorzystać, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą. Państwo członkowskie nie przyznaje producentowi więcej praw niż jest to niezbędne, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą, biorąc pod uwagę wszelkie prawa znajdujące się już w posiadaniu tego producenta. Producent wskazuje konkretny obszar przeznaczony do wykarczowania.

2. Przy podejmowaniu zobowiązania, o którym mowa w ust. 1, producent składa zabezpieczenie. Zobowiązanie do wykarczowania rozpatrywanego obszaru stanowi „zobowiązanie pierwotne” w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85. Wysokość zabezpieczenia jest określana przez dane państwo członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów. Zabezpieczenie jest ustanawiane na stosownym poziomie wystarczającym do tego, aby zapobiec niewypełnianiu zobowiązania przez producentów.

3. Do momentu wypełnienia zobowiązania dotyczącego karczowania państwa członkowskie gwarantują, że w dowolnym roku winiarskim nie będzie prowadzona równocześnie produkcja wina do celów handlowych zarówno na obszarze przeznaczonym do wykarczowania, jak i obszarze nowo obsadzonym. Jest to realizowane przez zagwarantowanie, że produkty wytworzone z winogron pochodzących z każdego z tych obszarów będą mogły zostać wprowadzone do obrotu jedynie w celu celów destylacji, na koszt producenta. Produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

4. Jeżeli zobowiązanie do wykarczowania nie zostało wypełnione w ustalonym terminie, obszar, który nie został wykarczowany, jest traktowany jako obszar obsadzony z naruszeniem zakazu przewidzianego w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

5. Państwa członkowskie monitorują obsadzanie i karczowanie rozpatrywanych obszarów.

6. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane w ramach ust. 1 do 5.

Artykuł 64

Przekazywanie praw do ponownego sadzenia

1. W ramach stosowania art. 92 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą stosować równoważny współczynnik redukcji na potrzeby przekazywania praw między gospodarstwami.

2. Państwa członkowskie dokumentują wszelkie przypadki przekazywania praw do ponownego sadzenia między gospodarstwami.

Artykuł 65

Rezerwy praw do sadzenia

1. Państwa członkowskie gwarantują, że przekazywanie praw za pośrednictwem krajowej rezerwy i/lub regionalnych rezerw nie prowadzi do ogólnego zwiększenia potencjału produkcyjnego na ich terytorium. W razie potrzeby państwa członkowskie mogą stosować współczynnik redukcji.

2. Państwo członkowskie powiadamia Komisję o stworzeniu krajowych i/lub regionalnych rezerw praw do sadzenia lub, zależnie od przypadku, o swojej decyzji dalszego niestosowania systemu rezerw.

3. Jeżeli państwo członkowskie decyduje się na niestosowanie systemu rezerw, przekazuje ono Komisji dowód wskazujący na istnienie skutecznego systemu zarządzania prawami do sadzenia na całym swoim terytorium.

4. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki przyznawania praw do sadzenia pochodzących z rezerw, przypadki przekazywania praw do sadzenia z jednej rezerwy do drugiej oraz wszystkie przypadki przydzielania praw do sadzenia do rezerw. Dokumentować należy także wszelkie wypłaty w zamian za przydzielenie praw do rezerwy lub za przyznanie praw z rezerwy.

5. W formie określonej w tabeli 9 do załącznika XIII państwa członkowskie do dnia 1 marca 2016 r. informują Komisję, w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) o prawach do sadzenia przekazanych do rezerwy;

b) o prawach do sadzenia udzielonych z rezerwy, za opłatą lub bez opłaty.

Artykuł 66

Utrzymanie systemu praw do sadzenia

Państwa członkowskie, które chcą utrzymać zakaz sadzenia, o którym mowa w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na swoim terytorium lub jego części po dniu 31 grudnia 2015 r., zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 90 ust. 6 tego rozporządzenia, powiadamiają Komisję o swoim zamiarze do dnia 1 marca 2015 r.

ROZDZIAŁ III

System karczowania

Artykuł 67

(skreślony).

Artykuł 68

(skreślony).

Artykuł 69

(skreślony).

Artykuł 70

(skreślony).

Artykuł 71

(skreślony).

Artykuł 72

(skreślony).

Artykuł 73

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Wykaz i pomiar obszaru obsadzonego

Artykuł 74

Wykaz

Dane podawane w wykazie zgodnie z art. 145 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do dnia 1 marca 2016 r. dotyczą dnia 31 grudnia 2015 r.

Wykaz zawiera informacje określone w tabelach 15 i 16 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 75

Obszar obsadzony

1. Dla celów dotyczących środków przeznaczonych na restrukturyzację i przekształcanie winnic, zielone zbiory i karczowanie, o których mowa w art. 11, 12 i 98 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, obszar obsadzony winoroślą jest zdefiniowany przez obwód zewnętrzny winorośli z dodaniem buforu, którego szerokość odpowiada połowie odległości między rzędami. Obszar obsadzony jest określany zgodnie z art. 30 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (²⁹).

2. W przypadku, gdy dotychczasowe zbiory, o których mowa w art. 101 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, określa się na podstawie obszaru nieodpowiadającemu definicji podanej w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą dokonać ponownego obliczenia zbiorów, dzieląc produkcję danego gospodarstwa lub działki lub kategorii wina przez obszar obsadzony winoroślą, wytwarzający daną ilość wina, zgodnie z definicją podaną w ust. 1.

TYTUŁ V

KONTROLE W SEKTORZE WINA

ROZDZIAŁ I

Zasady kontrolowania

Artykuł 76

Kontrole

Bez uszczerbku dla szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie, w jakim są one niezbędne dla zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia. Powinny być one skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnot.

W szczególności państwa członkowskie gwarantują, że:

a) istnieje możliwość sprawdzenia wszystkich kryteriów kwalifikowalności określonych przez Wspólnotę lub prawodawstwo krajowe bądź krajowe zasady ramowe;

b) właściwe organy odpowiedzialne za prowadzenie kontroli posiadają wystarczającą liczbę odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu do skutecznego prowadzenia kontroli;

c) ustanowione zostały kontrole w celu uniknięcia nieprawidłowego podwójnego finansowania środków wsparcia w ramach niniejszego rozporządzenia oraz innych programów wspólnotowych lub krajowych;

d) kontrole oraz środki są zgodne z charakterem rozpatrywanego środka wsparcia. Państwa członkowskie definiują metody i sposoby weryfikacji oraz wskazują, kto jest poddawany kontrolom;

e) kontrole są prowadzone w sposób systematyczny lub na podstawie pobieranych prób. W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantuja, że pod względem liczby, charakteru i częstotliwości kontrole są reprezentatywne dla całego ich terytorium i odpowiadają, gdzie stosowne, ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia ich do obrotu;

f) działania dopuszczone do finansowania wspólnotowego są rzeczywiste i zgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Artykuł 77

Zasady ogólne

1. Weryfikacja dokonywana jest w drodze kontroli administracyjnych oraz, gdzie stosowne, kontroli na miejscu.

2. Kontrole administracyjne mają charakter systematyczny i obejmują kontrole krzyżowe dotyczące m.in. danych ze Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli, o którym mowa w tytule II rozdział 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003.

3. Z wyjątkiem przypadków, kiedy rozporządzenie (WE) nr 479/2008 lub niniejsze rozporządzenie przewiduje kontrole systematyczne lub kontrole na miejscu, właściwe organy prowadzą kontrole na miejscu, pobierając próbę stanowiącą odpowiedni procent beneficjentów/producentów na podstawie analizy ryzyka, zgodnie z art. 79 niniejszego rozporządzenia.

4. W odniesieniu do środków przewidzianych w art. 16, 17, 18 i 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 próba obejmuje przynajmniej 5 % wniosków o przyznanie pomocy. Próba musi ponadto obejmować przynajmniej 5 % kwoty, na którą opiewa pomoc.

5. Art. 24 ust. 1, 2, 3 i 6 oraz art. 26 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 (³⁰) stosuje się odpowiednio do środków przewidzianych w art. 50 i 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

6. Do kontroli na miejscu, o których mowa w niniejszym artykule, stosuje się art. 26 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

7. We wszystkich stosownych przypadkach państwa członkowskie wykorzystują Zintegrowany System Zarządzania i Kontroli (ZSZiK).

Artykuł 78

Kontrole na miejscu

1. Kontrole na miejscu mają charakter niezapowiedziany. Jednakże można wystosować pismo zapowiadające kontrolę ograniczone ściśle do niezbędnego minimum, o ile nie spowoduje to zagrożenia celu kontroli. Pismo takie można wystosować w wyprzedzeniem nie dłuższym niż 48 godzin z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków lub środków, w przypadku których przewidziano systematyczne kontrole na miejscu.

2. W stosownych przypadkach kontrole na miejscu, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przeprowadzane są w powiązaniu z ewentualnymi innymi kontrolami przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym.

3. Rozpatrywany wniosek lub wnioski o przyznanie pomocy są odrzucane, jeżeli beneficjenci lub ich przedstawiciele uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 79

Dobór próby kontrolnej

1. Próby kontrolne do celów kontroli na miejscu prowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są dobierane przez właściwy organ na podstawie analizy ryzyka oraz, jeżeli kontrole dotyczą w szczególności finansowania wspólnotowego, reprezentatywności złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Skuteczność analizy ryzyka jest oceniana i aktualizowana co roku:

a) poprzez ustalenie istotności każdego czynnika ryzyka;

b) poprzez porównanie wyników próby opartej na analizie ryzyka i próby dobranej losowo, o której mowa w akapicie drugim;

c) poprzez uwzględnienie szczególnej sytuacji w danym państwie członkowskim.

W celu zapewnienia elementu reprezentatywności, państwa członkowskie dobierają losowo od 20 do 25 % minimalnej liczby beneficjentów/producentów, którzy zostaną objęci kontrolą na miejscu.

2. Właściwy organ dokumentuje powody wyboru konkretnych beneficjentów/producentów do kontroli na miejscu. O powodach tych, przed rozpoczęciem kontroli na miejscu, informowany jest inspektor mający przeprowadzić taką kontrolę.

Artykuł 80

Sprawozdanie z kontroli

1. Z każdej kontroli na miejscu sporządza się sprawozdanie, umożliwiające przegląd szczegółów przeprowadzonej kontroli.

W zakresie, w jakim kontrole dotyczą finansowania wspólnotowego, w raporcie wskazuje się w szczególności:

a) programy pomocy i wnioski poddane kontroli;

b) osoby obecne;

c) w stosownych przypadkach obszary rolne poddane kontroli, obszary rolne poddane pomiarowi, wyniki pomiarów dla poszczególnych mierzonych działek oraz zastosowane metody pomiaru;

d) dokonanie weryfikacji, czy dany obszar był właściwie utrzymywany – w przypadku programu karczowania;

e) ilości objęte kontrolą oraz wyniki kontroli;

f) fakt przesłania lub nieprzesłania do beneficjenta/producenta pisma zapowiadającego wizytę oraz, w przypadku przesłania, liczbę pism;

g) wszelkie dalsze podjęte środki kontrolne.

2. W przypadku, gdy w trakcie kontroli na miejscu lub kontroli przeprowadzanej metodą teledetekcji wykryto rozbieżności między informacjami podanymi we wniosku a rzeczywistą sytuacją, plantator otrzymuje kopię sprawozdania z kontroli i ma możliwość podpisania go zanim właściwy organ wyciągnie wnioski z ustaleń w zakresie ewentualnych redukcji lub wyłączeń.

Artykuł 81

Kontrola dotycząca potencjału produkcyjnego oraz działań związanych z restrukturyzacją i przekształcaniem winnic

1. W celu weryfikacji zgodności z przepisami dotyczącymi potencjału produkcyjnego ustanowionymi w sekcji IVa rozdziału III tytułu I części II rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym z przejściowym zakazem nowych nasadzeń ustanowionym w art. 85g ust. 1 tego rozporządzenia, jak również zgodności z przepisami przewidzianymi w art. 103q tego rozporządzenia dotyczącymi działań mających na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic, państwa członkowskie wykorzystują rejestr winnic.

2. Przy przyznawaniu praw do ponownego sadzenia, przewidzianych w art. 85i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dokonuje się systematycznej weryfikacji obszarów przed karczowaniem i po jego zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których ma zostać przyznane prawo do ponownego sadzenia.

Kontrola przed karczowaniem obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy.

Kontrola ta jest przeprowadzana metodą kontroli na miejscu. Jednakże jeżeli państwo członkowskie dysponuje rzetelnym, zaktualizowanym i skomputeryzowanym rejestrem winnic, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed karczowaniem można ograniczyć do 5 % wniosków (w stosunku rocznym) w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku oraz roku następnego.

3. (skreślony).

4. Kontrola, czy karczowanie rzeczywiście miało miejsce, w tym jako operacja z zakresu restrukturyzacji lub przekształcenia winnicy, odbywa się metodą kontroli na miejscu. W przypadku karczowania całej działki winnicy bądź gdy rozdzielczość teledetekcji jest równa lub wyższa niż 1 m², kontrolę można przeprowadzić metodą teledetekcji.

5. (skreślony).

6. Obszary otrzymujące pomoc na działania mające na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic są systematycznie weryfikowane przed przeprowadzeniem tych działań oraz po ich zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których złożono wniosek o przyznanie pomocy.

Kontrola przed przeprowadzeniem działań obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy, obszaru obsadzonego określonego zgodnie z art. 75 oraz wykluczenie przypadku zwykłej odnowy winnic, określonego w art. 6.

Kontrola, o której mowa w akapicie drugim, przeprowadzana jest metodą kontroli na miejscu. Jeżeli jednak państwo członkowskie dysponuje narzędziem graficznym lub równorzędnym narzędziem pozwalającym na pomiar obszaru obsadzonego zgodnie z art. 75 w skomputeryzowanym rejestrze winnic oraz rzetelnymi aktualnymi informacjami dotyczącymi odmian zasadzonej winorośli, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed przeprowadzeniem działań można ograniczyć do 5 % wniosków w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku.

Artykuł 82

Organy kontrolne

1. Jeżeli państwo członkowskie wyznacza kilka właściwych organów do sprawdzenia zgodności z zasadami regulującymi sektor wina, państwo to koordynuje pracę tych organów.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza jeden organ łącznikowy odpowiedzialny za kontrakty z organami łącznikowymi innych państw członkowskich oraz z Komisją. W szczególności organ łącznikowy otrzymuje i przekazuje dalej wnioski o współpracę w celu wdrożenia niniejszego tytułu, a także reprezentuje własne państwo członkowskie wobec innych państw członkowskich lub Komisji.

Artykuł 83

Uprawnienia urzędników kontrolujących

Każde państwo członkowskie podejmuje stosowne środki w celu ułatwienia pracy urzędników swoich właściwych organów. Gwarantuje ono w szczególności, że urzędnicy ci, upoważnieni do wykonywania tych zadań, w stosownych przypadkach łącznie z urzędnikami innych departamentów:

a) posiadają dostęp do winnic, produkcji wina i instalacji służących do przechowywania, instalacji służących do przetwarzania produktów sektora wina oraz pojazdów do transportu tych produktów;

b) posiadają dostęp do pomieszczeń handlowych (lub magazynów) oraz pojazdów dowolnego gospodarstwa służących sprzedaży, wprowadzaniu na rynek lub transportowi produktów sektora wina lub produktów, które mogą być przeznaczone do użytku w sektorze wina;

c) mogą sporządzać wykaz produktów sektora wina i substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów;

d) mogą pobierać próbki produktów sektora wina, substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów oraz produktów przechowywanych w celu sprzedaży, wprowadzenia do obrotu lub transportu;

e) mogą analizować dane księgowe i inne dokumenty użyteczne w trakcie procedur kontrolnych oraz sporządzać z nich kopie lub wyciągi;

f) mogą podejmować odpowiednie środki ochronne w zakresie przygotowywania, przechowywania, transportu, prezentacji i wprowadzenia na rynek produktu sektora wina lub produktu przeznaczonego do wykorzystania w przygotowywaniu takiego produktu, jeżeli istnieje powód, aby sądzić, że wystąpiło poważne naruszenie przepisów wspólnotowych, w szczególności w przypadku nadużyć lub ryzyka dla zdrowia.

ROZDZIAŁ II

Wzajemna pomoc organów kontrolnych

Artykuł 84

Pomoc na żądanie

1. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje czynności kontrolne na swoim terytorium, może zwrócić się o informacje do właściwego organu dowolnego innego państwa członkowskiego, na które czynności te mogą wywierać bezpośredni lub pośredni wpływ. Jeśli taki wniosek jest składany, pomoc powinna być udzielana terminowo.

Komisję powiadamia się za każdym razem, gdy produkt będący przedmiotem kontroli, o których mowa w akapicie pierwszym, pochodzi z kraju trzeciego oraz jeśli wprowadzanie tego produktu na rynek może być przedmiotem szczególnego zainteresowania innych państw członkowskich.

Organ, do którego się zwrócono, przekazuje wszelkie żądane informacje, gdyż umożliwia to organowi wnioskującemu wykonanie swoich obowiązków.

2. Jeśli organ zwracający się sporządza uzasadniony wniosek, organ, do którego się zwrócono, realizuje szczególny nadzór lub kontrole w celu osiągnięcia postawionych celów bądź podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia wykonania takiego nadzoru i takich kontroli.

3. Organ, do którego się zwrócono postępuje tak, jak gdyby działał we własnym imieniu.

4. W porozumieniu z organem, do którego się zwrócono, organ zwracający się może wyznaczyć urzędników:

a) w celu uzyskania, w siedzibie władz administracyjnych podlegających państwu członkowskiemu, w którym ma siedzibę organ, do którego się zwrócono, informacji dotyczących stosowania zasad w sektorze wina lub kontrolowania działań, w tym sporządzania kopii dokumentów transportowych oraz innych dokumentów lub wyciągów z rejestrów,

b) albo którzy będą obecni w trakcie prowadzenia żądanych działań zgodnie z ust. 2, po powiadomieniu organu, do którego się zwrócono we właściwym czasie przed rozpoczęciem tych działań.

Kopie, o których mowa akapicie pierwszym lit. a), można wykonywać jedynie za zgodą organu, do którego się zwrócono.

5. Urzędnicy organu, do którego się zwrócono, pozostają w każdym momencie odpowiedzialni za działania kontrolne.

6. Urzędnicy organu zwracającego się:

a) wystawiają pisemny nakaz wskazujący ich tożsamość i stanowisko;

b) otrzymują, bez uszczerbku dla limitów liczby własnych urzędników prowadzących kontrole, które to limity nałożyło państwo członkowskie organu, do którego się zwrócono:

(i) prawa dostępu określone w art. 83 lit. a) i b);

(ii) prawo do bycia informowanym o wynikach kontroli przeprowadzonych przez urzędników organu, do którego się zwrócono zgodnie z art. 83 lit. c) i e).

c) w trakcie kontroli zachowują się w sposób zgodny z przepisami i zasadami praktyki zawodowej, których przestrzegania oczekuje się od urzędników państwa członkowskiego, a także przestrzegają obowiązku zachowania tajemnicy służbowej.

7. Wnioski, o których mowa w niniejszym artykule, są przekazywane do organu, do którego się zwrócono w danym państwie członkowskim, za pośrednictwem organu łącznikowego tegoż państwa członkowskiego. Tę samą procedurę stosuje się do:

a) odpowiedzi na takie wnioski;

b) powiadomień dotyczących stosowania ust. 2 i 4.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego, oraz w imię szybszej i sprawniejszej współpracy między państwami członkowskimi, państwa członkowskie mogą pozwolić właściwemu organowi na:

a) zwrócenie się z wnioskiem lub powiadomieniem bezpośrednio do właściwego organu innego państwa członkowskiego;

b) bezpośrednie odpowiadanie na wnioski lub powiadomienia otrzymywane od właściwego organu innego państwa członkowskiego.

Artykuł 85

Pomoc bez skierowania prośby

Właściwy organ państwa członkowskiego za pośrednictwem organu łącznikowego, któremu podlega, niezwłocznie powiadamia organ łącznikowy zainteresowanego państwa członkowskiego, jeżeli ma powody do podejrzeń lub poweźmie wiadomość o tym, że:

a) produkt, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie spełnia przepisów dotyczących sektora wina lub był przedmiotem nadużycia dokonanego w celu uzyskania takiego produktu lub wprowadzenia go na rynek; oraz

b) naruszenie przepisów dotyczy szczególnie jednego lub większej liczby państw członkowskich i prowadzi do podjęcia środków administracyjnych lub działań prawnych.

Artykuł 86

Przepisy wspólne

1. Informacjom, o których mowa w art. 84 ust. 1 i art. 85, towarzyszą i uzupełniają je niezwłocznie odpowiednie dokumenty i inne dowody oraz odniesienie do wszelkich środków administracyjnych i postępowania prawnego, w szczególności obejmujące:

a) skład i właściwości organoleptyczne rozpatrywanych produktów,

b) opis i prezentację produktu,

c) zgodność lub brak zgodności z przepisami ustanowionymi dla wytwarzania i wprowadzania tego produktu na rynek.

2. Organy łącznikowe zaangażowane w sprawę, dla której wszczęto procedurę pomocy, informują się nawzajem niezwłocznie o:

a) postępie w dochodzeniu,

b) wszelkich działaniach administracyjnych lub prawnych podjętych w następstwie danych operacji.

3. Koszty podróży poniesione przy wdrażaniu art. 84 ust. 2 i 4 są ponoszone:

a) przez państwo członkowskie, które wyznaczyło urzędnika na potrzeby środków, o których mowa w tych ustępach; lub

b) z budżetu wspólnotowego na wniosek organu łącznikowego tego państwa członkowskiego, jeżeli Komisja formalnie uznała z góry interes Wspólnoty w kontroli danego działania.

ROZDZIAŁ III

Bank danych analitycznych

Artykuł 87

Cel banku danych

1. Bank danych analitycznych dla produktów winiarskich prowadzony jest przez Wspólne Centrum Badawcze (WCB).

2. Bank danych zawiera dane uzyskane z analizy izotopowej składników etanolu i wody w produktach winiarskich zgodnie z referencyjnymi metodami analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3. Bank danych ma pomóc zharmonizować interpretację wyników uzyskanych przez urzędowe laboratoria państw członkowskich przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o który mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 88

Próbki

1. W celu utworzenia banku danych analitycznych, państwa członkowskie zapewniają pobieranie próbek świeżych winogron do analizy, jak również ich obróbkę i przetwarzanie na wino zgodnie z instrukcjami w załączniku XVI.

2. Próbki świeżych winogron pobiera się z winnic zlokalizowanych w obszarze uprawy winorośli o jasno określonych: rodzaju gleby, usytuowaniu, systemie uprawy winorośli, odmianie, wieku i praktykach prowadzenia upraw.

3. Liczba próbek, którą pobiera się co roku do banku danych, jest określona w załączniku XVII. Przy doborze próbek należy brać pod uwagę sytuację geograficzną winnic w państwach członkowskich wymienionych w załączniku XVII. Co roku przynajmniej 25 % próbek pobiera się z tych samych działek co w roku poprzednim.

4. Próbki analizuje się przy pomocy metod, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w laboratoriach wyznaczonych przez państwa członkowskie. Wyznaczone laboratoria muszą spełniać ogólne kryteria działania laboratoriów badawczych ustanowione w ISO/IEC 17025, a w szczególności muszą uczestniczyć w systemie badań doskonałości obejmujących metody analizy izotopowej. Dowody wskazujące na zgodność z tymi kryteriami są przedstawiane WCB na piśmie w celu kontroli jakości oraz zatwierdzenia przekazywanych danych.

5. Sprawozdanie z analizy sporządza się zgodnie z załącznikiem XIX. Dla każdej próbki sporządza się kartę opisu zgodnie z załącznikiem XVIII.

6. Kopię sprawozdania wraz z wynikami i interpretacją analiz oraz kopią karty opisu przesyła się do WCB.

7. Państwa członkowskie oraz WCB zapewniają, że:

a) dane w banku danych analitycznych są przechowywane,

b) każda próbka jest przechowywana przez przynajmniej trzy lata od dnia jej pobrania,

c) bank danych wykorzystywany jest wyłącznie do monitorowania stosowania prawodawstwa wspólnotowego i krajowego w sektorze wina lub do celów statystycznych bądź naukowych,

d) stosuje się środki ochrony danych, w szczególności środki przeciw kradzieżom i obcej ingerencji,

e) kartoteki udostępniane są bez zbędnej zwłoki lub kosztów podmiotom, których dotyczą, aby można było skorygować ewentualne nieścisłości.

Artykuł 89

Analizy izotopowe

W okresie do dnia 30 czerwca 2015 r., w oczekiwaniu na nabycie odpowiedniego wyposażenia analitycznego, Chorwacja przekazuje swoje próbki wina do WCB w celu przeprowadzenia analizy.

Chorwacja może wyznaczyć właściwy organ upoważniony do posiadania dostępu do informacji o próbkach pobranych na jej terytorium.

Artykuł 90

Przekazywanie wyników

1. Informacje zawarte w banku danych są udostępniane na żądanie laboratoriom wyznaczonym przez państwa członkowskie do tego celu.

2. WCB sporządza i aktualizuje co roku wykaz laboratoriów w państwach członkowskich wyznaczonych do przygotowania próbek oraz do prowadzenia pomiarów na potrzeby banku danych analitycznych.

3. W należycie uzasadnionych przypadkach informacje, o których mowa w ust. 1, jeśli są reprezentatywne, mogą zostać na żądanie udostępnione innym organom urzędowym w państwach członkowskich.

4. Przekazywanie informacji dotyczy jedynie odnośnych danych analitycznych wymaganych do interpretacji analizy przeprowadzonej na próbce o porównywalnych cechach i pochodzeniu. Przy przekazywaniu informacji należy zawsze dołączyć przypomnienie o minimalnych wymogach dotyczących korzystania z banku danych.

Artykuł 91

Zgodność z procedurami

Państwa członkowskie zapewniają, że wyniki analiz izotopowych zawartych w ich własnych bankach danych są uzyskiwane w drodze analizy próbek pobranych i poddanych obróbce zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.

ROZDZIAŁ IV

Pobieranie próbek do celów kontrolnych

Artykuł 92

Wniosek o pobranie próbek

1. W kontekście stosowania przepisów rozdziału II urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego mogą zwrócić się do właściwego organu innego państwa członkowskiego o pobranie próbek zgodnie z odnośnymi przepisami tego państwa członkowskiego.

2. Organ zwracający się z wnioskiem zatrzymuje zebrane próbki i określa m.in. laboratorium, w którym mają być one analizowane.

3. Próbki pobiera się i poddaje obróbce zgodnie z instrukcjami opisanymi w załączniku XX.

Artykuł 93

Koszty pobierania, wysyłki i analizy próbek

1. Koszty ponoszone przy pobieraniu, obróbce i wysyłce próbki oraz przy przeprowadzaniu testów analitycznych i organoleptycznych pokrywa właściwy organ państwa członkowskiego, które zwróciło się o pobranie próbki. Koszty takie są obliczane według stawek stosowanych w państwie członkowskim, na którego terytorium prowadzone są czynności.

2. Koszty ponoszone w związku z przesłaniem próbek, o którym mowa w art. 89, pokrywa Wspólnota.

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Artykuł 94

Moc dowodowa

Wyniki uzyskane przez urzędników właściwego organu państwa członkowskiego w trakcie stosowania przepisów niniejszego rozdziału mogą być przywoływane przez właściwe organy państw członkowskich. W takich przypadkach nie mają one mniejszej wartości wynikającej z tego, że nie pochodzą z danego państwa członkowskiego.

Artykuł 95

Osoby podlegające kontrolom

1. Osoby fizyczne lub prawne oraz grupy takich osób, których działalność zawodowa może być przedmiotem kontroli opisanych w niniejszym rozporządzeniu, nie zakłócają takich kontroli i ułatwiają je w każdym czasie.

2. Rolnicy uprawiający winorośl, z których urzędnicy właściwego organu pobrali winogrona:

a) nie mogą utrudniać ich zbierania w żaden sposób; oraz

b) muszą udostępnić tym urzędnikom wszelkie informacje wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 95a

Koordynacja kontroli i dostęp do informacji

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia Komisji (WE) nr 436/2009 (³¹) państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemie komputerowym, o którym mowa w art. 21 dyrektywy Rady 2008/118/WE (³²), oraz dotyczących przemieszczania produktów winiarskich przewożonych w procedurze przewidzianej w rozdziale IV powyższej dyrektywy.

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 436/2009 państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemach informatycznych wprowadzonych w celu sprawowania nadzoru nad przemieszczaniem produktów winiarskich innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Informacje uzyskane zgodnie z akapitem pierwszym i drugim mogą być wykorzystywane do celów niniejszego rozporządzenia wyłącznie w celu przeprowadzenia szczegółowych kontroli przewidzianych przepisami regulującymi sektor wina.

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 96

Wypłaty dla beneficjentów

Wypłaty dla beneficjentów zgodnie z przepisami tytułu II, z wyjątkiem art. 9, oraz zgodnie z przepisami tytułu V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dokonywane są w pełnej kwocie.

W ramach odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wypłacie wsparcia, o którym mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych jako pośredników pod warunkiem, że:

a) przestrzegane są warunki, o których mowa w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

b) pomoc jest przekazywana producentowi w pełnej kwocie;

c) towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaca pomoc producentowi z wyprzedzeniem bądź za pośrednictwem banku lub przekazu pocztowego w ciągu piętnastu dni po otrzymaniu płatności od państwa członkowskiego.

Wykorzystanie takich pośredników do dokonywania wypłat odbywa się w sposób niezakłócający warunków konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Wypłaty podlegają uprzedniej kontroli zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem wypłat zaliczkowych gwarantowanych złożonym zabezpieczeniem.

Artykuł 97

Odzyskiwanie nienależnych płatności

Nienależne płatności są odzyskiwane z odsetkami od odpowiednich beneficjentów. Przepisy art. 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 stosują się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Wdrażanie sankcji administracyjnych oraz odzyskiwanie nienależnych płatności odbywa się bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach zgodnie z rozporządzeniem Komisji nr 1848/2006 (³³).

Artykuł 98

Sankcje krajowe

Bez uszczerbku dla wszelkich sankcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie przewidują stosowanie sankcji na szczeblu krajowym w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczących wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 oraz w niniejszym rozporządzeniu, które to sankcje są skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnoty.

Artykuł 99

Sztucznie tworzone sytuacje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, nie dokonuje się wypłat na rzecz beneficjentów, w przypadku których ustalono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do uzyskania takich wypłat w celu odniesienia korzyści wbrew celom danego środka.

Artykuł 100

Przekazywanie informacji i powiadomień

1. Informacje i powiadomienia skierowane do Komisji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (³⁴).

2. (skreślony).

3. Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Jeżeli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub niniejszego rozporządzenia lub jeśli przekazane informacje okażą się nieprawdziwe w świetle obiektywnych faktów, którymi dysponuje Komisja, Komisja może zawiesić część lub całość płatności miesięcznych, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, w odniesieniu do sektora wina, dopóki nie zostaną przekazane informacje zgodne z prawdą.

5. Państwa członkowskie zatrzymują informacje dokumentowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przez przynajmniej 10 lat winiarskich następujących po roku, w którym zostały one odnotowane.

6. Przekazywanie informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 357/79 w sprawie badań statystycznych dotyczących obszarów uprawy winorośli (³⁵).

Artykuł 101

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, stwierdzenia lub wnioski przedkładane państwu członkowskiemu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem, w tym wniosek o przyznanie pomocy, mogą zostać skorygowane w dowolnym momencie po ich przedłożeniu w przypadku wystąpienia oczywistych błędów potwierdzonych przez właściwy organ.

Artykuł 102

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeżeli zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem ma zostać nałożona sankcja, nie jest ona nakładana w przypadkach działania siły wyższej lub wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Artykuł 103

Uchylenia i odesłania

1. Rozporządzenia (WE) nr 1227/2000, (WE) nr 1623/2000, (WE) nr 2729/2000 i (WE) nr 883/2001 tracą moc.

Jednakże,

a) odnośne przepisy ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 1227/2000 i (WE) nr 1623/2000 stosują się nadal o tyle, o ile środki kwalifikowalne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 zostały rozpoczęte lub podjęte przed dniem 1 sierpnia 2008 r.;

b) Tabelę 9 w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1227/2000 stosuje się nadal, o ile rozporządzenie w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie oznaczeń na etykietach i prezentacji win, które ma być przyjęte na podstawie art. 63 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie stanowi inaczej;

c) załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 pozostaje w mocy do dnia 31 lipca 2012 r.

2. Odesłania do rozporządzeń uchylonych zgodnie z ust. 1 należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXII.

Artykuł 104

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r.

Jednakże art. 2 oraz rozdział III tytułu IV stosują się od dnia 30 czerwca 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 czerwca 2008 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (¹), w szczególności jego artykuły 22, 84, 89, 97, 107, 117, 121 lit. b) i c),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 zmodyfikowano poprzedni system dotyczący sektora wina, określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²), i uchylono to rozporządzenie z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2) Istniejące przepisy wykonawcze obejmujące sektor wina zawarte są w kilku rozporządzeniach, które były często zmieniane. Przepisy te w odniesieniu do mechanizmów rynkowych, handlu z krajami trzecimi, potencjału produkcyjnego oraz kontroli w sektorze wina wymagają zmiany na skutek modyfikacji dokonanych w systemie dotyczącym sektora wina rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, jak również w świetle zdobytego doświadczenia. Przyjąć należy szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(3) Nowe rozporządzenie powinno więc uchylać i zastępować następujące rozporządzenia Komisji:

- (WE) nr 1227/2000 z dnia 31 maja 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego (³),

- (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (⁴),

- (WE) nr 2729/2000 z dnia 14 grudnia 2000 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie kontroli w sektorze wina (⁵),

- (WE) nr 883/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w odniesieniu do handlu z krajami trzecimi produktami w sektorze wina (⁶).

(4) Tytuł II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zawiera postanowienia dotyczące nowego programu wsparcia, określanego na szczeblu państwa członkowskiego, mającego na celu finansowanie konkretnych środków wsparcia wspomagających sektor wina. Należy wypełnić te ramy przez wprowadzenie przepisów wykonawczych.

(5) Istnieć powinna procedura pierwszego zgłoszenia programu wsparcia. Istnieć powinna także procedura corocznej zmiany programów wsparcia na następny rok tak, aby możliwe było dostosowanie tych programów w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w momencie przedstawienia programu po raz pierwszy. Wszelkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom, które zapewniałyby zachowanie celów ogólnych zatwierdzonych programów wsparcia.

(6) Na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o opracowaniu programów wsparcia na szczeblu geograficznym uznanym za najwłaściwszy. Ponieważ za zatwierdzanie planów odpowiedzialne są państwa członkowskie, powinny one w tym przypadku określić zasady przedstawiania i zatwierdzania planów oraz minimalną treść wspomnianych planów.

(7) W art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wspierania promocji na rynkach krajów trzecich. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka.

(8) Dla zapobieżenia jakiemukolwiek niebezpieczeństwu związanemu z zakłócaniem konkurencji opracować należy zasady dotyczące sposobu określania konkretnego pochodzenia produktów podawanego w kampaniach informacyjnych i promocyjnych.

(9) W interesie uzyskania pewności prawnej informacje rozpowszechniane w ramach kampanii promocyjnej powinny być zgodne z prawodawstwem docelowych krajów trzecich.

(10) W celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych oraz skuteczności wspieranych środków, które mają zostać wprowadzone, należy określić kryteria regulujące selekcję wniosków oraz ich kontrolę przez państwo członkowskie.

(11) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych państwa członkowskie muszą zapewnić, że zatwierdzone kampanie promocyjne są spójne z ich krajowymi i regionalnymi programami promocyjnymi i uzupełniają je. Dla osiągnięcia synergii państwa członkowskie mogą opracowywać wspólne kampanie promocyjne, należy więc opracować przepisy pozwalające na współpracę pomiędzy zaangażowanymi państwami członkowskimi. Pierwszeństwo należy zapewnić mikro-przedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które w większym stopniu potrzebują wsparcia Wspólnoty niż większe przedsiębiorstwa.

(12) Dla uniknięcia podwójnych wypłat w ramach działań promocyjnych finansowanych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (⁷) lub rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁸), należy wprowadzić wzajemne wykluczanie.

(13) W art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic. W szczególności art. 11 ust. 3 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

(14) Ponadto państwa członkowskie mogą przyjąć zasady dotyczące minimalnego rozmiaru działek objętych systemem tak, aby zapewnić, że system ten ma rzeczywisty wpływ na potencjał produkcyjny.

(15) W stosowaniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwom członkowskim pozostawiono szeroki margines swobody w odniesieniu do określania szczegółowego zakresu i poziomów wsparcia, w tym w szczególności wypłaty kwot zryczałtowanych, ustalania maksymalnych poziomów wsparcia na hektar oraz kształtowania wysokości wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów w ramach ograniczeń ustanowionych w tytule II rozdział I tego rozporządzenia oraz przepisów przyjętych na jego podstawie. Niemniej jednak należy ustanowić wspólne przepisy. W celu ich wykonania i odpowiedniego nadzoru należy zdefiniować środki oraz odpowiednie terminy. Przepisy te powinny także obejmować korzystanie z praw do ponownego sadzenia, które powstają w wyniku karczowania, jeżeli zostały przewidziane w projekcie, w celu umożliwienia przyznania odpowiednio wyższych poziomów wsparcia z uwagi na wyższe koszty z tym związane.

(16) Ze względu na potrzebę weryfikacji, wypłata wsparcia powinna być zwykle dokonywana po wykonaniu określonego działania lub pełnego zestawu działań. Płatność może być jednakże dokonana przed wykonaniem działania lub pełnego zestawu działań pod warunkiem, że wniesiono zabezpieczenie w celu zapewnienia, że działanie zostanie wykonane.

(17) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uczestniczenia w finansowaniu systemu restrukturyzacji i przekształcania. Należy zastosować środki w celu zapewnienia efektywnego wydawania funduszy przeznaczonych na ten system, przewidując przepisy dotyczące w szczególności płatności zaliczkowych.

(18) W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla zielonych zbiorów. Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania daty, do której wymagane będzie od producentów zakończenie czynności, tak aby mając na uwadze ograniczenia czasowe i bliskość okresu zbiorów, zapewnić wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie koniecznej kontroli przed dokonaniem wypłat.

(19) Biorąc pod uwagę środki finansowe przewidziane w systemie zielonych zbiorów, należy przewidzieć systematyczną weryfikację na miejscu obszarów objętych systemem po zakończeniu działań. Weryfikacja taka musi potwierdzić przeprowadzenie całkowitego zniszczenia winogron. Powinna także zapewnić, że wymagania fitosanitarne i środowiskowe są należycie przestrzegane. W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonana po sprawdzeniu, że zielone zbiory miały miejsce.

(20) Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w celu zapewnienia, że nie stanie się ono stałym alternatywnym sposobem zagospodarowywania produktów w miejsce wprowadzania ich do obrotu.

(21) W art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla tworzenia funduszy wspólnego inwestowania. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu powinny zapewniać elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i z uwagi na to powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym finansowe. Ponieważ producenci w nowych państwach członkowskich są generalnie zorganizowani w mniejszym stopniu niż producenci w pozostałych państwach członkowskich, w nowych państwach członkowskich należy przewidzieć wyższy pułap wsparcia.

(22) W art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla ubezpieczenia zbiorów. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu zapewniać powinny elastyczność. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym w finansowe.

(23) W art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w przedsiębiorstwie. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka z zapewnieniem spójności z tym samym środkiem dostępnym w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. Określić należy typy inwestycji kwalifikowalnych, w tym inwestycji w rozwój nowych produktów, procesów i technologii; zdefiniować należy orientacyjne koszty kwalifikowalne.

