Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok SN z dnia 17 grudnia 1997 r. sygn. I PKN 433/97

Odmowa wykonywania poleceń wydawanych na podstawie i w granicach określonych w art. 100 § 2 KP nie mieści się w pojęciu dopuszczalnej krytyki działań pracodawcy.

Przekroczenie przez pracownika dopuszczalnych granic krytyki poczynań pracodawcy, określającego cele i metody ich osiągania w ramach prowadzonej przez niego działalności, może stanowić uzasadnienie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nie określony.

Przewodniczący SSN: Józef Iwulski

Sędziowie SN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia1997 r. sprawy z powództwa Włodzimierza R. przeciwko Polskiemu Radiu Rozgłośni Regionalnej w K. „R.K.” S.A. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 9 lipca 1997 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Powód Włodzimierz R. wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 9 lipca 1997 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Kielcach z dnia 16 kwietnia 1997 r. [...] Roszczenie powoda o przywrócenie go do pracy zostało oddalone. Sąd Pracy ustalił, iż powód został w dniu 1 sierpnia 1991 r. (ponownie) zatrudniony w Rozgłośni Radiowej w K. jako komentator. Strona pozwana wypowiedziała mu umowę o pracę (ze skutkiem na dzień 31 grudnia 1996 r.) w związku z naruszeniem dyscypliny pracy, aroganckim i obrażającym członków Zarządu i niektórych pracowników zachowaniem się, brakiem możliwości osiągnięcia porozumienia i dalszej współpracy z powodem. Sąd ten uznał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że podane przez stronę pozwaną przyczyny wypowiedzenia są prawdziwe i uzasadniają rozwiązanie łączącej strony umowy o pracę. Podkreślając fachowość powoda i nie budzącą wątpliwości jakość jego pracy zawodowej Sąd pierwszej instancji podniósł, iż złośliwa, bezpodstawna i wyrażana w niewłaściwej formie krytyka oraz brak możliwości współpracy z pozostałymi pracownikami mogą stanowić uzasadnioną przyczynę rozwiązania stosunku pracy. Powołał się w tym względzie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1977 r., I PRN 134/77 (niepublikowany), w którym stwierdzono, że zachowanie lub postawa pracownika sprzeczna z zasadami współpracy w kolektywie pracowniczym może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli w istotny sposób utrudnia lub uniemożliwia prawidłowe wykonywanie zadań pracowniczych. Nadto odwołał się do wyroku z dnia 12 lipca 1977 r., I PRN 91/77 (niepublikowany), w którym Sąd Najwyższy uznał, że wyraźne przekroczenie granic krytyki może pozbawić pracownika przyznanej mu przez prawo w takim przypadku ochrony.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00