RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

właściwe jest ustanawianie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

właściwe jest osiągnięcie w pierwszym rzędzie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewożenia towarów i osób żeglugą śródlądową w celu wspierania swobodnej żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

do celów żeglugi na niektórych drogach śródlądowych może być wymagane spełnienie dodatkowych wymagań w zakresie znajomości lokalnego położenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy krajowe patenty żeglarskie uprawniające do przewozu towarów i osób żeglugą śródlądową, określone w załączniku I, są dzielone w następujący sposób:

Grupa A: patenty żeglarskie ważne na wodnych drogach o charakterze morskim, określonych w załączniku II,

Grupa B: patenty żeglarskie ważne na pozostałych wodnych drogach Wspólnoty, z wyjątkiem rzek Ren, Lek i Waal.

Artykuł 2

Z zastrzeżeniem przepisów art. 3 ust. 5, patent żeglarski uprawniający do prowadzenia statków poruszających się po

Renie, wydany zgodnie z poprawioną Konwencją Żeglugi na Renie uprawnia do żeglugi po wszystkich drogach wodnych Wspólnoty.

Artykuł 3

1. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa A, są uznawane przez wszystkie Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych o charakterze morskim, wymienionych w załączniku I grupa B, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

2. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa B, są wzajemnie uznawane przez Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych z wyjątkiem tych, dla których wymagany jest patent uprawniający do żeglugi po Renie lub które wymienione są w załączniku II, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

3. Dla uznania przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego, wymienionego w załączniku I grupa A lub B, mogą być stawiane takie same wymogi dotyczące minimalnego wieku, jakie obowiązują w danym Państwie Członkowskim w przypadku wydawania patentu żeglarskiego tej samej grupy.

4. Uznanie przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego może być ograniczone do tych samych kategorii statków, dla których określony patent jest ważny w Państwie Członkowskim, które go wydało.

5. Z zastrzeżeniem konsultacji z Komisją i pozostałymi Państwami Członkowskimi, Państwo Członkowskie może wymagać, aby do celów żeglugi na niektórych drogach wodnych innych niż wodne drogi śródlądowe o charakterze morskim żeglarze z innych Państw Członkowskich spełniali dodatkowe wymagania dotyczące znajomości lokalnego położenia, równoważne do tych, jakie muszą spełnić żeglarze tego Państwa Członkowskiego.

6. Niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla Państw Członkowskich do wymagania dodatkowych umiejętności od żeglarzy prowadzących statki przewożące na jego terytorium substancje niebezpieczne.

Państwa Członkowskie uznają patent wydany zgodnie z numerem 10 170 AD NR jako dowód takich umiejętności.

Artykuł 4

[1] W razie potrzeby Komisja dostosowuje wykaz patentów znajdujący się w załączniku I do niniejszej dyrektywy. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 7 ust. 2.

Artykuł 5

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji przedłożony nie później niż do dnia 31 grudnia 1993 r. wydaje, nie później niż do dnia 31 grudnia 1994 r., decyzję w sprawie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków przewożących towary i osoby żeglugą śródlądową.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 stycznia 1993 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Wymienione środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 7

[2] 1. Komisja jest wspierana przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 8

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 16 grudnia 1991 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

właściwe jest ustanawianie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

właściwe jest osiągnięcie w pierwszym rzędzie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewożenia towarów i osób żeglugą śródlądową w celu wspierania swobodnej żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

do celów żeglugi na niektórych drogach śródlądowych może być wymagane spełnienie dodatkowych wymagań w zakresie znajomości lokalnego położenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy krajowe patenty żeglarskie uprawniające do przewozu towarów i osób żeglugą śródlądową, określone w załączniku I, są dzielone w następujący sposób:

Grupa A: patenty żeglarskie ważne na wodnych drogach o charakterze morskim, określonych w załączniku II,

Grupa B: patenty żeglarskie ważne na pozostałych wodnych drogach Wspólnoty, z wyjątkiem rzek Ren, Lek i Waal.

Artykuł 2

Z zastrzeżeniem przepisów art. 3 ust. 5, patent żeglarski uprawniający do prowadzenia statków poruszających się po

Renie, wydany zgodnie z poprawioną Konwencją Żeglugi na Renie uprawnia do żeglugi po wszystkich drogach wodnych Wspólnoty.

Artykuł 3

1. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa A, są uznawane przez wszystkie Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych o charakterze morskim, wymienionych w załączniku I grupa B, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

2. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa B, są wzajemnie uznawane przez Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych z wyjątkiem tych, dla których wymagany jest patent uprawniający do żeglugi po Renie lub które wymienione są w załączniku II, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

3. Dla uznania przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego, wymienionego w załączniku I grupa A lub B, mogą być stawiane takie same wymogi dotyczące minimalnego wieku, jakie obowiązują w danym Państwie Członkowskim w przypadku wydawania patentu żeglarskiego tej samej grupy.

4. Uznanie przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego może być ograniczone do tych samych kategorii statków, dla których określony patent jest ważny w Państwie Członkowskim, które go wydało.

5. Z zastrzeżeniem konsultacji z Komisją i pozostałymi Państwami Członkowskimi, Państwo Członkowskie może wymagać, aby do celów żeglugi na niektórych drogach wodnych innych niż wodne drogi śródlądowe o charakterze morskim żeglarze z innych Państw Członkowskich spełniali dodatkowe wymagania dotyczące znajomości lokalnego położenia, równoważne do tych, jakie muszą spełnić żeglarze tego Państwa Członkowskiego.

6. Niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla Państw Członkowskich do wymagania dodatkowych umiejętności od żeglarzy prowadzących statki przewożące na jego terytorium substancje niebezpieczne.

Państwa Członkowskie uznają patent wydany zgodnie z numerem 10 170 AD NR jako dowód takich umiejętności.

Artykuł 4

Komisja w razie konieczności podejmuje niezbędne kroki w celu dostosowania wykazu patentów, znajdującego się w załączniku I, zgodnie z procedurą określoną w art. 7.

Artykuł 5

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji przedłożony nie później niż do dnia 31 grudnia 1993 r. wydaje, nie później niż do dnia 31 grudnia 1994 r., decyzję w sprawie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków przewożących towary i osoby żeglugą śródlądową.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 stycznia 1993 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Wymienione środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 7

[1] 1. Komisję wspomaga Komitet.

2. W przypadku odniesienia się do niniejszego artykułu – art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (⁴) stosuje się z uwagi na przepisy zawarte w jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 8

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 16 grudnia 1991 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

właściwe jest ustanawianie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

właściwe jest osiągnięcie w pierwszym rzędzie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewożenia towarów i osób żeglugą śródlądową w celu wspierania swobodnej żeglugi śródlądowej we Wspólnocie;

do celów żeglugi na niektórych drogach śródlądowych może być wymagane spełnienie dodatkowych wymagań w zakresie znajomości lokalnego położenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy krajowe patenty żeglarskie uprawniające do przewozu towarów i osób żeglugą śródlądową, określone w załączniku I, są dzielone w następujący sposób:

Grupa A: patenty żeglarskie ważne na wodnych drogach o charakterze morskim, określonych w załączniku II,

Grupa B: patenty żeglarskie ważne na pozostałych wodnych drogach Wspólnoty, z wyjątkiem rzek Ren, Lek i Waal.

Artykuł 2

Z zastrzeżeniem przepisów art. 3 ust. 5, patent żeglarski uprawniający do prowadzenia statków poruszających się po

Renie, wydany zgodnie z poprawioną Konwencją Żeglugi na Renie uprawnia do żeglugi po wszystkich drogach wodnych Wspólnoty.

Artykuł 3

1. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa A, są uznawane przez wszystkie Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych o charakterze morskim, wymienionych w załączniku I grupa B, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

2. Nadal ważne patenty żeglarskie, wymienione w załączniku I grupa B, są wzajemnie uznawane przez Państwa Członkowskie za patenty ważne, uprawniające do żeglugi po wodnych drogach śródlądowych z wyjątkiem tych, dla których wymagany jest patent uprawniający do żeglugi po Renie lub które wymienione są w załączniku II, w taki sposób, jak gdyby patenty te zostały wydane przez same Państwa Członkowskie.

3. Dla uznania przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego, wymienionego w załączniku I grupa A lub B, mogą być stawiane takie same wymogi dotyczące minimalnego wieku, jakie obowiązują w danym Państwie Członkowskim w przypadku wydawania patentu żeglarskiego tej samej grupy.

4. Uznanie przez Państwo Członkowskie patentu żeglarskiego może być ograniczone do tych samych kategorii statków, dla których określony patent jest ważny w Państwie Członkowskim, które go wydało.

5. Z zastrzeżeniem konsultacji z Komisją i pozostałymi Państwami Członkowskimi, Państwo Członkowskie może wymagać, aby do celów żeglugi na niektórych drogach wodnych innych niż wodne drogi śródlądowe o charakterze morskim żeglarze z innych Państw Członkowskich spełniali dodatkowe wymagania dotyczące znajomości lokalnego położenia, równoważne do tych, jakie muszą spełnić żeglarze tego Państwa Członkowskiego.

6. Niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla Państw Członkowskich do wymagania dodatkowych umiejętności od żeglarzy prowadzących statki przewożące na jego terytorium substancje niebezpieczne.

Państwa Członkowskie uznają patent wydany zgodnie z numerem 10 170 AD NR jako dowód takich umiejętności.

Artykuł 4

Komisja w razie konieczności podejmuje niezbędne kroki w celu dostosowania wykazu patentów, znajdującego się w załączniku I, zgodnie z procedurą określoną w art. 7.

Artykuł 5

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji przedłożony nie później niż do dnia 31 grudnia 1993 r. wydaje, nie później niż do dnia 31 grudnia 1994 r., decyzję w sprawie wspólnych przepisów dotyczących prowadzenia statków przewożących towary i osoby żeglugą śródlądową.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 stycznia 1993 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Wymienione środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 7

1. Do celów art. 4 Komisja wspierana jest przez komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt zmiany załącznika I. Komitet wydaje opinię w sprawie projektu w terminie, który wyznacza przewodniczący w zależności od pilności sprawy. W przypadku decyzji, które Rada przyjmuje na wniosek Komisji, opinia wydawana jest większością głosów ustanowioną w art. 148 ust. 2 Traktatu. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich ważone są w sposób wymieniony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

Komisja przyjmuje zmianę do załącznika I, jeżeli jest zgodna z opinią komitetu.

Jeżeli przewidywana zmiana nie jest zgodna z opinią komitetu albo opinia nie została wydana, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie wniosek dotyczący środków, jakie należy podjąć. Rada stanowi większością kwalifikowaną.

Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty przedłożenia takiego wniosku Radzie Rada nie stanowi, proponowana zmiana zostaje przyjęta przez Komisję.

Artykuł 8

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 16 grudnia 1991 r.