(24) W art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia dla destylacji produktów ubocznych. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności warunków zagospodarowania produktów ubocznych, jak również celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy dla destylacji wytłoków gronowych, wina i winiarskiego osadu drożdżowego.

(25) W art. 17 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji alkoholu spożywczego. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i ewentualnych korekt pomocy.

(26) W art. 18 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji w sytuacji kryzysowej. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności procedury i warunków pomocy, jak również kryteriów, które należy uwzględnić przy określaniu wysokości pomocy.

(27) W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla stosowania moszczu do wzbogacenia. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy, jak również przewidzenie określonych kontroli produktów wykorzystywanych do podnoszenia stężenia alkoholu.

(28) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułu II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja miała dostęp do stosownych danych odnoszących się do wykonania programów wsparcia. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które będą przekazywane w sprawozdaniach oraz ocenach programów wsparcia dla oceny efektywności i skuteczności tych programów.

(29) Ogólne zasady dotyczące dyscypliny budżetowej, w szczególności odnoszące się do niekompletnych lub nieprawidłowo wypełnionych deklaracji państw członkowskich, powinny znajdować zastosowanie jako uzupełnienie szczególnych zasad ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(30) Dane szczegółowe dotyczące zarządzania finansami w ramach systemu powinny być uregulowane przepisami przyjętymi w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (⁹).

(31) W art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 497/2008 przewiduje się, że dla soków i moszczu, dla których zastosowanie opłat celnych zależy od ceny importowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny ma być weryfikowana albo w drodze kontroli każdej partii wyrobów, albo przez zastosowanie zryczałtowanej wartości przywozowej. Obecna charakterystyka ustaleń dotyczących przywozu soków winogronowych i moszczu winogronowego na teren Wspólnoty, w szczególności nieregularność takich przywozów, zarówno pod względem wielkości, jak i częstotliwości, nie pozwala na obliczenie reprezentatywnych zryczałtowanych wartości importowych, które odzwierciedlałyby rzeczywistą wysokość ceny importowej. W takich okolicznościach cena ta powinna być weryfikowana w drodze kontroli każdej partii.

(32) Cena importowa, na podstawie której przywożone produkty są klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej, powinna być równa sumie ceny FOB tych produktów oraz kosztów ubezpieczenia i transportu do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

(33) W art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że produktom przywożonym objętym tym artykułem powinno towarzyszyć świadectwo i sprawozdanie z analizy sporządzone przez organ lub służbę wyznaczoną przez kraj trzeci, z którego wyroby są eksportowane. Określić należy wymagania, jakie spełniać powinno sprawozdanie z analizy.

(34) Dla uproszczenia kontroli należy wprowadzić przepis przewidujący rezygnację ze świadectwa i sprawozdania z analizy w przypadku produktów przywożonych z krajów trzecich w ograniczonej ilości i pakowanych w małe pojemniki.

(35) Ze względu na harmonizację, wyjątek od wymogu przedstawiania świadectwa i sprawozdania z analizy dla produktów winiarskich przywożonych na obszar Wspólnoty powinny być zgodne z przepisami celnymi dotyczącymi wyjątków i ustaleń stosujących się do dokumentów towarzyszących partiom produktów winiarskich we Wspólnocie.

(36) Stosowanie procedur skomputeryzowanych stopniowo zastępuje ręczne wprowadzanie danych w różnych obszarach działań administracyjnych. Z tego względu możliwe powinno być zastosowanie skomputeryzowanych i elektronicznych procedur przy wydawaniu i wykorzystywaniu dokumentów V I 1 i V I 2.

(37) Pewne kraje trzecie, po stworzeniu skutecznego systemu kontroli swoich producentów win, wprowadzonego przez organy lub służby tych krajów, o którym mowa w art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyraziły zainteresowanie możliwością upoważnienia producentów do samodzielnego wystawiania świadectw i sprawozdań z analizy. Mając na uwadze ułatwienie handlu z tymi krajami trzecimi, właściwe jest upoważnienie zainteresowanych stron do uznawania dokumentów wystawionych przez samych producentów za dokumenty wystawione przez wspomniane organy lub służby krajów trzecich, w sposób podobny do sposobu dopuszczonego obecnie w przypadku win pochodzących z obszaru Wspólnoty, pod warunkiem, że państwa te zawarły ze Wspólnotą zobowiązania obejmujące postanowienia dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i że utrzymują dobre stosunki handlowe ze Wspólnotą. W takich przypadkach należy zapewnić odpowiednie gwarancje i sprawować odpowiednią kontrolę nad wydawaniem wspomnianych dokumentów.

(38) Wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów upoważnionych w krajach trzecich do sporządzania świadectw i sprawozdań z analizy należy podać do publicznej wiadomości tak, aby właściwe organy we Wspólnocie, nadzorujące przywóz produktów winiarskich, mogły przeprowadzić wymagane kontrole.

(39) Dla ułatwienia kontroli przez właściwe organy państw członkowskich, określić należy formę oraz, tam gdzie będzie to konieczne, treść świadectwa i sprawozdania z analizy oraz wymagania dotyczące ich stosowania.

(40) Świadectwo oraz, w stosownych przypadkach, sprawozdanie z analizy dotyczące każdej partii przywożonego produktu należy sprawdzić w celu zapobieżenia nadużyciom. W tym celu dokument (dokumenty) musi (muszą) towarzyszyć każdej partii produktu do chwili umieszczenia jej pod kontrolą Wspólnoty.

(41) W celu uwzględnienia praktyk handlowych, w przypadkach, w których partia wina jest dzielona, właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów ze świadectw i sprawozdań z analizy, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.

(42) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów, kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia wszystkich nowych ustaleń w przypadku nadużycia lub zagrożenia zdrowia konsumentów.

(43) Należy także określić proste przepisy dotyczące dokumentów, które będą sporządzane w przypadku przywozów z innych niż kraj pochodzenia produktu winiarskiego krajów trzecich, w których wyrób nie był w istotny sposób przetwarzany.

(44) Zadanie eksporterów i organów władz należy uprościć przez żądanie włączenia do dokumentu V I 1 oświadczenia, że alkohol dodawany do win likierowych i win wzmocnionych do destylacji jest pochodzenia winnego, bez wymogu składania oddzielnego dokumentu dla złożenia takiego oświadczenia. Z tego samego powodu należy dopuścić, aby dokument V I 1 służył jako świadectwo potwierdzające pochodzenie wymagane dla przywozu win kwalifikujących się do zmniejszenia cła. W przypadku niektórych win nie jest jednak wymagane żadne świadectwo ani sprawozdanie z analizy pod warunkiem przedstawienia świadectwa pochodzenia. Dopuszczone powinno być wykorzystanie dokumentu V I 1 jako świadectwa pochodzenia dla wspomnianych win likierowych, przy czym nie jest wymagane wypełnianie sekcji dotyczącej sprawozdania z analizy.

(45) Przywóz wina w ramach koncesji przewidzianej w umowach z niektórymi krajami trzecimi wymaga przedstawienia atestów wydawanych przez organy urzędowe lub organy uznane urzędowo przez obie umawiające się strony i wpisane na wspólnie sporządzone listy, stwierdzających, że dane wino spełnia warunki otrzymania koncesji.

(46) Państwa członkowskie powinny przesłać do Komisji wykazy organów urzędowych lub uznanych urzędowo, które państwa te proponują jako uprawnione do wydawania wspomnianych wyżej atestów tak, aby Komisja mogła sporządzić odpowiednie wykazy i wymienić je z zainteresowanymi krajami trzecimi. Dla ułatwienia zadania wspomnianych organów wykazy powinny być dostarczone w odpowiedniej postaci i na odpowiednim nośniku.

(47) W art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się sposób traktowania nielegalnych nasadzeń. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących kar nakładanych na producentów, którzy nie przestrzegają nowego obowiązku uregulowania sytuacji prawnej lub wykarczowania dotyczącego winnic nasadzonych bez odpowiedniego prawa do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r. oraz przekazywania Komisji przez państwa członkowskie informacji w tym względzie. Bez uszczerbku dla wcześniejszych kar nakładanych przez państwa członkowskie, kara mająca zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania obowiązku wykarczowania nielegalnego nasadzenia powinna być na tyle wysoka, aby zachęcać producentów do stosowania się do tego obowiązku. Z tego względu kara powinna być przynajmniej równoważna dwukrotności średniej kwoty premii za karczowanie.

(48) W art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że w sytuacji, gdy produkty pochodzące z nielegalnych winnic mogą zostać wprowadzone do obrotu wyłącznie w celu destylacji należy wymagać dowodów braku wprowadzenia do obrotu. W celu wzmocnienia kontroli możliwe sposoby braku wprowadzania do obrotu powinny być ograniczone do trzech przypadków, a mianowicie do dostarczenia do destylacji lub zielonych zbiorów na koszt danego producenta lub do spożycia własnego przez producenta, jeżeli całkowity obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 hektara. Właściwym jest ustalenie terminu ostatecznego dostarczania umów o destylację przewidzianych w tym artykule. Dla umożliwienia skutecznego zorganizowania kontroli producenci dokonujący zielonych zbiorów powinni poinformować właściwe organy o swoich zamiarach w odpowiednim czasie. W interesie lepszej kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość przewidzenia obowiązku powiadamiania przez producentów z wyprzedzeniem o tym, który z trzech sposobów zapewnienia braku wprowadzania do obrotu zamierzają oni wykorzystać, jak również dalszego ograniczenia producentom wyboru możliwych sposobów zapewnienia braku wprowadzenia do obrotu.

(49) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków powiadamiania o nielegalnych nasadzeniach.

(50) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie prawa do nowego sadzenia w przypadku środków dotyczących konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym. Przyznanie praw do nowego sadzenia nie powinno przekraczać praw niezbędnych do obsadzenia obszaru równoważnego 105 % obszaru utraconego przez producentów w wyniku zastosowania tych środków tak, aby uniknąć naruszenia zakazu sadzenia zawartego w art. 90 ust. 1 tego rozporządzenia.

(51) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku upraw doświadczalnych i szkółek szczepów. Obszary obsadzone z wykorzystaniem takich przyznanych praw do nowego sadzenia powinny być wykorzystywane jedynie do wskazanych celów, a produkty sektora winiarskiego wyprodukowane z winogron pochodzących z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu. Należy zezwolić na kontynuację obecnie prowadzonych upraw doświadczalnych i szkółek szczepów, z zastrzeżeniem obowiązujących zasad.

(52) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku obszarów, z których wyprodukowane wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę plantatora wino-rośli. Mogłoby to jednakże prowadzić do nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych z uwagi na dużą liczbę takich przypadków w niektórych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy w związku z tym zezwolić na dopuszczenie istnienia takich obszarów, nawet jeżeli w odniesieniu do nich nie przyznano żadnych praw do sadzenia, pod warunkiem, że w celu zapobieżenia zakłóceniom równowagi rynkowej obszary te będą niewielkie, a plantator wino-rośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Omawiane obszary i producenci powinni podlegać odpowiedniemu monitoringowi i sankcjom, w tym takim jak wykarczowanie takich obszarów w przypadkach nieprzestrzegania przepisów.

(53) Nie należy przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do obszarów, które zostały przymusowo wykarczowane z powodu naruszenia wymogów rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Nie należy także przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do wykarczowanych obszarów, w odniesieniu do których prawa do nowego sadzenia zostały przyznane na cele inne niż produkcja wina do celów handlowych.

(54) W art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie praw do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiązali się do wykarczowania w przyszłości obszaru obsadzonego winoroślą. Prawa takie powinny być przyznane tylko wówczas, gdy dany producent nie posiada praw do sadzenia wystarczających dla obsadzenia obszaru odpowiadającego obszarowi, jaki zamierza wykarczować. Przyznawaniu praw do ponownego sadzenia na podstawie takiego zobowiązania powinno towarzyszyć złożenie zabezpieczenia celem zapewnienia, że zobowiązanie do wykarczowania zostanie wykonane. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej w okresie współistnienia obszaru nowo obsadzonego i obszaru przeznaczonego do wykarczowania jedynie jeden taki obszar powinien być dopuszczony do produkcji wina, które będzie wprowadzane do obrotu.

(55) W art. 93 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się stworzenie lub utrzymanie krajowych i/lub regionalnych rezerw w celu usprawnienia zarządzania potencjałem produkcyjnym. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej, przenoszenie praw do sadzenia za pośrednictwem systemu rezerw nie powinno prowadzić do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na terytorium państw członkowskich. Podobny zakaz zwiększania potencjału produkcyjnego został już przewidziany w przypadku przenoszenia praw między gospodarstwami w art. 92 ust. 5 tego rozporządzenia. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą zastosować współ-czynnik redukcji w odniesieniu do przenoszenia praw.

(56) W art. 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie nie muszą wprowadzać systemu rezerw, jeżeli mogą wykazać, iż na całym ich terytorium istnieje skuteczny system zarządzania prawami do sadzenia. W tej sytuacji państwo członkowskie może przewidzieć wprowadzenie systemu rezerw na części swego terytorium i innego skutecznego systemu w innych częściach swego terytorium. Państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości na podstawie tego artykułu powinny być w stanie udowodnić, że taki system istnieje i powinny wykazać potrzebę odstępstw od przepisów tytułu V rozdziału I tego rozporządzenia.

(57) W art. 90 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu sadzenia odmian winorośli najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. Właściwe jest, aby przewidzieć, że państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości powiadamiają o tym Komisję we właściwym czasie.

(58) W art. 100 rozporządzenia (WE) 479/2008 przewiduje się, że premie za karczowanie mogą być przyznawane jedynie dla obszarów, które są dobrze utrzymane. Aby umożliwić organom sprawdzenie, czy obszar jest właściwie utrzymywany, oprócz obowiązkowych kontroli na miejscu przewidzieć należy przedstawienie dowodów na produkcję danej winnicy. Dowodem takim powinny być deklaracje zbiorów z poprzednich lat lub, w przypadku braku deklaracji z należycie uzasadnionych przyczyn, inne środki przewidziane przez państwa członkowskie dla tego celu, których wiarygodność musi być dokładnie zweryfikowana przez państwa członkowskie.

(59) Zgodnie z art. 104 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą wyłączyć winnice położone na obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu z programu karczowania. Wyłączenie to powinno obejmować tarasy utworzone ze względu na duże nachylenie zbocza, które nadmiernie utrudniłoby uprawę prowadzoną bez tworzenia tarasów lub powodowałoby poważne problemy związane z erozją. Właściwym jest ustanowienie kryteriów dla obszarów, które mogą być przedmiotem takiego wyłączenia, w oparciu o ogólnie przyjęte standardy zawodowe. Ponadto, zgodnie z art. 104 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą także wyłączyć obszary w oparciu o kryteria środowiskowe, zaś Grecja może wyłączyć obszary obsadzone winoroślą na wyspach Morza Egejskiego oraz na greckich Wyspach Jońskich z wyjątkiem Krety i Eubei. Wyłączenia takie muszą być zasadne i należy o nich regularnie informować Komisję.

(60) Mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas stosowania poprzedniego środka, polegającego na całkowitym zaprzestaniu produkcji, zachować należy system skali dla premii. Nowa skala dla premii za karczowanie jest powiązana ze skalą dla premii obowiązującą w ramach programu przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z dodaniem do niej + 20 % w roku 2009, + 10 % w roku 2010 i 0 % w roku 2011.

(61) Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków o przyznanie premii za karczowanie. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia daty, do której będą wymagały od producentów zakończenia karczowania tak, aby zapewnić wystarczający czas na przeprowadzenie niezbędnej kontroli przed dokonaniem wypłat, co ma nastąpić do 15 października.

(62) Dla umożliwienia efektywnego wykorzystania środków finansowych zarezerwowanych na karczowanie, państwa członkowskie powinny przewidzieć system, który pozwala zweryfikować, czy wnioski o przyznanie premii są zasadne, w tym, jeżeli będzie to właściwe, pisemne zobowiązanie producenta na wypadek wycofania wniosku bez należycie uzasadnionej przyczyny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że dany producent pokryje koszty poniesione w związku z rozpatrzeniem wniosku.

(63) W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonywana tylko po przeprowadzeniu karczowania.

(64) W art. 104 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się możliwość odrzucenia przez państwa członkowskie wszelkich kolejnych wniosków w ramach programu karczowania na swoim terytorium lub w określonym regionie, jeżeli skumulowany obszar poddany karczowaniu osiągnie, odpowiednio, 8 % lub 10 %. Właściwe jest żądanie od państw członkowskich, aby powiadamiały Komisję o takiej decyzji.

(65) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułów 11 i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja otrzymywała odpowiednie dane dotyczące potencjału produkcyjnego. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które mają być zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 109 tego rozporządzenia.

(66) W celu stworzenia bardziej jednolitej podstawy dla wypłat wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic, na zielone zbiory oraz premii za karczowanie, właściwym jest zdefiniowanie, na poziomie Wspólnoty, zasad dotyczących pomiaru obszarów, a mianowicie w celu określenia, co odpowiada obszarowi obsadzonemu winoroślą.

(67) Należy określić środki dla kontroli koniecznych w celu zapewnienia właściwego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia oraz właściwe sankcje dla wykrytych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i sankcje wprowadzone na szczeblu Wspólnoty, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i stosowne.

(68) Wszelkie kontrole dotyczące potencjału produkcyjnego powinny być oparte przede wszystkim na rejestrze winnic.

(69) Mając na uwadze istotność kontroli potencjału produkcyjnego oraz środków finansowych przeznaczonych na program karczowania, należy przewidzieć systematyczną weryfikację obszarów na miejscu zarówno przed, jak i po karczowaniu. Jednakże w przypadku państw członkowskich dysponujących wiarygodnym narzędziem graficznym i aktualnymi informacjami dotyczącymi danego obszaru możliwe powinno być przeprowadzenie kontroli przed karczowaniem na drodze administracyjnej. W przypadku kontroli po karczowaniu do sprawdzenia, czy winorośl została rzeczywiście wykarczowana, możliwe jest wykorzystanie teledetekcji i w związku z tym dla tego etapu kontroli (ex post) wykorzystanie teledetekcji powinno być dopuszczone. Z uwagi na trudności związane z obliczaniem obszaru przy wykorzystaniu teledetekcji metoda ta powinna być dopuszczona tylko w przypadkach karczowania całych działek winnic lub w przypadkach, gdy rozdzielczość urządzeń do teledetekcji jest równa lub lepsza niż 1 m². W każdym przypadku należy przeprowadzić przynajmniej kontrolę na miejscu albo przed karczowaniem, albo po karczowaniu.

(70) Dla jednolitego stosowania przepisów w sektorze wina powinny zostać przyjęte zasady mające na celu z jednej strony określenie procedur kontrolnych już obowiązujących na szczeblu krajowym i wspólnotowym, a z drugiej strony zapewniające bezpośrednią współpracę między organami odpowiedzialnymi za kontrole w sektorze wina.

(71) Powinny zostać wprowadzone zasady określające sposób, w jaki organy krajowe i Komisja udzielać sobie będą wzajemnego wsparcia w zapewnianiu właściwego stosowania zasad dotyczących sektora wina. Zasady takie nie powinny utrudniać stosowania konkretnych postanowień dotyczących wydatków wspólnotowych, przestępstw lub krajowych kar administracyjnych.

(72) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W tym celu powinny one wyznaczyć organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją. Istotne jest również, by operacje kontroli były koordynowane między właściwymi władzami we wszystkich państwach członkowskich, w których kontrole w sektorze wina zostały rozdzielone między kilka właściwych organów.

(73) Aby pomóc w ujednoliconym stosowaniu zasad w całej Wspólnocie, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, że personel właściwych organów będzie wyposażony we właściwe kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń dla zagwarantowania przestrzegania zasad.

(74) Współzależność rynków sektora wina znajduje swoje odbicie w ewolucji handlu między państwami członkowskimi, w szczególności w stałym wzroście liczby firm międzynarodowych działających w tym sektorze oraz w możliwościach oferowanych przez zasady zarządzania sektorem w zakresie prowadzenia operacji, objętych lub nieobjętych pomocą, bądź ich przenoszenia do lokalizacji innej niż ta, z której produkt pochodzi. Taka sytuacja wymaga większej harmonizacji metod kontroli i bliższej współpracy między poszczególnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole.

(75) W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania zasad w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie na żądanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. Określone muszą zostać zasady regulujące tę komunikację i pomoc.

(76) Z uwagi na złożony charakter niektórych kwestii i pilną potrzebę ich rozstrzygnięcia niezwykle istotne jest, by upoważnieni przedstawiciele wyznaczeni przez właściwy organ występujący z prośbą o pomoc mogli w porozumieniu z innym właściwym organem uczestniczyć w prowadzeniu dochodzenia.

(77) W przypadku poważnego zagrożenia nadużyciem lub nadużycia dotyczącego jednego lub kilku państw członkowskich, dane organy muszą być w stanie automatycznie wdrożyć procedurę pomocy dobrowolnej.

(78) Z uwagi na charakter informacji wymienianych w ramach niniejszego rozporządzenia informacje te muszą być objęte tajemnicą służbową.

(79) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 ustanawia bank danych analiz we Wspólnym Centrum Badawczym (WCB) w celu wzmocnienia harmonizacji kontroli analitycznych na całym terytorium Wspólnoty oraz gromadzenia próbek do analizy i sprawozdań z analizy z państw członkowskich.

(80) Zastosowanie referencyjnych metod analizy izotopowej zapewni skuteczniejsze kontrole wzbogacania produktów winiarskich lub wykrycie dodawania wody do takich produktów, a zastosowanie łącznie z wynikami analiz innych parametrów izotopowych takich produktów może pomóc w zweryfikowaniu zgodności pochodzenia z pochodzeniem wskazanym w nazwie. W celu ułatwienia interpretacji wyników takich analiz należy umożliwić porównanie tych wyników z wynikami otrzymanymi poprzednio z wykorzystaniem tych samych metod do analizy produktów o podobnych cechach, o potwierdzonym pochodzeniu i produkcji.

(81) Analiza izotopowa wina i produktów winopochodnych przeprowadzana jest przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(82) W celu ułatwienia interpretacji wyników otrzymanych z takich analiz przeprowadzonych w laboratoriach Wspólnoty wyposażonych do tego celu oraz zagwarantowania porównywalności wyników otrzymanych w takich laboratoriach, należy ustalić jednolite zasady pobierania próbek winogron oraz winifikacji i przechowywania takich próbek.

(83) Wobec laboratoriów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania analizy izotopowej próbek z przeznaczeniem do banku danych należy zastosować system uznanych norm jakości w celu zagwarantowania jakości i porównywalności danych analitycznych.

(84) Analiza izotopowa jest metodą analityczną wykorzystywaną do kontroli i zwalczania nadużyć w sektorze wina, wymagającą bardzo specjalistycznej wiedzy naukowej i urządzeń technicznych. Większość państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w roku 2004 lub 2007, nie posiada urządzeń pozwalających na korzystanie z tej metody. W celu zapewnienia jednolitego stosowania procedur kontrolnych Wspólne Centrum Badawcze powinno przeprowadzać analizy dla tych państw członkowskich do czasu, gdy państwa te będą posiadać odpowiednie urządzenia oraz wiedzę umożliwiającą samodzielne przeprowadzanie takiej analizy.

(85) Analiza izotopowa produktów sektora wina oraz interpretacja wyników to procedury delikatne, zatem w celu umożliwienia jednolitej interpretacji takich wyników analitycznych bank danych WCB powinien być dostępny dla laboratoriów urzędowych stosujących tę metodę analityczną, a także, na żądanie, dla innych organów urzędowych państw członkowskich, z poszanowaniem zasad ochrony danych.

(86) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 zawiera zasady pobierania próbek w celu ich wysyłania do urzędowego laboratorium w innym państwie członkowskim oraz wspólne zasady pobierania próbek, które mają być analizowane metodami izotopowymi. Zasady te powinny zostać przejęte, a pobieranie próbek dla wspólnotowego banku danych powinno być uważane za przypadek pobierania próbek produktu sektora wina w ramach systemu bezpośredniej komunikacji między organami.

(87) W celu zagwarantowania obiektywnego charakteru kontroli, urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego muszą mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu w innym państwie członkowskim o pobranie próbek. Urzędnik występujący z taką prośbą musi mieć dostęp do pobranych próbek i musi być w stanie wskazać laboratorium, w którym mają być one zbadane.

(88) Należy opracować szczegółowe zasady urzędowego pobierania próbek w ramach współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, a także zasady wykorzystywania takich próbek. Zasady te powinny gwarantować reprezentatywność oraz możliwość weryfikowania wyników urzędowych analiz w całej Wspólnocie.

(89) W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług eksperta należy ustanowić zasadę, że wydatki takie pokrywa organ zamawiający pobieranie próbek lub usługi eksperta.

(90) Należy określić moc wiążącą wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(91) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron w winnicach należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie zainteresowanych stron przed zakłócaniem dotyczących ich kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(92) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i sposobów przekazywania informacji niezbędnych do wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinny one obejmować przekazywanie informacji do Komisji przez państwa członkowskie.

(93) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków związanych z przekazywaniem informacji.

(94) Informacje konieczne dla weryfikacji i kontroli wykonywania postanowień niniejszego rozporządzenia powinny być przechowywane przez państwa członkowskie na wypadek kontroli przez odpowiedni okres.

(95) Wypłaty realizowane na mocy tytułów II i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny być dokonywane w całości na rzecz beneficjentów. W celu uniknięcia nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wypłaty wsparcia ubezpieczeniowego producentom za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych zgodnie z określonymi warunkami.

(96) Należy ustanowić przepisy pozwalające na rozwiązywanie przypadków wystąpienia oczywistej pomyłki, siły wyższej i innych nadzwyczajnych okoliczności dla zapewnienia sprawiedliwego traktowania producentów. Należy przewidzieć zasady dotyczące stworzonych sztucznie sytuacji w celu uniemożliwienia uzyskiwania jakichkolwiek korzyści z takich sytuacji.

(97) Należy ustanowić przepisy pozwalające na płynne przejście od poprzedniego systemu do nowego systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych określonych w art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(98) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze dotyczące stosowania następujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) środki wsparcia (tytuł II),

b) handel z krajami trzecimi (tytuł IV),

c) potencjał produkcyjny (tytuł V),

d) wykaz przewidziany w art. 109,

e) kontrole w sektorze wina (art. 117) oraz

f) pomiar obszarów przewidziany w art. 121 lit. c).

Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na stosowanie:

a) szczególnych przepisów dotyczących stosunków między państwami członkowskimi w zakresie zwalczania nadużyć w sektorze wina, o ile ułatwiają one stosowanie niniejszego rozporządzenia,

b) przepisów dotyczących:

(i) postępowania karnego lub wzajemnej pomocy państw członkowskich na szczeblu sądowym w sprawach karnych,

(ii) procedury sankcji administracyjnych.

2. Terminy stosowane w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

3. Do celów tytułu II »działanie« oznacza projekt, umowę, ustalenie lub inne działanie objęte danym programem wsparcia, odpowiadające któremukolwiek z działań w ramach środków, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i które wdrażane są przez jednego lub więcej beneficjentów.

TYTUŁ II

PROGRAMY WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Procedura przedstawiania programów

Artykuł 2

Przedstawienie programów wsparcia

1. Pierwsze przedstawienie projektu programu wsparcia, o którym mowa w art. 103k ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, odnosi się do okresu pięciu lat budżetowych 2009 do 2013.

W odniesieniu do lat budżetowych 2014 do 2018 państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu wsparcia do dnia 1 marca 2013 r. W drodze odstępstwa Chorwacja przedstawia swój projekt programu do dnia 1 lipca 2013 r. Jeśli koperty krajowe przewidziane na rok budżetowy 2014 i kolejne lata zostaną zmienione po tym terminie, wówczas państwa członkowskie odpowiednio dostosowują programy wsparcia.

Państwa członkowskie udostępniają Komisji drogą elektroniczną swój projekt programu wsparcia, stosując wzór określony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji swoje plany finansowe do projektu programu wsparcia, o którym mowa w pierwszym i drugim akapicie, w formie określonej w załączniku II.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych lub zmienionych aktach prawnych dotyczących projektów programów wsparcia, o których mowa w ustępie pierwszym. Powiadomienia tego można dokonać poprzez poinformowanie Komisji o stronie internetowej, na której przedmiotowe prawodawstwo jest dostępne publicznie.

3. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o obniżeniu – od roku budżetowego 2015 – kwoty dostępnej na programy wsparcia w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁰), muszą powiadomić o tych kwotach przed dniem 1 sierpnia 2013 r. Dane umieszczone w formularzach określonych w załącznikach I, II, III, VII i VIII należy odpowiednio dostosować, jeżeli obniżka nie została już przewidziana w projekcie programu wsparcia przedstawionym do dnia 1 marca 2013 r.

4. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o utworzeniu programu wsparcia z uwzględnieniem specyfiki regionalnej, mogą również przedstawić szczegóły dla każdego regionu w formie określonej w załączniku III.

5. Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała ich program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 103k ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 3

Zmiany programów wsparcia

1. Zmienione programy, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są przedstawiane Komisji w formie określonej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia i zawierają, gdzie stosowne, zmienione plany finansowe w formie określonej w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie, o których mowa w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie muszą składać formularza określonego w załączniku IV.

Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała zmieniony program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2. Z wyjątkiem przypadków środków nadzwyczajnych wynikających z klęsk żywiołowych, zmiany programów wsparcia składa się najwyżej dwa razy w ciągu roku budżetowego, do dnia 1 marca i 30 czerwca.

Zmienione programy składa się do Komisji, dołączając, gdzie stosowne:

a) zaktualizowane wersje programu wsparcia w formie określonej w załączniku I oraz zestawienie finansowe w formie określonej w załączniku IV;

b) uzasadnienie proponowanych zmian.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, terminy określone w tym akapicie nie mają zastosowania w 2014 r., jeżeli zmiany programu są zgodne z nowymi przepisami wprowadzonymi rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (¹¹).

ROZDZIAŁ II

Środki kwalifikowalne

Sekcja 1

Promocja

Podsekcja 1

Promocja w państwach trzecich

Artykuł 4

Kwalifikowalne działania i rynki

Wina, o których mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, kwalifikują się do promocji na rynkach krajów trzecich pod warunkiem, że:

a) produkty te są przeznaczone do bezpośredniego spożycia, istnieją dla nich możliwości wywozu lub nowe rynki zbytu w docelowych krajach trzecich oraz produkty te mają wysoką wartość dodaną;

b) pochodzenie produktu jest wskazane w ramach działań informacyjnych lub promocyjnych w przypadku wina z oznaczeniem geograficznym;

c) działanie objęte wsparciem jest wyraźnie zdefiniowane, łącznie ze wskazaniem specyfikacji produktów, które mogą być brane pod uwagę, działania marketingowego i szacunkowego kosztu;

d) dla każdego okresu programowania wsparcie na promocję i informację trwa nie dłużej niż trzy lata dla danego beneficjenta w danym państwie trzecim; w razie potrzeby może jednak zostać jednokrotnie wznowione na okres nie dłuższy niż dwa lata;

e) przekazy informacyjne i/lub promocyjne opierają się na istotnych cechach wina i są zgodne z prawodawstwem mającym zastosowanie w krajach trzecich, do których są skierowane;

f) beneficjenci musza posiadać dostateczną zdolność działania w warunkach szczególnych ograniczeń handlu z krajami trzecimi oraz posiadać zasoby zapewniające możliwie najskuteczniejsze wdrożenie środka. Państwa członkowskie w szczególności sprawdzają, czy dostępna będzie dostateczna ilość produktu dostatecznej jakości, aby zapewnić zaspokojenie popytu rynkowego w długim okresie po zakończeniu działań promocyjnych.

Beneficjentami mogą być przedsiębiorstwa prywatne oraz organizacje zawodowe, organizacje producentów, organizacje międzybranżowe lub, o ile państwo członkowskie podejmie taką decyzję, organy publiczne. W żadnym przypadku państwa członkowskie nie mogą uczynić organu publicznego jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

W celu zapobieżenia niewłaściwemu wykorzystywaniu programu nie zezwala się ogólnie na zmianę elementów, o których mowa w lit. a) i c), w trakcie trwania działań objętych wsparciem, chyba że istnieją dowody wskazujące, że takie zmiany pozwalają na uzyskanie lepszych wyników.

Artykuł 5

Procedura selekcji

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków oraz procedurę ewentualnego wznowienia, o którym mowa w art. 4 akapit pierwszy lit. d), obejmujące w szczególności szczegółowe zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 4;

b) dotyczące terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące przedmiotowe produkty oraz ich marketing, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia, przepisami krajowymi oraz właściwą specyfikacją;

d) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczące płatności zaliczek;

e) oceny danego działania objętego wsparciem. W przypadku wznowienia wsparcia zgodnie z art. 4 akapit pierwszy lit. d) rezultaty działań objętych wsparciem są dodatkowo oceniane przed wznowieniem.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność między proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu popytu na produkty objęte programem;

d) zapewnienia, że zaangażowane podmioty gospodarcze są skuteczne i mają dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz że koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczają zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne gospodarczo. Pierwszeństwo mają:

a) mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹²);

b) nowi beneficjenci, którzy nie otrzymywali wsparcia w przeszłości; oraz

c) beneficjenci, którzy ukierunkowują się na nowe państwo trzecie, w odniesieniu do którego nie otrzymywali wsparcia w przeszłości w ramach tego programu.

Państwa członkowskie sporządzają wykaz w ramach limitu dostępnych środków finansowych oraz przekazują go Komisji, stosując formularz określony w załączniku VIII, aby umożliwić poinformowanie innych państw członkowskich i zwiększyć spójność danego środka.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby każda krajowa lub regionalna kampania objęta wsparciem była zgodna z działaniami finansowanymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 3/2008 lub rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i działaniami finansowanymi w ramach kampanii krajowych i regionalnych.

6. Nie udziela się wsparcia na mocy art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dla działania objętego wsparciem na mocy art. 20 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 lub na mocy art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 3/2008.

7. Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie wsparcia przed wdrożeniem działania pod warunkiem, że beneficjent złożył zabezpieczenie.

8. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5a

(skreślony).

Podsekcja 2

Promocja w państwach członkowskich

Artykuł 5b

Operacje kwalifikowalne

1. Podśrodek na rzecz promocji win Unii, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, polega na informowaniu konsumentów w zakresie:

a) odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożyciem alkoholu;

b) unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, w szczególności warunków i skutków, w związku z określoną jakością, renomą lub innymi cechami wina związanymi z jego szczególnym środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem.

2. Działania informacyjne określone w ust. 1 mogą być prowadzone za pośrednictwem kampanii informacyjnych oraz uczestnictwa w pokazach, targach i wystawach o znaczeniu krajowym lub unijnym.

3. Operacje będą kwalifikowalne w ramach środka promocyjnego, pod warunkiem że:

a) są jasno zdefiniowane, towarzyszy im opis działań informacyjnych i szacowany koszt;

b) są one zgodne z prawodawstwem obowiązującym w państwie członkowskim, w którym są prowadzone;

c) beneficjenci posiadają zasoby gwarantujące, że środek jest skutecznie wdrażany.

4. Beneficjenci muszą być organizacjami zawodowymi, organizacjami producentów, zrzeszeniami organizacji producentów, organizacjami międzybranżowymi lub organami publicznymi. Jednakże organ publiczny nie może być jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

Artykuł 5c

Charakterystyka informacji

1. Informacje, o których mowa w art. 5b ust. 1, opierają się na istotnych cechach wina i jego właściwościach i nie mogą być ukierunkowane na konkretną markę ani zachęcać do konsumpcji wina ze względu na jego określone pochodzenie. Jednakże w przypadku gdy informacje są rozpowszechniane do celów art. 5b ust. 1 lit. b), pochodzenie wina może być wskazane jako cześć działania informacyjnego.

2. Wszystkie informacje dotyczące skutków, jakie spożywanie wina ma dla zdrowia i zachowania, muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą być zatwierdzone przez właściwy organ krajowy ds. zdrowia publicznego w państwie członkowskim, w którym prowadzone są operacje.

Artykuł 5d

Czas trwania pomocy

Pomoc na działania promocyjne powinna trwać nie dłużej niż trzy lata.

Artykuł 5e

Zaliczki

Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie pomocy przed wdrożeniem działania, pod warunkiem że beneficjent wniósł zabezpieczenie.

Artykuł 5f

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i promocji produktów rolnych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 5fa

Procedura selekcji

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków obejmującą w szczególności zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 5b i 5c;

b) terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczących płatności zaliczek;

d) oceny każdego danego działania objętego wsparciem, w tym odpowiednich wskaźników.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność pomiędzy proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu świadomości konsumentów na temat unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych lub w zakresie odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożywaniem alkoholu;

d) zapewnienie, by zaangażowane podmioty gospodarcze były skuteczne i miały dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz by koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczały zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne ekonomicznie.

Pierwszeństwo mają działania:

a) dotyczące kilku państw członkowskich;

b) dotyczące kilku regionów administracyjnych lub regionów produkcji wina;

c) dotyczące kilku chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli wspólnego działania promocyjnego.

5. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII, VIII i VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

Podsekcja 3

Wspólne przepisy

Artykuł 5g

Koszty kwalifikowalne

1. Koszty personelu poniesione przez beneficjenta, o których mowa w art. 4 i 5b, uznaje się za kwalifikowalne, jeśli są one ponoszone w związku z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem konkretnego, objętego wsparciem projektu promocyjnego, w tym oceny. Obejmuje to koszty personelu poniesione przez beneficjenta w szczególności przy okazji projektu promocyjnego oraz koszty odpowiadające udziałowi godzin pracy włożonych w projekt promocyjny przez personel zatrudniony na stałe przez beneficjenta.

Państwa członkowskie zatwierdzają koszty personelu jako kwalifikowalne, wyłącznie jeżeli beneficjenci przedstawią stosowne dokumenty określające w sposób szczegółowy działania faktycznie zrealizowane, związane z konkretnym, objętym wsparciem projektem promocyjnym.

2. Koszty ogólne poniesione przez beneficjenta są uznawane za kwalifikowalne, gdy:

a) są związane z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem projektu; oraz

b) nie przekraczają 4 % faktycznych kosztów realizacji projektu.

Państwa członkowskie mogą zdecydować, czy te koszty ogólne są kwalifikowalne na podstawie stawki ryczałtowej lub na podstawie okazania dokumentów potwierdzających. W tym ostatnim przypadku obliczanie przedmiotowych kosztów odbywa się na podstawie zasad, przepisów i metod księgowych stosowanych w kraju beneficjenta, w którym beneficjent ma siedzibę

Sekcja 2

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

Artykuł 6

Operacje niekwalifikowane

1. Do celów art. 103q ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „zwykła odnowa winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi” oznacza ponowne obsadzanie tej samej działki ziemi tą samą odmianą zgodnie z tym samym systemem uprawy winorośli. Państwa członkowskie mogą ustanowić dalsze specyfikacje, szczególnie w zakresie wieku zastępowanych winnic.

2. Następujące operacje są niekwalifikowalne:

a) codzienne zarządzanie winnicą;

b) ochrona przed dzikimi zwierzętami, ptactwem bądź gradem;

c) budowa parawanów i ścian przeciwwiatrowych;

d) drogi dojazdowe i dźwigi.

Artykuł 6a

Ponowne obsadzanie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych

1. Ponowne obsadzanie winnicy w następstwie obowiązkowego karczowania ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych na polecenie właściwego organu państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jest kwalifikowalne, pod warunkiem że państwo członkowskie:

a) przewiduje taką możliwość w ramach krajowego programu wsparcia;

b) przekazuje Komisji, w ramach przedłożenia krajowego programu wsparcia lub jego zmiany, wykaz organizmów szkodliwych objętych tym środkiem, jak również streszczenie powiązanego planu strategicznego ustanowionego przez właściwy organ danego państwa członkowskiego.

c) przestrzega dyrektywy Rady 2000/29/WE (¹³).

