Wersja obowiązująca od 2023-07-31 (Dz.U.2023.1465 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2022-07-19 do 2023-07-30 (Dz.U.2022.1510 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2020-07-30 do 2022-07-18 (Dz.U.2020.1320 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2019-06-05 do 2020-07-29 (Dz.U.2019.1040 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2018-05-16 do 2019-06-04 (Dz.U.2018.917 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2018-01-12 do 2018-05-15 (Dz.U.2018.108 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2016-10-12 do 2018-01-11 (Dz.U.2016.1666 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2014-11-04 do 2016-10-11 (Dz.U.2014.1502 tekst jednolity)

Art. 141. [Przerwa w pracy] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-01-01 do 2014-11-03

Art. 141. [Przerwa w pracy] [63] § 1. Pracodawca może wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

§ 2. Przerwę w pracy, o której mowa w § 1, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

[63] Dział szósty w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 36 ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 213, poz. 2081). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2004 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 1998-02-16 do 2003-12-31 (Dz.U.1998.21.94 tekst jednolity)

Rozdział V

Przepisy szczególne o czasie pracy

Art. 141. (skreślony).

Wersja archiwalna obowiązująca od 1997-01-01 do 1998-02-15

Rozdział V

Przepisy szczególne o czasie pracy

Art. 141. [36] (skreślony).

[36] Art. 141 skreślony przez art. 1 pkt 138 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz. 110). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 1997 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 1989-05-01 do 1996-12-31

Rozdział V

Przepisy szczególne o czasie pracy

Art. 141. [Przepisy szczególne o czasie pracy] § 1. W zakładach świadczących usługi dla ludności, w placówkach handlu detalicznego oraz w komunikacji samochodowej i w transporcie samochodowym czas pracy może być przedłużony w poszczególnych dniach do 10 godzin na dobę, z tym że w okresie do jednego miesiąca; a w komunikacji samochodowej i w transporcie samochodowym – do 2 tygodni, czas ten niemoże przekraczać liczby godzin wynikającej z norm czasu pracy przewidzianych w art. 129.

§ 2. Przepisy § 1 mają również zastosowanie:

1) przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych, a w szczególności w rolnictwie oraz w żegludze śródlądowej i przybrzeżnej,

2) w zakładach hotelarskich, domach wczasowych i zakładach gastronomicznych,

3) w lotnictwie, przy obsłudze urządzeń wymagających pracy ciągłej,

4) w komunikacji kolejowej i transporcie kolejowym oraz w ambulansach pocztowych,

5) [75] w zakładach pracy stosujących grupową organizację pracy,

z tym że w tych przypadkach może być ustanowiony większy wymiar czasu pracy na dobę, a w razie społecznie uzasadnionych potrzeb – również dłuższy okres rozliczeniowy.

§ 3. Praca w granicach norm, o których mowa w § 1 i 2, nie jest pracą w godzinach nadliczbowych.

§ 4. Rada Ministrów po porozumieniu z ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową [76] określi w drodze rozporządzenia zakres oraz warunki i zasady stosowania przepisów § 1 i 2. W tym samym trybie Rada Ministrów może określić wymiar czasu przeznaczonego na czynności, zdawczo-odbiorcze i inne związane z obsługą pojazdów samochodowych, którego nie wlicza się do czasu pracy, ustalając jednocześnie dodatkowe wynagrodzenie za te czynności.

[75] Art. 141 § 2 pkt 5 dodany przez art. 1 pkt 35 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. o zmianie ustawy ‑ Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 20, poz. 107). Zmiana weszła w życie 1 maja 1989 r.

[76] Art. 141 § 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. o zmianie ustawy ‑ Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 20, poz. 107). Zmiana weszła w życie 1 maja 1989 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 1975-01-01 do 1989-04-30

Rozdział V

Przepisy szczególne o czasie pracy

Art. 141. [Przepisy szczególne o czasie pracy ] § 1. W zakładach świadczących usługi dla ludności, w placówkach handlu detalicznego oraz w komunikacji samochodowej i w transporcie samochodowym czas pracy może być przedłużony w poszczególnych dniach do 10 godzin na dobę, z tym że w okresie do jednego miesiąca; a w komunikacji samochodowej i w transporcie samochodowym – do 2 tygodni, czas ten niemoże przekraczać liczby godzin wynikającej z norm czasu pracy przewidzianych w art. 129.

§ 2. Przepisy § 1 mają również zastosowanie:

1) przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych, a w szczególności w rolnictwie oraz w żegludze śródlądowej i przybrzeżnej,

2) w zakładach hotelarskich, domach wczasowych i zakładach gastronomicznych,

3) w lotnictwie, przy obsłudze urządzeń wymagających pracy ciągłej,

4) w komunikacji kolejowej i transporcie kolejowym oraz w ambulansach pocztowych,

z tym że w tych przypadkach może być ustanowiony większy wymiar czasu pracy na dobę, a w razie społecznie uzasadnionych potrzeb – również dłuższy okres rozliczeniowy.

§ 3. Praca w granicach norm, o których mowa w § 1 i 2, nie jest pracą w godzinach nadliczbowych.

§ 4. Rada Ministrów po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych określi w drodze rozporządzenia zakres oraz warunki i zasady stosowania przepisów § 1 i 2. W tym samym trybie Rada Ministrów może określić wymiar czasu przeznaczonego na czynności, zdawczo-odbiorcze i inne związane z obsługą pojazdów samochodowych, którego nie wlicza się do czasu pracy, ustalając jednocześnie dodatkowe wynagrodzenie za te czynności.