2. Wydatki na ponowne obsadzenie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych nie przekraczają 15 % łącznej kwoty rocznych wydatków na restrukturyzację i przekształcanie winnic w danym państwie członkowskim.

3. Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 7

Procedura i wnioski

1. Państwa członkowskie określają:

a) limity czasowe dla wdrażania działań restrukturyzacyjnych, nieprzekraczające pięciu lat;

b) podmioty lub osoby, które mogą przedstawiać projekty wniosków;

c) obiektywne kryteria ustalania priorytetów, zwłaszcza zgodnie z art. 104 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

d) treść wniosku, który powinien zawierać szczegółowy opis proponowanych działań oraz proponowane terminy ich wykonania;

e) procedura prezentacji i zatwierdzania wniosku, w szczególności określająca terminy przedstawiania wniosków oraz obiektywne kryteria ustalania dla nich priorytetów;

f) wymóg stanowiący, że wszystkie wnioski powinny wskazywać, dla każdego roku budżetowego, jaki działania mają być wdrożone w tym roku budżetowym oraz obszar, którego dotyczy każdego działanie i procedury monitorowania wdrożenia.

2. Państwa członkowskie mogą określić minimalną wielkość obszaru kwalifikującego się do wsparcia dla restrukturyzacji i przekształcania, a także minimalną wielkość obszaru wynikającą z restrukturyzacji i przekształcania oraz wszelkie odstępstwa od tego wymogu, które powinny być należycie uzasadnione i oparte na obiektywnych kryteriach.

Artykuł 8

Poziomy wsparcia

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 103q rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz niniejszego rozdziału państwa członkowskie określają zasady regulujące działania z zakresu restrukturyzacji i przekształcenia oraz ich odpowiednie koszty kwalifikowalne. Zasady są tak opracowane, by zapewnić realizację celu programu.

Mogą one przewidywać zarówno wypłatę kwot zryczałtowanych, jak i maksymalne poziomy wsparcia na hektar. Mogą one ponadto przewidywać dostosowanie wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów.

2. Aby uniknąć nadmiernej kompensacji, państwa członkowskie stosują kwoty zryczałtowane, które ustala się w oparciu o dokładne obliczenie rzeczywistych kosztów dla każdego rodzaju operacji. Kwoty zryczałtowane mogą być corocznie dostosowywane, jeżeli jest to uzasadnione.

3. Wsparcie jest wypłacane dla obsadzonego obszaru zdefiniowanego zgodnie z art. 75 ust. 1.

Artykuł 9

Zarządzanie finansowe

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu zgodnie z art. 81 niniejszego rozporządzenia.

W przypadkach, gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, wsparcie wypłaca się jednak dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (¹⁴).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. W ramach wyjątku od postanowień ust. 1 państwa członkowskie mogą przewidzieć wsparcie dla danego działania lub dla wszystkich działań objętych wnioskiem o wsparcie tak, aby zostało ono przekazane producentom przed wykonaniem jakichkolwiek działań pod warunkiem, że wykonywanie rozpoczęło się i że beneficjent złożył zabezpieczenie. Dla celów rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 (¹⁵), zobowiązanie polega na wykonaniu omawianych działań do końca drugiego roku winiarskiego po wypłaceniu zaliczki.

Okres ten może zostać skorygowany przez państwo członkowskie w przypadkach, gdy:

a) rozpatrywane obszary stanowią część obszaru, który ucierpiał w wyniku katastrofy naturalnej uznanej przez właściwe organy danego państwa członkowskiego;

b) planowane działania nie mogą zostać wykonane ze względu na chorobę materiału roślinnego, poświadczoną przez organ uznany przez dane państwo członkowskie.

Aby wsparcie zostało wypłacone z góry, wszelkie poprzednie działania przeprowadzane na tym samym obszarze, dla których producent również otrzymał wsparcie wypłacone z góry, muszą być w pełni wykonane.

Jeśli kontrole wykazują, że środek objęty wnioskiem o przyznanie pomocy, dla którego dokonano wypłaty zaliczkowej, nie został w pełni wykonany, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zastosowaniu kary.

Artykuł 10

(skreślony).

Artykuł 10a

Zgodność i spójność

1. Udział w kosztach restrukturyzacji i przekształcania, o których mowa w art. 11 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie obejmuje kosztów zakupu pojazdów rolniczych.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na restrukturyzację i przekształcanie w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 3

Zielone zbiory

Artykuł 11

Definicja zielonych zbiorów

Dla celów art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszej sekcji, pozostawienie winogron hodowanych w celach handlowych na krzewach na koniec normalnego cyklu produkcyjnego (niedokonywanie zbiorów) nie jest uznawane za zielone zbiory.

Ponadto obszar dowolnej działki objętej wsparciem przeznaczonym na zielone zbiory nie jest wliczany przy obliczaniu limitów zbiorów określonych w specyfikacji produktu win z oznaczeniem geograficznym.

Artykuł 12

Warunki stosowania zielonych zbiorów

1. W odniesieniu do środka dotyczącego zielonych zbiorów, państwa członkowskie:

a) przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia środka, w tym dotyczące:

(i) uprzedniego powiadomienie o zielonych zbiorach;

(ii) kwoty rekompensaty, jaka ma zostać wypłacona;

(iii) zasad zapewniających utrzymanie obszarów, o których mowa, w dobrych warunkach wegetacyjnych oraz zapewniających, aby stosowanie środka nie powodowało ujemnych skutków dla środowiska ani negatywnych skutków fitosanitarnych, a także zapewniających możliwość sprawdzenia poprawności wdrażania środka; w odniesieniu do tych celów państwa członkowskie mogą stosować ograniczenia w odniesieniu do środka na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, w tym takich jak dojrzewanie różnych odmian w różnym czasie, ryzyko dla środowiska naturalnego lub ryzyko fitosanitarne bądź metoda.

b) ustalają termin składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów na okres między 15 kwietnia i 31 maja każdego roku;

c) do 31 maja określają przewidywaną sytuację rynkową uzasadniającą zastosowanie zielonych zbiorów w celu przywrócenia równowagi rynkowej i niedopuszczenia do kryzysu;

d) zapewniają poprawne wdrożenie środka w drodze kontroli, czy zielone zbiory zostały pomyślnie wykonane; obszary otrzymujące wsparcie w związku z zielonymi zbiorami poddaje się systematycznej weryfikacji na miejscu po przeprowadzeniu zbiorów; sprawdzane działki to te działki, które są przedmiotem wniosku o przyznanie pomocy.

Kontrola, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), obejmuje:

(i) sprawdzenie istnienia danej winnicy oraz tego, czy dany obszar był należycie utrzymywany;

(ii) sprawdzenie, czy wszystkie kiście zostały całkowicie usunięte lub zniszczone;

(iii) sprawdzenie zastosowanej metody; każdy rolnik składający wniosek o przyznanie pomocy na przeprowadzenie zielonych zbiorów przechowuje dowody potwierdzające koszty przeprowadzenia operacji.

Aby zapewnić, że na działce objętej wsparciem nie pozostały żadne winogrona nadające się do sprzedaży, wszystkie kontrole odbywają się między 15 czerwca a 31 lipca każdego roku, a w każdym przypadku kończą się o zwykłej porze veraison (etap M Baggiolini, etap 83 BBCH) na dowolnym obszarze.

2. Zielone zbiory nie mogą być stosowane na tej samej działce w dwóch kolejnych latach.

3. Wsparcie nie będzie udzielane w przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia zbiorów z powodu, w szczególności, klęski żywiołowej w rozumieniu art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (¹⁶) przed dniem zielonych zbiorów.

4. W przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia mającego miejsce między wypłatą wsparcia na przeprowadzenie zielonych zbiorów a okresem zbiorów, dla obszaru już objętego wsparciem nie wypłaca się rekompensaty finansowej z tytułu utraty dochodów w ramach ubezpieczenia zbiorów.

Artykuł 13

Procedura składania wniosków

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków, która w szczególności przewiduje stosowną premię dla danego producenta oraz wymagane informacje składane wraz z wnioskiem. Wniosek zawiera szczegółowe informacje dotyczące obszaru, średniej wydajności, planowanych metod, odmiany winogron i rodzaju wytwarzanego z niej wina.

2. Państwa członkowskie sprawdzają, czy wnioski są dobrze uzasadnione. W tym celu mogą przewidzieć, że producent powinien złożyć wraz z wnioskiem pisemne zobowiązanie. W przypadku wycofania wniosku bez uzasadnionej przyczyny państwa członkowskie mogą postanowić, że dany producent pokrywa poniesione koszty dotyczące rozpatrzenia jego wniosku.

Artykuł 14

Rekompensata

1. Co roku państwa członkowskie obliczają bezpośrednie koszty zielonych zbiorów dla różnych metod ręcznych, mechanicznych i chemicznych, dopuszczanych przez nie w związku z art. 12 ust. 1 lit. a) ppkt (iii). W przypadku, gdy na tym samym obszarze stosowana jest więcej niż jedna metoda, rekompensatę oblicza się na podstawie metody najtańszej.

2. Państwa członkowskie definiują utratę dochodów spowodowaną przez zielone zbiory na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie ustalają poziom wsparcia przewidzianego w art. 11 ust. 3 tego rozporządzenia na podstawie kosztów standardowych i standardowych założeń dotyczących utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

a) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

b) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

c) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

d) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Premia wypłacana jest za obszar obsadzony, zdefiniowany zgodnie z art. 75 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 4

Fundusze wspólnego inwestowania

Artykuł 15

Poziom pomocy

Środek, o którym mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może być wprowadzony przez państwa członkowskie w ich programach wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) okres wsparcia nie powinien przekraczać trzech lat;

b) wsparcie dotyczące kosztów administracyjnych utworzenia funduszy wspólnego inwestowania powinno być ograniczone odpowiednio w pierwszym, drugim i trzecim roku działania funduszu wspólnego inwestowania do następujących wielkości procentowych reprezentujących wkład producentów do funduszu wspólnego inwestowania w pierwszym, drugim i trzecim roku jego działania:

(i) 10 %, 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty 1 maja 2004 r. lub później;

(ii) 5 %, 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich;

c) państwa członkowskie mogą ustalać górne pułapy objętych pomocą kosztów administracyjnych w związku tworzeniem funduszy wspólnego inwestowania;

d) państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dla wdrożenia tego środka.

Sekcja 5

Ubezpieczenie zbiorów

Artykuł 16

Warunki kwalifikowalności

Środek, o którym mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może zostać wprowadzony przez państwa członkowskie do ich programów wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) W odniesieniu do środków ubezpieczenia zbiorów państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrażania tych środków, w tym takie, które są niezbędne do zapewnienia, aby środki dotyczące ubezpieczenia zbiorów nie zakłócały konkurencji na rynku ubezpieczeń;

b) Producenci składający wnioski dotyczące programu udostępniają swoją polisę ubezpieczeniową organom krajowym, aby umożliwić państwom członkowskim spełnienie warunku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

c) Państwa członkowskie ustalają pułapy dla kwot, które można otrzymywać w ramach wsparcia, aby spełnić warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Tam, gdzie stosowne, państwa członkowskie mogą ustalić ten poziom na podstawie standardowych kosztów i standardowych założeń odnośnie do utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

(i) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

(ii) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

(iii) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

(iv) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Dla celów art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, „niekorzystne zjawisko klimatyczne, które może być porównane do klęski żywiołowej” ma to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006.

W przypadkach, gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na potrzeby ubezpieczenia zbiorów, informują o tym w odpowiedniej części załączników I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 6

Inwestycje

Artykuł 17

Środki kwalifikowalne

Inwestycje objęte wsparciem są zgodne ze wspólnotowymi standardami mającymi zastosowanie do danej inwestycji.

Kwalifikowalnymi wydatkami są:

a) budowa, nabycie, w tym dzierżawa, bądź udoskonalenie mienia nieruchomego;

b) nabycie lub leasing nowych maszyn i urządzeń, w tym oprogramowania komputerowego do wartości rynkowej składnika majątkowego; pozostałe koszty związane z umową leasingu, takie jak marża leasingodawcy, koszty refinansowania odsetek, koszty ogólne, koszty ubezpieczenia, nie są zaliczane do kosztów kwalifikowalnych;

c) ogólne koszty związane z wydatkami, o których mowa w lit. a) i b), takie jak honoraria architektów i inżynierów oraz opłaty za konsultacje, studia wykonalności, nabycie praw patentowych i licencji.

W ramach odstępstwa od lit. b) i tylko dla mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹⁷) pastwa członkowskie mogą, w należycie uzasadnionych wypadkach, ustanowić warunki, w których zakup sprzętu używanego może zostać uznany za wydatek kwalifikowalny.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić osiągnięcie celu tego środka, tzn. poprawę sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności, przez te inwestycje w ramach środka dotyczącego łańcucha przetwórczego.

Artykuł 18

Kwalifikowalne środki na rozwój nowych produktów

Koszty rozwoju nowych produktów, procesów i technologii, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dotyczą działań przygotowawczych, takich jak rozwój i testowanie wzorów, produktów, procesów lub technologii oraz materialne i/lub niematerialne inwestycje z nimi związane poprzedzające wykorzystanie nowo opracowanych produktów, procesów i technologii do celów handlowych.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić, że dzięki udzielonemu wsparciu osiągnięty zostanie cel tego środka tzn. poprawa sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności.

Artykuł 19

Zarządzanie finansami

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostało wykonane i po przeprowadzeniu kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁸).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na dofinansowanie inwestycji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczek nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji, dla której pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2013, 2014 lub 2015, kwota zaliczek może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 282/2012 (¹⁹) łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danej operacji w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty.

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele inwestycyjne przekracza kwotę zaliczki.

Artykuł 20

Zgodność i spójność

1. Nie udziela się wsparcia dla działań marketingowych, dla których przyznano wsparcie zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

W przypadku gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na dofinansowanie inwestycji, informują o niej w odpowiedniej części formularzy zamieszczonych w załącznikach I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na inwestycje w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 6a

Innowacje

Artykuł 20a

Operacje kwalifikowalne

1. Innowacje w sektorze wina, o których mowa w art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, obejmują rozwój:

a) nowych produktów związanych z sektorem wina lub produktów ubocznych powstających przy wytwarzaniu wina,

b) nowych procesów i technologii niezbędnych do rozwoju produktów sektora uprawy winorośli.

2. Koszty kwalifikowalne dotyczą inwestycji materialnych i niematerialnych, działań przygotowujących transfer wiedzy i badań pilotażowych.

3. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji są producentami produktów, o których mowa w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz organizacjami producentów wina.

Ośrodki badawczo-rozwojowe biorą udział w projektach finansowanych przez beneficjentów. Organizacje międzybranżowe mogą być związane z projektem.

4. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia. Wypłaty zaliczki podlegają wymogowi wniesienia zabezpieczenia.

5. Proste inwestycje odtworzeniowe nie są kwalifikującymi się wydatkami.

Artykuł 20b

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i innych systemów prawnych i instrumentów finansowych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 20c

Zarządzanie finansowe

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (²⁰).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na innowację mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczek nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji w innowacje, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji, dla której pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2014 lub 2015, kwota zaliczek może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 282/2012 (²¹) łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danego działania w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty.

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele innowacji przekracza kwotę zaliczki.

Sekcja 7

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Artykuł 21

Określanie minimalnego stężenia alkoholu

1. Z zastrzeżeniem przepisów załącznika VI.D pkt 1 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie określają minimalne stężenie alkoholu, które musi być zawarte w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia w wytworzonym winie. Państwa członkowskie mogą regulować minimalne stężenie alkoholu na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

2. W razie nieuzyskania określonego stężenia ustalonego przez państwa członkowskie w zastosowaniu ust. 1, podmioty będące przedmiotem tego zobowiązania dostarczą określoną ilość wina pochodzącą z własnej produkcji, co zagwarantuje osiągnięcie wymaganego stężenia alkoholu.

3. Do celów określenia stężenia alkoholu zawartego w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia zawartego w wytworzonym winie, standardowe stężenia alkoholu w % objętościowych w winie, stosowane w różnych strefach uprawy winorośli, są następujące:

a) 8,0 % dla strefy A;

b) 8,5 % dla strefy B;

c) 9,0 % dla strefy C I;

d) 9,5 % dla strefy C II;

e) 10,0 % dla strefy C III.

Artykuł 22

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Producenci mają obowiązek wycofania produktów ubocznych powstałych w wyniku produkcji wina lub dowolnego innego procesu przetwarzania winogron pod nadzorem, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) produkty uboczne mają być wycofywane bezzwłocznie i nie później niż na koniec roku winiarskiego, w którym zostały uzyskane; państwa członkowskie mogą ustalić wcześniejszy termin; fakt wycofania, wraz ze wskazaniem szacunkowych ilości, jest albo wpisywany do rejestrów prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, albo poświadczany przez właściwy organ;

b) wycofanie odbywa się zgodnie ze stosownym prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności dotyczącym środowiska naturalnego.

Uznaje się, że wycofanie drożdżowego osadu winiarskiego odbyło się, gdy osad został zdenaturowany, co uniemożliwia użycie go do produkcji wina oraz wtedy, gdy fakt przekazania zdenaturowanego osadu winiarskiego stronom trzecim został odnotowany w rejestrach prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki celem zapewnienia, aby takie transakcje były kontrolowane. Mogą one posiadać system uprzedniego uznawania takich stron trzecich.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że producenci, którzy w trakcie danego roku winiarskiego nie wytwarzają więcej niż 25 hektolitrów wina lub moszczu samodzielnie we własnych zakładach, nie podlegają wymogowi wycofywania produktów ubocznych.

Artykuł 23

Zagospodarowywanie w drodze destylacji produktów ubocznych

1. Producenci mogą wypełnić obowiązek zagospodarowania części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron, przekazując produkty uboczne do destylacji.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać, aby przekazanie części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron do destylacji było obowiązkowe dla wszystkich lub dla części producentów z danego kraju, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów. Ten obowiązek może zostać dopełniony także w drodze przekazania wina do zakładów produkujących ocet.

3. Odnośne państwa członkowskie mogą wprowadzić system certyfikacji zakładów gorzelniczych zgodnie z określoną przez siebie procedurą.

Artykuł 24

Cel pomocy

1. Pomoc, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest wypłacana, z zastrzeżeniem warunku określonego w ust. 3 i w ramach granic określonych w ust. 1 akapit drugi tegoż artykułu, zakładom gorzelniczym, które przetwarzają produkty przekazane do destylacji na alkohol surowy o stężeniu wynoszącym przynajmniej 92 % obj.

2. Stosowna pomoc obejmuje kwotę zryczałtowaną przeznaczoną na zrekompensowanie kosztów zbierania tych produktów, która jest przekazywana z zakładu gorzelniczego do producenta, jeżeli koszty te są ponoszone przez tego ostatniego.

3. Państwa członkowskie mogą obwarować udzielenie wsparcia warunkiem złożenia zabezpieczenia przez beneficjenta.

4. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe zasady stosowania środka przewidzianego w niniejszym artykule.

Artykuł 25

Wysokość pomocy

1. Maksymalna wysokość pomocy, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wypłacanej zakładom gorzelniczym jest określana według zawartości % alkoholu oraz według hektolitrów w następujący sposób:

a) dla alkoholu surowego uzyskanego z wytłoków: 1,1 EUR/% obj./hl;

b) dla alkoholu surowego uzyskanego z wina i osadu drożdżowego winiarskiego: 0,5 EUR/% obj./hl.

2. Państwa członkowskie ustalają, w granicach określonych w ust. 1 na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, wysokość pomocy oraz zryczałtowaną rekompensatę za koszty zbierania, o których mowa w art. 24 ust. 2, oraz informują o nich Komisję w odpowiedniej części formularzy załączników I, V i VII. Wysokość pomocy może zostać skorygowana zgodnie z różnymi typologiami produkcji, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Artykuł 25a

Weryfikacja warunków

Właściwe organy państw członkowskich podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby sprawdzić, czy przestrzegane są warunki oraz czy nie jest przekraczana granica, o których mowa w art. 24 ust. 1 niniejszego rozporządzenia w związku z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie mogą weryfikować, czy granica ta nie jest przekraczana w przypadku każdego producenta lub na szczeblu ogólnokrajowym. Państwa członkowskie, które decydują się na przeprowadzenie weryfikacji na szczeblu ogólnokrajowym, nie uwzględniają dla potrzeb ustalenia bilansu alkoholu ilości, które nie są przeznaczone do destylacji (wycofanie pod kontrolą), ani ilości, które przeznaczone są na wytworzenie produktów innych niż alkohol o przeznaczeniu przemysłowym.

Sekcja 8

Destylacja alkoholu spożywczego

Artykuł 26

(skreślony).

Artykuł 27

(skreślony).

Sekcja 9

Destylacja w sytuacji kryzysowej

Artykuł 28

(skreślony).

Artykuł 29

(skreślony).

Artykuł 30

(skreślony).

Artykuł 31

(skreślony).

Sekcja 10

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

Artykuł 32

(skreślony).

Artykuł 33

(skreślony).

Artykuł 34

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Sprawozdawczość, ocena i przepisy ogólne

Artykuł 35

Sprawozdawczość i ocena

1. Co roku do dnia 1 marca państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania, w poprzednim roku budżetowym, środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział II sekcja 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (²²).

W sprawozdaniach tych wymienia się i opisuje środki, względem których przyznano pomoc unijną w ramach programów wsparcia.

Państwa członkowskie przekazują sprawozdania Komisji w formie określonej w załączniku V i VI do niniejszego rozporządzenia. Informacje zawarte w odpowiednich tabelach dotyczą, w odniesieniu do każdego roku, środków programu wsparcia. Są to:

a) zestawienie wydatków, w podziale na lata finansowe, już poniesionych w okresie programowania, które w żadnym przypadku nie mogą przekraczać limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

b) prognozy na kolejne lata finansowe do końca przewidywanego okresu wdrażania programu wsparcia, w ramach limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz zgodnie z najbardziej aktualnym dokumentem przekazanym zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia.

2. W tym samym powiadomieniu państwa członkowskie przedstawiają, w formie określonej w załączniku VII, dane techniczne związane z wdrażaniem środków w ramach programu wsparcia. Państwa członkowskie przedstawiają szczegóły dotyczące wdrożenia środka wsparcia działań promocyjnych w formie określonej w załączniku VIII.

3. Odniesienia do danego roku budżetowego obejmują wypłaty rzeczywiście dokonane przez państwa członkowskie między dniem 16 października a 15 października następnego roku.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2014 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2017 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji oceny w formie określonej w załączniku V i VI. Dodatkowo do wniosków dołącza się następujące pozycje:

– C1: Ocena kosztów i korzyści programu wsparcia;

– C2: Sposoby zwiększenia efektywności programu wsparcia.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu przestrzegania przepisów ustanowionych w art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 lit. d). Informacje przekazywane są w formie określonej w załącznikach VIIIa i VIIIb.

6. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o przeniesieniu – w odniesieniu do 2014 r. oraz począwszy od 2015 r. – całej kwoty udostępnianej na programy wsparcia ze swojej koperty krajowej w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich systemu płatności jednolitej, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, nie mają obowiązku przedkładania formularzy określonych w załącznikach V–VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

7. Państwa członkowskie dokumentują szczegóły wszystkich programów wsparcia, zmienionych lub niezmienionych, a także szczegóły wszystkich środków wykonanych w ramach programów.

Artykuł 36

Wyłączenie

Wsparcia finansowego w ramach krajowych programów wsparcia nie można przekazywać na rzecz producentów, których dotyczą nielegalne nasadzenia, o których mowa w art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 ani szkółek szczepów, o których mowa w art. 60 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 37

Opóźnienie w wypłatach dla beneficjentów

Dla każdego środka z wyjątkiem art. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie:

a) ustalają termin składania wniosków;

b) po dniu złożenia ważnego i kompletnego wniosku dokonują wypłaty na rzecz beneficjentów w ciągu:

(i) siedmiu miesięcy w przypadku działań, które mogą zostać wykonane i skontrolowane w ciągu jednego roku;

(ii) rozsądnego okresu ustalanego przez państwo członkowskie, o którym informuje ono Komisję w odpowiednich częściach załącznika I, w przypadku działań, które nie mogą zostać zakończone i skontrolowane w ciągu jednego roku.

Artykuł 37a

Powiadomienia dotyczące pomocy państwa

1. Niezależnie od art. 5 ust. 8, art. 16 akapit trzeci i art. 20 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, jeśli państwa członkowskie przyznają pomoc państwa zgodnie z art. 103n ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (²³), powiadamiają Komisję o:

a) w stosownych przypadkach, wykazie środków pomocy już zatwierdzonych na mocy art. 87, 88 i 89 Traktatu, które mają być wykorzystane do realizacji programów lub podają powód, dla którego przedmiotowa pomoc krajowa została zwolniona z jakichkolwiek zobowiązań dotyczących powiadamiania;

b) w pozostałych przypadkach, o elementach, które są potrzebne do dokonania oceny zgodności z zasadami konkurencji.

2. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. a), państwa członkowskie wypełniają tabelę 1 w załączniku VIIIc:

a) wskazując, czy pomoc będzie przyznawana na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007 (²⁴) w odniesieniu do pomocy de minimis dla produkcji podstawowej w sektorze produkcji rolnej, czy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 (²⁵) dla przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rolnych; lub

b) podając numer rejestracji i odesłanie do rozporządzenia Komisji o wyłączeniu przyjętego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 994/98 (²⁶), na mocy którego środek został wprowadzony; lub

c) podając numer sprawy i numer referencyjny, pod którym środek został uznany przez Komisję za zgodny z Traktatem.

3. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. b), państwa członkowskie przekazują Komisji:

a) tabelę 2 z załącznika VIIIc dla każdego ze środków, o których mowa w art. 103p, 103t i 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla których przyznawana jest pomoc krajowa;

b) tabelę 3 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „promocja na rynkach krajów trzecich”, o którym mowa w art. 103p rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

c) tabelę 4 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „ubezpieczenie zbiorów”, o którym mowa w art. 103t rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

d) tabelę 5 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „inwestycje”, o którym mowa w art. 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Elementy podane w formie którejkolwiek z tabel załącznika VIIIc muszą być ważne w ciągu całego cyklu życia programu, bez uszczerbku dla jakichkolwiek późniejszych zmian tych programów.

5. Niezależnie od przepisów art. 103n ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i bez uszczerbku dla art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przyznając pomoc krajową, zmieniają swój przyszły program wsparcia, wypełniając odpowiednie tabele załącznika VIIIb najpóźniej do dnia 15 października 2009 r. Artykuł 103k ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ma zastosowanie do tych zmian.

Artykuł 37b

Informacje dotyczące zaliczek

1. W przypadku gdy zaliczki przyznaje się zgodnie z art. 5 ust. 7, art. 5e, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2, art. 20a ust. 4 i art. 24 ust. 3, beneficjenci powinni przedstawić corocznie agencjom płatniczym, w odniesieniu do każdego projektu, następujące informacje:

a) zestawienia kosztów uzasadniające, z podziałem na każde działanie, stosowanie zaliczek do dnia 15 października; oraz

b) potwierdzenie, z podziałem na każde działanie, salda niewykorzystanych zaliczek pozostających na dzień 15 października.

Państwa członkowskie określają w swoich przepisach krajowych datę przekazania tych informacji, aby mogły być one uwzględnione w bieżących rocznych sprawozdaniach finansowych agencji płatniczych, o których mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 885/2006, w terminie określonym w art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

2. Ustępu 1 nie stosuje się w odniesieniu do rocznych sprawozdań finansowych za 2013 r., z wyjątkiem przypadku gdy płatności zaliczkowe wynoszące ponad 20 % do 50 % pomocy publicznej związanej z inwestycjami są przyznawane zgodnie z art. 19 ust. 2 akapit drugi.

3. Do celów art. 18 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2012 dowód ostatecznego nabycia praw, który należy przedstawić, powinno stanowić ostatnie roczne zestawienie kosztów oraz potwierdzenie salda rocznego, o którym mowa w ust. 1.

W odniesieniu do zaliczek udzielonych na podstawie art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2 i art. 20a ust. 4 niniejszego rozporządzenia, ostatnie zestawienie kosztów i potwierdzenie salda rocznego, o których mowa w ust. 1 i 2, są przedstawiane do końca drugiego roku budżetowego po ich płatności.

TYTUŁ III

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Uzgodnienia w zakresie cen wejścia dla soku winogronowego i moszczu

Artykuł 38

Definicja

Dla celów niniejszego tytułu „partia towaru” oznacza ilość produktu przesłanego przez jednego nadawcę do jednego odbiorcy, przekazaną w ramach jednej deklaracji celnej z przeznaczeniem do zwolnienia do swobodnego obrotu. Każda deklaracja może obejmować towary jednego i tego samego pochodzenia, zgodnie z definicją w art. 23 i 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (²⁷), posiadające ten sam kod Nomenklatury Scalonej.

Artykuł 39

Weryfikacja partii towaru

1. Dla produktów posiadających kody CN 2009 61, 2009 69 i 2204 30, wymienionych w załączniku I, część trzecia, sekcja I, załącznik 2 do Wspólnej Taryfy Celnej i podlegających uzgodnieniom w zakresie cen wejścia, rzeczywista wartość celna jest weryfikowana poprzez sprawdzenie każdej partii towaru.

2. Cena wejścia, o której mowa w załączniku 2 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (²⁸), dla produktów wskazanych w ust. 1 określana jest na podstawie wartości celnej.

ROZDZIAŁ II

Świadectwa i sprawozdania analityczne dla wina, soku winogronowego i moszczu w przywozie

Sekcja 1

Zagadnienia ogólne

Artykuł 40

Wymagane dokumenty

Świadectwo i raport analityczny, o których mowa odpowiednio w art. 82 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stanowią jeden dokument:

a) „świadectwo” jest sporządzane przez organ kraju trzeciego, z którego pochodzi produkt;

b) „raport analityczny” jest sporządzany przez urzędowe laboratorium uznane przez kraj trzeci, z którego pochodzi produkt.

Artykuł 41

Treść raportu analitycznego

Raport analityczny zawiera następujące informacje:

a) w przypadku win oraz moszczu winogronowego w trakcie fermentacji:

(i) całkowite objętościowe stężenie alkoholu;

(ii) rzeczywiste objętościowe stężenie alkoholu;

b) w przypadku moszczu winogronowego i soku winogronowego - gęstość;

c) w przypadku win, moszczu winogronowego i soku winogronowego:

(i) suchy wyciąg ogółem;

(ii) kwasowość ogółem;

(iii) zawartość kwasu lotnego;

(iv) zawartość kwasu cytrynowego;

(v) zawartość dwutlenku siarki;

(vi) (skreślony).

Artykuł 42

Wyłączenia

1. Okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku produktów pochodzących z krajów trzecich i przywożonych z tych krajów w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej pięć litrów, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe, jeżeli całkowita transportowana ilość, składająca się lub nieskładająca się z oddzielnych przesyłek, nie przekracza 100 litrów.

2. Jeżeli produkty nie spełniają warunków określonych w ust. 1, okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku:

a) wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego zawartego w bagażu osobistym podróżnych w rozumieniu art. 45 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (²⁹) w ilości do 30 litrów na jednego podróżnego;

b) wina wysyłanego w partiach przez osobę prywatną do innej osoby prywatnej, w rozumieniu art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 918/83 w ilości do 30 litrów w odniesieniu do jednej partii;

c) wina i soku winogronowego stanowiących mienie osobiste osób prywatnych przenoszących swoje miejsce zamieszkania z kraju trzeciego do Wspólnoty w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (EWG) nr 918/83;

d) wina i soku winogronowego z przeznaczeniem na targi zgodnie z definicją podaną w art. 95 rozporządzenia (EWG) nr 918/83, pod warunkiem, że dane produkty są umieszczone w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej dwa litry, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe;

e) ilości wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego w innych pojemnikach, przywożonych w celu prowadzenia doświadczeń naukowych i technicznych, w ilości do 100 litrów;

f) win i soku winogronowego przywożonego zgodnie z przepisami Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub innych konwencji konsularnych bądź Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

g) win i soku winogronowego przechowywanych na pokładach statków i samolotów wykorzystywanych w transporcie międzynarodowym;

h) win i soku winogronowego pochodzących ze Wspólnoty Europejskiej i butelkowanych we Wspólnocie Europejskiej, wywożonych do kraju trzeciego i zwracanych na terytorium obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczonych do swobodnego obrotu.

Sekcja 2

Wymogi, których spełnienie jest wymagane, oraz szczegółowe zasady sporządzania i wykorzystywania świadectwa i raportu analitycznego w przywozie wina, soku winogronowego i moszczu winogronowego

Artykuł 43

Dokument V I 1

1. Świadectwo oraz raport analityczny dla każdej partii towaru przeznaczonej do przywozu do Wspólnoty są sporządzane na jednym dokumencie V I 1.

Dokument, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest sporządzany na formularzu V I 1 odpowiadającym wzorowi określonemu w załączniku IX. Jest on podpisywany przez urzędnika organu urzędowego oraz przez urzędnika uznanego laboratorium, zgodnie z art. 48.

2. W przypadku, gdy produkt nie jest przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, wypełnianie sekcji formularza V I 1 dotyczącej raportu analitycznego nie jest wymagane.

W przypadku win umieszczonych w oznakowanych pojemnikach o pojemności nie większej niż 60 litrów, zamkniętych przy pomocy jednorazowego zamknięcia, oraz zakładając, że wino to pochodzi z kraju wymienionego w załączniku XII część A, który przedstawił specjalne gwarancje zaakceptowane przez Komisję, sekcję formularza V I 1 dotyczącą raportu analitycznego należy wypełnić tylko w zakresie:

a) rzeczywistego objętościowego stężenia alkoholu,

b) kwasowości ogółem,

c) zawartości dwutlenku siarki ogółem.

Artykuł 44

Opis dokumentów

1. Formularze V I 1 składają się z oryginału wypełnionego pismem odręcznym lub maszynowym oraz z równocześnie tworzonej kopii, w tej kolejności.

2. Formularz V I 2 to wyciąg sporządzony zgodnie ze wzorem określonym w załączniku X, zawierający dane pojawiające się w dokumencie V I 1 lub innym wyciągu V I 2, podstemplowany przez urząd celny państwa Wspólnoty. Formularze V I 2 składają się z oryginału i dwóch kopii, w tej kolejności.

3. Dokumenty V I 1 oraz wyciągi V I 2 powinny spełniać warunki techniczne określone w załączniku XI.

4. Do produktu dołącza się zarówno oryginał, jak i kopię. Formularze V I 1 i V I 2 muszą być wypełnione pismem maszynowym lub odręcznym bądź przy pomocy równoważnych środków technicznych uznanych przez organ urzędowy. Formularze wypełnione odręcznie powinny być wypełniane tuszem, literami drukowanymi. Nie zezwala się na wycieranie ani nadpisywanie. Ewentualnych zmian dokonuje się, wykreślając niepoprawne dane oraz, w stosownych przypadkach, dodając wymagane dane. Wszelkie zmiany dokonane w ten sposób muszą być zatwierdzone przez ich autora i podstemplowane, zależnie od przypadku, przez agencję urzędową, laboratorium lub organy celne.

5. Na dokumentach V I 1 oraz wyciągach V I 2 powinien figurować numer seryjny nadany, w przypadku dokumentów V I 1, przez agencję urzędową, której urzędnik podpisuje świadectwo, a w przypadku wyciągów V I 2, przez urząd celny, który opatruje je stemplem zgodnie z art. 47 ust. 2 i 3.

6. Bez uszczerbku dla ust. 2, 3, 4 i 5 wystawianie i stosowanie dokumentów V I 1 i V I 2 może odbywać się przy pomocy skomputeryzowanych systemów zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi przez właściwe organy państw członkowskich. Treść elektronicznych dokumentów V I 1 i V I 2 musi być identyczna z treścią ich wersji papierowych.

Artykuł 45

Procedura uproszczona

1. Dokumenty V I 1 sporządzone przez producentów wina w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B, które przedstawiły szczególne gwarancje zaakceptowane przez Wspólnotę, uznawane są za świadectwa lub raporty analityczne sporządzone przez urzędy i laboratoria uwzględnione w wykazie ustanowionym w art. 48, pod warunkiem że producenci otrzymali indywidualne zatwierdzenie od właściwych organów tych państw trzecich i podlegają kontroli tych ostatnich.

2. Zatwierdzeni producenci, o których mowa w ust. 1, wykorzystują formularze V I 1, podając w rubryce 9 nazwę i adres urzędowej agencji kraju trzeciego, która ich zatwierdziła. Producenci wypełniają formularz, dodatkowo podając:

a) w rubryce 1, swoje nazwy i adresy oraz numery rejestracyjne w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B;

b) w rubryce 10 przynajmniej dane przewidziane w art. 43 ust. 2.

Producenci składają podpis w przewidzianym do tego celu miejscu w rubrykach 9 i 10, wykreślając uprzednio słowa „nazwisko i tytuł urzędnika”.

Nie wymagane są stemple, nazwa ani adres laboratorium.

Artykuł 45a

Dokument elektroniczny

1. Dokumenty V I 1 sporządzone zgodnie z art. 43 i 45 można zastąpić dokumentami elektronicznymi, jeśli chodzi o przywóz do Unii produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich, które posiadają system kontroli uznany przez Unię za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów w prawodawstwie unijnym.

System kontroli w państwie trzecim może zostać uznany za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów przez Unię, jeżeli spełnia co najmniej następujące warunki:

a) zapewnia wystarczające gwarancje co do charakteru, pochodzenia oraz identyfikowalności produktów sektora wina wyprodukowanych lub będących przedmiotem obrotu na terytorium danego państwa trzeciego;

b) gwarantuje dostęp do danych znajdujących się w wykorzystywanym systemie elektronicznym, w szczególności w zakresie rejestracji i identyfikacji podmiotów gospodarczych, organów kontroli i laboratoriów analizy;

c) gwarantuje możliwość sprawdzenia danych, o których mowa w lit. b), w ramach wzajemnej współpracy administracyjnej.

Państwa trzecie, w których obowiązuje system kontroli uznany przez Unię za równoważny zgodnie z akapitem drugim, zostają włączone do wykazu znajdującego się w części C załącznika XII.

2. Dokument elektroniczny, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej informacje konieczne do sporządzenia dokumentu V I 1.

Niepowtarzalny numer ewidencyjny zostaje przydzielony dokumentowi elektronicznemu przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub pod ich nadzorem. Numer ten jest zawarty w dokumentach handlowych wymaganych przy przywozie na terytorium Unii.

3. Dostępu do elektronicznego dokumentu lub danych niezbędnych do jego sporządzenia udziela się na każde żądanie właściwych organów państwa członkowskiego przeznaczenia.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być wymagane w formie papierowej, w której przedstawia się je w formie elementów danych wyrażonych w ten sam sposób jak w elektronicznym dokumencie administracyjnym.

Artykuł 46

Odstępstwa

Stosowanie art. 43 ust. 2 i art. 45 niniejszego rozporządzenia może zostać zawieszone, jeżeli zostanie stwierdzone, że produkty, do których stosuje się te środki, były przedmiotem fałszerstwa mogącego powodować ryzyko dla konsumentów lub praktyk enologicznych innych niż te, o których mowa w art. 82 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 47

Zastosowanie

1. Oryginał oraz kopię dokumentów V I 1 lub wyciągów V I 2 przekazuje się do właściwych organów w państwie członkowskim, po zakończeniu formalności celnych, w którym to państwie formalności celne wymagane do skierowania partii produktu do wolnego obrotu zostały przeprowadzone.

Tam, gdzie to konieczne, organy władz potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2. Zwracają one oryginał zainteresowanej osobie, a kopię przechowują przez okres przynajmniej pięciu lat.

2. W przypadku, gdy partia towaru ma być uznana za pełną przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, nowy nadawca przekazuje organom celnym kontrolującym partię dokument V I 1 lub wyciąg V I 2 dotyczący tej partii, a także, o ile ma to zastosowanie, sukcesywnie wypełniany formularz V I 2.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 są zgodne z danymi wpisanymi w formularzu V I 2 lub czy dane wpisane w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi wpisanymi w sukcesywnie wypełnionym formularzu V I 2, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają dokument lub poprzedni wyciąg. Zwracają one wyciąg oraz oryginał dokumentu V I 1 lub poprzedni wyciąg V I 2 nowemu nadawcy i przechowują kopię dokumentu lub poprzedni wyciąg przez okres przynajmniej pięciu lat.

Jednakże wypełnienie formularza V I 2 nie jest konieczne, jeżeli partia produktów jest powrotnie wywożona do kraju trzeciego.

3. Jeżeli partia towaru jest rozdzielona przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, zainteresowana strona przekazuje organom celnym kontrolującym daną partię oryginał oraz kopię dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2 dotyczącego dzielonej partii k, wraz z formularzem V I 2 i dwiema kopiami sukcesywnie wypełnionymi dla każdej z nowych przesyłek.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 lub w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi w formularzu V I 2 sukcesywnie wypełnionym dla każdej z nowych przesyłek, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2, na którym się on opierał. Zwracają one wyciąg V I 2 wraz z dokumentem V I 1 lub uprzednio wypełnionym wyciągiem V I 2 osobie zainteresowanej i przechowują kopię każdego z tych dokumentów przez okres przynajmniej pięciu lat.

Artykuł 48

Wykaz właściwych organów

1. Komisja sporządza i aktualizuje wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów oraz producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentu V I 1, na podstawie powiadomień właściwych organów z krajów trzecich. Komisja publikuje nazwy i adresy tych agencji i laboratoriów w Internecie.

2. Powiadomienia przekazywane przez właściwe organy z krajów trzecich, o których mowa w ust. 1, zawierają:

a) nazwy i adresy agencji urzędowych i laboratoriów zatwierdzonych lub wyznaczonych w celu sporządzania dokumentów V I 1;

b) nazwy, adresy i oficjalne numery rejestracyjne producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentów V I 1.

Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje jedynie agencje i laboratoria wskazane w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. a), które zostały upoważnione przez właściwe organy zainteresowanego kraju trzeciego do przekazania Komisji oraz państwom członkowskim, na żądanie, wszelkich informacji wymaganych do oceny danych zawartych w dokumencie.

3. Wykazy są aktualizowane, w szczególności w celu uwzględnienia zmian adresów i/lub nazw agencji lub laboratoriów.

Artykuł 49

Przywóz pośredni

W przypadkach, gdy wino jest przedmiotem wywozu z kraju trzeciego, na którego terytorium zostało wytworzone (dalej zwanego „krajem pochodzenia”), do innego kraju trzeciego (dalej zwanego „krajem wywożącym”), z którego jest następnie wywożone do Wspólnoty, właściwe organy kraju wywożącego mogą sporządzić dokument V I 1 dla odnośnego wina na podstawie dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika sporządzonego przez właściwe organy kraju pochodzenia, bez konieczności dokonywania dalszych analiz wina, jeżeli wino to:

a) zostało już zabutelkowane i opatrzone etykietami w kraju pochodzenia i pozostaje w takiej postaci; lub

b) jest eksportowane luzem z kraju pochodzenia i butelkowane oraz opatrywane etykietami w państwie wywożącym bez żadnego dodatkowego przetwarzania.

Właściwy organ kraju wywożącego poświadcza na dokumencie V I 1, że wino, o którym mowa, jest winem, do którego odnosi się pierwszy akapit i że spełnia ono warunki w nim określone.

Do dokumentu V I 1 kraju wywożącego dołącza się oryginał lub poświadczoną kopię dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika z kraju pochodzenia.

Jedynymi krajami pochodzenia dla celów niniejszego artykułu są kraje umieszczone w publikowanym zgodnie z art. 48 ust. 1 wykazie agencji i laboratoriów wyznaczanych przez kraje trzecie do wypełniania dokumentów, które muszą towarzyszyć każdej partii przywożonego wina.

Artykuł 50

Szczególne zasady dotyczące określonych win

1. W przypadku win likierowych oraz win wzmocnionych do destylacji, dokumenty V I 1 są uznawane za ważne jedynie w przypadku, gdy agencja urzędowa, o której mowa w art. 48, umieściła w rubryce 14 następujący zapis:

„poświadczono, że alkohol dodany do niniejszego wina jest alkoholem winnym”.

Zapisowi towarzyszyć powinny następujące informacje:

a) pełna nazwa i adres agencji wystawiającej;

b) podpis urzędnika agencji;

c) pieczęć agencji.

2. Dokument V I 1 może być wykorzystany jako dokument poświadczający, że wino przywiezione posiada oznaczenie geograficzne zgodne z porozumieniem w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie oznaczeń geograficznych lub porozumieniem w sprawie uznawania i ochrony oznaczeń geograficznych między Wspólnotą Europejską a krajem trzecim, z którego pochodzi wino.

W takim przypadku w rubryce 14 wpisuje się, co następuje:

„poświadczono, że wino objęte niniejszym dokumentem zostało wytworzone w regionie uprawy winorośli ... i otrzymało oznaczenie geograficzne wskazane w rubryce 6 zgodnie z przepisami kraju pochodzenia”.

Zapisowi towarzyszyć powinny informacje przewidziane w ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 51

Zgodność przywożonych win

Jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego powezmą podejrzenie, że produkt pochodzący z kraju trzeciego nie spełnia wymogów art. 82 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bezzwłocznie informują o tym Komisję.

ROZDZIAŁ III

Przepisy szczegółowe w sprawie wywozu

Artykuł 52

Powiadomienie organów urzędowych

1. Państwa członkowskie przesyłają do Komisji wykaz organów urzędowych lub urzędowo uznanych, co do których proponują, że organy te powinny wydawać atesty potwierdzające, że dane wino spełnia warunki dostępu do ulg przewidzianych w porozumieniach z krajami trzecimi.

2. Komisja działa w imieniu Wspólnoty, sporządzając oraz wymieniając, wraz z zainteresowanym krajem trzecim, wykaz organów urzędowych upoważnionych do wystawiania atestów, o których mowa w ust. 1, oraz stosowne zaświadczenie wydawane przez zainteresowany kraj trzeci.

3. Komisja sporządza wykaz przewidziany w ust. 2 i okresowo go uaktualnia.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia przejściowe

Artykuł 53

Zgodność dokumentów V I 1 i V I 2

Dokumenty VI1 i V I 2, które były zgodne z przepisami mającymi zastosowanie w momencie, gdy zostały wprowadzone do obiegu, lecz które już nie są zgodne z tymi przepisami od dnia, od którego stosuje się niniejsze rozporządzenie, mogą być nadal wykorzystywane do dnia 31 grudnia 2008 r.

Artykuł 54

Zwolnienie zabezpieczeń

Na wniosek stron zainteresowanych zabezpieczenia złożone na potrzeby wystawienia pozwoleń na przywóz i wywóz są zwalniane od dnia 1 sierpnia 2008 r., jeżeli ważność pozwoleń nie wygasła przed tym dniem.

TYTUŁ IV

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 55

Kary w przypadku nieprzestrzegania obowiązku karczowania

1. Kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

Bez uszczerbku dla ewentualnych wcześniejszych kar nałożonych przez państwa członkowskie, państwa członkowskie ustalają kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na podstawie następujących zasad:

a) podstawowa nakładana kara wynosi przynajmniej 12 000 EUR/ha,

b) państwa członkowskie mogą zwiększyć karę w oparciu o wartość handlową win wytwarzanych w odnośnych winnicach.

2. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 85 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) za nielegalne nasadzenia istniejące w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2009 r.;

b) za nielegalne nasadzenia od momentu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy ze skutkiem na dzień danego nasadzenia.

Kara nakładana jest ponownie co 12 miesięcy, licząc od tych dat i aż do wypełnienia obowiązku karczowania, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, po raz pierwszy w dniu 1 lipca 2010 r. za nieprzestrzeganie obowiązku karczowania, a następnie co 12 miesięcy aż do wypełnienia obowiązku zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 56

Kary w przypadku nieprzestrzegania zakazu obrotu

1. Kary, o których mowa w art. 87 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

2. Kary, o których mowa w ust. 1, są nakładane, jeżeli producent posiada winnicę o powierzchni ponad 0,1 ha oraz, zależnie od danego przypadku:

a) nie przedkłada umowy o destylację w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit drugi lub umowy te nie obejmują całej rozpatrywanej produkcji, zadeklarowanej w deklaracji zbiorów lub produkcji; lub

b) nie informuje właściwego organu o planowanych zielonych zbiorach w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit trzeci lub nie przeprowadza zielonych zbiorów w sposób zadowalający.

3. Państwa członkowskie nakładają kary, o których mowa w ust. 1:

a) w przypadku nieprzedłożenia umowy o destylację – jeden miesiąc po upływie terminu określonego w art. 57 ust. 1 akapit drugi;

b) w przypadku nieprzestrzegania zasad dotyczących zielonych zbiorów – w dniu 1 września danego roku kalendarzowego.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 57

Brak wprowadzenia do obrotu lub destylacja

1. W przypadku art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, winogrona lub produkty wytworzone z winogron mogą być przeznaczone jedynie do następujących celów:

a) destylacja na wyłączny koszt producenta;

b) zielone zbiory zgodnie z definicją podaną w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przeprowadzone na koszt danego producenta;

c) spożycie własne – ta możliwość jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 ha.

W przypadku destylacji przewidzianej w ust. 1 lit. a):

- producenci przedkładają umowę o destylację przewidzianą w art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do końca roku winiarskiego, w którym wytworzone były produkty;

- produkty wytworzone przed uregulowaniem sytuacji prawnej winnicy zgodnie z art. 86 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 podlegają obowiązkowi destylacji.

W przypadku zielonych zbiorów przewidzianych w ust. 1 lit. b) producenci z wyprzedzeniem informują właściwy organ o swoim zamiarze przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b). Państwa członkowskie kontrolują zielone zbiory zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, w celu ułatwienia kontroli, państwa członkowskie mogą przewidzieć nałożenie na producentów obowiązku informowania właściwego organu państwa członkowskiego przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) o tym, którą z możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) niniejszego artykułu mają zamiar wybrać.

Państwa członkowskie mogą także ograniczyć wybór producentów tylko do jednej lub dwóch możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c).

3. W przypadku, gdy dany producent posiada winnice, z których produkty mogą być wprowadzane do obrotu, właściwe organy odpowiedzialne są za zapewnienie, aby produkty pochodzące z nielegalnych nasadzeń nie były dodawane do wprowadzanych do obrotu produktów z innych winnic.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji

[1] 1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 marca każdego roku o obszarach, w odniesieniu do których zapłacono karę, oraz o wysokości kary rzeczywiście nałożonej, w formie określonej w tabeli 1 załącznika XIII. Ponadto państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim prawodawstwie dotyczącym tych kar.

Taki obowiązek przestaje mieć zastosowanie w odniesieniu do tych państw członkowskich, w których wykarczowano już wszystkie nielegalne nasadzenia.

2. Z wyjątkiem przypadków wskazanych w odpowiednich tabelach załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, informacje przekazywane zgodnie z art. 85c ust. 3, art. 188a ust. 1 i art. 188a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczą poprzedniego roku winiarskiego.

Coroczne informacje przekazywane są w formach określonych w tabelach 3 i 7 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przy przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 59

Zmniejszenia nakładane na państwa członkowskie

W przypadku, gdy państwa członkowskie nie przekazują żadnych tabel w odpowiednich terminach, z wyjątkiem tabeli 2, o której mowa w art. 58, w formie określonej w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia, zawierającej informacje określone w art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, odpowiednio wypełnione, alokacja środków wsparcia, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dla tych krajów może zostać zmniejszona zgodnie z art. 89 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Komisja może zadecydować, zależnie od zakresu niewypełniania obowiązków, o odebraniu kwoty wynoszącej do 1 % alokacji środków wsparcia dla danego państwa członkowskiego za każdy miesiąc opóźnienia, począwszy od rozpoczęcia roku winiarskiego następującego po roku, w którym należało przekazać informacje.

ROZDZIAŁ II

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

Artykuł 60

Prawa do nowego sadzenia

1. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia dla obszarów przeznaczonych do nowego obsadzania w ramach środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym przyjętych w ramach prawodawstwa krajowego, państwa te zapewniają, aby prawa te nie były przyznawane dla obszaru większego, pod względem czystego zbioru, niż 105 % obszaru obsadzonego winoroślą, który był objęty środkami konsolidacji gruntów lub środkami dotyczącymi obowiązkowych zakupów w interesie publicznym.

2. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów nie mogą być wprowadzane na rynek przez cały okres prowadzenia prac doświadczalnych.

3. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów, winogrona z takich winorośli nie mogą być zbierane, a w przypadku ich zbierania powinny być one niszczone przez cały okres produkcji szkółek szczepów.

4. Prawa do nowego sadzenia przyznane zgodnie z ust. 2 i 3 stosują się jedynie, odpowiednio, w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów.

Po upływie okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym:

a) producent korzysta z praw do ponownego sadzenia lub praw do sadzenia przyznanych z rezerwy, wskutek czego na danym obszarze możliwa jest produkcja wina, które ma być wprowadzane na rynek;

b) albo winorośl zasadzona na takich obszarach jest karczowana; koszty takiego karczowania ponosi dany producent; do zakończenia karczowania danego obszaru, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów mogą być wprowadzane do obrotu tylko dla celów destylacji, na koszt producenta; produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

5. Prawa do nowego sadzenia oraz wszelkie warunki dotyczące użytkowania takich praw lub obszarów obsadzonych zgodnie z nimi, przyznane przed dniem 1 sierpnia 2000 r. w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne lub szkółki szczepów, mają nadal zastosowanie odpowiednio w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów. Przepisy ust. 4 akapit drugi stosują się do takich obszarów odpowiednio po zakończeniu okresu prowadzenia prac doświadczalnych lub okresu produkcji szkółek szczepów.

6. W przypadku art. 91 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, celem uniknięcia nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych, zamiast przyznawać prawa do nowego sadzenia państwo członkowskie może postanowić, że obszary, z których wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do konsumpcji własnej plantatora, nie podlegają wymogowi karczowania ustanowionemu w art. 85 ust. 1 tegoż rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą to uczynić jedynie pod warunkiem, że:

a) obszar dla jednego plantatora nie przekracza maksymalnej powierzchni określonej przez to państwo członkowskie, która w każdym razie nie może być większa niż 0,1 ha; oraz

b) dany plantator nie prowadzi produkcji wina do celów handlowych.

7. Zakazane jest wprowadzanie na rynek wina lub produktów winiarskich pochodzących z obszarów, o których mowa w ust. 6. Państwa członkowskie stosują odpowiedni system monitorowania tego zakazu. W razie wykrycia naruszenia tego zakazu, oprócz ewentualnych kar nałożonych przez państwo członkowskie dodatkowo stosuje się ust. 4 akapit drugi lit. b). Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Artykuł 61

Obowiązki państw członkowskich w zakresie powiadamiania o prawach do nowego sadzenia

[2] Do dnia 1 marca 2016 r. państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) całkowita powierzchnia obszarów, dla których przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1, 2 i 3; oraz

b) całkowita powierzchnia obszarów, dla których łącznie przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 85h rozporządzenia (WE) nr 1234/2007; w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z odstępstwa przewidzianego w art. 60 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, przekazuje ono informacje o szacunkowej powierzchni danego obszaru, oparte na wynikach przeprowadzonego monitoringu.

Informacje te przekazywane są w formie określonej w tabeli 8 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 62

Karczowanie nie dające prawa do ponownego sadzenia

Jeżeli obszar został wykarczowany zgodnie z art. 24 ust. 4, art. 85 ust. 1 lub art. 86 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 bądź art. 60 ust. 4 akapit drugi lit. b) niniejszego rozporządzenia, prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane. Ponadto prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane w przypadku karczowania:

a) dowolnego obszaru obsadzonego winoroślą w ramach wdrażania środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowego zakupu w interesie publicznym, w przypadku którego przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b) obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne w zakresie uprawy winorośli w okresie prowadzenia tych prac;

c) obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów w okresie produkcji szkółek szczepów;

d) obszarów przeznaczonych wyłącznie na własne cele konsumpcyjne plantatora; lub

e) obszarów, w przypadku których przyznawana jest premia za karczowanie zgodnie z art. 92 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 63

Przewidywane prawa do ponownego sadzenia

1. Zgodnie z art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą przyznawać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiążą się do wykarczowania obszaru obsadzonego winoroślą przed końcem trzeciego roku winiarskiego od obsadzenia tego obszaru. Można to uczynić jedynie wtedy, gdy producent ten może wykazać, że nie posiada praw do sadzenia lub posiada niewystarczające prawa do sadzenia, z których mógłby skorzystać, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą. Państwo członkowskie nie przyznaje producentowi więcej praw niż jest to niezbędne, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą, biorąc pod uwagę wszelkie prawa znajdujące się już w posiadaniu tego producenta. Producent wskazuje konkretny obszar przeznaczony do wykarczowania.

2. Przy podejmowaniu zobowiązania, o którym mowa w ust. 1, producent składa zabezpieczenie. Zobowiązanie do wykarczowania rozpatrywanego obszaru stanowi „zobowiązanie pierwotne” w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85. Wysokość zabezpieczenia jest określana przez dane państwo członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów. Zabezpieczenie jest ustanawiane na stosownym poziomie wystarczającym do tego, aby zapobiec niewypełnianiu zobowiązania przez producentów.

3. Do momentu wypełnienia zobowiązania dotyczącego karczowania państwa członkowskie gwarantują, że w dowolnym roku winiarskim nie będzie prowadzona równocześnie produkcja wina do celów handlowych zarówno na obszarze przeznaczonym do wykarczowania, jak i obszarze nowo obsadzonym. Jest to realizowane przez zagwarantowanie, że produkty wytworzone z winogron pochodzących z każdego z tych obszarów będą mogły zostać wprowadzone do obrotu jedynie w celu celów destylacji, na koszt producenta. Produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

4. Jeżeli zobowiązanie do wykarczowania nie zostało wypełnione w ustalonym terminie, obszar, który nie został wykarczowany, jest traktowany jako obszar obsadzony z naruszeniem zakazu przewidzianego w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

5. Państwa członkowskie monitorują obsadzanie i karczowanie rozpatrywanych obszarów.

6. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane w ramach ust. 1 do 5.

Artykuł 64

Przekazywanie praw do ponownego sadzenia

1. W ramach stosowania art. 92 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą stosować równoważny współczynnik redukcji na potrzeby przekazywania praw między gospodarstwami.

2. Państwa członkowskie dokumentują wszelkie przypadki przekazywania praw do ponownego sadzenia między gospodarstwami.

Artykuł 65

Rezerwy praw do sadzenia

1. Państwa członkowskie gwarantują, że przekazywanie praw za pośrednictwem krajowej rezerwy i/lub regionalnych rezerw nie prowadzi do ogólnego zwiększenia potencjału produkcyjnego na ich terytorium. W razie potrzeby państwa członkowskie mogą stosować współczynnik redukcji.

2. Państwo członkowskie powiadamia Komisję o stworzeniu krajowych i/lub regionalnych rezerw praw do sadzenia lub, zależnie od przypadku, o swojej decyzji dalszego niestosowania systemu rezerw.

3. Jeżeli państwo członkowskie decyduje się na niestosowanie systemu rezerw, przekazuje ono Komisji dowód wskazujący na istnienie skutecznego systemu zarządzania prawami do sadzenia na całym swoim terytorium.

4. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki przyznawania praw do sadzenia pochodzących z rezerw, przypadki przekazywania praw do sadzenia z jednej rezerwy do drugiej oraz wszystkie przypadki przydzielania praw do sadzenia do rezerw. Dokumentować należy także wszelkie wypłaty w zamian za przydzielenie praw do rezerwy lub za przyznanie praw z rezerwy.

5. [3] W formie określonej w tabeli 9 do załącznika XIII państwa członkowskie do dnia 1 marca 2016 r. informują Komisję, w odniesieniu do okresu od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.:

a) o prawach do sadzenia przekazanych do rezerwy;

b) o prawach do sadzenia udzielonych z rezerwy, za opłatą lub bez opłaty.

Artykuł 66

Utrzymanie systemu praw do sadzenia

Państwa członkowskie, które chcą utrzymać zakaz sadzenia, o którym mowa w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na swoim terytorium lub jego części po dniu 31 grudnia 2015 r., zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 90 ust. 6 tego rozporządzenia, powiadamiają Komisję o swoim zamiarze do dnia 1 marca 2015 r.

ROZDZIAŁ III

System karczowania

Artykuł 67

(skreślony).

Artykuł 68

(skreślony).

Artykuł 69

(skreślony).

Artykuł 70

(skreślony).

Artykuł 71

(skreślony).

Artykuł 72

(skreślony).

Artykuł 73

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Wykaz i pomiar obszaru obsadzonego

Artykuł 74

Wykaz

[4] Dane podawane w wykazie zgodnie z art. 145 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do dnia 1 marca 2016 r. dotyczą dnia 31 grudnia 2015 r.

Wykaz zawiera informacje określone w tabelach 15 i 16 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przekazywać szczegółowe informacje dotyczące regionów.

Artykuł 75

Obszar obsadzony

1. Dla celów dotyczących środków przeznaczonych na restrukturyzację i przekształcanie winnic, zielone zbiory i karczowanie, o których mowa w art. 11, 12 i 98 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, obszar obsadzony winoroślą jest zdefiniowany przez obwód zewnętrzny winorośli z dodaniem buforu, którego szerokość odpowiada połowie odległości między rzędami. Obszar obsadzony jest określany zgodnie z art. 30 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (³⁰).

2. W przypadku, gdy dotychczasowe zbiory, o których mowa w art. 101 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, określa się na podstawie obszaru nieodpowiadającemu definicji podanej w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą dokonać ponownego obliczenia zbiorów, dzieląc produkcję danego gospodarstwa lub działki lub kategorii wina przez obszar obsadzony winoroślą, wytwarzający daną ilość wina, zgodnie z definicją podaną w ust. 1.

TYTUŁ V

KONTROLE W SEKTORZE WINA

ROZDZIAŁ I

Zasady kontrolowania

Artykuł 76

Kontrole

Bez uszczerbku dla szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie, w jakim są one niezbędne dla zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia. Powinny być one skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnot.

W szczególności państwa członkowskie gwarantują, że:

a) istnieje możliwość sprawdzenia wszystkich kryteriów kwalifikowalności określonych przez Wspólnotę lub prawodawstwo krajowe bądź krajowe zasady ramowe;

b) właściwe organy odpowiedzialne za prowadzenie kontroli posiadają wystarczającą liczbę odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu do skutecznego prowadzenia kontroli;

c) ustanowione zostały kontrole w celu uniknięcia nieprawidłowego podwójnego finansowania środków wsparcia w ramach niniejszego rozporządzenia oraz innych programów wspólnotowych lub krajowych;

d) kontrole oraz środki są zgodne z charakterem rozpatrywanego środka wsparcia. Państwa członkowskie definiują metody i sposoby weryfikacji oraz wskazują, kto jest poddawany kontrolom;

e) kontrole są prowadzone w sposób systematyczny lub na podstawie pobieranych prób. W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantuja, że pod względem liczby, charakteru i częstotliwości kontrole są reprezentatywne dla całego ich terytorium i odpowiadają, gdzie stosowne, ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia ich do obrotu;

f) działania dopuszczone do finansowania wspólnotowego są rzeczywiste i zgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Artykuł 77

Zasady ogólne

1. Weryfikacja dokonywana jest w drodze kontroli administracyjnych oraz, gdzie stosowne, kontroli na miejscu.

2. Kontrole administracyjne mają charakter systematyczny i obejmują kontrole krzyżowe dotyczące m.in. danych ze Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli, o którym mowa w tytule II rozdział 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003.

3. Z wyjątkiem przypadków, kiedy rozporządzenie (WE) nr 479/2008 lub niniejsze rozporządzenie przewiduje kontrole systematyczne lub kontrole na miejscu, właściwe organy prowadzą kontrole na miejscu, pobierając próbę stanowiącą odpowiedni procent beneficjentów/producentów na podstawie analizy ryzyka, zgodnie z art. 79 niniejszego rozporządzenia.

4. W odniesieniu do środków przewidzianych w art. 16, 17, 18 i 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 próba obejmuje przynajmniej 5 % wniosków o przyznanie pomocy. Próba musi ponadto obejmować przynajmniej 5 % kwoty, na którą opiewa pomoc.

5. Art. 24 ust. 1, 2, 3 i 6 oraz art. 26 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 (³¹) stosuje się odpowiednio do środków przewidzianych w art. 50 i 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

6. Do kontroli na miejscu, o których mowa w niniejszym artykule, stosuje się art. 26 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

7. We wszystkich stosownych przypadkach państwa członkowskie wykorzystują Zintegrowany System Zarządzania i Kontroli (ZSZiK).

Artykuł 78

Kontrole na miejscu

1. Kontrole na miejscu mają charakter niezapowiedziany. Jednakże można wystosować pismo zapowiadające kontrolę ograniczone ściśle do niezbędnego minimum, o ile nie spowoduje to zagrożenia celu kontroli. Pismo takie można wystosować w wyprzedzeniem nie dłuższym niż 48 godzin z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków lub środków, w przypadku których przewidziano systematyczne kontrole na miejscu.

2. W stosownych przypadkach kontrole na miejscu, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przeprowadzane są w powiązaniu z ewentualnymi innymi kontrolami przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym.

3. Rozpatrywany wniosek lub wnioski o przyznanie pomocy są odrzucane, jeżeli beneficjenci lub ich przedstawiciele uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 79

Dobór próby kontrolnej

1. Próby kontrolne do celów kontroli na miejscu prowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są dobierane przez właściwy organ na podstawie analizy ryzyka oraz, jeżeli kontrole dotyczą w szczególności finansowania wspólnotowego, reprezentatywności złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Skuteczność analizy ryzyka jest oceniana i aktualizowana co roku:

a) poprzez ustalenie istotności każdego czynnika ryzyka;

b) poprzez porównanie wyników próby opartej na analizie ryzyka i próby dobranej losowo, o której mowa w akapicie drugim;

c) poprzez uwzględnienie szczególnej sytuacji w danym państwie członkowskim.

W celu zapewnienia elementu reprezentatywności, państwa członkowskie dobierają losowo od 20 do 25 % minimalnej liczby beneficjentów/producentów, którzy zostaną objęci kontrolą na miejscu.

2. Właściwy organ dokumentuje powody wyboru konkretnych beneficjentów/producentów do kontroli na miejscu. O powodach tych, przed rozpoczęciem kontroli na miejscu, informowany jest inspektor mający przeprowadzić taką kontrolę.

Artykuł 80

Sprawozdanie z kontroli

1. Z każdej kontroli na miejscu sporządza się sprawozdanie, umożliwiające przegląd szczegółów przeprowadzonej kontroli.

W zakresie, w jakim kontrole dotyczą finansowania wspólnotowego, w raporcie wskazuje się w szczególności:

a) programy pomocy i wnioski poddane kontroli;

b) osoby obecne;

c) w stosownych przypadkach obszary rolne poddane kontroli, obszary rolne poddane pomiarowi, wyniki pomiarów dla poszczególnych mierzonych działek oraz zastosowane metody pomiaru;

d) dokonanie weryfikacji, czy dany obszar był właściwie utrzymywany – w przypadku programu karczowania;

e) ilości objęte kontrolą oraz wyniki kontroli;

f) fakt przesłania lub nieprzesłania do beneficjenta/producenta pisma zapowiadającego wizytę oraz, w przypadku przesłania, liczbę pism;

g) wszelkie dalsze podjęte środki kontrolne.

2. W przypadku, gdy w trakcie kontroli na miejscu lub kontroli przeprowadzanej metodą teledetekcji wykryto rozbieżności między informacjami podanymi we wniosku a rzeczywistą sytuacją, plantator otrzymuje kopię sprawozdania z kontroli i ma możliwość podpisania go zanim właściwy organ wyciągnie wnioski z ustaleń w zakresie ewentualnych redukcji lub wyłączeń.

Artykuł 81

Kontrola dotycząca potencjału produkcyjnego oraz działań związanych z restrukturyzacją i przekształcaniem winnic

1. W celu weryfikacji zgodności z przepisami dotyczącymi potencjału produkcyjnego ustanowionymi w sekcji IVa rozdziału III tytułu I części II rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym z przejściowym zakazem nowych nasadzeń ustanowionym w art. 85g ust. 1 tego rozporządzenia, jak również zgodności z przepisami przewidzianymi w art. 103q tego rozporządzenia dotyczącymi działań mających na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic, państwa członkowskie wykorzystują rejestr winnic.

2. Przy przyznawaniu praw do ponownego sadzenia, przewidzianych w art. 85i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dokonuje się systematycznej weryfikacji obszarów przed karczowaniem i po jego zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których ma zostać przyznane prawo do ponownego sadzenia.

Kontrola przed karczowaniem obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy.

Kontrola ta jest przeprowadzana metodą kontroli na miejscu. Jednakże jeżeli państwo członkowskie dysponuje rzetelnym, zaktualizowanym i skomputeryzowanym rejestrem winnic, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed karczowaniem można ograniczyć do 5 % wniosków (w stosunku rocznym) w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku oraz roku następnego.

3. (skreślony).

4. Kontrola, czy karczowanie rzeczywiście miało miejsce, w tym jako operacja z zakresu restrukturyzacji lub przekształcenia winnicy, odbywa się metodą kontroli na miejscu. W przypadku karczowania całej działki winnicy bądź gdy rozdzielczość teledetekcji jest równa lub wyższa niż 1 m², kontrolę można przeprowadzić metodą teledetekcji.

5. (skreślony).

6. Obszary otrzymujące pomoc na działania mające na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic są systematycznie weryfikowane przed przeprowadzeniem tych działań oraz po ich zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których złożono wniosek o przyznanie pomocy.

Kontrola przed przeprowadzeniem działań obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy, obszaru obsadzonego określonego zgodnie z art. 75 oraz wykluczenie przypadku zwykłej odnowy winnic, określonego w art. 6.

Kontrola, o której mowa w akapicie drugim, przeprowadzana jest metodą kontroli na miejscu. Jeżeli jednak państwo członkowskie dysponuje narzędziem graficznym lub równorzędnym narzędziem pozwalającym na pomiar obszaru obsadzonego zgodnie z art. 75 w skomputeryzowanym rejestrze winnic oraz rzetelnymi aktualnymi informacjami dotyczącymi odmian zasadzonej winorośli, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed przeprowadzeniem działań można ograniczyć do 5 % wniosków w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku.

Artykuł 82

Organy kontrolne

1. Jeżeli państwo członkowskie wyznacza kilka właściwych organów do sprawdzenia zgodności z zasadami regulującymi sektor wina, państwo to koordynuje pracę tych organów.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza jeden organ łącznikowy odpowiedzialny za kontrakty z organami łącznikowymi innych państw członkowskich oraz z Komisją. W szczególności organ łącznikowy otrzymuje i przekazuje dalej wnioski o współpracę w celu wdrożenia niniejszego tytułu, a także reprezentuje własne państwo członkowskie wobec innych państw członkowskich lub Komisji.

Artykuł 83

Uprawnienia urzędników kontrolujących

Każde państwo członkowskie podejmuje stosowne środki w celu ułatwienia pracy urzędników swoich właściwych organów. Gwarantuje ono w szczególności, że urzędnicy ci, upoważnieni do wykonywania tych zadań, w stosownych przypadkach łącznie z urzędnikami innych departamentów:

a) posiadają dostęp do winnic, produkcji wina i instalacji służących do przechowywania, instalacji służących do przetwarzania produktów sektora wina oraz pojazdów do transportu tych produktów;

b) posiadają dostęp do pomieszczeń handlowych (lub magazynów) oraz pojazdów dowolnego gospodarstwa służących sprzedaży, wprowadzaniu na rynek lub transportowi produktów sektora wina lub produktów, które mogą być przeznaczone do użytku w sektorze wina;

c) mogą sporządzać wykaz produktów sektora wina i substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów;

d) mogą pobierać próbki produktów sektora wina, substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów oraz produktów przechowywanych w celu sprzedaży, wprowadzenia do obrotu lub transportu;

e) mogą analizować dane księgowe i inne dokumenty użyteczne w trakcie procedur kontrolnych oraz sporządzać z nich kopie lub wyciągi;

f) mogą podejmować odpowiednie środki ochronne w zakresie przygotowywania, przechowywania, transportu, prezentacji i wprowadzenia na rynek produktu sektora wina lub produktu przeznaczonego do wykorzystania w przygotowywaniu takiego produktu, jeżeli istnieje powód, aby sądzić, że wystąpiło poważne naruszenie przepisów wspólnotowych, w szczególności w przypadku nadużyć lub ryzyka dla zdrowia.

ROZDZIAŁ II

Wzajemna pomoc organów kontrolnych

Artykuł 84

Pomoc na żądanie

1. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje czynności kontrolne na swoim terytorium, może zwrócić się o informacje do właściwego organu dowolnego innego państwa członkowskiego, na które czynności te mogą wywierać bezpośredni lub pośredni wpływ. Jeśli taki wniosek jest składany, pomoc powinna być udzielana terminowo.

Komisję powiadamia się za każdym razem, gdy produkt będący przedmiotem kontroli, o których mowa w akapicie pierwszym, pochodzi z kraju trzeciego oraz jeśli wprowadzanie tego produktu na rynek może być przedmiotem szczególnego zainteresowania innych państw członkowskich.

Organ, do którego się zwrócono, przekazuje wszelkie żądane informacje, gdyż umożliwia to organowi wnioskującemu wykonanie swoich obowiązków.

2. Jeśli organ zwracający się sporządza uzasadniony wniosek, organ, do którego się zwrócono, realizuje szczególny nadzór lub kontrole w celu osiągnięcia postawionych celów bądź podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia wykonania takiego nadzoru i takich kontroli.

3. Organ, do którego się zwrócono postępuje tak, jak gdyby działał we własnym imieniu.

4. W porozumieniu z organem, do którego się zwrócono, organ zwracający się może wyznaczyć urzędników:

a) w celu uzyskania, w siedzibie władz administracyjnych podlegających państwu członkowskiemu, w którym ma siedzibę organ, do którego się zwrócono, informacji dotyczących stosowania zasad w sektorze wina lub kontrolowania działań, w tym sporządzania kopii dokumentów transportowych oraz innych dokumentów lub wyciągów z rejestrów,

b) albo którzy będą obecni w trakcie prowadzenia żądanych działań zgodnie z ust. 2, po powiadomieniu organu, do którego się zwrócono we właściwym czasie przed rozpoczęciem tych działań.

Kopie, o których mowa akapicie pierwszym lit. a), można wykonywać jedynie za zgodą organu, do którego się zwrócono.

5. Urzędnicy organu, do którego się zwrócono, pozostają w każdym momencie odpowiedzialni za działania kontrolne.

6. Urzędnicy organu zwracającego się:

a) wystawiają pisemny nakaz wskazujący ich tożsamość i stanowisko;

b) otrzymują, bez uszczerbku dla limitów liczby własnych urzędników prowadzących kontrole, które to limity nałożyło państwo członkowskie organu, do którego się zwrócono:

(i) prawa dostępu określone w art. 83 lit. a) i b);

(ii) prawo do bycia informowanym o wynikach kontroli przeprowadzonych przez urzędników organu, do którego się zwrócono zgodnie z art. 83 lit. c) i e).

c) w trakcie kontroli zachowują się w sposób zgodny z przepisami i zasadami praktyki zawodowej, których przestrzegania oczekuje się od urzędników państwa członkowskiego, a także przestrzegają obowiązku zachowania tajemnicy służbowej.

7. Wnioski, o których mowa w niniejszym artykule, są przekazywane do organu, do którego się zwrócono w danym państwie członkowskim, za pośrednictwem organu łącznikowego tegoż państwa członkowskiego. Tę samą procedurę stosuje się do:

a) odpowiedzi na takie wnioski;

b) powiadomień dotyczących stosowania ust. 2 i 4.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego, oraz w imię szybszej i sprawniejszej współpracy między państwami członkowskimi, państwa członkowskie mogą pozwolić właściwemu organowi na:

a) zwrócenie się z wnioskiem lub powiadomieniem bezpośrednio do właściwego organu innego państwa członkowskiego;

b) bezpośrednie odpowiadanie na wnioski lub powiadomienia otrzymywane od właściwego organu innego państwa członkowskiego.

Artykuł 85

Pomoc bez skierowania prośby

Właściwy organ państwa członkowskiego za pośrednictwem organu łącznikowego, któremu podlega, niezwłocznie powiadamia organ łącznikowy zainteresowanego państwa członkowskiego, jeżeli ma powody do podejrzeń lub poweźmie wiadomość o tym, że:

a) produkt, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie spełnia przepisów dotyczących sektora wina lub był przedmiotem nadużycia dokonanego w celu uzyskania takiego produktu lub wprowadzenia go na rynek; oraz

b) naruszenie przepisów dotyczy szczególnie jednego lub większej liczby państw członkowskich i prowadzi do podjęcia środków administracyjnych lub działań prawnych.

Artykuł 86

Przepisy wspólne

1. Informacjom, o których mowa w art. 84 ust. 1 i art. 85, towarzyszą i uzupełniają je niezwłocznie odpowiednie dokumenty i inne dowody oraz odniesienie do wszelkich środków administracyjnych i postępowania prawnego, w szczególności obejmujące:

a) skład i właściwości organoleptyczne rozpatrywanych produktów,

b) opis i prezentację produktu,

c) zgodność lub brak zgodności z przepisami ustanowionymi dla wytwarzania i wprowadzania tego produktu na rynek.

2. Organy łącznikowe zaangażowane w sprawę, dla której wszczęto procedurę pomocy, informują się nawzajem niezwłocznie o:

a) postępie w dochodzeniu,

b) wszelkich działaniach administracyjnych lub prawnych podjętych w następstwie danych operacji.

3. Koszty podróży poniesione przy wdrażaniu art. 84 ust. 2 i 4 są ponoszone:

a) przez państwo członkowskie, które wyznaczyło urzędnika na potrzeby środków, o których mowa w tych ustępach; lub

b) z budżetu wspólnotowego na wniosek organu łącznikowego tego państwa członkowskiego, jeżeli Komisja formalnie uznała z góry interes Wspólnoty w kontroli danego działania.

ROZDZIAŁ III

Bank danych analitycznych

Artykuł 87

Cel banku danych

1. Bank danych analitycznych dla produktów winiarskich prowadzony jest przez Wspólne Centrum Badawcze (WCB).

2. Bank danych zawiera dane uzyskane z analizy izotopowej składników etanolu i wody w produktach winiarskich zgodnie z referencyjnymi metodami analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3. Bank danych ma pomóc zharmonizować interpretację wyników uzyskanych przez urzędowe laboratoria państw członkowskich przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o który mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 88

Próbki

1. W celu utworzenia banku danych analitycznych, państwa członkowskie zapewniają pobieranie próbek świeżych winogron do analizy, jak również ich obróbkę i przetwarzanie na wino zgodnie z instrukcjami w załączniku XVI.

2. Próbki świeżych winogron pobiera się z winnic zlokalizowanych w obszarze uprawy winorośli o jasno określonych: rodzaju gleby, usytuowaniu, systemie uprawy winorośli, odmianie, wieku i praktykach prowadzenia upraw.

3. Liczba próbek, którą pobiera się co roku do banku danych, jest określona w załączniku XVII. Przy doborze próbek należy brać pod uwagę sytuację geograficzną winnic w państwach członkowskich wymienionych w załączniku XVII. Co roku przynajmniej 25 % próbek pobiera się z tych samych działek co w roku poprzednim.

4. Próbki analizuje się przy pomocy metod, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w laboratoriach wyznaczonych przez państwa członkowskie. Wyznaczone laboratoria muszą spełniać ogólne kryteria działania laboratoriów badawczych ustanowione w ISO/IEC 17025, a w szczególności muszą uczestniczyć w systemie badań doskonałości obejmujących metody analizy izotopowej. Dowody wskazujące na zgodność z tymi kryteriami są przedstawiane WCB na piśmie w celu kontroli jakości oraz zatwierdzenia przekazywanych danych.

5. Sprawozdanie z analizy sporządza się zgodnie z załącznikiem XIX. Dla każdej próbki sporządza się kartę opisu zgodnie z załącznikiem XVIII.

6. Kopię sprawozdania wraz z wynikami i interpretacją analiz oraz kopią karty opisu przesyła się do WCB.

7. Państwa członkowskie oraz WCB zapewniają, że:

a) dane w banku danych analitycznych są przechowywane,

b) każda próbka jest przechowywana przez przynajmniej trzy lata od dnia jej pobrania,

c) bank danych wykorzystywany jest wyłącznie do monitorowania stosowania prawodawstwa wspólnotowego i krajowego w sektorze wina lub do celów statystycznych bądź naukowych,

d) stosuje się środki ochrony danych, w szczególności środki przeciw kradzieżom i obcej ingerencji,

e) kartoteki udostępniane są bez zbędnej zwłoki lub kosztów podmiotom, których dotyczą, aby można było skorygować ewentualne nieścisłości.

Artykuł 89

Analizy izotopowe

W okresie do dnia 30 czerwca 2015 r., w oczekiwaniu na nabycie odpowiedniego wyposażenia analitycznego, Chorwacja przekazuje swoje próbki wina do WCB w celu przeprowadzenia analizy.

Chorwacja może wyznaczyć właściwy organ upoważniony do posiadania dostępu do informacji o próbkach pobranych na jej terytorium.

Artykuł 90

Przekazywanie wyników

1. Informacje zawarte w banku danych są udostępniane na żądanie laboratoriom wyznaczonym przez państwa członkowskie do tego celu.

2. WCB sporządza i aktualizuje co roku wykaz laboratoriów w państwach członkowskich wyznaczonych do przygotowania próbek oraz do prowadzenia pomiarów na potrzeby banku danych analitycznych.

3. W należycie uzasadnionych przypadkach informacje, o których mowa w ust. 1, jeśli są reprezentatywne, mogą zostać na żądanie udostępnione innym organom urzędowym w państwach członkowskich.

4. Przekazywanie informacji dotyczy jedynie odnośnych danych analitycznych wymaganych do interpretacji analizy przeprowadzonej na próbce o porównywalnych cechach i pochodzeniu. Przy przekazywaniu informacji należy zawsze dołączyć przypomnienie o minimalnych wymogach dotyczących korzystania z banku danych.

Artykuł 91

Zgodność z procedurami

Państwa członkowskie zapewniają, że wyniki analiz izotopowych zawartych w ich własnych bankach danych są uzyskiwane w drodze analizy próbek pobranych i poddanych obróbce zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.

ROZDZIAŁ IV

Pobieranie próbek do celów kontrolnych

Artykuł 92

Wniosek o pobranie próbek

1. W kontekście stosowania przepisów rozdziału II urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego mogą zwrócić się do właściwego organu innego państwa członkowskiego o pobranie próbek zgodnie z odnośnymi przepisami tego państwa członkowskiego.

2. Organ zwracający się z wnioskiem zatrzymuje zebrane próbki i określa m.in. laboratorium, w którym mają być one analizowane.

3. Próbki pobiera się i poddaje obróbce zgodnie z instrukcjami opisanymi w załączniku XX.

Artykuł 93

Koszty pobierania, wysyłki i analizy próbek

1. Koszty ponoszone przy pobieraniu, obróbce i wysyłce próbki oraz przy przeprowadzaniu testów analitycznych i organoleptycznych pokrywa właściwy organ państwa członkowskiego, które zwróciło się o pobranie próbki. Koszty takie są obliczane według stawek stosowanych w państwie członkowskim, na którego terytorium prowadzone są czynności.

2. Koszty ponoszone w związku z przesłaniem próbek, o którym mowa w art. 89, pokrywa Wspólnota.

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Artykuł 94

Moc dowodowa

Wyniki uzyskane przez urzędników właściwego organu państwa członkowskiego w trakcie stosowania przepisów niniejszego rozdziału mogą być przywoływane przez właściwe organy państw członkowskich. W takich przypadkach nie mają one mniejszej wartości wynikającej z tego, że nie pochodzą z danego państwa członkowskiego.

Artykuł 95

Osoby podlegające kontrolom

1. Osoby fizyczne lub prawne oraz grupy takich osób, których działalność zawodowa może być przedmiotem kontroli opisanych w niniejszym rozporządzeniu, nie zakłócają takich kontroli i ułatwiają je w każdym czasie.

2. Rolnicy uprawiający winorośl, z których urzędnicy właściwego organu pobrali winogrona:

a) nie mogą utrudniać ich zbierania w żaden sposób; oraz

b) muszą udostępnić tym urzędnikom wszelkie informacje wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 95a

Koordynacja kontroli i dostęp do informacji

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia Komisji (WE) nr 436/2009 (³²) państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemie komputerowym, o którym mowa w art. 21 dyrektywy Rady 2008/118/WE (³³), oraz dotyczących przemieszczania produktów winiarskich przewożonych w procedurze przewidzianej w rozdziale IV powyższej dyrektywy.

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 436/2009 państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemach informatycznych wprowadzonych w celu sprawowania nadzoru nad przemieszczaniem produktów winiarskich innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Informacje uzyskane zgodnie z akapitem pierwszym i drugim mogą być wykorzystywane do celów niniejszego rozporządzenia wyłącznie w celu przeprowadzenia szczegółowych kontroli przewidzianych przepisami regulującymi sektor wina.

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 96

Wypłaty dla beneficjentów

Wypłaty dla beneficjentów zgodnie z przepisami tytułu II, z wyjątkiem art. 9, oraz zgodnie z przepisami tytułu V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dokonywane są w pełnej kwocie.

W ramach odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wypłacie wsparcia, o którym mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych jako pośredników pod warunkiem, że:

a) przestrzegane są warunki, o których mowa w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

b) pomoc jest przekazywana producentowi w pełnej kwocie;

c) towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaca pomoc producentowi z wyprzedzeniem bądź za pośrednictwem banku lub przekazu pocztowego w ciągu piętnastu dni po otrzymaniu płatności od państwa członkowskiego.

Wykorzystanie takich pośredników do dokonywania wypłat odbywa się w sposób niezakłócający warunków konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Wypłaty podlegają uprzedniej kontroli zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem wypłat zaliczkowych gwarantowanych złożonym zabezpieczeniem.

Artykuł 97

Odzyskiwanie nienależnych płatności

Nienależne płatności są odzyskiwane z odsetkami od odpowiednich beneficjentów. Przepisy art. 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 stosują się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Wdrażanie sankcji administracyjnych oraz odzyskiwanie nienależnych płatności odbywa się bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach zgodnie z rozporządzeniem Komisji nr 1848/2006 (³⁴).

Artykuł 98

Sankcje krajowe

Bez uszczerbku dla wszelkich sankcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie przewidują stosowanie sankcji na szczeblu krajowym w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczących wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 oraz w niniejszym rozporządzeniu, które to sankcje są skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnoty.

Artykuł 99

Sztucznie tworzone sytuacje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, nie dokonuje się wypłat na rzecz beneficjentów, w przypadku których ustalono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do uzyskania takich wypłat w celu odniesienia korzyści wbrew celom danego środka.

Artykuł 100

Przekazywanie informacji i powiadomień

1. Informacje i powiadomienia skierowane do Komisji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (³⁵).

2. (skreślony).

3. Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Jeżeli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub niniejszego rozporządzenia lub jeśli przekazane informacje okażą się nieprawdziwe w świetle obiektywnych faktów, którymi dysponuje Komisja, Komisja może zawiesić część lub całość płatności miesięcznych, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, w odniesieniu do sektora wina, dopóki nie zostaną przekazane informacje zgodne z prawdą.

5. Państwa członkowskie zatrzymują informacje dokumentowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przez przynajmniej 10 lat winiarskich następujących po roku, w którym zostały one odnotowane.

6. Przekazywanie informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 357/79 w sprawie badań statystycznych dotyczących obszarów uprawy winorośli (³⁶).

Artykuł 101

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, stwierdzenia lub wnioski przedkładane państwu członkowskiemu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem, w tym wniosek o przyznanie pomocy, mogą zostać skorygowane w dowolnym momencie po ich przedłożeniu w przypadku wystąpienia oczywistych błędów potwierdzonych przez właściwy organ.

Artykuł 102

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeżeli zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem ma zostać nałożona sankcja, nie jest ona nakładana w przypadkach działania siły wyższej lub wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Artykuł 103

Uchylenia i odesłania

1. Rozporządzenia (WE) nr 1227/2000, (WE) nr 1623/2000, (WE) nr 2729/2000 i (WE) nr 883/2001 tracą moc.

Jednakże,

a) odnośne przepisy ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 1227/2000 i (WE) nr 1623/2000 stosują się nadal o tyle, o ile środki kwalifikowalne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 zostały rozpoczęte lub podjęte przed dniem 1 sierpnia 2008 r.;

b) Tabelę 9 w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1227/2000 stosuje się nadal, o ile rozporządzenie w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie oznaczeń na etykietach i prezentacji win, które ma być przyjęte na podstawie art. 63 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie stanowi inaczej;

c) załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 pozostaje w mocy do dnia 31 lipca 2012 r.

2. Odesłania do rozporządzeń uchylonych zgodnie z ust. 1 należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXII.

Artykuł 104

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r.

Jednakże art. 2 oraz rozdział III tytułu IV stosują się od dnia 30 czerwca 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 czerwca 2008 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (¹), w szczególności jego artykuły 22, 84, 89, 97, 107, 117, 121 lit. b) i c),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 zmodyfikowano poprzedni system dotyczący sektora wina, określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²), i uchylono to rozporządzenie z dniem 1 sierpnia 2008 r.

(2) Istniejące przepisy wykonawcze obejmujące sektor wina zawarte są w kilku rozporządzeniach, które były często zmieniane. Przepisy te w odniesieniu do mechanizmów rynkowych, handlu z krajami trzecimi, potencjału produkcyjnego oraz kontroli w sektorze wina wymagają zmiany na skutek modyfikacji dokonanych w systemie dotyczącym sektora wina rozporządzeniem (WE) nr 479/2008, jak również w świetle zdobytego doświadczenia. Przyjąć należy szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(3) Nowe rozporządzenie powinno więc uchylać i zastępować następujące rozporządzenia Komisji:

- (WE) nr 1227/2000 z dnia 31 maja 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego (³),

- (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (⁴),

- (WE) nr 2729/2000 z dnia 14 grudnia 2000 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze w sprawie kontroli w sektorze wina (⁵),

- (WE) nr 883/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w odniesieniu do handlu z krajami trzecimi produktami w sektorze wina (⁶).

(4) Tytuł II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 zawiera postanowienia dotyczące nowego programu wsparcia, określanego na szczeblu państwa członkowskiego, mającego na celu finansowanie konkretnych środków wsparcia wspomagających sektor wina. Należy wypełnić te ramy przez wprowadzenie przepisów wykonawczych.

(5) Istnieć powinna procedura pierwszego zgłoszenia programu wsparcia. Istnieć powinna także procedura corocznej zmiany programów wsparcia na następny rok tak, aby możliwe było dostosowanie tych programów w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w momencie przedstawienia programu po raz pierwszy. Wszelkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom, które zapewniałyby zachowanie celów ogólnych zatwierdzonych programów wsparcia.

(6) Na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o opracowaniu programów wsparcia na szczeblu geograficznym uznanym za najwłaściwszy. Ponieważ za zatwierdzanie planów odpowiedzialne są państwa członkowskie, powinny one w tym przypadku określić zasady przedstawiania i zatwierdzania planów oraz minimalną treść wspomnianych planów.

(7) W art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wspierania promocji na rynkach krajów trzecich. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka.

(8) Dla zapobieżenia jakiemukolwiek niebezpieczeństwu związanemu z zakłócaniem konkurencji opracować należy zasady dotyczące sposobu określania konkretnego pochodzenia produktów podawanego w kampaniach informacyjnych i promocyjnych.

(9) W interesie uzyskania pewności prawnej informacje rozpowszechniane w ramach kampanii promocyjnej powinny być zgodne z prawodawstwem docelowych krajów trzecich.

(10) W celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych oraz skuteczności wspieranych środków, które mają zostać wprowadzone, należy określić kryteria regulujące selekcję wniosków oraz ich kontrolę przez państwo członkowskie.

(11) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych państwa członkowskie muszą zapewnić, że zatwierdzone kampanie promocyjne są spójne z ich krajowymi i regionalnymi programami promocyjnymi i uzupełniają je. Dla osiągnięcia synergii państwa członkowskie mogą opracowywać wspólne kampanie promocyjne, należy więc opracować przepisy pozwalające na współpracę pomiędzy zaangażowanymi państwami członkowskimi. Pierwszeństwo należy zapewnić mikro-przedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które w większym stopniu potrzebują wsparcia Wspólnoty niż większe przedsiębiorstwa.

(12) Dla uniknięcia podwójnych wypłat w ramach działań promocyjnych finansowanych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (⁷) lub rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁸), należy wprowadzić wzajemne wykluczanie.

(13) W art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic. W szczególności art. 11 ust. 3 akapit drugi wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

(14) Ponadto państwa członkowskie mogą przyjąć zasady dotyczące minimalnego rozmiaru działek objętych systemem tak, aby zapewnić, że system ten ma rzeczywisty wpływ na potencjał produkcyjny.

(15) W stosowaniu art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwom członkowskim pozostawiono szeroki margines swobody w odniesieniu do określania szczegółowego zakresu i poziomów wsparcia, w tym w szczególności wypłaty kwot zryczałtowanych, ustalania maksymalnych poziomów wsparcia na hektar oraz kształtowania wysokości wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów w ramach ograniczeń ustanowionych w tytule II rozdział I tego rozporządzenia oraz przepisów przyjętych na jego podstawie. Niemniej jednak należy ustanowić wspólne przepisy. W celu ich wykonania i odpowiedniego nadzoru należy zdefiniować środki oraz odpowiednie terminy. Przepisy te powinny także obejmować korzystanie z praw do ponownego sadzenia, które powstają w wyniku karczowania, jeżeli zostały przewidziane w projekcie, w celu umożliwienia przyznania odpowiednio wyższych poziomów wsparcia z uwagi na wyższe koszty z tym związane.

(16) Ze względu na potrzebę weryfikacji, wypłata wsparcia powinna być zwykle dokonywana po wykonaniu określonego działania lub pełnego zestawu działań. Płatność może być jednakże dokonana przed wykonaniem działania lub pełnego zestawu działań pod warunkiem, że wniesiono zabezpieczenie w celu zapewnienia, że działanie zostanie wykonane.

(17) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uczestniczenia w finansowaniu systemu restrukturyzacji i przekształcania. Należy zastosować środki w celu zapewnienia efektywnego wydawania funduszy przeznaczonych na ten system, przewidując przepisy dotyczące w szczególności płatności zaliczkowych.

(18) W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla zielonych zbiorów. Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę określania daty, do której wymagane będzie od producentów zakończenie czynności, tak aby mając na uwadze ograniczenia czasowe i bliskość okresu zbiorów, zapewnić wystarczająco dużo czasu na przeprowadzenie koniecznej kontroli przed dokonaniem wypłat.

(19) Biorąc pod uwagę środki finansowe przewidziane w systemie zielonych zbiorów, należy przewidzieć systematyczną weryfikację na miejscu obszarów objętych systemem po zakończeniu działań. Weryfikacja taka musi potwierdzić przeprowadzenie całkowitego zniszczenia winogron. Powinna także zapewnić, że wymagania fitosanitarne i środowiskowe są należycie przestrzegane. W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonana po sprawdzeniu, że zielone zbiory miały miejsce.

(20) Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w celu zapewnienia, że nie stanie się ono stałym alternatywnym sposobem zagospodarowywania produktów w miejsce wprowadzania ich do obrotu.

(21) W art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla tworzenia funduszy wspólnego inwestowania. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu powinny zapewniać elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i z uwagi na to powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym finansowe. Ponieważ producenci w nowych państwach członkowskich są generalnie zorganizowani w mniejszym stopniu niż producenci w pozostałych państwach członkowskich, w nowych państwach członkowskich należy przewidzieć wyższy pułap wsparcia.

(22) W art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla ubezpieczenia zbiorów. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka. Zasady te w maksymalnym możliwym stopniu zapewniać powinny elastyczność. Niemniej jednak zasady powinny zapobiegać nadużyciom i określać limity, w tym w finansowe.

(23) W art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się nowy środek wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w przedsiębiorstwie. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka z zapewnieniem spójności z tym samym środkiem dostępnym w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich. Określić należy typy inwestycji kwalifikowalnych, w tym inwestycji w rozwój nowych produktów, procesów i technologii; zdefiniować należy orientacyjne koszty kwalifikowalne.

(24) W art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się środek wsparcia dla destylacji produktów ubocznych. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności warunków zagospodarowania produktów ubocznych, jak również celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy dla destylacji wytłoków gronowych, wina i winiarskiego osadu drożdżowego.

(25) W art. 17 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji alkoholu spożywczego. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i ewentualnych korekt pomocy.

(26) W art. 18 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla destylacji w sytuacji kryzysowej. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności procedury i warunków pomocy, jak również kryteriów, które należy uwzględnić przy określaniu wysokości pomocy.

(27) W art. 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przejściowy środek wsparcia dla stosowania moszczu do wzbogacenia. Konieczne jest określenie szczegółowych zasad dotyczących tworzenia tego nowego środka, w szczególności celu i poziomu maksymalnej wysokości pomocy, jak również przewidzenie określonych kontroli produktów wykorzystywanych do podnoszenia stężenia alkoholu.

(28) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułu II rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja miała dostęp do stosownych danych odnoszących się do wykonania programów wsparcia. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które będą przekazywane w sprawozdaniach oraz ocenach programów wsparcia dla oceny efektywności i skuteczności tych programów.

(29) Ogólne zasady dotyczące dyscypliny budżetowej, w szczególności odnoszące się do niekompletnych lub nieprawidłowo wypełnionych deklaracji państw członkowskich, powinny znajdować zastosowanie jako uzupełnienie szczególnych zasad ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(30) Dane szczegółowe dotyczące zarządzania finansami w ramach systemu powinny być uregulowane przepisami przyjętymi w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (⁹).

(31) W art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 497/2008 przewiduje się, że dla soków i moszczu, dla których zastosowanie opłat celnych zależy od ceny importowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny ma być weryfikowana albo w drodze kontroli każdej partii wyrobów, albo przez zastosowanie zryczałtowanej wartości przywozowej. Obecna charakterystyka ustaleń dotyczących przywozu soków winogronowych i moszczu winogronowego na teren Wspólnoty, w szczególności nieregularność takich przywozów, zarówno pod względem wielkości, jak i częstotliwości, nie pozwala na obliczenie reprezentatywnych zryczałtowanych wartości importowych, które odzwierciedlałyby rzeczywistą wysokość ceny importowej. W takich okolicznościach cena ta powinna być weryfikowana w drodze kontroli każdej partii.

(32) Cena importowa, na podstawie której przywożone produkty są klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej, powinna być równa sumie ceny FOB tych produktów oraz kosztów ubezpieczenia i transportu do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

(33) W art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że produktom przywożonym objętym tym artykułem powinno towarzyszyć świadectwo i sprawozdanie z analizy sporządzone przez organ lub służbę wyznaczoną przez kraj trzeci, z którego wyroby są eksportowane. Określić należy wymagania, jakie spełniać powinno sprawozdanie z analizy.

(34) Dla uproszczenia kontroli należy wprowadzić przepis przewidujący rezygnację ze świadectwa i sprawozdania z analizy w przypadku produktów przywożonych z krajów trzecich w ograniczonej ilości i pakowanych w małe pojemniki.

(35) Ze względu na harmonizację, wyjątek od wymogu przedstawiania świadectwa i sprawozdania z analizy dla produktów winiarskich przywożonych na obszar Wspólnoty powinny być zgodne z przepisami celnymi dotyczącymi wyjątków i ustaleń stosujących się do dokumentów towarzyszących partiom produktów winiarskich we Wspólnocie.

(36) Stosowanie procedur skomputeryzowanych stopniowo zastępuje ręczne wprowadzanie danych w różnych obszarach działań administracyjnych. Z tego względu możliwe powinno być zastosowanie skomputeryzowanych i elektronicznych procedur przy wydawaniu i wykorzystywaniu dokumentów V I 1 i V I 2.

(37) Pewne kraje trzecie, po stworzeniu skutecznego systemu kontroli swoich producentów win, wprowadzonego przez organy lub służby tych krajów, o którym mowa w art. 82 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wyraziły zainteresowanie możliwością upoważnienia producentów do samodzielnego wystawiania świadectw i sprawozdań z analizy. Mając na uwadze ułatwienie handlu z tymi krajami trzecimi, właściwe jest upoważnienie zainteresowanych stron do uznawania dokumentów wystawionych przez samych producentów za dokumenty wystawione przez wspomniane organy lub służby krajów trzecich, w sposób podobny do sposobu dopuszczonego obecnie w przypadku win pochodzących z obszaru Wspólnoty, pod warunkiem, że państwa te zawarły ze Wspólnotą zobowiązania obejmujące postanowienia dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i że utrzymują dobre stosunki handlowe ze Wspólnotą. W takich przypadkach należy zapewnić odpowiednie gwarancje i sprawować odpowiednią kontrolę nad wydawaniem wspomnianych dokumentów.

(38) Wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów upoważnionych w krajach trzecich do sporządzania świadectw i sprawozdań z analizy należy podać do publicznej wiadomości tak, aby właściwe organy we Wspólnocie, nadzorujące przywóz produktów winiarskich, mogły przeprowadzić wymagane kontrole.

(39) Dla ułatwienia kontroli przez właściwe organy państw członkowskich, określić należy formę oraz, tam gdzie będzie to konieczne, treść świadectwa i sprawozdania z analizy oraz wymagania dotyczące ich stosowania.

(40) Świadectwo oraz, w stosownych przypadkach, sprawozdanie z analizy dotyczące każdej partii przywożonego produktu należy sprawdzić w celu zapobieżenia nadużyciom. W tym celu dokument (dokumenty) musi (muszą) towarzyszyć każdej partii produktu do chwili umieszczenia jej pod kontrolą Wspólnoty.

(41) W celu uwzględnienia praktyk handlowych, w przypadkach, w których partia wina jest dzielona, właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów ze świadectw i sprawozdań z analizy, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.

(42) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów, kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia wszystkich nowych ustaleń w przypadku nadużycia lub zagrożenia zdrowia konsumentów.

(43) Należy także określić proste przepisy dotyczące dokumentów, które będą sporządzane w przypadku przywozów z innych niż kraj pochodzenia produktu winiarskiego krajów trzecich, w których wyrób nie był w istotny sposób przetwarzany.

(44) Zadanie eksporterów i organów władz należy uprościć przez żądanie włączenia do dokumentu V I 1 oświadczenia, że alkohol dodawany do win likierowych i win wzmocnionych do destylacji jest pochodzenia winnego, bez wymogu składania oddzielnego dokumentu dla złożenia takiego oświadczenia. Z tego samego powodu należy dopuścić, aby dokument V I 1 służył jako świadectwo potwierdzające pochodzenie wymagane dla przywozu win kwalifikujących się do zmniejszenia cła. W przypadku niektórych win nie jest jednak wymagane żadne świadectwo ani sprawozdanie z analizy pod warunkiem przedstawienia świadectwa pochodzenia. Dopuszczone powinno być wykorzystanie dokumentu V I 1 jako świadectwa pochodzenia dla wspomnianych win likierowych, przy czym nie jest wymagane wypełnianie sekcji dotyczącej sprawozdania z analizy.

(45) Przywóz wina w ramach koncesji przewidzianej w umowach z niektórymi krajami trzecimi wymaga przedstawienia atestów wydawanych przez organy urzędowe lub organy uznane urzędowo przez obie umawiające się strony i wpisane na wspólnie sporządzone listy, stwierdzających, że dane wino spełnia warunki otrzymania koncesji.

(46) Państwa członkowskie powinny przesłać do Komisji wykazy organów urzędowych lub uznanych urzędowo, które państwa te proponują jako uprawnione do wydawania wspomnianych wyżej atestów tak, aby Komisja mogła sporządzić odpowiednie wykazy i wymienić je z zainteresowanymi krajami trzecimi. Dla ułatwienia zadania wspomnianych organów wykazy powinny być dostarczone w odpowiedniej postaci i na odpowiednim nośniku.

(47) W art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się sposób traktowania nielegalnych nasadzeń. Konieczne jest ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących kar nakładanych na producentów, którzy nie przestrzegają nowego obowiązku uregulowania sytuacji prawnej lub wykarczowania dotyczącego winnic nasadzonych bez odpowiedniego prawa do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r. oraz przekazywania Komisji przez państwa członkowskie informacji w tym względzie. Bez uszczerbku dla wcześniejszych kar nakładanych przez państwa członkowskie, kara mająca zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania obowiązku wykarczowania nielegalnego nasadzenia powinna być na tyle wysoka, aby zachęcać producentów do stosowania się do tego obowiązku. Z tego względu kara powinna być przynajmniej równoważna dwukrotności średniej kwoty premii za karczowanie.

(48) W art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że w sytuacji, gdy produkty pochodzące z nielegalnych winnic mogą zostać wprowadzone do obrotu wyłącznie w celu destylacji należy wymagać dowodów braku wprowadzenia do obrotu. W celu wzmocnienia kontroli możliwe sposoby braku wprowadzania do obrotu powinny być ograniczone do trzech przypadków, a mianowicie do dostarczenia do destylacji lub zielonych zbiorów na koszt danego producenta lub do spożycia własnego przez producenta, jeżeli całkowity obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 hektara. Właściwym jest ustalenie terminu ostatecznego dostarczania umów o destylację przewidzianych w tym artykule. Dla umożliwienia skutecznego zorganizowania kontroli producenci dokonujący zielonych zbiorów powinni poinformować właściwe organy o swoich zamiarach w odpowiednim czasie. W interesie lepszej kontroli państwa członkowskie powinny mieć możliwość przewidzenia obowiązku powiadamiania przez producentów z wyprzedzeniem o tym, który z trzech sposobów zapewnienia braku wprowadzania do obrotu zamierzają oni wykorzystać, jak również dalszego ograniczenia producentom wyboru możliwych sposobów zapewnienia braku wprowadzenia do obrotu.

(49) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków powiadamiania o nielegalnych nasadzeniach.

(50) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie prawa do nowego sadzenia w przypadku środków dotyczących konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym. Przyznanie praw do nowego sadzenia nie powinno przekraczać praw niezbędnych do obsadzenia obszaru równoważnego 105 % obszaru utraconego przez producentów w wyniku zastosowania tych środków tak, aby uniknąć naruszenia zakazu sadzenia zawartego w art. 90 ust. 1 tego rozporządzenia.

(51) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku upraw doświadczalnych i szkółek szczepów. Obszary obsadzone z wykorzystaniem takich przyznanych praw do nowego sadzenia powinny być wykorzystywane jedynie do wskazanych celów, a produkty sektora winiarskiego wyprodukowane z winogron pochodzących z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu. Należy zezwolić na kontynuację obecnie prowadzonych upraw doświadczalnych i szkółek szczepów, z zastrzeżeniem obowiązujących zasad.

(52) W art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się także przyznawanie praw do nowego sadzenia w przypadku obszarów, z których wyprodukowane wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę plantatora wino-rośli. Mogłoby to jednakże prowadzić do nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych z uwagi na dużą liczbę takich przypadków w niektórych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy w związku z tym zezwolić na dopuszczenie istnienia takich obszarów, nawet jeżeli w odniesieniu do nich nie przyznano żadnych praw do sadzenia, pod warunkiem, że w celu zapobieżenia zakłóceniom równowagi rynkowej obszary te będą niewielkie, a plantator wino-rośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Omawiane obszary i producenci powinni podlegać odpowiedniemu monitoringowi i sankcjom, w tym takim jak wykarczowanie takich obszarów w przypadkach nieprzestrzegania przepisów.

(53) Nie należy przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do obszarów, które zostały przymusowo wykarczowane z powodu naruszenia wymogów rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Nie należy także przyznawać żadnych praw do ponownego sadzenia w odniesieniu do wykarczowanych obszarów, w odniesieniu do których prawa do nowego sadzenia zostały przyznane na cele inne niż produkcja wina do celów handlowych.

(54) W art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się przyznawanie praw do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiązali się do wykarczowania w przyszłości obszaru obsadzonego winoroślą. Prawa takie powinny być przyznane tylko wówczas, gdy dany producent nie posiada praw do sadzenia wystarczających dla obsadzenia obszaru odpowiadającego obszarowi, jaki zamierza wykarczować. Przyznawaniu praw do ponownego sadzenia na podstawie takiego zobowiązania powinno towarzyszyć złożenie zabezpieczenia celem zapewnienia, że zobowiązanie do wykarczowania zostanie wykonane. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej w okresie współistnienia obszaru nowo obsadzonego i obszaru przeznaczonego do wykarczowania jedynie jeden taki obszar powinien być dopuszczony do produkcji wina, które będzie wprowadzane do obrotu.

(55) W art. 93 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się stworzenie lub utrzymanie krajowych i/lub regionalnych rezerw w celu usprawnienia zarządzania potencjałem produkcyjnym. W celu uniknięcia zakłóceń równowagi rynkowej, przenoszenie praw do sadzenia za pośrednictwem systemu rezerw nie powinno prowadzić do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na terytorium państw członkowskich. Podobny zakaz zwiększania potencjału produkcyjnego został już przewidziany w przypadku przenoszenia praw między gospodarstwami w art. 92 ust. 5 tego rozporządzenia. W takich sytuacjach państwa członkowskie mogą zastosować współ-czynnik redukcji w odniesieniu do przenoszenia praw.

(56) W art. 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie nie muszą wprowadzać systemu rezerw, jeżeli mogą wykazać, iż na całym ich terytorium istnieje skuteczny system zarządzania prawami do sadzenia. W tej sytuacji państwo członkowskie może przewidzieć wprowadzenie systemu rezerw na części swego terytorium i innego skutecznego systemu w innych częściach swego terytorium. Państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości na podstawie tego artykułu powinny być w stanie udowodnić, że taki system istnieje i powinny wykazać potrzebę odstępstw od przepisów tytułu V rozdziału I tego rozporządzenia.

(57) W art. 90 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu sadzenia odmian winorośli najdłużej do dnia 31 grudnia 2018 r. Właściwe jest, aby przewidzieć, że państwa członkowskie zamierzające skorzystać z tej możliwości powiadamiają o tym Komisję we właściwym czasie.

(58) W art. 100 rozporządzenia (WE) 479/2008 przewiduje się, że premie za karczowanie mogą być przyznawane jedynie dla obszarów, które są dobrze utrzymane. Aby umożliwić organom sprawdzenie, czy obszar jest właściwie utrzymywany, oprócz obowiązkowych kontroli na miejscu przewidzieć należy przedstawienie dowodów na produkcję danej winnicy. Dowodem takim powinny być deklaracje zbiorów z poprzednich lat lub, w przypadku braku deklaracji z należycie uzasadnionych przyczyn, inne środki przewidziane przez państwa członkowskie dla tego celu, których wiarygodność musi być dokładnie zweryfikowana przez państwa członkowskie.

(59) Zgodnie z art. 104 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą wyłączyć winnice położone na obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu z programu karczowania. Wyłączenie to powinno obejmować tarasy utworzone ze względu na duże nachylenie zbocza, które nadmiernie utrudniłoby uprawę prowadzoną bez tworzenia tarasów lub powodowałoby poważne problemy związane z erozją. Właściwym jest ustanowienie kryteriów dla obszarów, które mogą być przedmiotem takiego wyłączenia, w oparciu o ogólnie przyjęte standardy zawodowe. Ponadto, zgodnie z art. 104 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą także wyłączyć obszary w oparciu o kryteria środowiskowe, zaś Grecja może wyłączyć obszary obsadzone winoroślą na wyspach Morza Egejskiego oraz na greckich Wyspach Jońskich z wyjątkiem Krety i Eubei. Wyłączenia takie muszą być zasadne i należy o nich regularnie informować Komisję.

(60) Mając na uwadze doświadczenia zdobyte podczas stosowania poprzedniego środka, polegającego na całkowitym zaprzestaniu produkcji, zachować należy system skali dla premii. Nowa skala dla premii za karczowanie jest powiązana ze skalą dla premii obowiązującą w ramach programu przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z dodaniem do niej + 20 % w roku 2009, + 10 % w roku 2010 i 0 % w roku 2011.

(61) Z uwagi na zasadę pomocniczości, państwa członkowskie należy uczynić odpowiedzialnymi za ustalenia administracyjne dotyczące procedury składania wniosków o przyznanie premii za karczowanie. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia daty, do której będą wymagały od producentów zakończenia karczowania tak, aby zapewnić wystarczający czas na przeprowadzenie niezbędnej kontroli przed dokonaniem wypłat, co ma nastąpić do 15 października.

(62) Dla umożliwienia efektywnego wykorzystania środków finansowych zarezerwowanych na karczowanie, państwa członkowskie powinny przewidzieć system, który pozwala zweryfikować, czy wnioski o przyznanie premii są zasadne, w tym, jeżeli będzie to właściwe, pisemne zobowiązanie producenta na wypadek wycofania wniosku bez należycie uzasadnionej przyczyny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że dany producent pokryje koszty poniesione w związku z rozpatrzeniem wniosku.

(63) W interesie weryfikacji wypłata premii powinna być dokonywana tylko po przeprowadzeniu karczowania.

(64) W art. 104 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przewiduje się możliwość odrzucenia przez państwa członkowskie wszelkich kolejnych wniosków w ramach programu karczowania na swoim terytorium lub w określonym regionie, jeżeli skumulowany obszar poddany karczowaniu osiągnie, odpowiednio, 8 % lub 10 %. Właściwe jest żądanie od państw członkowskich, aby powiadamiały Komisję o takiej decyzji.

(65) W celu nadzorowania wykonywania przepisów tytułów 11 i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz prawidłowego zarządzania rynkiem bezwzględnie konieczne jest, aby Komisja otrzymywała odpowiednie dane dotyczące potencjału produkcyjnego. W związku z tym konieczne jest określenie szczegółów informacji, które mają być zawarte w wykazie, o którym mowa w art. 109 tego rozporządzenia.

(66) W celu stworzenia bardziej jednolitej podstawy dla wypłat wsparcia na restrukturyzację i przekształcanie winnic, na zielone zbiory oraz premii za karczowanie, właściwym jest zdefiniowanie, na poziomie Wspólnoty, zasad dotyczących pomiaru obszarów, a mianowicie w celu określenia, co odpowiada obszarowi obsadzonemu winoroślą.

(67) Należy określić środki dla kontroli koniecznych w celu zapewnienia właściwego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia oraz właściwe sankcje dla wykrytych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i sankcje wprowadzone na szczeblu Wspólnoty, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i stosowne.

(68) Wszelkie kontrole dotyczące potencjału produkcyjnego powinny być oparte przede wszystkim na rejestrze winnic.

(69) Mając na uwadze istotność kontroli potencjału produkcyjnego oraz środków finansowych przeznaczonych na program karczowania, należy przewidzieć systematyczną weryfikację obszarów na miejscu zarówno przed, jak i po karczowaniu. Jednakże w przypadku państw członkowskich dysponujących wiarygodnym narzędziem graficznym i aktualnymi informacjami dotyczącymi danego obszaru możliwe powinno być przeprowadzenie kontroli przed karczowaniem na drodze administracyjnej. W przypadku kontroli po karczowaniu do sprawdzenia, czy winorośl została rzeczywiście wykarczowana, możliwe jest wykorzystanie teledetekcji i w związku z tym dla tego etapu kontroli (ex post) wykorzystanie teledetekcji powinno być dopuszczone. Z uwagi na trudności związane z obliczaniem obszaru przy wykorzystaniu teledetekcji metoda ta powinna być dopuszczona tylko w przypadkach karczowania całych działek winnic lub w przypadkach, gdy rozdzielczość urządzeń do teledetekcji jest równa lub lepsza niż 1 m². W każdym przypadku należy przeprowadzić przynajmniej kontrolę na miejscu albo przed karczowaniem, albo po karczowaniu.

(70) Dla jednolitego stosowania przepisów w sektorze wina powinny zostać przyjęte zasady mające na celu z jednej strony określenie procedur kontrolnych już obowiązujących na szczeblu krajowym i wspólnotowym, a z drugiej strony zapewniające bezpośrednią współpracę między organami odpowiedzialnymi za kontrole w sektorze wina.

(71) Powinny zostać wprowadzone zasady określające sposób, w jaki organy krajowe i Komisja udzielać sobie będą wzajemnego wsparcia w zapewnianiu właściwego stosowania zasad dotyczących sektora wina. Zasady takie nie powinny utrudniać stosowania konkretnych postanowień dotyczących wydatków wspólnotowych, przestępstw lub krajowych kar administracyjnych.

(72) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W tym celu powinny one wyznaczyć organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją. Istotne jest również, by operacje kontroli były koordynowane między właściwymi władzami we wszystkich państwach członkowskich, w których kontrole w sektorze wina zostały rozdzielone między kilka właściwych organów.

(73) Aby pomóc w ujednoliconym stosowaniu zasad w całej Wspólnocie, państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, że personel właściwych organów będzie wyposażony we właściwe kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń dla zagwarantowania przestrzegania zasad.

(74) Współzależność rynków sektora wina znajduje swoje odbicie w ewolucji handlu między państwami członkowskimi, w szczególności w stałym wzroście liczby firm międzynarodowych działających w tym sektorze oraz w możliwościach oferowanych przez zasady zarządzania sektorem w zakresie prowadzenia operacji, objętych lub nieobjętych pomocą, bądź ich przenoszenia do lokalizacji innej niż ta, z której produkt pochodzi. Taka sytuacja wymaga większej harmonizacji metod kontroli i bliższej współpracy między poszczególnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole.

(75) W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania zasad w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie na żądanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. Określone muszą zostać zasady regulujące tę komunikację i pomoc.

(76) Z uwagi na złożony charakter niektórych kwestii i pilną potrzebę ich rozstrzygnięcia niezwykle istotne jest, by upoważnieni przedstawiciele wyznaczeni przez właściwy organ występujący z prośbą o pomoc mogli w porozumieniu z innym właściwym organem uczestniczyć w prowadzeniu dochodzenia.

(77) W przypadku poważnego zagrożenia nadużyciem lub nadużycia dotyczącego jednego lub kilku państw członkowskich, dane organy muszą być w stanie automatycznie wdrożyć procedurę pomocy dobrowolnej.

(78) Z uwagi na charakter informacji wymienianych w ramach niniejszego rozporządzenia informacje te muszą być objęte tajemnicą służbową.

(79) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 ustanawia bank danych analiz we Wspólnym Centrum Badawczym (WCB) w celu wzmocnienia harmonizacji kontroli analitycznych na całym terytorium Wspólnoty oraz gromadzenia próbek do analizy i sprawozdań z analizy z państw członkowskich.

(80) Zastosowanie referencyjnych metod analizy izotopowej zapewni skuteczniejsze kontrole wzbogacania produktów winiarskich lub wykrycie dodawania wody do takich produktów, a zastosowanie łącznie z wynikami analiz innych parametrów izotopowych takich produktów może pomóc w zweryfikowaniu zgodności pochodzenia z pochodzeniem wskazanym w nazwie. W celu ułatwienia interpretacji wyników takich analiz należy umożliwić porównanie tych wyników z wynikami otrzymanymi poprzednio z wykorzystaniem tych samych metod do analizy produktów o podobnych cechach, o potwierdzonym pochodzeniu i produkcji.

(81) Analiza izotopowa wina i produktów winopochodnych przeprowadzana jest przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(82) W celu ułatwienia interpretacji wyników otrzymanych z takich analiz przeprowadzonych w laboratoriach Wspólnoty wyposażonych do tego celu oraz zagwarantowania porównywalności wyników otrzymanych w takich laboratoriach, należy ustalić jednolite zasady pobierania próbek winogron oraz winifikacji i przechowywania takich próbek.

(83) Wobec laboratoriów wyznaczonych przez państwa członkowskie do przeprowadzania analizy izotopowej próbek z przeznaczeniem do banku danych należy zastosować system uznanych norm jakości w celu zagwarantowania jakości i porównywalności danych analitycznych.

(84) Analiza izotopowa jest metodą analityczną wykorzystywaną do kontroli i zwalczania nadużyć w sektorze wina, wymagającą bardzo specjalistycznej wiedzy naukowej i urządzeń technicznych. Większość państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w roku 2004 lub 2007, nie posiada urządzeń pozwalających na korzystanie z tej metody. W celu zapewnienia jednolitego stosowania procedur kontrolnych Wspólne Centrum Badawcze powinno przeprowadzać analizy dla tych państw członkowskich do czasu, gdy państwa te będą posiadać odpowiednie urządzenia oraz wiedzę umożliwiającą samodzielne przeprowadzanie takiej analizy.

(85) Analiza izotopowa produktów sektora wina oraz interpretacja wyników to procedury delikatne, zatem w celu umożliwienia jednolitej interpretacji takich wyników analitycznych bank danych WCB powinien być dostępny dla laboratoriów urzędowych stosujących tę metodę analityczną, a także, na żądanie, dla innych organów urzędowych państw członkowskich, z poszanowaniem zasad ochrony danych.

(86) Rozporządzenie (WE) nr 2729/2000 zawiera zasady pobierania próbek w celu ich wysyłania do urzędowego laboratorium w innym państwie członkowskim oraz wspólne zasady pobierania próbek, które mają być analizowane metodami izotopowymi. Zasady te powinny zostać przejęte, a pobieranie próbek dla wspólnotowego banku danych powinno być uważane za przypadek pobierania próbek produktu sektora wina w ramach systemu bezpośredniej komunikacji między organami.

(87) W celu zagwarantowania obiektywnego charakteru kontroli, urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego muszą mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu w innym państwie członkowskim o pobranie próbek. Urzędnik występujący z taką prośbą musi mieć dostęp do pobranych próbek i musi być w stanie wskazać laboratorium, w którym mają być one zbadane.

(88) Należy opracować szczegółowe zasady urzędowego pobierania próbek w ramach współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, a także zasady wykorzystywania takich próbek. Zasady te powinny gwarantować reprezentatywność oraz możliwość weryfikowania wyników urzędowych analiz w całej Wspólnocie.

(89) W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług eksperta należy ustanowić zasadę, że wydatki takie pokrywa organ zamawiający pobieranie próbek lub usługi eksperta.

(90) Należy określić moc wiążącą wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(91) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron w winnicach należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie zainteresowanych stron przed zakłócaniem dotyczących ich kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(92) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i sposobów przekazywania informacji niezbędnych do wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinny one obejmować przekazywanie informacji do Komisji przez państwa członkowskie.

(93) Dla zapewnienia sprawiedliwego i podlegającego kontroli wykorzystania budżetu Wspólnoty należy przewidzieć kary obejmujące konsekwencje finansowe w przypadku państw członkowskich, które nie przestrzegają obowiązków związanych z przekazywaniem informacji.

(94) Informacje konieczne dla weryfikacji i kontroli wykonywania postanowień niniejszego rozporządzenia powinny być przechowywane przez państwa członkowskie na wypadek kontroli przez odpowiedni okres.

(95) Wypłaty realizowane na mocy tytułów II i V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 powinny być dokonywane w całości na rzecz beneficjentów. W celu uniknięcia nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wypłaty wsparcia ubezpieczeniowego producentom za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych zgodnie z określonymi warunkami.

(96) Należy ustanowić przepisy pozwalające na rozwiązywanie przypadków wystąpienia oczywistej pomyłki, siły wyższej i innych nadzwyczajnych okoliczności dla zapewnienia sprawiedliwego traktowania producentów. Należy przewidzieć zasady dotyczące stworzonych sztucznie sytuacji w celu uniemożliwienia uzyskiwania jakichkolwiek korzyści z takich sytuacji.

(97) Należy ustanowić przepisy pozwalające na płynne przejście od poprzedniego systemu do nowego systemu określonego w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych określonych w art. 128 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(98) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze dotyczące stosowania następujących przepisów rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) środki wsparcia (tytuł II),

b) handel z krajami trzecimi (tytuł IV),

c) potencjał produkcyjny (tytuł V),

d) wykaz przewidziany w art. 109,

e) kontrole w sektorze wina (art. 117) oraz

f) pomiar obszarów przewidziany w art. 121 lit. c).

Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na stosowanie:

a) szczególnych przepisów dotyczących stosunków między państwami członkowskimi w zakresie zwalczania nadużyć w sektorze wina, o ile ułatwiają one stosowanie niniejszego rozporządzenia,

b) przepisów dotyczących:

(i) postępowania karnego lub wzajemnej pomocy państw członkowskich na szczeblu sądowym w sprawach karnych,

(ii) procedury sankcji administracyjnych.

2. Terminy stosowane w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

3. Do celów tytułu II »działanie« oznacza projekt, umowę, ustalenie lub inne działanie objęte danym programem wsparcia, odpowiadające któremukolwiek z działań w ramach środków, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 i które wdrażane są przez jednego lub więcej beneficjentów.

TYTUŁ II

PROGRAMY WSPARCIA

ROZDZIAŁ I

Procedura przedstawiania programów

Artykuł 2

Przedstawienie programów wsparcia

1. Pierwsze przedstawienie projektu programu wsparcia, o którym mowa w art. 103k ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, odnosi się do okresu pięciu lat budżetowych 2009 do 2013.

W odniesieniu do lat budżetowych 2014 do 2018 państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu wsparcia do dnia 1 marca 2013 r. W drodze odstępstwa Chorwacja przedstawia swój projekt programu do dnia 1 lipca 2013 r. Jeśli koperty krajowe przewidziane na rok budżetowy 2014 i kolejne lata zostaną zmienione po tym terminie, wówczas państwa członkowskie odpowiednio dostosowują programy wsparcia.

Państwa członkowskie udostępniają Komisji drogą elektroniczną swój projekt programu wsparcia, stosując wzór określony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji swoje plany finansowe do projektu programu wsparcia, o którym mowa w pierwszym i drugim akapicie, w formie określonej w załączniku II.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych lub zmienionych aktach prawnych dotyczących projektów programów wsparcia, o których mowa w ustępie pierwszym. Powiadomienia tego można dokonać poprzez poinformowanie Komisji o stronie internetowej, na której przedmiotowe prawodawstwo jest dostępne publicznie.

3. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o obniżeniu – od roku budżetowego 2015 – kwoty dostępnej na programy wsparcia w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁰), muszą powiadomić o tych kwotach przed dniem 1 sierpnia 2013 r. Dane umieszczone w formularzach określonych w załącznikach I, II, III, VII i VIII należy odpowiednio dostosować, jeżeli obniżka nie została już przewidziana w projekcie programu wsparcia przedstawionym do dnia 1 marca 2013 r.

4. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o utworzeniu programu wsparcia z uwzględnieniem specyfiki regionalnej, mogą również przedstawić szczegóły dla każdego regionu w formie określonej w załączniku III.

5. Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała ich program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 103k ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 3

Zmiany programów wsparcia

1. Zmienione programy, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są przedstawiane Komisji w formie określonej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia i zawierają, gdzie stosowne, zmienione plany finansowe w formie określonej w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie, o których mowa w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie muszą składać formularza określonego w załączniku IV.

Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione między dniem, w którym Komisja otrzymała zmieniony program wsparcia, a dniem jego wejścia w życie zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

2. [1] Z wyjątkiem przypadków środków nadzwyczajnych wynikających z klęsk żywiołowych, zmiany programów wsparcia składa się najwyżej dwa razy w ciągu roku budżetowego, do dnia 1 marca i 30 czerwca.

Zmienione programy składa się do Komisji, dołączając, gdzie stosowne:

a) zaktualizowane wersje programu wsparcia w formie określonej w załączniku I oraz zestawienie finansowe w formie określonej w załączniku IV;

b) uzasadnienie proponowanych zmian.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, terminy określone w tym akapicie nie mają zastosowania w 2014 r., jeżeli zmiany programu są zgodne z nowymi przepisami wprowadzonymi rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (¹¹).

ROZDZIAŁ II

Środki kwalifikowalne

Sekcja 1

Promocja [2]

Podsekcja 1

Promocja w państwach trzecich [3]

Artykuł 4

Kwalifikowalne działania i rynki

Wina, o których mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, kwalifikują się do promocji na rynkach krajów trzecich pod warunkiem, że:

a) produkty te są przeznaczone do bezpośredniego spożycia, istnieją dla nich możliwości wywozu lub nowe rynki zbytu w docelowych krajach trzecich oraz produkty te mają wysoką wartość dodaną;

b) pochodzenie produktu jest wskazane w ramach działań informacyjnych lub promocyjnych w przypadku wina z oznaczeniem geograficznym;

c) działanie objęte wsparciem jest wyraźnie zdefiniowane, łącznie ze wskazaniem specyfikacji produktów, które mogą być brane pod uwagę, działania marketingowego i szacunkowego kosztu;

d) dla każdego okresu programowania wsparcie na promocję i informację trwa nie dłużej niż trzy lata dla danego beneficjenta w danym państwie trzecim; w razie potrzeby może jednak zostać jednokrotnie wznowione na okres nie dłuższy niż dwa lata;

e) przekazy informacyjne i/lub promocyjne opierają się na istotnych cechach wina i są zgodne z prawodawstwem mającym zastosowanie w krajach trzecich, do których są skierowane;

f) beneficjenci musza posiadać dostateczną zdolność działania w warunkach szczególnych ograniczeń handlu z krajami trzecimi oraz posiadać zasoby zapewniające możliwie najskuteczniejsze wdrożenie środka. Państwa członkowskie w szczególności sprawdzają, czy dostępna będzie dostateczna ilość produktu dostatecznej jakości, aby zapewnić zaspokojenie popytu rynkowego w długim okresie po zakończeniu działań promocyjnych.

Beneficjentami mogą być przedsiębiorstwa prywatne oraz organizacje zawodowe, organizacje producentów, organizacje międzybranżowe lub, o ile państwo członkowskie podejmie taką decyzję, organy publiczne. W żadnym przypadku państwa członkowskie nie mogą uczynić organu publicznego jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

W celu zapobieżenia niewłaściwemu wykorzystywaniu programu nie zezwala się ogólnie na zmianę elementów, o których mowa w lit. a) i c), w trakcie trwania działań objętych wsparciem, chyba że istnieją dowody wskazujące, że takie zmiany pozwalają na uzyskanie lepszych wyników.

Artykuł 5

Procedura selekcji

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków oraz procedurę ewentualnego wznowienia, o którym mowa w art. 4 akapit pierwszy lit. d), obejmujące w szczególności szczegółowe zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 4;

b) dotyczące terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące przedmiotowe produkty oraz ich marketing, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia, przepisami krajowymi oraz właściwą specyfikacją;

d) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczące płatności zaliczek;

e) oceny danego działania objętego wsparciem. W przypadku wznowienia wsparcia zgodnie z art. 4 akapit pierwszy lit. d) rezultaty działań objętych wsparciem są dodatkowo oceniane przed wznowieniem.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność między proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu popytu na produkty objęte programem;

d) zapewnienia, że zaangażowane podmioty gospodarcze są skuteczne i mają dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz że koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczają zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne gospodarczo. Pierwszeństwo mają:

a) mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹²);

b) nowi beneficjenci, którzy nie otrzymywali wsparcia w przeszłości; oraz

c) beneficjenci, którzy ukierunkowują się na nowe państwo trzecie, w odniesieniu do którego nie otrzymywali wsparcia w przeszłości w ramach tego programu.

Państwa członkowskie sporządzają wykaz w ramach limitu dostępnych środków finansowych oraz przekazują go Komisji, stosując formularz określony w załączniku VIII, aby umożliwić poinformowanie innych państw członkowskich i zwiększyć spójność danego środka.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby każda krajowa lub regionalna kampania objęta wsparciem była zgodna z działaniami finansowanymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 3/2008 lub rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i działaniami finansowanymi w ramach kampanii krajowych i regionalnych.

6. Nie udziela się wsparcia na mocy art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dla działania objętego wsparciem na mocy art. 20 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 lub na mocy art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 3/2008.

7. Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie wsparcia przed wdrożeniem działania pod warunkiem, że beneficjent złożył zabezpieczenie.

8. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5a

[4] (skreślony).

Podsekcja 2

Promocja w państwach członkowskich

Artykuł 5b

Operacje kwalifikowalne

[5] 1. Podśrodek na rzecz promocji win Unii, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, polega na informowaniu konsumentów w zakresie:

a) odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożyciem alkoholu;

b) unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, w szczególności warunków i skutków, w związku z określoną jakością, renomą lub innymi cechami wina związanymi z jego szczególnym środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem.

2. Działania informacyjne określone w ust. 1 mogą być prowadzone za pośrednictwem kampanii informacyjnych oraz uczestnictwa w pokazach, targach i wystawach o znaczeniu krajowym lub unijnym.

3. Operacje będą kwalifikowalne w ramach środka promocyjnego, pod warunkiem że:

a) są jasno zdefiniowane, towarzyszy im opis działań informacyjnych i szacowany koszt;

b) są one zgodne z prawodawstwem obowiązującym w państwie członkowskim, w którym są prowadzone;

c) beneficjenci posiadają zasoby gwarantujące, że środek jest skutecznie wdrażany.

4. Beneficjenci muszą być organizacjami zawodowymi, organizacjami producentów, zrzeszeniami organizacji producentów, organizacjami międzybranżowymi lub organami publicznymi. Jednakże organ publiczny nie może być jedynym beneficjentem działania promocyjnego.

Artykuł 5c

Charakterystyka informacji

1. Informacje, o których mowa w art. 5b ust. 1, opierają się na istotnych cechach wina i jego właściwościach i nie mogą być ukierunkowane na konkretną markę ani zachęcać do konsumpcji wina ze względu na jego określone pochodzenie. Jednakże w przypadku gdy informacje są rozpowszechniane do celów art. 5b ust. 1 lit. b), pochodzenie wina może być wskazane jako cześć działania informacyjnego.

2. Wszystkie informacje dotyczące skutków, jakie spożywanie wina ma dla zdrowia i zachowania, muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą być zatwierdzone przez właściwy organ krajowy ds. zdrowia publicznego w państwie członkowskim, w którym prowadzone są operacje.

Artykuł 5d

Czas trwania pomocy

Pomoc na działania promocyjne powinna trwać nie dłużej niż trzy lata.

Artykuł 5e

Zaliczki

Państwa członkowskie mogą przewidzieć przyznanie pomocy przed wdrożeniem działania, pod warunkiem że beneficjent wniósł zabezpieczenie.

Artykuł 5f

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i promocji produktów rolnych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 45 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 5fa

Procedura selekcji

[6] 1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków obejmującą w szczególności zasady:

a) weryfikacji zgodności z wymogami i kryteriami określonymi w art. 5b i 5c;

b) terminów przedstawiania wniosków i badania odpowiedniości każdego z proponowanych działań;

c) regulujące zawieranie umów, w tym ewentualne standardowe formularze, zapewnienie zabezpieczeń oraz ustalenia dotyczących płatności zaliczek;

d) oceny każdego danego działania objętego wsparciem, w tym odpowiednich wskaźników.

2. Państwa członkowskie dokonują selekcji wniosków w szczególności w oparciu o następujące kryteria:

a) zgodność pomiędzy proponowanymi strategiami a wytyczonymi celami;

b) jakość proponowanych środków;

c) ich prawdopodobne skutki oraz skuteczność w zwiększaniu świadomości konsumentów na temat unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych lub w zakresie odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz ryzyka związanego ze spożywaniem alkoholu;

d) zapewnienie, by zaangażowane podmioty gospodarcze były skuteczne i miały dostęp do wymaganego potencjału technicznego oraz by koszty działania planowanego do samodzielnego przeprowadzenia nie przekraczały zwykłych stawek rynkowych.

3. Po zbadaniu wniosków państwa członkowskie dokonują selekcji tych, które są najbardziej korzystne ekonomicznie.

Pierwszeństwo mają działania:

a) dotyczące kilku państw członkowskich;

b) dotyczące kilku regionów administracyjnych lub regionów produkcji wina;

c) dotyczące kilku chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych.

4. Dwa państwa członkowskie lub ich większa grupa mogą podjąć decyzję o wyborze wspólnego działania promocyjnego. Zobowiązują się one do udziału w finansowaniu i uzgadniają administracyjne procedury współpracy dla ułatwienia monitoringu, wdrażania i kontroli wspólnego działania promocyjnego.

5. Jeśli państwa członkowskie udzielają krajowej pomocy na cele promocji, informują o niej w odpowiednich częściach załączników I, V, VII, VIII i VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

Podsekcja 3

Wspólne przepisy

Artykuł 5g

Koszty kwalifikowalne

[7] 1. Koszty personelu poniesione przez beneficjenta, o których mowa w art. 4 i 5b, uznaje się za kwalifikowalne, jeśli są one ponoszone w związku z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem konkretnego, objętego wsparciem projektu promocyjnego, w tym oceny. Obejmuje to koszty personelu poniesione przez beneficjenta w szczególności przy okazji projektu promocyjnego oraz koszty odpowiadające udziałowi godzin pracy włożonych w projekt promocyjny przez personel zatrudniony na stałe przez beneficjenta.

Państwa członkowskie zatwierdzają koszty personelu jako kwalifikowalne, wyłącznie jeżeli beneficjenci przedstawią stosowne dokumenty określające w sposób szczegółowy działania faktycznie zrealizowane, związane z konkretnym, objętym wsparciem projektem promocyjnym.

2. Koszty ogólne poniesione przez beneficjenta są uznawane za kwalifikowalne, gdy:

a) są związane z przygotowaniem, wdrażaniem i monitorowaniem projektu; oraz

b) nie przekraczają 4 % faktycznych kosztów realizacji projektu.

Państwa członkowskie mogą zdecydować, czy te koszty ogólne są kwalifikowalne na podstawie stawki ryczałtowej lub na podstawie okazania dokumentów potwierdzających. W tym ostatnim przypadku obliczanie przedmiotowych kosztów odbywa się na podstawie zasad, przepisów i metod księgowych stosowanych w kraju beneficjenta, w którym beneficjent ma siedzibę

Sekcja 2

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

Artykuł 6

Operacje niekwalifikowane

1. Do celów art. 103q ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „zwykła odnowa winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi” oznacza ponowne obsadzanie tej samej działki ziemi tą samą odmianą zgodnie z tym samym systemem uprawy winorośli. Państwa członkowskie mogą ustanowić dalsze specyfikacje, szczególnie w zakresie wieku zastępowanych winnic.

2. Następujące operacje są niekwalifikowalne:

a) codzienne zarządzanie winnicą;

b) ochrona przed dzikimi zwierzętami, ptactwem bądź gradem;

c) budowa parawanów i ścian przeciwwiatrowych;

d) drogi dojazdowe i dźwigi.

Artykuł 6a

Ponowne obsadzanie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych

[8] 1. Ponowne obsadzanie winnicy w następstwie obowiązkowego karczowania ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych na polecenie właściwego organu państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jest kwalifikowalne, pod warunkiem że państwo członkowskie:

a) przewiduje taką możliwość w ramach krajowego programu wsparcia;

b) przekazuje Komisji, w ramach przedłożenia krajowego programu wsparcia lub jego zmiany, wykaz organizmów szkodliwych objętych tym środkiem, jak również streszczenie powiązanego planu strategicznego ustanowionego przez właściwy organ danego państwa członkowskiego.

c) przestrzega dyrektywy Rady 2000/29/WE (¹³).

2. Wydatki na ponowne obsadzenie ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych nie przekraczają 15 % łącznej kwoty rocznych wydatków na restrukturyzację i przekształcanie winnic w danym państwie członkowskim.

3. Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 46 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 7

Procedura i wnioski

1. Państwa członkowskie określają:

a) limity czasowe dla wdrażania działań restrukturyzacyjnych, nieprzekraczające pięciu lat;

b) podmioty lub osoby, które mogą przedstawiać projekty wniosków;

c) obiektywne kryteria ustalania priorytetów, zwłaszcza zgodnie z art. 104 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

d) treść wniosku, który powinien zawierać szczegółowy opis proponowanych działań oraz proponowane terminy ich wykonania;

e) procedura prezentacji i zatwierdzania wniosku, w szczególności określająca terminy przedstawiania wniosków oraz obiektywne kryteria ustalania dla nich priorytetów;

f) wymóg stanowiący, że wszystkie wnioski powinny wskazywać, dla każdego roku budżetowego, jaki działania mają być wdrożone w tym roku budżetowym oraz obszar, którego dotyczy każdego działanie i procedury monitorowania wdrożenia.

2. Państwa członkowskie mogą określić minimalną wielkość obszaru kwalifikującego się do wsparcia dla restrukturyzacji i przekształcania, a także minimalną wielkość obszaru wynikającą z restrukturyzacji i przekształcania oraz wszelkie odstępstwa od tego wymogu, które powinny być należycie uzasadnione i oparte na obiektywnych kryteriach.

Artykuł 8

Poziomy wsparcia

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 103q rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz niniejszego rozdziału państwa członkowskie określają zasady regulujące działania z zakresu restrukturyzacji i przekształcenia oraz ich odpowiednie koszty kwalifikowalne. Zasady są tak opracowane, by zapewnić realizację celu programu.

Mogą one przewidywać zarówno wypłatę kwot zryczałtowanych, jak i maksymalne poziomy wsparcia na hektar. Mogą one ponadto przewidywać dostosowanie wsparcia na podstawie obiektywnych kryteriów.

2. Aby uniknąć nadmiernej kompensacji, państwa członkowskie stosują kwoty zryczałtowane, które ustala się w oparciu o dokładne obliczenie rzeczywistych kosztów dla każdego rodzaju operacji. Kwoty zryczałtowane mogą być corocznie dostosowywane, jeżeli jest to uzasadnione.

3. Wsparcie jest wypłacane dla obsadzonego obszaru zdefiniowanego zgodnie z art. 75 ust. 1.

Artykuł 9

Zarządzanie finansowe

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu zgodnie z art. 81 niniejszego rozporządzenia.

W przypadkach, gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, wsparcie wypłaca się jednak dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (¹⁴).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. W ramach wyjątku od postanowień ust. 1 państwa członkowskie mogą przewidzieć wsparcie dla danego działania lub dla wszystkich działań objętych wnioskiem o wsparcie tak, aby zostało ono przekazane producentom przed wykonaniem jakichkolwiek działań pod warunkiem, że wykonywanie rozpoczęło się i że beneficjent złożył zabezpieczenie. Dla celów rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 (¹⁵), zobowiązanie polega na wykonaniu omawianych działań do końca drugiego roku winiarskiego po wypłaceniu zaliczki.

Okres ten może zostać skorygowany przez państwo członkowskie w przypadkach, gdy:

a) rozpatrywane obszary stanowią część obszaru, który ucierpiał w wyniku katastrofy naturalnej uznanej przez właściwe organy danego państwa członkowskiego;

b) planowane działania nie mogą zostać wykonane ze względu na chorobę materiału roślinnego, poświadczoną przez organ uznany przez dane państwo członkowskie.

Aby wsparcie zostało wypłacone z góry, wszelkie poprzednie działania przeprowadzane na tym samym obszarze, dla których producent również otrzymał wsparcie wypłacone z góry, muszą być w pełni wykonane.

Jeśli kontrole wykazują, że środek objęty wnioskiem o przyznanie pomocy, dla którego dokonano wypłaty zaliczkowej, nie został w pełni wykonany, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zastosowaniu kary.

Artykuł 10

(skreślony).

Artykuł 10a

Zgodność i spójność

1. Udział w kosztach restrukturyzacji i przekształcania, o których mowa w art. 11 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie obejmuje kosztów zakupu pojazdów rolniczych.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 11 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na restrukturyzację i przekształcanie w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 3

Zielone zbiory

Artykuł 11

Definicja zielonych zbiorów

Dla celów art. 12 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszej sekcji, pozostawienie winogron hodowanych w celach handlowych na krzewach na koniec normalnego cyklu produkcyjnego (niedokonywanie zbiorów) nie jest uznawane za zielone zbiory.

Ponadto obszar dowolnej działki objętej wsparciem przeznaczonym na zielone zbiory nie jest wliczany przy obliczaniu limitów zbiorów określonych w specyfikacji produktu win z oznaczeniem geograficznym.

Artykuł 12

Warunki stosowania zielonych zbiorów

1. W odniesieniu do środka dotyczącego zielonych zbiorów, państwa członkowskie:

a) przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia środka, w tym dotyczące:

(i) uprzedniego powiadomienie o zielonych zbiorach;

(ii) kwoty rekompensaty, jaka ma zostać wypłacona;

(iii) zasad zapewniających utrzymanie obszarów, o których mowa, w dobrych warunkach wegetacyjnych oraz zapewniających, aby stosowanie środka nie powodowało ujemnych skutków dla środowiska ani negatywnych skutków fitosanitarnych, a także zapewniających możliwość sprawdzenia poprawności wdrażania środka; w odniesieniu do tych celów państwa członkowskie mogą stosować ograniczenia w odniesieniu do środka na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, w tym takich jak dojrzewanie różnych odmian w różnym czasie, ryzyko dla środowiska naturalnego lub ryzyko fitosanitarne bądź metoda.

b) ustalają termin składania wniosków dotyczących zielonych zbiorów na okres między 15 kwietnia i 31 maja każdego roku;

c) do 31 maja określają przewidywaną sytuację rynkową uzasadniającą zastosowanie zielonych zbiorów w celu przywrócenia równowagi rynkowej i niedopuszczenia do kryzysu;

d) zapewniają poprawne wdrożenie środka w drodze kontroli, czy zielone zbiory zostały pomyślnie wykonane; obszary otrzymujące wsparcie w związku z zielonymi zbiorami poddaje się systematycznej weryfikacji na miejscu po przeprowadzeniu zbiorów; sprawdzane działki to te działki, które są przedmiotem wniosku o przyznanie pomocy.

Kontrola, o której mowa w akapicie pierwszym lit. d), obejmuje:

(i) sprawdzenie istnienia danej winnicy oraz tego, czy dany obszar był należycie utrzymywany;

(ii) sprawdzenie, czy wszystkie kiście zostały całkowicie usunięte lub zniszczone;

(iii) sprawdzenie zastosowanej metody; każdy rolnik składający wniosek o przyznanie pomocy na przeprowadzenie zielonych zbiorów przechowuje dowody potwierdzające koszty przeprowadzenia operacji.

Aby zapewnić, że na działce objętej wsparciem nie pozostały żadne winogrona nadające się do sprzedaży, wszystkie kontrole odbywają się między 15 czerwca a 31 lipca każdego roku, a w każdym przypadku kończą się o zwykłej porze veraison (etap M Baggiolini, etap 83 BBCH) na dowolnym obszarze.

2. Zielone zbiory nie mogą być stosowane na tej samej działce w dwóch kolejnych latach.

3. Wsparcie nie będzie udzielane w przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia zbiorów z powodu, w szczególności, klęski żywiołowej w rozumieniu art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (¹⁶) przed dniem zielonych zbiorów.

4. W przypadku całkowitego lub częściowego zniszczenia mającego miejsce między wypłatą wsparcia na przeprowadzenie zielonych zbiorów a okresem zbiorów, dla obszaru już objętego wsparciem nie wypłaca się rekompensaty finansowej z tytułu utraty dochodów w ramach ubezpieczenia zbiorów.

Artykuł 13

Procedura składania wniosków

1. Państwa członkowskie określają procedurę składania wniosków, która w szczególności przewiduje stosowną premię dla danego producenta oraz wymagane informacje składane wraz z wnioskiem. Wniosek zawiera szczegółowe informacje dotyczące obszaru, średniej wydajności, planowanych metod, odmiany winogron i rodzaju wytwarzanego z niej wina.

2. Państwa członkowskie sprawdzają, czy wnioski są dobrze uzasadnione. W tym celu mogą przewidzieć, że producent powinien złożyć wraz z wnioskiem pisemne zobowiązanie. W przypadku wycofania wniosku bez uzasadnionej przyczyny państwa członkowskie mogą postanowić, że dany producent pokrywa poniesione koszty dotyczące rozpatrzenia jego wniosku.

Artykuł 14

Rekompensata

1. Co roku państwa członkowskie obliczają bezpośrednie koszty zielonych zbiorów dla różnych metod ręcznych, mechanicznych i chemicznych, dopuszczanych przez nie w związku z art. 12 ust. 1 lit. a) ppkt (iii). W przypadku, gdy na tym samym obszarze stosowana jest więcej niż jedna metoda, rekompensatę oblicza się na podstawie metody najtańszej.

2. Państwa członkowskie definiują utratę dochodów spowodowaną przez zielone zbiory na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie ustalają poziom wsparcia przewidzianego w art. 11 ust. 3 tego rozporządzenia na podstawie kosztów standardowych i standardowych założeń dotyczących utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

a) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

b) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

c) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

d) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Premia wypłacana jest za obszar obsadzony, zdefiniowany zgodnie z art. 75 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 4

Fundusze wspólnego inwestowania

Artykuł 15

Poziom pomocy

Środek, o którym mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może być wprowadzony przez państwa członkowskie w ich programach wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) okres wsparcia nie powinien przekraczać trzech lat;

b) wsparcie dotyczące kosztów administracyjnych utworzenia funduszy wspólnego inwestowania powinno być ograniczone odpowiednio w pierwszym, drugim i trzecim roku działania funduszu wspólnego inwestowania do następujących wielkości procentowych reprezentujących wkład producentów do funduszu wspólnego inwestowania w pierwszym, drugim i trzecim roku jego działania:

(i) 10 %, 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty 1 maja 2004 r. lub później;

(ii) 5 %, 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich;

c) państwa członkowskie mogą ustalać górne pułapy objętych pomocą kosztów administracyjnych w związku tworzeniem funduszy wspólnego inwestowania;

d) państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dla wdrożenia tego środka.

Sekcja 5

Ubezpieczenie zbiorów

Artykuł 16

Warunki kwalifikowalności

Środek, o którym mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, może zostać wprowadzony przez państwa członkowskie do ich programów wsparcia zgodnie z następującymi zasadami:

a) W odniesieniu do środków ubezpieczenia zbiorów państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrażania tych środków, w tym takie, które są niezbędne do zapewnienia, aby środki dotyczące ubezpieczenia zbiorów nie zakłócały konkurencji na rynku ubezpieczeń;

b) Producenci składający wnioski dotyczące programu udostępniają swoją polisę ubezpieczeniową organom krajowym, aby umożliwić państwom członkowskim spełnienie warunku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

c) Państwa członkowskie ustalają pułapy dla kwot, które można otrzymywać w ramach wsparcia, aby spełnić warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Tam, gdzie stosowne, państwa członkowskie mogą ustalić ten poziom na podstawie standardowych kosztów i standardowych założeń odnośnie do utraty dochodów. Państwa członkowskie zapewniają, że obliczenia:

(i) obejmują jedynie elementy dające się zweryfikować;

(ii) oparte są na danych liczbowych opracowanych na podstawie odpowiedniej wiedzy;

(iii) wyraźnie wskazują źródło danych liczbowych;

(iv) są zróżnicowane w sposób uwzględniający, odpowiednio, specyficzne warunki regionalne lub lokalne obszarów.

Dla celów art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, „niekorzystne zjawisko klimatyczne, które może być porównane do klęski żywiołowej” ma to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006.

W przypadkach, gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na potrzeby ubezpieczenia zbiorów, informują o tym w odpowiedniej części załączników I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 6

Inwestycje

Artykuł 17

Środki kwalifikowalne

Inwestycje objęte wsparciem są zgodne ze wspólnotowymi standardami mającymi zastosowanie do danej inwestycji.

Kwalifikowalnymi wydatkami są:

a) budowa, nabycie, w tym dzierżawa, bądź udoskonalenie mienia nieruchomego;

b) nabycie lub leasing nowych maszyn i urządzeń, w tym oprogramowania komputerowego do wartości rynkowej składnika majątkowego; pozostałe koszty związane z umową leasingu, takie jak marża leasingodawcy, koszty refinansowania odsetek, koszty ogólne, koszty ubezpieczenia, nie są zaliczane do kosztów kwalifikowalnych;

c) ogólne koszty związane z wydatkami, o których mowa w lit. a) i b), takie jak honoraria architektów i inżynierów oraz opłaty za konsultacje, studia wykonalności, nabycie praw patentowych i licencji.

W ramach odstępstwa od lit. b) i tylko dla mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (¹⁷) pastwa członkowskie mogą, w należycie uzasadnionych wypadkach, ustanowić warunki, w których zakup sprzętu używanego może zostać uznany za wydatek kwalifikowalny.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić osiągnięcie celu tego środka, tzn. poprawę sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności, przez te inwestycje w ramach środka dotyczącego łańcucha przetwórczego.

Artykuł 18

Kwalifikowalne środki na rozwój nowych produktów

Koszty rozwoju nowych produktów, procesów i technologii, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dotyczą działań przygotowawczych, takich jak rozwój i testowanie wzorów, produktów, procesów lub technologii oraz materialne i/lub niematerialne inwestycje z nimi związane poprzedzające wykorzystanie nowo opracowanych produktów, procesów i technologii do celów handlowych.

Proste inwestycje odtworzeniowe nie stanowią wydatków kwalifikowalnych, co ma zapewnić, że dzięki udzielonemu wsparciu osiągnięty zostanie cel tego środka tzn. poprawa sytuacji w zakresie dostosowywania się do wymogów rynku oraz podnoszenia konkurencyjności.

Artykuł 19

Zarządzanie finansami

1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostało wykonane i po przeprowadzeniu kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁸).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na dofinansowanie inwestycji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczek nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji, dla której pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2013, 2014 lub 2015, kwota zaliczek może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 282/2012 (¹⁹) łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danej operacji w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty.

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele inwestycyjne przekracza kwotę zaliczki.

Artykuł 20

Zgodność i spójność

1. Nie udziela się wsparcia dla działań marketingowych, dla których przyznano wsparcie zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

W przypadku gdy państwa członkowskie udzielają pomocy krajowej na dofinansowanie inwestycji, informują o niej w odpowiedniej części formularzy zamieszczonych w załącznikach I, V oraz VII do niniejszego rozporządzenia.

2. Żadne działanie danego państwa członkowskiego lub regionu objętego wsparciem w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich dotyczącego tego państwa członkowskiego lub tego regionu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie podlega wsparciu na mocy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 w ramach krajowego programu wsparcia zgodnie z tytułem II tego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie przedstawiają działania włączone przez nie do programów wsparcia dotyczących środków na inwestycje w odpowiedniej części załącznika I w sposób na tyle szczegółowy, by możliwe było sprawdzenie, czy przedmiotowe działanie nie jest objęte wsparciem w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich tych państw.

Sekcja 6a

Innowacje

Artykuł 20a

Operacje kwalifikowalne

[9] 1. Innowacje w sektorze wina, o których mowa w art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, obejmują rozwój:

a) nowych produktów związanych z sektorem wina lub produktów ubocznych powstających przy wytwarzaniu wina,

b) nowych procesów i technologii niezbędnych do rozwoju produktów sektora uprawy winorośli.

2. Koszty kwalifikowalne dotyczą inwestycji materialnych i niematerialnych, działań przygotowujących transfer wiedzy i badań pilotażowych.

3. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji są producentami produktów, o których mowa w części II załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz organizacjami producentów wina.

Ośrodki badawczo-rozwojowe biorą udział w projektach finansowanych przez beneficjentów. Organizacje międzybranżowe mogą być związane z projektem.

4. Beneficjenci wsparcia na rzecz innowacji mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia. Wypłaty zaliczki podlegają wymogowi wniesienia zabezpieczenia.

5. Proste inwestycje odtworzeniowe nie są kwalifikującymi się wydatkami.

Artykuł 20b

Rozgraniczenie rozwoju obszarów wiejskich i innych systemów prawnych i instrumentów finansowych

Państwa członkowskie wprowadzają w krajowych programach wsparcia wyraźne kryteria rozgraniczające w celu zagwarantowania, że nie zostanie przyznana pomoc na podstawie art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 na działania otrzymujące wsparcie w ramach innych unijnych instrumentów.

Artykuł 20c

Zarządzanie finansowe

[10] 1. Wsparcie jest wypłacane po ustaleniu, że pojedyncze działanie lub wszystkie działania objęte wnioskiem o wsparcie, zależnie od wyboru dokonanego przez państwo członkowskie na potrzeby zarządzania danym środkiem, zostały wykonane i poddane kontroli na miejscu.

W przypadkach gdy wsparcie jest z zasady wypłacane dopiero po wykonaniu wszystkich działań, w drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, wsparcie wypłaca się dla pojedynczych wykonanych działań, jeżeli pozostałe działania nie mogły zostać przeprowadzone ze względu na działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (²⁰).

Jeżeli kontrole wykazują, że całe działanie objęte wsparciem nie zostało w pełni wykonane z przyczyn innych niż działanie siły wyższej lub nadzwyczajne okoliczności, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, a wsparcie zostało wypłacone po pojedynczych działaniach stanowiących część szerszego działania objętego wnioskiem o wsparcie, państwa członkowskie podejmują decyzję o odzyskaniu wypłaconej pomocy.

2. Beneficjenci wsparcia na innowację mogą zwrócić się o wypłatę zaliczki przez właściwe agencje płatnicze, jeśli taką możliwość przewiduje krajowy program wsparcia.

Kwota zaliczek nie może przekraczać 20 % pomocy publicznej dotyczącej inwestycji w innowacje, a płatność tej kwoty jest uzależniona od ustanowienia gwarancji bankowej lub analogicznej gwarancji odpowiadającej 110 % kwoty zaliczki. Jednak w przypadku inwestycji, dla której pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w roku budżetowym 2014 lub 2015, kwota zaliczek może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją. Do celów rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 282/2012 (²¹) łączną kwotę zaliczki należy przeznaczyć na realizację danego działania w ciągu dwóch lat od dnia jej wypłaty.

Gwarancja jest zwalniana, gdy właściwa agencja płatnicza stwierdzi, że kwota rzeczywistych wydatków odpowiadających pomocy publicznej na cele innowacji przekracza kwotę zaliczki.

Sekcja 7

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Artykuł 21

Określanie minimalnego stężenia alkoholu

1. Z zastrzeżeniem przepisów załącznika VI.D pkt 1 do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, państwa członkowskie określają minimalne stężenie alkoholu, które musi być zawarte w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia w wytworzonym winie. Państwa członkowskie mogą regulować minimalne stężenie alkoholu na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

2. W razie nieuzyskania określonego stężenia ustalonego przez państwa członkowskie w zastosowaniu ust. 1, podmioty będące przedmiotem tego zobowiązania dostarczą określoną ilość wina pochodzącą z własnej produkcji, co zagwarantuje osiągnięcie wymaganego stężenia alkoholu.

3. Do celów określenia stężenia alkoholu zawartego w produktach ubocznych w odniesieniu do stężenia zawartego w wytworzonym winie, standardowe stężenia alkoholu w % objętościowych w winie, stosowane w różnych strefach uprawy winorośli, są następujące:

a) 8,0 % dla strefy A;

b) 8,5 % dla strefy B;

c) 9,0 % dla strefy C I;

d) 9,5 % dla strefy C II;

e) 10,0 % dla strefy C III.

Artykuł 22

Zagospodarowywanie produktów ubocznych

Producenci mają obowiązek wycofania produktów ubocznych powstałych w wyniku produkcji wina lub dowolnego innego procesu przetwarzania winogron pod nadzorem, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a) produkty uboczne mają być wycofywane bezzwłocznie i nie później niż na koniec roku winiarskiego, w którym zostały uzyskane; państwa członkowskie mogą ustalić wcześniejszy termin; fakt wycofania, wraz ze wskazaniem szacunkowych ilości, jest albo wpisywany do rejestrów prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, albo poświadczany przez właściwy organ;

b) wycofanie odbywa się zgodnie ze stosownym prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności dotyczącym środowiska naturalnego.

Uznaje się, że wycofanie drożdżowego osadu winiarskiego odbyło się, gdy osad został zdenaturowany, co uniemożliwia użycie go do produkcji wina oraz wtedy, gdy fakt przekazania zdenaturowanego osadu winiarskiego stronom trzecim został odnotowany w rejestrach prowadzonych zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki celem zapewnienia, aby takie transakcje były kontrolowane. Mogą one posiadać system uprzedniego uznawania takich stron trzecich.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że producenci, którzy w trakcie danego roku winiarskiego nie wytwarzają więcej niż 25 hektolitrów wina lub moszczu samodzielnie we własnych zakładach, nie podlegają wymogowi wycofywania produktów ubocznych.

Artykuł 23

Zagospodarowywanie w drodze destylacji produktów ubocznych

1. Producenci mogą wypełnić obowiązek zagospodarowania części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron, przekazując produkty uboczne do destylacji.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać, aby przekazanie części lub całości produktów ubocznych produkcji wina lub innego procesu przetwarzania winogron do destylacji było obowiązkowe dla wszystkich lub dla części producentów z danego kraju, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów. Ten obowiązek może zostać dopełniony także w drodze przekazania wina do zakładów produkujących ocet.

3. Odnośne państwa członkowskie mogą wprowadzić system certyfikacji zakładów gorzelniczych zgodnie z określoną przez siebie procedurą.

Artykuł 24

Cel pomocy

1. Pomoc, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, jest wypłacana, z zastrzeżeniem warunku określonego w ust. 3 i w ramach granic określonych w ust. 1 akapit drugi tegoż artykułu, zakładom gorzelniczym, które przetwarzają produkty przekazane do destylacji na alkohol surowy o stężeniu wynoszącym przynajmniej 92 % obj.

2. Stosowna pomoc obejmuje kwotę zryczałtowaną przeznaczoną na zrekompensowanie kosztów zbierania tych produktów, która jest przekazywana z zakładu gorzelniczego do producenta, jeżeli koszty te są ponoszone przez tego ostatniego.

3. Państwa członkowskie mogą obwarować udzielenie wsparcia warunkiem złożenia zabezpieczenia przez beneficjenta.

4. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe zasady stosowania środka przewidzianego w niniejszym artykule.

Artykuł 25

Wysokość pomocy

1. Maksymalna wysokość pomocy, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, wypłacanej zakładom gorzelniczym jest określana według zawartości % alkoholu oraz według hektolitrów w następujący sposób:

a) dla alkoholu surowego uzyskanego z wytłoków: 1,1 EUR/% obj./hl;

b) dla alkoholu surowego uzyskanego z wina i osadu drożdżowego winiarskiego: 0,5 EUR/% obj./hl.

2. Państwa członkowskie ustalają, w granicach określonych w ust. 1 na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów, wysokość pomocy oraz zryczałtowaną rekompensatę za koszty zbierania, o których mowa w art. 24 ust. 2, oraz informują o nich Komisję w odpowiedniej części formularzy załączników I, V i VII. Wysokość pomocy może zostać skorygowana zgodnie z różnymi typologiami produkcji, na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych kryteriów.

Artykuł 25a

Weryfikacja warunków

Właściwe organy państw członkowskich podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby sprawdzić, czy przestrzegane są warunki oraz czy nie jest przekraczana granica, o których mowa w art. 24 ust. 1 niniejszego rozporządzenia w związku z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Państwa członkowskie mogą weryfikować, czy granica ta nie jest przekraczana w przypadku każdego producenta lub na szczeblu ogólnokrajowym. Państwa członkowskie, które decydują się na przeprowadzenie weryfikacji na szczeblu ogólnokrajowym, nie uwzględniają dla potrzeb ustalenia bilansu alkoholu ilości, które nie są przeznaczone do destylacji (wycofanie pod kontrolą), ani ilości, które przeznaczone są na wytworzenie produktów innych niż alkohol o przeznaczeniu przemysłowym.

Sekcja 8

Destylacja alkoholu spożywczego

Artykuł 26

(skreślony).

Artykuł 27

(skreślony).

Sekcja 9

Destylacja w sytuacji kryzysowej

Artykuł 28

(skreślony).

Artykuł 29

(skreślony).

Artykuł 30

(skreślony).

Artykuł 31

(skreślony).

Sekcja 10

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

Artykuł 32

(skreślony).

Artykuł 33

(skreślony).

Artykuł 34

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Sprawozdawczość, ocena i przepisy ogólne

Artykuł 35

Sprawozdawczość i ocena

1. Co roku do dnia 1 marca państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania, w poprzednim roku budżetowym, środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział II sekcja 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (²²).

W sprawozdaniach tych wymienia się i opisuje środki, względem których przyznano pomoc unijną w ramach programów wsparcia.

Państwa członkowskie przekazują sprawozdania Komisji w formie określonej w załączniku V i VI do niniejszego rozporządzenia. Informacje zawarte w odpowiednich tabelach dotyczą, w odniesieniu do każdego roku, środków programu wsparcia. Są to:

a) zestawienie wydatków, w podziale na lata finansowe, już poniesionych w okresie programowania, które w żadnym przypadku nie mogą przekraczać limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

b) prognozy na kolejne lata finansowe do końca przewidywanego okresu wdrażania programu wsparcia, w ramach limitu budżetowego dla danego państwa członkowskiego ustanowionego w załączniku VI do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz zgodnie z najbardziej aktualnym dokumentem przekazanym zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia.

2. W tym samym powiadomieniu państwa członkowskie przedstawiają, w formie określonej w załączniku VII, dane techniczne związane z wdrażaniem środków w ramach programu wsparcia. Państwa członkowskie przedstawiają szczegóły dotyczące wdrożenia środka wsparcia działań promocyjnych w formie określonej w załączniku VIII.

3. Odniesienia do danego roku budżetowego obejmują wypłaty rzeczywiście dokonane przez państwa członkowskie między dniem 16 października a 15 października następnego roku.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2014 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2017 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji oceny w formie określonej w załączniku V i VI. Dodatkowo do wniosków dołącza się następujące pozycje:

– C1: Ocena kosztów i korzyści programu wsparcia;

– C2: Sposoby zwiększenia efektywności programu wsparcia.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu przestrzegania przepisów ustanowionych w art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 lit. d). Informacje przekazywane są w formie określonej w załącznikach VIIIa i VIIIb.

6. Państwa członkowskie, które podjęły decyzję o przeniesieniu – w odniesieniu do 2014 r. oraz począwszy od 2015 r. – całej kwoty udostępnianej na programy wsparcia ze swojej koperty krajowej w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich systemu płatności jednolitej, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, nie mają obowiązku przedkładania formularzy określonych w załącznikach V–VIIIc do niniejszego rozporządzenia.

7. Państwa członkowskie dokumentują szczegóły wszystkich programów wsparcia, zmienionych lub niezmienionych, a także szczegóły wszystkich środków wykonanych w ramach programów.

Artykuł 36

Wyłączenie

Wsparcia finansowego w ramach krajowych programów wsparcia nie można przekazywać na rzecz producentów, których dotyczą nielegalne nasadzenia, o których mowa w art. 85 i 86 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 ani szkółek szczepów, o których mowa w art. 60 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 37

Opóźnienie w wypłatach dla beneficjentów

Dla każdego środka z wyjątkiem art. 9 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie:

a) ustalają termin składania wniosków;

b) po dniu złożenia ważnego i kompletnego wniosku dokonują wypłaty na rzecz beneficjentów w ciągu:

(i) siedmiu miesięcy w przypadku działań, które mogą zostać wykonane i skontrolowane w ciągu jednego roku;

(ii) rozsądnego okresu ustalanego przez państwo członkowskie, o którym informuje ono Komisję w odpowiednich częściach załącznika I, w przypadku działań, które nie mogą zostać zakończone i skontrolowane w ciągu jednego roku.

Artykuł 37a

Powiadomienia dotyczące pomocy państwa

1. Niezależnie od art. 5 ust. 8, art. 16 akapit trzeci i art. 20 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, jeśli państwa członkowskie przyznają pomoc państwa zgodnie z art. 103n ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (²³), powiadamiają Komisję o:

a) w stosownych przypadkach, wykazie środków pomocy już zatwierdzonych na mocy art. 87, 88 i 89 Traktatu, które mają być wykorzystane do realizacji programów lub podają powód, dla którego przedmiotowa pomoc krajowa została zwolniona z jakichkolwiek zobowiązań dotyczących powiadamiania;

b) w pozostałych przypadkach, o elementach, które są potrzebne do dokonania oceny zgodności z zasadami konkurencji.

2. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. a), państwa członkowskie wypełniają tabelę 1 w załączniku VIIIc:

a) wskazując, czy pomoc będzie przyznawana na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007 (²⁴) w odniesieniu do pomocy de minimis dla produkcji podstawowej w sektorze produkcji rolnej, czy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 (²⁵) dla przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rolnych; lub

b) podając numer rejestracji i odesłanie do rozporządzenia Komisji o wyłączeniu przyjętego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 994/98 (²⁶), na mocy którego środek został wprowadzony; lub

c) podając numer sprawy i numer referencyjny, pod którym środek został uznany przez Komisję za zgodny z Traktatem.

3. Jeśli zastosowanie ma ust. 1 lit. b), państwa członkowskie przekazują Komisji:

a) tabelę 2 z załącznika VIIIc dla każdego ze środków, o których mowa w art. 103p, 103t i 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla których przyznawana jest pomoc krajowa;

b) tabelę 3 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „promocja na rynkach krajów trzecich”, o którym mowa w art. 103p rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

c) tabelę 4 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „ubezpieczenie zbiorów”, o którym mowa w art. 103t rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

d) tabelę 5 z załącznika VIIIc w przypadku pomocy krajowej przyznanej na środek „inwestycje”, o którym mowa w art. 103u rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Elementy podane w formie którejkolwiek z tabel załącznika VIIIc muszą być ważne w ciągu całego cyklu życia programu, bez uszczerbku dla jakichkolwiek późniejszych zmian tych programów.

5. Niezależnie od przepisów art. 103n ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i bez uszczerbku dla art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przyznając pomoc krajową, zmieniają swój przyszły program wsparcia, wypełniając odpowiednie tabele załącznika VIIIb najpóźniej do dnia 15 października 2009 r. Artykuł 103k ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ma zastosowanie do tych zmian.

Artykuł 37b

Informacje dotyczące zaliczek

1. [11] W przypadku gdy zaliczki przyznaje się zgodnie z art. 5 ust. 7, art. 5e, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2, art. 20a ust. 4 i art. 24 ust. 3, beneficjenci powinni przedstawić corocznie agencjom płatniczym, w odniesieniu do każdego projektu, następujące informacje:

a) zestawienia kosztów uzasadniające, z podziałem na każde działanie, stosowanie zaliczek do dnia 15 października; oraz

b) potwierdzenie, z podziałem na każde działanie, salda niewykorzystanych zaliczek pozostających na dzień 15 października.

Państwa członkowskie określają w swoich przepisach krajowych datę przekazania tych informacji, aby mogły być one uwzględnione w bieżących rocznych sprawozdaniach finansowych agencji płatniczych, o których mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 885/2006, w terminie określonym w art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

2. Ustępu 1 nie stosuje się w odniesieniu do rocznych sprawozdań finansowych za 2013 r., z wyjątkiem przypadku gdy płatności zaliczkowe wynoszące ponad 20 % do 50 % pomocy publicznej związanej z inwestycjami są przyznawane zgodnie z art. 19 ust. 2 akapit drugi.

3. [12] Do celów art. 18 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2012 dowód ostatecznego nabycia praw, który należy przedstawić, powinno stanowić ostatnie roczne zestawienie kosztów oraz potwierdzenie salda rocznego, o którym mowa w ust. 1.

W odniesieniu do zaliczek udzielonych na podstawie art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 2 i art. 20a ust. 4 niniejszego rozporządzenia, ostatnie zestawienie kosztów i potwierdzenie salda rocznego, o których mowa w ust. 1 i 2, są przedstawiane do końca drugiego roku budżetowego po ich płatności.

TYTUŁ III

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Uzgodnienia w zakresie cen wejścia dla soku winogronowego i moszczu

Artykuł 38

Definicja

Dla celów niniejszego tytułu „partia towaru” oznacza ilość produktu przesłanego przez jednego nadawcę do jednego odbiorcy, przekazaną w ramach jednej deklaracji celnej z przeznaczeniem do zwolnienia do swobodnego obrotu. Każda deklaracja może obejmować towary jednego i tego samego pochodzenia, zgodnie z definicją w art. 23 i 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (²⁷), posiadające ten sam kod Nomenklatury Scalonej.

Artykuł 39

Weryfikacja partii towaru

1. Dla produktów posiadających kody CN 2009 61, 2009 69 i 2204 30, wymienionych w załączniku I, część trzecia, sekcja I, załącznik 2 do Wspólnej Taryfy Celnej i podlegających uzgodnieniom w zakresie cen wejścia, rzeczywista wartość celna jest weryfikowana poprzez sprawdzenie każdej partii towaru.

2. Cena wejścia, o której mowa w załączniku 2 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (²⁸), dla produktów wskazanych w ust. 1 określana jest na podstawie wartości celnej.

ROZDZIAŁ II

Świadectwa i sprawozdania analityczne dla wina, soku winogronowego i moszczu w przywozie

Sekcja 1

Zagadnienia ogólne

Artykuł 40

Wymagane dokumenty

Świadectwo i raport analityczny, o których mowa odpowiednio w art. 82 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, stanowią jeden dokument:

a) „świadectwo” jest sporządzane przez organ kraju trzeciego, z którego pochodzi produkt;

b) „raport analityczny” jest sporządzany przez urzędowe laboratorium uznane przez kraj trzeci, z którego pochodzi produkt.

Artykuł 41

Treść raportu analitycznego

Raport analityczny zawiera następujące informacje:

a) w przypadku win oraz moszczu winogronowego w trakcie fermentacji:

(i) całkowite objętościowe stężenie alkoholu;

(ii) rzeczywiste objętościowe stężenie alkoholu;

b) w przypadku moszczu winogronowego i soku winogronowego - gęstość;

c) w przypadku win, moszczu winogronowego i soku winogronowego:

(i) suchy wyciąg ogółem;

(ii) kwasowość ogółem;

(iii) zawartość kwasu lotnego;

(iv) zawartość kwasu cytrynowego;

(v) zawartość dwutlenku siarki;

(vi) (skreślony).

Artykuł 42

Wyłączenia

1. Okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku produktów pochodzących z krajów trzecich i przywożonych z tych krajów w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej pięć litrów, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe, jeżeli całkowita transportowana ilość, składająca się lub nieskładająca się z oddzielnych przesyłek, nie przekracza 100 litrów.

2. Jeżeli produkty nie spełniają warunków określonych w ust. 1, okazanie świadectwa ani raportu analitycznego nie jest wymagane w przypadku:

a) wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego zawartego w bagażu osobistym podróżnych w rozumieniu art. 45 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (²⁹) w ilości do 30 litrów na jednego podróżnego;

b) wina wysyłanego w partiach przez osobę prywatną do innej osoby prywatnej, w rozumieniu art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 918/83 w ilości do 30 litrów w odniesieniu do jednej partii;

c) wina i soku winogronowego stanowiących mienie osobiste osób prywatnych przenoszących swoje miejsce zamieszkania z kraju trzeciego do Wspólnoty w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (EWG) nr 918/83;

d) wina i soku winogronowego z przeznaczeniem na targi zgodnie z definicją podaną w art. 95 rozporządzenia (EWG) nr 918/83, pod warunkiem, że dane produkty są umieszczone w opatrzonych etykietą pojemnikach mieszczących co najwyżej dwa litry, wyposażonych w zamknięcia jednorazowe;

e) ilości wina, moszczu winogronowego i soku winogronowego w innych pojemnikach, przywożonych w celu prowadzenia doświadczeń naukowych i technicznych, w ilości do 100 litrów;

f) win i soku winogronowego przywożonego zgodnie z przepisami Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub innych konwencji konsularnych bądź Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

g) win i soku winogronowego przechowywanych na pokładach statków i samolotów wykorzystywanych w transporcie międzynarodowym;

h) win i soku winogronowego pochodzących ze Wspólnoty Europejskiej i butelkowanych we Wspólnocie Europejskiej, wywożonych do kraju trzeciego i zwracanych na terytorium obszaru celnego Wspólnoty i dopuszczonych do swobodnego obrotu.

Sekcja 2

Wymogi, których spełnienie jest wymagane, oraz szczegółowe zasady sporządzania i wykorzystywania świadectwa i raportu analitycznego w przywozie wina, soku winogronowego i moszczu winogronowego

Artykuł 43

Dokument V I 1

1. Świadectwo oraz raport analityczny dla każdej partii towaru przeznaczonej do przywozu do Wspólnoty są sporządzane na jednym dokumencie V I 1.

Dokument, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest sporządzany na formularzu V I 1 odpowiadającym wzorowi określonemu w załączniku IX. Jest on podpisywany przez urzędnika organu urzędowego oraz przez urzędnika uznanego laboratorium, zgodnie z art. 48.

2. W przypadku, gdy produkt nie jest przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, wypełnianie sekcji formularza V I 1 dotyczącej raportu analitycznego nie jest wymagane.

W przypadku win umieszczonych w oznakowanych pojemnikach o pojemności nie większej niż 60 litrów, zamkniętych przy pomocy jednorazowego zamknięcia, oraz zakładając, że wino to pochodzi z kraju wymienionego w załączniku XII część A, który przedstawił specjalne gwarancje zaakceptowane przez Komisję, sekcję formularza V I 1 dotyczącą raportu analitycznego należy wypełnić tylko w zakresie:

a) rzeczywistego objętościowego stężenia alkoholu,

b) kwasowości ogółem,

c) zawartości dwutlenku siarki ogółem.

Artykuł 44

Opis dokumentów

1. Formularze V I 1 składają się z oryginału wypełnionego pismem odręcznym lub maszynowym oraz z równocześnie tworzonej kopii, w tej kolejności.

2. Formularz V I 2 to wyciąg sporządzony zgodnie ze wzorem określonym w załączniku X, zawierający dane pojawiające się w dokumencie V I 1 lub innym wyciągu V I 2, podstemplowany przez urząd celny państwa Wspólnoty. Formularze V I 2 składają się z oryginału i dwóch kopii, w tej kolejności.

3. Dokumenty V I 1 oraz wyciągi V I 2 powinny spełniać warunki techniczne określone w załączniku XI.

4. Do produktu dołącza się zarówno oryginał, jak i kopię. Formularze V I 1 i V I 2 muszą być wypełnione pismem maszynowym lub odręcznym bądź przy pomocy równoważnych środków technicznych uznanych przez organ urzędowy. Formularze wypełnione odręcznie powinny być wypełniane tuszem, literami drukowanymi. Nie zezwala się na wycieranie ani nadpisywanie. Ewentualnych zmian dokonuje się, wykreślając niepoprawne dane oraz, w stosownych przypadkach, dodając wymagane dane. Wszelkie zmiany dokonane w ten sposób muszą być zatwierdzone przez ich autora i podstemplowane, zależnie od przypadku, przez agencję urzędową, laboratorium lub organy celne.

5. Na dokumentach V I 1 oraz wyciągach V I 2 powinien figurować numer seryjny nadany, w przypadku dokumentów V I 1, przez agencję urzędową, której urzędnik podpisuje świadectwo, a w przypadku wyciągów V I 2, przez urząd celny, który opatruje je stemplem zgodnie z art. 47 ust. 2 i 3.

6. Bez uszczerbku dla ust. 2, 3, 4 i 5 wystawianie i stosowanie dokumentów V I 1 i V I 2 może odbywać się przy pomocy skomputeryzowanych systemów zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi przez właściwe organy państw członkowskich. Treść elektronicznych dokumentów V I 1 i V I 2 musi być identyczna z treścią ich wersji papierowych.

Artykuł 45

Procedura uproszczona

1. Dokumenty V I 1 sporządzone przez producentów wina w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B, które przedstawiły szczególne gwarancje zaakceptowane przez Wspólnotę, uznawane są za świadectwa lub raporty analityczne sporządzone przez urzędy i laboratoria uwzględnione w wykazie ustanowionym w art. 48, pod warunkiem że producenci otrzymali indywidualne zatwierdzenie od właściwych organów tych państw trzecich i podlegają kontroli tych ostatnich.

2. Zatwierdzeni producenci, o których mowa w ust. 1, wykorzystują formularze V I 1, podając w rubryce 9 nazwę i adres urzędowej agencji kraju trzeciego, która ich zatwierdziła. Producenci wypełniają formularz, dodatkowo podając:

a) w rubryce 1, swoje nazwy i adresy oraz numery rejestracyjne w państwach trzecich wymienionych w załączniku XII część B;

b) w rubryce 10 przynajmniej dane przewidziane w art. 43 ust. 2.

Producenci składają podpis w przewidzianym do tego celu miejscu w rubrykach 9 i 10, wykreślając uprzednio słowa „nazwisko i tytuł urzędnika”.

Nie wymagane są stemple, nazwa ani adres laboratorium.

Artykuł 45a

Dokument elektroniczny

1. Dokumenty V I 1 sporządzone zgodnie z art. 43 i 45 można zastąpić dokumentami elektronicznymi, jeśli chodzi o przywóz do Unii produktów sektora wina pochodzących z państw trzecich, które posiadają system kontroli uznany przez Unię za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów w prawodawstwie unijnym.

System kontroli w państwie trzecim może zostać uznany za równoważny z systemem ustanowionym dla takich samych produktów przez Unię, jeżeli spełnia co najmniej następujące warunki:

a) zapewnia wystarczające gwarancje co do charakteru, pochodzenia oraz identyfikowalności produktów sektora wina wyprodukowanych lub będących przedmiotem obrotu na terytorium danego państwa trzeciego;

b) gwarantuje dostęp do danych znajdujących się w wykorzystywanym systemie elektronicznym, w szczególności w zakresie rejestracji i identyfikacji podmiotów gospodarczych, organów kontroli i laboratoriów analizy;

c) gwarantuje możliwość sprawdzenia danych, o których mowa w lit. b), w ramach wzajemnej współpracy administracyjnej.

Państwa trzecie, w których obowiązuje system kontroli uznany przez Unię za równoważny zgodnie z akapitem drugim, zostają włączone do wykazu znajdującego się w części C załącznika XII.

2. Dokument elektroniczny, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej informacje konieczne do sporządzenia dokumentu V I 1.

Niepowtarzalny numer ewidencyjny zostaje przydzielony dokumentowi elektronicznemu przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub pod ich nadzorem. Numer ten jest zawarty w dokumentach handlowych wymaganych przy przywozie na terytorium Unii.

3. Dostępu do elektronicznego dokumentu lub danych niezbędnych do jego sporządzenia udziela się na każde żądanie właściwych organów państwa członkowskiego przeznaczenia.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być wymagane w formie papierowej, w której przedstawia się je w formie elementów danych wyrażonych w ten sam sposób jak w elektronicznym dokumencie administracyjnym.

Artykuł 46

Odstępstwa

Stosowanie art. 43 ust. 2 i art. 45 niniejszego rozporządzenia może zostać zawieszone, jeżeli zostanie stwierdzone, że produkty, do których stosuje się te środki, były przedmiotem fałszerstwa mogącego powodować ryzyko dla konsumentów lub praktyk enologicznych innych niż te, o których mowa w art. 82 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 47

Zastosowanie

1. Oryginał oraz kopię dokumentów V I 1 lub wyciągów V I 2 przekazuje się do właściwych organów w państwie członkowskim, po zakończeniu formalności celnych, w którym to państwie formalności celne wymagane do skierowania partii produktu do wolnego obrotu zostały przeprowadzone.

Tam, gdzie to konieczne, organy władz potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2. Zwracają one oryginał zainteresowanej osobie, a kopię przechowują przez okres przynajmniej pięciu lat.

2. W przypadku, gdy partia towaru ma być uznana za pełną przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, nowy nadawca przekazuje organom celnym kontrolującym partię dokument V I 1 lub wyciąg V I 2 dotyczący tej partii, a także, o ile ma to zastosowanie, sukcesywnie wypełniany formularz V I 2.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 są zgodne z danymi wpisanymi w formularzu V I 2 lub czy dane wpisane w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi wpisanymi w sukcesywnie wypełnionym formularzu V I 2, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają dokument lub poprzedni wyciąg. Zwracają one wyciąg oraz oryginał dokumentu V I 1 lub poprzedni wyciąg V I 2 nowemu nadawcy i przechowują kopię dokumentu lub poprzedni wyciąg przez okres przynajmniej pięciu lat.

Jednakże wypełnienie formularza V I 2 nie jest konieczne, jeżeli partia produktów jest powrotnie wywożona do kraju trzeciego.

3. Jeżeli partia towaru jest rozdzielona przed wprowadzeniem jej do swobodnego obrotu, zainteresowana strona przekazuje organom celnym kontrolującym daną partię oryginał oraz kopię dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2 dotyczącego dzielonej partii k, wraz z formularzem V I 2 i dwiema kopiami sukcesywnie wypełnionymi dla każdej z nowych przesyłek.

Organy weryfikują, czy dane wpisane w dokumencie V I 1 lub w wyciągu V I 2 są zgodne z danymi w formularzu V I 2 sukcesywnie wypełnionym dla każdej z nowych przesyłek, a następnie stemplują ten ostatni, który staje się w ten sposób równoważny wyciągowi V I 2, a także odpowiednio potwierdzają odwrotną stronę dokumentu V I 1 lub wyciągu V I 2, na którym się on opierał. Zwracają one wyciąg V I 2 wraz z dokumentem V I 1 lub uprzednio wypełnionym wyciągiem V I 2 osobie zainteresowanej i przechowują kopię każdego z tych dokumentów przez okres przynajmniej pięciu lat.

Artykuł 48

Wykaz właściwych organów

1. Komisja sporządza i aktualizuje wykazy zawierające nazwy i adresy agencji i laboratoriów oraz producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentu V I 1, na podstawie powiadomień właściwych organów z krajów trzecich. Komisja publikuje nazwy i adresy tych agencji i laboratoriów w Internecie.

2. Powiadomienia przekazywane przez właściwe organy z krajów trzecich, o których mowa w ust. 1, zawierają:

a) nazwy i adresy agencji urzędowych i laboratoriów zatwierdzonych lub wyznaczonych w celu sporządzania dokumentów V I 1;

b) nazwy, adresy i oficjalne numery rejestracyjne producentów wina upoważnionych do sporządzania dokumentów V I 1.

Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje jedynie agencje i laboratoria wskazane w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. a), które zostały upoważnione przez właściwe organy zainteresowanego kraju trzeciego do przekazania Komisji oraz państwom członkowskim, na żądanie, wszelkich informacji wymaganych do oceny danych zawartych w dokumencie.

3. Wykazy są aktualizowane, w szczególności w celu uwzględnienia zmian adresów i/lub nazw agencji lub laboratoriów.

Artykuł 49

Przywóz pośredni

W przypadkach, gdy wino jest przedmiotem wywozu z kraju trzeciego, na którego terytorium zostało wytworzone (dalej zwanego „krajem pochodzenia”), do innego kraju trzeciego (dalej zwanego „krajem wywożącym”), z którego jest następnie wywożone do Wspólnoty, właściwe organy kraju wywożącego mogą sporządzić dokument V I 1 dla odnośnego wina na podstawie dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika sporządzonego przez właściwe organy kraju pochodzenia, bez konieczności dokonywania dalszych analiz wina, jeżeli wino to:

a) zostało już zabutelkowane i opatrzone etykietami w kraju pochodzenia i pozostaje w takiej postaci; lub

b) jest eksportowane luzem z kraju pochodzenia i butelkowane oraz opatrywane etykietami w państwie wywożącym bez żadnego dodatkowego przetwarzania.

Właściwy organ kraju wywożącego poświadcza na dokumencie V I 1, że wino, o którym mowa, jest winem, do którego odnosi się pierwszy akapit i że spełnia ono warunki w nim określone.

Do dokumentu V I 1 kraju wywożącego dołącza się oryginał lub poświadczoną kopię dokumentu V I 1 lub jego odpowiednika z kraju pochodzenia.

Jedynymi krajami pochodzenia dla celów niniejszego artykułu są kraje umieszczone w publikowanym zgodnie z art. 48 ust. 1 wykazie agencji i laboratoriów wyznaczanych przez kraje trzecie do wypełniania dokumentów, które muszą towarzyszyć każdej partii przywożonego wina.

Artykuł 50

Szczególne zasady dotyczące określonych win

1. W przypadku win likierowych oraz win wzmocnionych do destylacji, dokumenty V I 1 są uznawane za ważne jedynie w przypadku, gdy agencja urzędowa, o której mowa w art. 48, umieściła w rubryce 14 następujący zapis:

„poświadczono, że alkohol dodany do niniejszego wina jest alkoholem winnym”.

Zapisowi towarzyszyć powinny następujące informacje:

a) pełna nazwa i adres agencji wystawiającej;

b) podpis urzędnika agencji;

c) pieczęć agencji.

2. Dokument V I 1 może być wykorzystany jako dokument poświadczający, że wino przywiezione posiada oznaczenie geograficzne zgodne z porozumieniem w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub z prawodawstwem wspólnotowym w sprawie oznaczeń geograficznych lub porozumieniem w sprawie uznawania i ochrony oznaczeń geograficznych między Wspólnotą Europejską a krajem trzecim, z którego pochodzi wino.

W takim przypadku w rubryce 14 wpisuje się, co następuje:

„poświadczono, że wino objęte niniejszym dokumentem zostało wytworzone w regionie uprawy winorośli ... i otrzymało oznaczenie geograficzne wskazane w rubryce 6 zgodnie z przepisami kraju pochodzenia”.

Zapisowi towarzyszyć powinny informacje przewidziane w ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 51

Zgodność przywożonych win

Jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego powezmą podejrzenie, że produkt pochodzący z kraju trzeciego nie spełnia wymogów art. 82 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, bezzwłocznie informują o tym Komisję.

ROZDZIAŁ III

Przepisy szczegółowe w sprawie wywozu

Artykuł 52

Powiadomienie organów urzędowych

1. Państwa członkowskie przesyłają do Komisji wykaz organów urzędowych lub urzędowo uznanych, co do których proponują, że organy te powinny wydawać atesty potwierdzające, że dane wino spełnia warunki dostępu do ulg przewidzianych w porozumieniach z krajami trzecimi.

2. Komisja działa w imieniu Wspólnoty, sporządzając oraz wymieniając, wraz z zainteresowanym krajem trzecim, wykaz organów urzędowych upoważnionych do wystawiania atestów, o których mowa w ust. 1, oraz stosowne zaświadczenie wydawane przez zainteresowany kraj trzeci.

3. Komisja sporządza wykaz przewidziany w ust. 2 i okresowo go uaktualnia.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia przejściowe

Artykuł 53

Zgodność dokumentów V I 1 i V I 2

Dokumenty VI1 i V I 2, które były zgodne z przepisami mającymi zastosowanie w momencie, gdy zostały wprowadzone do obiegu, lecz które już nie są zgodne z tymi przepisami od dnia, od którego stosuje się niniejsze rozporządzenie, mogą być nadal wykorzystywane do dnia 31 grudnia 2008 r.

Artykuł 54

Zwolnienie zabezpieczeń

Na wniosek stron zainteresowanych zabezpieczenia złożone na potrzeby wystawienia pozwoleń na przywóz i wywóz są zwalniane od dnia 1 sierpnia 2008 r., jeżeli ważność pozwoleń nie wygasła przed tym dniem.

TYTUŁ IV

POTENCJAŁ PRODUKCYJNY

ROZDZIAŁ I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 55

Kary w przypadku nieprzestrzegania obowiązku karczowania

1. Kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

Bez uszczerbku dla ewentualnych wcześniejszych kar nałożonych przez państwa członkowskie, państwa członkowskie ustalają kary, o których mowa w art. 85 ust. 3 i art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na podstawie następujących zasad:

a) podstawowa nakładana kara wynosi przynajmniej 12 000 EUR/ha,

b) państwa członkowskie mogą zwiększyć karę w oparciu o wartość handlową win wytwarzanych w odnośnych winnicach.

2. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 85 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008:

a) za nielegalne nasadzenia istniejące w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2009 r.;

b) za nielegalne nasadzenia od momentu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy ze skutkiem na dzień danego nasadzenia.

Kara nakładana jest ponownie co 12 miesięcy, licząc od tych dat i aż do wypełnienia obowiązku karczowania, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie nakładają karę, o której mowa w art. 86 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008, po raz pierwszy w dniu 1 lipca 2010 r. za nieprzestrzeganie obowiązku karczowania, a następnie co 12 miesięcy aż do wypełnienia obowiązku zgodnie z kryteriami określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 56

Kary w przypadku nieprzestrzegania zakazu obrotu

1. Kary, o których mowa w art. 87 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, są ustalane w taki sposób, aby zapewnić odpowiednie sankcje dla podmiotów naruszających odnośne przepisy.

2. Kary, o których mowa w ust. 1, są nakładane, jeżeli producent posiada winnicę o powierzchni ponad 0,1 ha oraz, zależnie od danego przypadku:

a) nie przedkłada umowy o destylację w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit drugi lub umowy te nie obejmują całej rozpatrywanej produkcji, zadeklarowanej w deklaracji zbiorów lub produkcji; lub

b) nie informuje właściwego organu o planowanych zielonych zbiorach w terminie wskazanym w art. 57 ust. 1 akapit trzeci lub nie przeprowadza zielonych zbiorów w sposób zadowalający.

3. Państwa członkowskie nakładają kary, o których mowa w ust. 1:

a) w przypadku nieprzedłożenia umowy o destylację – jeden miesiąc po upływie terminu określonego w art. 57 ust. 1 akapit drugi;

b) w przypadku nieprzestrzegania zasad dotyczących zielonych zbiorów – w dniu 1 września danego roku kalendarzowego.

4. Państwa członkowskie zatrzymują kary pobrane na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 57

Brak wprowadzenia do obrotu lub destylacja

1. W przypadku art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, winogrona lub produkty wytworzone z winogron mogą być przeznaczone jedynie do następujących celów:

a) destylacja na wyłączny koszt producenta;

b) zielone zbiory zgodnie z definicją podaną w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 przeprowadzone na koszt danego producenta;

c) spożycie własne – ta możliwość jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy obszar winnicy producenta nie przekracza 0,1 ha.

W przypadku destylacji przewidzianej w ust. 1 lit. a):

- producenci przedkładają umowę o destylację przewidzianą w art. 87 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 do końca roku winiarskiego, w którym wytworzone były produkty;

- produkty wytworzone przed uregulowaniem sytuacji prawnej winnicy zgodnie z art. 86 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 podlegają obowiązkowi destylacji.

W przypadku zielonych zbiorów przewidzianych w ust. 1 lit. b) producenci z wyprzedzeniem informują właściwy organ o swoim zamiarze przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b). Państwa członkowskie kontrolują zielone zbiory zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) niniejszego rozporządzenia.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, w celu ułatwienia kontroli, państwa członkowskie mogą przewidzieć nałożenie na producentów obowiązku informowania właściwego organu państwa członkowskiego przed datą ustaloną przez państwa członkowskie zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b) o tym, którą z możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) niniejszego artykułu mają zamiar wybrać.

Państwa członkowskie mogą także ograniczyć wybór producentów tylko do jednej lub dwóch możliwości wskazanych w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c).

3. W przypadku, gdy dany producent posiada winnice, z których produkty mogą być wprowadzane do obrotu, właściwe organy odpowiedzialne są za zapewnienie, aby produkty pochodzące z nielegalnych nasadzeń nie były dodawane do wprowadzanych do obrotu produktów z innych winnic.

Artykuł 58

Przekazywanie informacji

1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do 1 marca każdego roku o obszarach, w odniesieniu do których zapłacono karę oraz o wysokości kary rzeczywiście nałożonej, stosując formularz określony w załączniku XIII tabela 1. Ponadto państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim prawodawstwie dotyczącym tych kar.

2. Z wyjątkiem przypadków wskazanych w odpowiednich tabelach załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia, informacje przekazywane zgodnie z art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dotyczą poprzedniego roku winiarskiego.

W przypadku pierwszego przekazywania informacji zgodnie z art. 85 ust. 4 i art. 86 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, najpóźniej do dnia 1 marca 2009 r., informacje zawarte w odpowiednich tabelach dotyczą:

a) wszelkich nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 31 sierpnia 1998 r. wykrytych od tego dnia do końca roku winiarskiego 2007/2008 i nadal niewykarczowanych do dnia 31 lipca 2008 r., jeżeli dane takie są dostępne;

b) wszelkich nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r., dla których wniosek o uregulowanie sytuacji prawnej zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 został przyjęty lub odrzucony przez państwo członkowskie między dniem 1 sierpnia 2007 r. a 31 lipca 2008 r.

Dla przekazywania informacji, o których mowa w akapicie drugim lit. a), stosuje się tabelę 2 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Dla przekazywania informacji, o których mowa akapicie drugim lit. b), stosuje się tabelę 4 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

Komisja zachowuje prawo do żądania informacji o nielegalnych nasadzeniach na podstawie uprzednio obowiązujących, lecz nie wypełnionych obowiązków dotyczących powiadamiania na podstawie art. 2 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1227/2000.

Kolejne coroczne informacje sporządzane są w formie określonej w tabelach 3, 5, 6 i 7 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy przy przekazywaniu informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 59

Zmniejszenia nakładane na państwa członkowskie

W przypadku, gdy państwa członkowskie nie przekazują żadnych tabel w odpowiednich terminach, z wyjątkiem tabeli 2, o której mowa w art. 58, w formie określonej w załączniku XIII do niniejszego rozporządzenia, zawierającej informacje określone w art. 85 ust. 4, art. 86 ust. 5 i art. 87 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, odpowiednio wypełnione, alokacja środków wsparcia, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, dla tych krajów może zostać zmniejszona zgodnie z art. 89 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 479/2008. Komisja może zadecydować, zależnie od zakresu niewypełniania obowiązków, o odebraniu kwoty wynoszącej do 1 % alokacji środków wsparcia dla danego państwa członkowskiego za każdy miesiąc opóźnienia, począwszy od rozpoczęcia roku winiarskiego następującego po roku, w którym należało przekazać informacje.

ROZDZIAŁ II

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

Artykuł 60

Prawa do nowego sadzenia

1. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia dla obszarów przeznaczonych do nowego obsadzania w ramach środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowych zakupów w interesie publicznym przyjętych w ramach prawodawstwa krajowego, państwa te zapewniają, aby prawa te nie były przyznawane dla obszaru większego, pod względem czystego zbioru, niż 105 % obszaru obsadzonego winoroślą, który był objęty środkami konsolidacji gruntów lub środkami dotyczącymi obowiązkowych zakupów w interesie publicznym.

2. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów nie mogą być wprowadzane na rynek przez cały okres prowadzenia prac doświadczalnych.

3. Jeśli państwa członkowskie przyznają prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów, winogrona z takich winorośli nie mogą być zbierane, a w przypadku ich zbierania powinny być one niszczone przez cały okres produkcji szkółek szczepów.

4. Prawa do nowego sadzenia przyznane zgodnie z ust. 2 i 3 stosują się jedynie, odpowiednio, w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów.

Po upływie okresu, o którym mowa w akapicie pierwszym:

a) producent korzysta z praw do ponownego sadzenia lub praw do sadzenia przyznanych z rezerwy, wskutek czego na danym obszarze możliwa jest produkcja wina, które ma być wprowadzane na rynek;

b) albo winorośl zasadzona na takich obszarach jest karczowana; koszty takiego karczowania ponosi dany producent; do zakończenia karczowania danego obszaru, produkty wytwarzane z winogron pochodzących z takich obszarów mogą być wprowadzane do obrotu tylko dla celów destylacji, na koszt producenta; produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

5. Prawa do nowego sadzenia oraz wszelkie warunki dotyczące użytkowania takich praw lub obszarów obsadzonych zgodnie z nimi, przyznane przed dniem 1 sierpnia 2000 r. w odniesieniu do obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne lub szkółki szczepów, mają nadal zastosowanie odpowiednio w okresie prowadzenia prac doświadczalnych lub w okresie produkcji szkółek szczepów. Przepisy ust. 4 akapit drugi stosują się do takich obszarów odpowiednio po zakończeniu okresu prowadzenia prac doświadczalnych lub okresu produkcji szkółek szczepów.

6. W przypadku art. 91 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, celem uniknięcia nakładania nadmiernych obciążeń administracyjnych, zamiast przyznawać prawa do nowego sadzenia państwo członkowskie może postanowić, że obszary, z których wino lub produkty winiarskie przeznaczone są wyłącznie do konsumpcji własnej plantatora, nie podlegają wymogowi karczowania ustanowionemu w art. 85 ust. 1 tegoż rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą to uczynić jedynie pod warunkiem, że:

a) obszar dla jednego plantatora nie przekracza maksymalnej powierzchni określonej przez to państwo członkowskie, która w każdym razie nie może być większa niż 0,1 ha; oraz

b) dany plantator nie prowadzi produkcji wina do celów handlowych.

7. Zakazane jest wprowadzanie na rynek wina lub produktów winiarskich pochodzących z obszarów, o których mowa w ust. 6. Państwa członkowskie stosują odpowiedni system monitorowania tego zakazu. W razie wykrycia naruszenia tego zakazu, oprócz ewentualnych kar nałożonych przez państwo członkowskie dodatkowo stosuje się ust. 4 akapit drugi lit. b). Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Artykuł 61

Obowiązki państw członkowskich w zakresie dokumentowania praw do nowego sadzenia oraz powiadamiania o nich

Państwa członkowskie dokumentują każdy przypadek przyznania praw do nowego sadzenia zgodnie z art. 60.

Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje w odniesieniu do każdego roku winiarskiego:

a) całkowita powierzchnia obszarów, dla których przyznano prawa do nowego sadzenia w ramach art. 60 ust. 1, 2 i 3; oraz

b) całkowita powierzchnia obszaru, dla którego przyznano prawa do nowego sadzenia na mocy art. 91 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008; jednakże jeśli państwo członkowskie korzysta z odstępstwa na mocy art. 60 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, przekazuje ono informacje o szacunkowej powierzchni danego obszaru, oparte na wynikach przeprowadzonego monitoringu.

Informacje te przekazywane są w formie określonej w tabeli 8 załącznika XIII. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy podać w niej szczegóły dotyczące regionów. Informacje są przekazywane do Komisji najpóźniej 1 marca każdego roku dla poprzedniego roku winiarskiego.

Artykuł 62

Karczowanie nie dające prawa do ponownego sadzenia

Jeżeli obszar został wykarczowany zgodnie z art. 24 ust. 4, art. 85 ust. 1 lub art. 86 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 bądź art. 60 ust. 4 akapit drugi lit. b) niniejszego rozporządzenia, prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane. Ponadto prawa do ponownego sadzenia nie są przyznawane w przypadku karczowania:

a) dowolnego obszaru obsadzonego winoroślą w ramach wdrażania środków konsolidacji gruntów lub środków dotyczących obowiązkowego zakupu w interesie publicznym, w przypadku którego przyznano prawa do nowego sadzenia zgodnie z art. 60 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b) obszarów przeznaczonych na prace doświadczalne w zakresie uprawy winorośli w okresie prowadzenia tych prac;

c) obszarów przeznaczonych na szkółki szczepów w okresie produkcji szkółek szczepów;

d) obszarów przeznaczonych wyłącznie na własne cele konsumpcyjne plantatora; lub

e) obszarów, w przypadku których przyznawana jest premia za karczowanie zgodnie z art. 92 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 63

Przewidywane prawa do ponownego sadzenia

1. Zgodnie z art. 92 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą przyznawać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy zobowiążą się do wykarczowania obszaru obsadzonego winoroślą przed końcem trzeciego roku winiarskiego od obsadzenia tego obszaru. Można to uczynić jedynie wtedy, gdy producent ten może wykazać, że nie posiada praw do sadzenia lub posiada niewystarczające prawa do sadzenia, z których mógłby skorzystać, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą. Państwo członkowskie nie przyznaje producentowi więcej praw niż jest to niezbędne, aby cały rozpatrywany obszar został obsadzony winoroślą, biorąc pod uwagę wszelkie prawa znajdujące się już w posiadaniu tego producenta. Producent wskazuje konkretny obszar przeznaczony do wykarczowania.

2. Przy podejmowaniu zobowiązania, o którym mowa w ust. 1, producent składa zabezpieczenie. Zobowiązanie do wykarczowania rozpatrywanego obszaru stanowi „zobowiązanie pierwotne” w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85. Wysokość zabezpieczenia jest określana przez dane państwo członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów. Zabezpieczenie jest ustanawiane na stosownym poziomie wystarczającym do tego, aby zapobiec niewypełnianiu zobowiązania przez producentów.

3. Do momentu wypełnienia zobowiązania dotyczącego karczowania państwa członkowskie gwarantują, że w dowolnym roku winiarskim nie będzie prowadzona równocześnie produkcja wina do celów handlowych zarówno na obszarze przeznaczonym do wykarczowania, jak i obszarze nowo obsadzonym. Jest to realizowane przez zagwarantowanie, że produkty wytworzone z winogron pochodzących z każdego z tych obszarów będą mogły zostać wprowadzone do obrotu jedynie w celu celów destylacji, na koszt producenta. Produktów tych nie można wykorzystywać do produkcji alkoholu o rzeczywistym objętościowym stężeniu wynoszącym 80 % obj. lub mniej.

4. Jeżeli zobowiązanie do wykarczowania nie zostało wypełnione w ustalonym terminie, obszar, który nie został wykarczowany, jest traktowany jako obszar obsadzony z naruszeniem zakazu przewidzianego w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

5. Państwa członkowskie monitorują obsadzanie i karczowanie rozpatrywanych obszarów.

6. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki rozpatrywane w ramach ust. 1 do 5.

Artykuł 64

Przekazywanie praw do ponownego sadzenia

1. W ramach stosowania art. 92 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 479/2008 państwa członkowskie mogą stosować równoważny współczynnik redukcji na potrzeby przekazywania praw między gospodarstwami.

2. Państwa członkowskie dokumentują wszelkie przypadki przekazywania praw do ponownego sadzenia między gospodarstwami.

Artykuł 65

Rezerwy praw do sadzenia

1. Państwa członkowskie gwarantują, że przekazywanie praw za pośrednictwem krajowej rezerwy i/lub regionalnych rezerw nie prowadzi do ogólnego zwiększenia potencjału produkcyjnego na ich terytorium. W razie potrzeby państwa członkowskie mogą stosować współczynnik redukcji.

2. Państwo członkowskie powiadamia Komisję o stworzeniu krajowych i/lub regionalnych rezerw praw do sadzenia lub, zależnie od przypadku, o swojej decyzji dalszego niestosowania systemu rezerw.

3. Jeżeli państwo członkowskie decyduje się na niestosowanie systemu rezerw, przekazuje ono Komisji dowód wskazujący na istnienie skutecznego systemu zarządzania prawami do sadzenia na całym swoim terytorium.

4. Państwa członkowskie dokumentują wszystkie przypadki przyznawania praw do sadzenia pochodzących z rezerw, przypadki przekazywania praw do sadzenia z jednej rezerwy do drugiej oraz wszystkie przypadki przydzielania praw do sadzenia do rezerw. Dokumentować należy także wszelkie wypłaty w zamian za przydzielenie praw do rezerwy lub za przyznanie praw z rezerwy.

5. W formie określonej w tabeli 9 załącznika XIII państwa członkowskie informują Komisję, w odniesieniu do każdego roku winiarskiego:

a) o prawach do sadzenia przydzielonych do rezerw;

b) o prawach do sadzenia przyznanych z rezerwy, za opłatą lub bez opłaty.

Artykuł 66

Utrzymanie systemu praw do sadzenia

Państwa członkowskie, które chcą utrzymać zakaz sadzenia, o którym mowa w art. 90 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, na swoim terytorium lub jego części po dniu 31 grudnia 2015 r., zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 90 ust. 6 tego rozporządzenia, powiadamiają Komisję o swoim zamiarze do dnia 1 marca 2015 r.

ROZDZIAŁ III

System karczowania

Artykuł 67

(skreślony).

Artykuł 68

(skreślony).

Artykuł 69

(skreślony).

Artykuł 70

(skreślony).

Artykuł 71

(skreślony).

Artykuł 72

(skreślony).

Artykuł 73

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Wykaz i pomiar obszaru obsadzonego

Artykuł 74

Wykaz

Dane podawane w wykazie zgodnie z art. 109 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dotyczą dnia 31 lipca poprzedniego roku winiarskiego.

Wykaz zawiera informacje określone w tabelach od 14 do 16 załącznika XIII do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o tym, czy w tabelach tych podawać szczegóły dotyczące regionów.

Artykuł 75

Obszar obsadzony

1. Dla celów dotyczących środków przeznaczonych na restrukturyzację i przekształcanie winnic, zielone zbiory i karczowanie, o których mowa w art. 11, 12 i 98 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, obszar obsadzony winoroślą jest zdefiniowany przez obwód zewnętrzny winorośli z dodaniem buforu, którego szerokość odpowiada połowie odległości między rzędami. Obszar obsadzony jest określany zgodnie z art. 30 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (³⁰).

2. W przypadku, gdy dotychczasowe zbiory, o których mowa w art. 101 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, określa się na podstawie obszaru nieodpowiadającemu definicji podanej w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą dokonać ponownego obliczenia zbiorów, dzieląc produkcję danego gospodarstwa lub działki lub kategorii wina przez obszar obsadzony winoroślą, wytwarzający daną ilość wina, zgodnie z definicją podaną w ust. 1.

TYTUŁ V

KONTROLE W SEKTORZE WINA

ROZDZIAŁ I

Zasady kontrolowania

Artykuł 76

Kontrole

Bez uszczerbku dla szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie, w jakim są one niezbędne dla zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz niniejszego rozporządzenia. Powinny być one skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnot.

W szczególności państwa członkowskie gwarantują, że:

a) istnieje możliwość sprawdzenia wszystkich kryteriów kwalifikowalności określonych przez Wspólnotę lub prawodawstwo krajowe bądź krajowe zasady ramowe;

b) właściwe organy odpowiedzialne za prowadzenie kontroli posiadają wystarczającą liczbę odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu do skutecznego prowadzenia kontroli;

c) ustanowione zostały kontrole w celu uniknięcia nieprawidłowego podwójnego finansowania środków wsparcia w ramach niniejszego rozporządzenia oraz innych programów wspólnotowych lub krajowych;

d) kontrole oraz środki są zgodne z charakterem rozpatrywanego środka wsparcia. Państwa członkowskie definiują metody i sposoby weryfikacji oraz wskazują, kto jest poddawany kontrolom;

e) kontrole są prowadzone w sposób systematyczny lub na podstawie pobieranych prób. W przypadku pobierania próbek państwa członkowskie gwarantuja, że pod względem liczby, charakteru i częstotliwości kontrole są reprezentatywne dla całego ich terytorium i odpowiadają, gdzie stosowne, ilości produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu lub przechowywanych w celu wprowadzenia ich do obrotu;

f) działania dopuszczone do finansowania wspólnotowego są rzeczywiste i zgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Artykuł 77

Zasady ogólne

1. Weryfikacja dokonywana jest w drodze kontroli administracyjnych oraz, gdzie stosowne, kontroli na miejscu.

2. Kontrole administracyjne mają charakter systematyczny i obejmują kontrole krzyżowe dotyczące m.in. danych ze Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli, o którym mowa w tytule II rozdział 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003.

3. Z wyjątkiem przypadków, kiedy rozporządzenie (WE) nr 479/2008 lub niniejsze rozporządzenie przewiduje kontrole systematyczne lub kontrole na miejscu, właściwe organy prowadzą kontrole na miejscu, pobierając próbę stanowiącą odpowiedni procent beneficjentów/producentów na podstawie analizy ryzyka, zgodnie z art. 79 niniejszego rozporządzenia.

4. W odniesieniu do środków przewidzianych w art. 16, 17, 18 i 19 rozporządzenia (WE) nr 479/2008 próba obejmuje przynajmniej 5 % wniosków o przyznanie pomocy. Próba musi ponadto obejmować przynajmniej 5 % kwoty, na którą opiewa pomoc.

5. [13] Art. 24 ust. 1, 2, 3 i 6 oraz art. 26 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 (³¹) stosuje się odpowiednio do środków przewidzianych w art. 50 i 51 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

6. Do kontroli na miejscu, o których mowa w niniejszym artykule, stosuje się art. 26 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

7. We wszystkich stosownych przypadkach państwa członkowskie wykorzystują Zintegrowany System Zarządzania i Kontroli (ZSZiK).

Artykuł 78

Kontrole na miejscu

1. Kontrole na miejscu mają charakter niezapowiedziany. Jednakże można wystosować pismo zapowiadające kontrolę ograniczone ściśle do niezbędnego minimum, o ile nie spowoduje to zagrożenia celu kontroli. Pismo takie można wystosować w wyprzedzeniem nie dłuższym niż 48 godzin z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków lub środków, w przypadku których przewidziano systematyczne kontrole na miejscu.

2. W stosownych przypadkach kontrole na miejscu, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przeprowadzane są w powiązaniu z ewentualnymi innymi kontrolami przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym.

3. Rozpatrywany wniosek lub wnioski o przyznanie pomocy są odrzucane, jeżeli beneficjenci lub ich przedstawiciele uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 79

Dobór próby kontrolnej

1. Próby kontrolne do celów kontroli na miejscu prowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są dobierane przez właściwy organ na podstawie analizy ryzyka oraz, jeżeli kontrole dotyczą w szczególności finansowania wspólnotowego, reprezentatywności złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Skuteczność analizy ryzyka jest oceniana i aktualizowana co roku:

a) poprzez ustalenie istotności każdego czynnika ryzyka;

b) poprzez porównanie wyników próby opartej na analizie ryzyka i próby dobranej losowo, o której mowa w akapicie drugim;

c) poprzez uwzględnienie szczególnej sytuacji w danym państwie członkowskim.

W celu zapewnienia elementu reprezentatywności, państwa członkowskie dobierają losowo od 20 do 25 % minimalnej liczby beneficjentów/producentów, którzy zostaną objęci kontrolą na miejscu.

2. Właściwy organ dokumentuje powody wyboru konkretnych beneficjentów/producentów do kontroli na miejscu. O powodach tych, przed rozpoczęciem kontroli na miejscu, informowany jest inspektor mający przeprowadzić taką kontrolę.

Artykuł 80

Sprawozdanie z kontroli

1. Z każdej kontroli na miejscu sporządza się sprawozdanie, umożliwiające przegląd szczegółów przeprowadzonej kontroli.

W zakresie, w jakim kontrole dotyczą finansowania wspólnotowego, w raporcie wskazuje się w szczególności:

a) programy pomocy i wnioski poddane kontroli;

b) osoby obecne;

c) w stosownych przypadkach obszary rolne poddane kontroli, obszary rolne poddane pomiarowi, wyniki pomiarów dla poszczególnych mierzonych działek oraz zastosowane metody pomiaru;

d) dokonanie weryfikacji, czy dany obszar był właściwie utrzymywany – w przypadku programu karczowania;

e) ilości objęte kontrolą oraz wyniki kontroli;

f) fakt przesłania lub nieprzesłania do beneficjenta/producenta pisma zapowiadającego wizytę oraz, w przypadku przesłania, liczbę pism;

g) wszelkie dalsze podjęte środki kontrolne.

2. W przypadku, gdy w trakcie kontroli na miejscu lub kontroli przeprowadzanej metodą teledetekcji wykryto rozbieżności między informacjami podanymi we wniosku a rzeczywistą sytuacją, plantator otrzymuje kopię sprawozdania z kontroli i ma możliwość podpisania go zanim właściwy organ wyciągnie wnioski z ustaleń w zakresie ewentualnych redukcji lub wyłączeń.

Artykuł 81

Kontrola dotycząca potencjału produkcyjnego oraz działań związanych z restrukturyzacją i przekształcaniem winnic

1. W celu weryfikacji zgodności z przepisami dotyczącymi potencjału produkcyjnego ustanowionymi w sekcji IVa rozdziału III tytułu I części II rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym z przejściowym zakazem nowych nasadzeń ustanowionym w art. 85g ust. 1 tego rozporządzenia, jak również zgodności z przepisami przewidzianymi w art. 103q tego rozporządzenia dotyczącymi działań mających na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic, państwa członkowskie wykorzystują rejestr winnic.

2. Przy przyznawaniu praw do ponownego sadzenia, przewidzianych w art. 85i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dokonuje się systematycznej weryfikacji obszarów przed karczowaniem i po jego zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których ma zostać przyznane prawo do ponownego sadzenia.

Kontrola przed karczowaniem obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy.

Kontrola ta jest przeprowadzana metodą kontroli na miejscu. Jednakże jeżeli państwo członkowskie dysponuje rzetelnym, zaktualizowanym i skomputeryzowanym rejestrem winnic, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed karczowaniem można ograniczyć do 5 % wniosków (w stosunku rocznym) w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku oraz roku następnego.

3. (skreślony).

4. Kontrola, czy karczowanie rzeczywiście miało miejsce, w tym jako operacja z zakresu restrukturyzacji lub przekształcenia winnicy, odbywa się metodą kontroli na miejscu. W przypadku karczowania całej działki winnicy bądź gdy rozdzielczość teledetekcji jest równa lub wyższa niż 1 m², kontrolę można przeprowadzić metodą teledetekcji.

5. (skreślony).

6. Obszary otrzymujące pomoc na działania mające na celu restrukturyzację i przekształcanie winnic są systematycznie weryfikowane przed przeprowadzeniem tych działań oraz po ich zakończeniu. Weryfikuje się działki, w przypadku których złożono wniosek o przyznanie pomocy.

Kontrola przed przeprowadzeniem działań obejmuje również sprawdzenie faktu istnienia danej winnicy, obszaru obsadzonego określonego zgodnie z art. 75 oraz wykluczenie przypadku zwykłej odnowy winnic, określonego w art. 6.

Kontrola, o której mowa w akapicie drugim, przeprowadzana jest metodą kontroli na miejscu. Jeżeli jednak państwo członkowskie dysponuje narzędziem graficznym lub równorzędnym narzędziem pozwalającym na pomiar obszaru obsadzonego zgodnie z art. 75 w skomputeryzowanym rejestrze winnic oraz rzetelnymi aktualnymi informacjami dotyczącymi odmian zasadzonej winorośli, kontrolę można przeprowadzić sposobem administracyjnym, a obowiązek przeprowadzenia kontroli na miejscu przed przeprowadzeniem działań można ograniczyć do 5 % wniosków w celu potwierdzenia rzetelności systemu kontroli administracyjnych. Gdyby w ramach kontroli na miejscu wykryto znaczące nieprawidłowości lub rozbieżności w regionie lub części regionu, właściwy organ odpowiednio zwiększa liczbę kontroli na miejscu w trakcie danego roku.

Artykuł 82

Organy kontrolne

1. Jeżeli państwo członkowskie wyznacza kilka właściwych organów do sprawdzenia zgodności z zasadami regulującymi sektor wina, państwo to koordynuje pracę tych organów.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza jeden organ łącznikowy odpowiedzialny za kontrakty z organami łącznikowymi innych państw członkowskich oraz z Komisją. W szczególności organ łącznikowy otrzymuje i przekazuje dalej wnioski o współpracę w celu wdrożenia niniejszego tytułu, a także reprezentuje własne państwo członkowskie wobec innych państw członkowskich lub Komisji.

Artykuł 83

Uprawnienia urzędników kontrolujących

Każde państwo członkowskie podejmuje stosowne środki w celu ułatwienia pracy urzędników swoich właściwych organów. Gwarantuje ono w szczególności, że urzędnicy ci, upoważnieni do wykonywania tych zadań, w stosownych przypadkach łącznie z urzędnikami innych departamentów:

a) posiadają dostęp do winnic, produkcji wina i instalacji służących do przechowywania, instalacji służących do przetwarzania produktów sektora wina oraz pojazdów do transportu tych produktów;

b) posiadają dostęp do pomieszczeń handlowych (lub magazynów) oraz pojazdów dowolnego gospodarstwa służących sprzedaży, wprowadzaniu na rynek lub transportowi produktów sektora wina lub produktów, które mogą być przeznaczone do użytku w sektorze wina;

c) mogą sporządzać wykaz produktów sektora wina i substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów;

d) mogą pobierać próbki produktów sektora wina, substancji lub produktów, które mogą być wykorzystane do przygotowania takich produktów oraz produktów przechowywanych w celu sprzedaży, wprowadzenia do obrotu lub transportu;

e) mogą analizować dane księgowe i inne dokumenty użyteczne w trakcie procedur kontrolnych oraz sporządzać z nich kopie lub wyciągi;

f) mogą podejmować odpowiednie środki ochronne w zakresie przygotowywania, przechowywania, transportu, prezentacji i wprowadzenia na rynek produktu sektora wina lub produktu przeznaczonego do wykorzystania w przygotowywaniu takiego produktu, jeżeli istnieje powód, aby sądzić, że wystąpiło poważne naruszenie przepisów wspólnotowych, w szczególności w przypadku nadużyć lub ryzyka dla zdrowia.

ROZDZIAŁ II

Wzajemna pomoc organów kontrolnych

Artykuł 84

Pomoc na żądanie

1. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje czynności kontrolne na swoim terytorium, może zwrócić się o informacje do właściwego organu dowolnego innego państwa członkowskiego, na które czynności te mogą wywierać bezpośredni lub pośredni wpływ. Jeśli taki wniosek jest składany, pomoc powinna być udzielana terminowo.

Komisję powiadamia się za każdym razem, gdy produkt będący przedmiotem kontroli, o których mowa w akapicie pierwszym, pochodzi z kraju trzeciego oraz jeśli wprowadzanie tego produktu na rynek może być przedmiotem szczególnego zainteresowania innych państw członkowskich.

Organ, do którego się zwrócono, przekazuje wszelkie żądane informacje, gdyż umożliwia to organowi wnioskującemu wykonanie swoich obowiązków.

2. Jeśli organ zwracający się sporządza uzasadniony wniosek, organ, do którego się zwrócono, realizuje szczególny nadzór lub kontrole w celu osiągnięcia postawionych celów bądź podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia wykonania takiego nadzoru i takich kontroli.

3. Organ, do którego się zwrócono postępuje tak, jak gdyby działał we własnym imieniu.

4. W porozumieniu z organem, do którego się zwrócono, organ zwracający się może wyznaczyć urzędników:

a) w celu uzyskania, w siedzibie władz administracyjnych podlegających państwu członkowskiemu, w którym ma siedzibę organ, do którego się zwrócono, informacji dotyczących stosowania zasad w sektorze wina lub kontrolowania działań, w tym sporządzania kopii dokumentów transportowych oraz innych dokumentów lub wyciągów z rejestrów,

b) albo którzy będą obecni w trakcie prowadzenia żądanych działań zgodnie z ust. 2, po powiadomieniu organu, do którego się zwrócono we właściwym czasie przed rozpoczęciem tych działań.

Kopie, o których mowa akapicie pierwszym lit. a), można wykonywać jedynie za zgodą organu, do którego się zwrócono.

5. Urzędnicy organu, do którego się zwrócono, pozostają w każdym momencie odpowiedzialni za działania kontrolne.

6. Urzędnicy organu zwracającego się:

a) wystawiają pisemny nakaz wskazujący ich tożsamość i stanowisko;

b) otrzymują, bez uszczerbku dla limitów liczby własnych urzędników prowadzących kontrole, które to limity nałożyło państwo członkowskie organu, do którego się zwrócono:

(i) prawa dostępu określone w art. 83 lit. a) i b);

(ii) prawo do bycia informowanym o wynikach kontroli przeprowadzonych przez urzędników organu, do którego się zwrócono zgodnie z art. 83 lit. c) i e).

c) w trakcie kontroli zachowują się w sposób zgodny z przepisami i zasadami praktyki zawodowej, których przestrzegania oczekuje się od urzędników państwa członkowskiego, a także przestrzegają obowiązku zachowania tajemnicy służbowej.

7. Wnioski, o których mowa w niniejszym artykule, są przekazywane do organu, do którego się zwrócono w danym państwie członkowskim, za pośrednictwem organu łącznikowego tegoż państwa członkowskiego. Tę samą procedurę stosuje się do:

a) odpowiedzi na takie wnioski;

b) powiadomień dotyczących stosowania ust. 2 i 4.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego, oraz w imię szybszej i sprawniejszej współpracy między państwami członkowskimi, państwa członkowskie mogą pozwolić właściwemu organowi na:

a) zwrócenie się z wnioskiem lub powiadomieniem bezpośrednio do właściwego organu innego państwa członkowskiego;

b) bezpośrednie odpowiadanie na wnioski lub powiadomienia otrzymywane od właściwego organu innego państwa członkowskiego.

Artykuł 85

Pomoc bez skierowania prośby

Właściwy organ państwa członkowskiego za pośrednictwem organu łącznikowego, któremu podlega, niezwłocznie powiadamia organ łącznikowy zainteresowanego państwa członkowskiego, jeżeli ma powody do podejrzeń lub poweźmie wiadomość o tym, że:

a) produkt, o którym mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie spełnia przepisów dotyczących sektora wina lub był przedmiotem nadużycia dokonanego w celu uzyskania takiego produktu lub wprowadzenia go na rynek; oraz

b) naruszenie przepisów dotyczy szczególnie jednego lub większej liczby państw członkowskich i prowadzi do podjęcia środków administracyjnych lub działań prawnych.

Artykuł 86

Przepisy wspólne

1. Informacjom, o których mowa w art. 84 ust. 1 i art. 85, towarzyszą i uzupełniają je niezwłocznie odpowiednie dokumenty i inne dowody oraz odniesienie do wszelkich środków administracyjnych i postępowania prawnego, w szczególności obejmujące:

a) skład i właściwości organoleptyczne rozpatrywanych produktów,

b) opis i prezentację produktu,

c) zgodność lub brak zgodności z przepisami ustanowionymi dla wytwarzania i wprowadzania tego produktu na rynek.

2. Organy łącznikowe zaangażowane w sprawę, dla której wszczęto procedurę pomocy, informują się nawzajem niezwłocznie o:

a) postępie w dochodzeniu,

b) wszelkich działaniach administracyjnych lub prawnych podjętych w następstwie danych operacji.

3. Koszty podróży poniesione przy wdrażaniu art. 84 ust. 2 i 4 są ponoszone:

a) przez państwo członkowskie, które wyznaczyło urzędnika na potrzeby środków, o których mowa w tych ustępach; lub

b) z budżetu wspólnotowego na wniosek organu łącznikowego tego państwa członkowskiego, jeżeli Komisja formalnie uznała z góry interes Wspólnoty w kontroli danego działania.

ROZDZIAŁ III

Bank danych analitycznych

Artykuł 87

Cel banku danych

1. Bank danych analitycznych dla produktów winiarskich prowadzony jest przez Wspólne Centrum Badawcze (WCB).

2. Bank danych zawiera dane uzyskane z analizy izotopowej składników etanolu i wody w produktach winiarskich zgodnie z referencyjnymi metodami analizy, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

3. Bank danych ma pomóc zharmonizować interpretację wyników uzyskanych przez urzędowe laboratoria państw członkowskich przy zastosowaniu referencyjnych metod analizy, o który mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Artykuł 88

Próbki

1. W celu utworzenia banku danych analitycznych, państwa członkowskie zapewniają pobieranie próbek świeżych winogron do analizy, jak również ich obróbkę i przetwarzanie na wino zgodnie z instrukcjami w załączniku XVI.

2. Próbki świeżych winogron pobiera się z winnic zlokalizowanych w obszarze uprawy winorośli o jasno określonych: rodzaju gleby, usytuowaniu, systemie uprawy winorośli, odmianie, wieku i praktykach prowadzenia upraw.

3. Liczba próbek, którą pobiera się co roku do banku danych, jest określona w załączniku XVII. Przy doborze próbek należy brać pod uwagę sytuację geograficzną winnic w państwach członkowskich wymienionych w załączniku XVII. Co roku przynajmniej 25 % próbek pobiera się z tych samych działek co w roku poprzednim.

4. Próbki analizuje się przy pomocy metod, o których mowa w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w laboratoriach wyznaczonych przez państwa członkowskie. Wyznaczone laboratoria muszą spełniać ogólne kryteria działania laboratoriów badawczych ustanowione w ISO/IEC 17025, a w szczególności muszą uczestniczyć w systemie badań doskonałości obejmujących metody analizy izotopowej. Dowody wskazujące na zgodność z tymi kryteriami są przedstawiane WCB na piśmie w celu kontroli jakości oraz zatwierdzenia przekazywanych danych.

5. Sprawozdanie z analizy sporządza się zgodnie z załącznikiem XIX. Dla każdej próbki sporządza się kartę opisu zgodnie z załącznikiem XVIII.

6. Kopię sprawozdania wraz z wynikami i interpretacją analiz oraz kopią karty opisu przesyła się do WCB.

7. Państwa członkowskie oraz WCB zapewniają, że:

a) dane w banku danych analitycznych są przechowywane,

b) każda próbka jest przechowywana przez przynajmniej trzy lata od dnia jej pobrania,

c) bank danych wykorzystywany jest wyłącznie do monitorowania stosowania prawodawstwa wspólnotowego i krajowego w sektorze wina lub do celów statystycznych bądź naukowych,

d) stosuje się środki ochrony danych, w szczególności środki przeciw kradzieżom i obcej ingerencji,

e) kartoteki udostępniane są bez zbędnej zwłoki lub kosztów podmiotom, których dotyczą, aby można było skorygować ewentualne nieścisłości.

Artykuł 89

Analizy izotopowe

W okresie do dnia 30 czerwca 2015 r., w oczekiwaniu na nabycie odpowiedniego wyposażenia analitycznego, Chorwacja przekazuje swoje próbki wina do WCB w celu przeprowadzenia analizy.

Chorwacja może wyznaczyć właściwy organ upoważniony do posiadania dostępu do informacji o próbkach pobranych na jej terytorium.

Artykuł 90

Przekazywanie wyników

1. Informacje zawarte w banku danych są udostępniane na żądanie laboratoriom wyznaczonym przez państwa członkowskie do tego celu.

2. WCB sporządza i aktualizuje co roku wykaz laboratoriów w państwach członkowskich wyznaczonych do przygotowania próbek oraz do prowadzenia pomiarów na potrzeby banku danych analitycznych.

3. W należycie uzasadnionych przypadkach informacje, o których mowa w ust. 1, jeśli są reprezentatywne, mogą zostać na żądanie udostępnione innym organom urzędowym w państwach członkowskich.

4. Przekazywanie informacji dotyczy jedynie odnośnych danych analitycznych wymaganych do interpretacji analizy przeprowadzonej na próbce o porównywalnych cechach i pochodzeniu. Przy przekazywaniu informacji należy zawsze dołączyć przypomnienie o minimalnych wymogach dotyczących korzystania z banku danych.

Artykuł 91

Zgodność z procedurami

Państwa członkowskie zapewniają, że wyniki analiz izotopowych zawartych w ich własnych bankach danych są uzyskiwane w drodze analizy próbek pobranych i poddanych obróbce zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.

ROZDZIAŁ IV

Pobieranie próbek do celów kontrolnych

Artykuł 92

Wniosek o pobranie próbek

1. W kontekście stosowania przepisów rozdziału II urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego mogą zwrócić się do właściwego organu innego państwa członkowskiego o pobranie próbek zgodnie z odnośnymi przepisami tego państwa członkowskiego.

2. Organ zwracający się z wnioskiem zatrzymuje zebrane próbki i określa m.in. laboratorium, w którym mają być one analizowane.

3. Próbki pobiera się i poddaje obróbce zgodnie z instrukcjami opisanymi w załączniku XX.

Artykuł 93

Koszty pobierania, wysyłki i analizy próbek

1. Koszty ponoszone przy pobieraniu, obróbce i wysyłce próbki oraz przy przeprowadzaniu testów analitycznych i organoleptycznych pokrywa właściwy organ państwa członkowskiego, które zwróciło się o pobranie próbki. Koszty takie są obliczane według stawek stosowanych w państwie członkowskim, na którego terytorium prowadzone są czynności.

2. Koszty ponoszone w związku z przesłaniem próbek, o którym mowa w art. 89, pokrywa Wspólnota.

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Artykuł 94

Moc dowodowa

Wyniki uzyskane przez urzędników właściwego organu państwa członkowskiego w trakcie stosowania przepisów niniejszego rozdziału mogą być przywoływane przez właściwe organy państw członkowskich. W takich przypadkach nie mają one mniejszej wartości wynikającej z tego, że nie pochodzą z danego państwa członkowskiego.

Artykuł 95

Osoby podlegające kontrolom

1. Osoby fizyczne lub prawne oraz grupy takich osób, których działalność zawodowa może być przedmiotem kontroli opisanych w niniejszym rozporządzeniu, nie zakłócają takich kontroli i ułatwiają je w każdym czasie.

2. Rolnicy uprawiający winorośl, z których urzędnicy właściwego organu pobrali winogrona:

a) nie mogą utrudniać ich zbierania w żaden sposób; oraz

b) muszą udostępnić tym urzędnikom wszelkie informacje wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 95a

Koordynacja kontroli i dostęp do informacji

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia Komisji (WE) nr 436/2009 (³²) państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemie komputerowym, o którym mowa w art. 21 dyrektywy Rady 2008/118/WE (³³), oraz dotyczących przemieszczania produktów winiarskich przewożonych w procedurze przewidzianej w rozdziale IV powyższej dyrektywy.

W odniesieniu do kontroli związanych z przewozami wykonywanymi na podstawie dokumentów towarzyszących, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 436/2009 państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 marca 2014 r. podejmą niezbędne środki w celu przyznania właściwym organom, wyznaczonym na mocy art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, dostępu do informacji zawartych w systemach informatycznych wprowadzonych w celu sprawowania nadzoru nad przemieszczaniem produktów winiarskich innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Informacje uzyskane zgodnie z akapitem pierwszym i drugim mogą być wykorzystywane do celów niniejszego rozporządzenia wyłącznie w celu przeprowadzenia szczegółowych kontroli przewidzianych przepisami regulującymi sektor wina.

TYTUŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 96

Wypłaty dla beneficjentów

Wypłaty dla beneficjentów zgodnie z przepisami tytułu II, z wyjątkiem art. 9, oraz zgodnie z przepisami tytułu V rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dokonywane są w pełnej kwocie.

W ramach odstępstwa od przepisów akapitu pierwszego państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wypłacie wsparcia, o którym mowa w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, za pośrednictwem towarzystw ubezpieczeniowych jako pośredników pod warunkiem, że:

a) przestrzegane są warunki, o których mowa w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 479/2008;

b) pomoc jest przekazywana producentowi w pełnej kwocie;

c) towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaca pomoc producentowi z wyprzedzeniem bądź za pośrednictwem banku lub przekazu pocztowego w ciągu piętnastu dni po otrzymaniu płatności od państwa członkowskiego.

Wykorzystanie takich pośredników do dokonywania wypłat odbywa się w sposób niezakłócający warunków konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Wypłaty podlegają uprzedniej kontroli zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem wypłat zaliczkowych gwarantowanych złożonym zabezpieczeniem.

Artykuł 97

Odzyskiwanie nienależnych płatności

Nienależne płatności są odzyskiwane z odsetkami od odpowiednich beneficjentów. Przepisy art. 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 stosują się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Wdrażanie sankcji administracyjnych oraz odzyskiwanie nienależnych płatności odbywa się bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach zgodnie z rozporządzeniem Komisji nr 1848/2006 (³⁴).

Artykuł 98

Sankcje krajowe

Bez uszczerbku dla wszelkich sankcji określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie przewidują stosowanie sankcji na szczeblu krajowym w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczących wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 oraz w niniejszym rozporządzeniu, które to sankcje są skuteczne, stosowne i odstraszające, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesów finansowych Wspólnoty.

Artykuł 99

Sztucznie tworzone sytuacje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych środków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu, nie dokonuje się wypłat na rzecz beneficjentów, w przypadku których ustalono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do uzyskania takich wypłat w celu odniesienia korzyści wbrew celom danego środka.

Artykuł 100

Przekazywanie informacji i powiadomień

1. Informacje i powiadomienia skierowane do Komisji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (³⁵).

2. (skreślony).

3. Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych przepisów niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Jeżeli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 479/2008 lub niniejszego rozporządzenia lub jeśli przekazane informacje okażą się nieprawdziwe w świetle obiektywnych faktów, którymi dysponuje Komisja, Komisja może zawiesić część lub całość płatności miesięcznych, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, w odniesieniu do sektora wina, dopóki nie zostaną przekazane informacje zgodne z prawdą.

5. Państwa członkowskie zatrzymują informacje dokumentowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przez przynajmniej 10 lat winiarskich następujących po roku, w którym zostały one odnotowane.

6. Przekazywanie informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 357/79 w sprawie badań statystycznych dotyczących obszarów uprawy winorośli (³⁶).

Artykuł 101

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, stwierdzenia lub wnioski przedkładane państwu członkowskiemu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem, w tym wniosek o przyznanie pomocy, mogą zostać skorygowane w dowolnym momencie po ich przedłożeniu w przypadku wystąpienia oczywistych błędów potwierdzonych przez właściwy organ.

Artykuł 102

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeżeli zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2008 lub niniejszym rozporządzeniem ma zostać nałożona sankcja, nie jest ona nakładana w przypadkach działania siły wyższej lub wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Artykuł 103

Uchylenia i odesłania

1. Rozporządzenia (WE) nr 1227/2000, (WE) nr 1623/2000, (WE) nr 2729/2000 i (WE) nr 883/2001 tracą moc.

Jednakże,

a) odnośne przepisy ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 1227/2000 i (WE) nr 1623/2000 stosują się nadal o tyle, o ile środki kwalifikowalne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 zostały rozpoczęte lub podjęte przed dniem 1 sierpnia 2008 r.;

b) Tabelę 9 w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1227/2000 stosuje się nadal, o ile rozporządzenie w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie oznaczeń na etykietach i prezentacji win, które ma być przyjęte na podstawie art. 63 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie stanowi inaczej;

c) załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 pozostaje w mocy do dnia 31 lipca 2012 r.

2. Odesłania do rozporządzeń uchylonych zgodnie z ust. 1 należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXII.

Artykuł 104

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2008 r.

Jednakże art. 2 oraz rozdział III tytułu IV stosują się od dnia 30 czerwca 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 czerwca 2008 r.